Hindi pa siya makapaniwala sa nangyari noong nakaraang gabi. Ang init ng bawat halik, ang lambing ng bawat yakap—lahat ng iyon ay tila bigla na lang naglaho, na para bang hindi na kayang balikan pa. Ang mga mata ni Neil ay hindi maiiwasang maglakbay sa katawan ni Alona, ang mga alon ng kanyang buhok, ang bawat galaw ng kanyang kamay, at ang kahinahunan ng kanyang tindig.Ngunit nang marinig ang tunog ng cellphone ni Alona, muling nakuha ng atensyon ni Neil ang kanyang iniisip. Nag-angat siya ng tingin at nakita niyang umalis si Alona papunta sa kabilang bahagi ng shop, nag-excuse ito, ang mata'y nag-iiwas ng tingin sa kanya. Inisip ni Neil na baka may tawag lamang ito mula sa mga kaibigan o kasamahan sa negosyo, ngunit isang bahagi ng kanyang puso ang nagsimula ng magduda.Tinutok niya ang mga mata kay Alona habang kausap ito sa kabilang linya. Nang marinig niya ang malumanay na tinig ni Alona, hindi mapigilan ni Neil ang magtanong sa kanyang sarili—sino kaya ang kausap ni Alona? Ang
Habang umaandar ang escalator sa NAIA, hawak-hawak ni Alona ang kamay ng kambal na sina Aniego at Emerald, habang si Aling Gina ay nakasunod sa kanila, hindi mapigilan ang ngiti sa kasabikang makapamasyal sa Coron. Matagal na nilang pinaplano ang bakasyong ito, at ngayon, narito sila, handang iwan ang lahat ng alalahanin sa Maynila.Sa gitna ng kanilang masayang pag-uusap, biglang tumunog ang telepono ni Alona. Nakita niya ang pangalan ni Penelope sa screen at mabilis itong sinagot.Penelope: “Kumusta kayo, Alona? Nakalipad na ba kayo?”Alona: “Hi, Pen! Nandito pa lang kami sa airport. Pero malapit na rin kaming sumakay ng eroplano,” masayang sagot ni Alona.Biglang sumingit sa tawag ang kambal, nagsisigaw sa kasiyahan.Emerald: “Tita Penelope, pupunta kami sa beach! Excited na kaming magtampisaw sa tubig!”Aniego: “Oo, Tita Pen! Magkakabuo kami ng kastilyo sa buhangin!”Narinig ni Alona ang tawa ni Penelope sa kabilang linya. “Sige, mag-enjoy kayo diyan! Alona, relax ka lang at i-enj
Patuloy parin ang masayang usapan nilang mag-iina.Emerald: “Pero, Mommy, hindi ba dapat may hari rin?Sana may daddy kami?”Napahinto si Alona sa narinig, at sandaling natigilan ang kanyang mga mata. Napatingin siya kay Emerald, na inosenteng nagtanong habang hinahawakan ang maliit na kamay ng kanyang kapatid na si Aniego. Hindi inakala ni Alona na mababanggit ni Emerald ang tungkol kay Neil, at alam niyang kailangang mag-ingat siya sa magiging sagot niya.Alona: “Ah, eh… ang kaharian ninyo ay para sa inyo lamang. Hindi kailangan ng hari kung nandito naman si Mommy para alagaan kayo.”Ngunit tila hindi nasiyahan si Emerald sa sagot na iyon. Ngumiti siya, ngunit may konting kalungkutan sa kanyang mga mata. Emerald: “Pero, Mommy, minsan kasi iniisip ko… paano kaya kung kasama natin si Daddy dito, di ba mas magiging masaya tayo?saan na ba talaga daddy namin, Mommy?”Tahimik na bumuntong-hininga si Alona, pilit na itinatago ang kirot na nararamdaman niya. Inilayo niya ang tingin at pilit
Dahil sa labis na pagkalungkot, umalis si Neil na nakayuko ang kanyang ulo, hindi niya kasi nakita si Alona. Ang kanyang puso ay puno ng pangungulila at pangarap na sana'y makita niya ito kahit saglit man lang. Neil (sa sarili): "Paano ko ba nalamangan ang sarili ko? Kung noong araw tinulungan ko siya, hindi sana ako nandito, naglalakad mag-isa, naghahanap ng mga pahiwatig kung nasaan siya."Napalakas ang mga hakbang ni Neil habang iniisip ang mga naging pagkukulang niya kay Alona. Alam niyang ang pagkawala ni Alona ay dahil sa mga maling desisyon na ginawa niya noong mga nakaraang taon. Ngunit ngayon, tila ang mga pagkakamali niya ay naglatag ng isang pader na mahirap buwagin.Habang naglalakad siya palabas ng opisina, huminto siya saglit at tiningnan ang kanyang cellphone. Walang bagong mensahe. Walang contact mula kay Alona. Dahil sa mga palihim na pag-iwas ni Alona, nahulog si Neil sa isang napaka-abalang sitwasyon kung saan ang lahat ng kanyang mga hakbang ay tila patungo sa pag
Huling araw na nila sa Coron, at habang ang araw ay nagsisimula nang magtakipsilim, hindi pa rin napapagod ang kambal sa paglalaro sa dalampasigan. Ang mga alon ng dagat ay tila naglalaro rin sa kanilang paligid, at ang hangin ay dahan-dahang humahaplos sa kanilang mga balat. Habang ang mga anak ay abala sa paggawa ng kanilang buhangin na kastilyo, si Alona ay tahimik na nakaupo sa tabi ng kanilang mga laruan, pinagmamasdan ang kanilang masayang mukha.Aniego (habang tinatangka ang bagong disenyo ng kastilyo): "Mommy, tingnan mo! Ang ganda na ng kastilyo natin! Parang wala nang hihigit pa!"Emerald (habang binubuo ang mga pader ng kastilyo): "Oo nga, Mommy! Tapos gagawa ako dito ng paborito kong prutas at pwede din lagyan natin ng mga pangalan."Napangiti si Alona sa kasiyahan ng mga anak. Hindi na niya alintana ang mga pagod at pasakit ng nakaraan. Ang mga simpleng sandali ng kaligayahan na ito ay sapat na para sa kanya upang magpatuloy at magbigay ng pag-asa para sa kinabukasan.Du
Habang naglalakad si Alona kasama ang kambal patungo sa baggage claim area ng airport, narinig niya ang tunog ng kanyang cellphone. Nang makita ang pangalan ni Penelope sa screen, napansin niyang may kakaibang kabog sa kanyang dibdib. Agad niyang tinanggap ang tawag, na may kaunting pag-aalangan sa boses.Alona: “Hello, Penelope?”Penelope (sa kabilang linya): “Alona, may balita ako! Si Neil… pumunta na naman siya sa shop natin. Sabi ng tauhan natin, hinahanap ka daw niya. Nagdala pa ito ng bouquet, Parang aso na naghihintay sa amo hanggang gabi hahaha! Pero pabirong sinasabi niya na baka kailangan mong ayusin ang mga utang mo sa kanya." Nagpigil ng tawa si Alona, ngunit naramdaman niya ang puso niyang muling mag-alala. Ang mga maiinit na sandali nila ni Neil sa investors night, kung saan tila nagbabalik ang mga hindi malilimutang pangyayari, ay muling pumasok sa kanyang isipan. Hindi pa siya handang mag-usap ng maayos tungkol doon. Alona: “Talaga? Ba’t ba siya nagkakaganyan? At ba
Sa isang tahimik na hapon sa Makati, abala si Alona sa pagpaplano ng mga bagong disenyo para sa Penelope Fashion Brand. Isang linggong pauwi lang galing Coron, at ramdam pa niya ang init ng mga alaala mula sa nakaraang mga sandali. Habang nag-aayos siya ng mga sketches sa kanyang desk, bigla siyang nakaramdam ng isang presensya. Mayroong isang tao na tila hindi kumukurap sa pagtitig sa kanya. Nang lingunin niya, nakita niyang nakatayo si Neil sa harap ng kanyang lamesa, may dalang bouquet ng mga bulaklak, at ang matamis na ngiti sa kanyang labi ay puno ng kalikutan.Neil (pilyong nagsalita): "Alona, hindi mo yata ako sinasalubong nang maayos. Nandito lang naman ako para magdala ng bulaklak. Siguro kailangan mo lang magpahinga mula sa trabaho."Si Alona ay nagsimulang mag-init ang mukha. Hindi niya inaasahan ang pagbisita ni Neil, at lalo na hindi niya akalain na magbabalik pa ito sa kanyang buhay.Alona (pagkatapos ng isang malalim na buntong hininga): "Neil, ano ba? Hindi ba't mataga
Habang tinatapos ni Alona ang kanyang trabaho sa araw na iyon, dahan-dahan niyang isinuong ang mga gamit na mayroon siya—mga papel, laptop, at ang mga design drafts. Mag-aalas-sais ng gabi, at handa na siyang umuwi, ngunit naramdaman niyang may isang pamilyar na presensya sa likod niya. Hindi na kailangan pang lumingon—alam niyang si Neil iyon. Lumingon siya kay Neil at nakita ang pilyong ngiti nito.Neil (tinutukso siya, may malalim na kalikutan): “Alona, hindi ka pa ba tapos? Wala ka bang plano magpahinga? Kasi kung maghihintay ka lang, baka mapagod ka pa, at kailangan mo akong tulungan.”Alona (nakakunot ang noo): “Neil, tama na! Bakit ba hindi ka pa rin tumitigil? Pauwi na ako, at mukhang hindi mo yata ako binibigyan ng pagkakataong mag-isa.”Neil (may malalim na ngiti, binanggit ang kanyang nararamdaman): “Saan ka pala nagpumunta noong nakaraang linggo? Isang linggo ka nawala. Na-miss kita ng sobra.”Akmang yayakapin sana siya ni Neil, ngunit mabilis na iniiwasan ni Alona ang ka