All Chapters of ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ: Chapter 371 - Chapter 380

จ้านเฉิงอิ้นกล่าว “อืม ไปเรียกซื่อเมิ่งมาช่วยให้พวกเขาหลุดพ้นเถอะ”“ขอรับ!”กองทัพตระกูลจ้านมีคนมาก พวกเขาเก็บกระดูกในบ้านในเรือนออกมาทุกหลังฝังไว้ตรงพื้นที่โล่งหน้าประตูเมืองทั้งหมดนักพรตประกอบพิธีช่วยให้หลุดพ้น พลทหารเผากระดาษเงินและจุดธูปสามดอกหน้าหลุมศพแต่ละหลุมของพวกเขาท่านเทพเป็นผู้ส่งกระดาษเงินมาให้ มีชื่อเรียกว่าลู่ลู่ทง บนกระดาษพิมพ์ลายจักรพรรดิหยกผู้เกรียงไกร…กระดาษเงินหนาปึก น่าจะมีใช้เหลือเฟือหลังจากเผากระดาษเงินเสร็จ บรรยากาศอึมครึมข้างในเมืองจึงบรรเทาลงไปบ้างพวกเขาออกจากเมืองและพบถ้ำแห่งหนึ่ง ตั้งใจจะเข้าไปพักด้านในครั้งนี้ไม่จำเป็นต้องกางกระโจมจ้านเฉิงอิ้นยืนอยู่ทางเข้าถ้ำ สวี่หมิงกางกระโจมให้เขาหนึ่งหลังเพิ่งเข้ามาข้างในกระโจม เย่มู่มู่ก็ส่งกระดาษข้อความมาให้ “พวกเจ้ายังเหลืออีกกี่วันจะถึงช่องเขาเป้าเสีย?”“หกวัน ถ้าเดินเร็ว ไม่ถึงหกวัน!”“มั่นใจหรือว่าพวกเขาจะซุ่มโจมตี?”“ขอรับ ก่อนจะถึงด่านถงกวน ช่องเขาเป้าเสียเป็นสถานที่อันตรายเพียงแห่งเดียว เพราะว่าที่แห่งนี้ สวีหวยไม่ยอมให้กำลังพลหนึ่งแสนต้องเสี่ยงอันตราย ครั้นได้รับคำขอช่วยเหลือจากกองทัพตระก

ไม่กี่คนได้ยินดังกล่าว ก็ดีใจเป็นล้นพ้นของใช้ราคาแพงเช่นนี้ แม่ทัพให้พวกเขาจริงหรือ?จ้านเฉิงอิ้นกล่าวสั่งการ “ไปเถอะ!”แม่ทัพเจ็ดท่านต่างยกมือประสานกลางอก ขอบคุณจ้านเฉิงอิ้นจากใจ“ขอบคุณแม่ทัพเป็นอย่างยิ่ง พวกเราขอตัวไปพักก่อน”พวกเขาไม่กี่คนเดินเข้าในถ้ำ หาบริเวณเงียบสงบแล้วนั่งลงจ้าวเฉียนอดไม่ได้ที่จะซาบซึ้งใจ “ดูเหมือนพวกเราเลือกเจ้านายถูกคนแล้ว!”สวีจื่อหลิงกล่าว “ตัดคำว่าดูเหมือนออกซะ! ขอถามหน่อยว่าแคว้นต่าง ๆ ในหัวเซี่ย มีผู้ใดรักทหารเหมือนบุตรของตนเช่นจ้านเฉิงอิ้นบ้าง เขาเด็กกว่าเราทุกคน แต่ไม่เคยทำตัวตระหนี่ต่อนายทหารใต้ล่าง ไม่ว่าจะเป็นของกิน ของใช้ ขอเพียงแค่เขามี เหล่านายทหารก็มีกันทุกคน”“รัฐทายาทน้อยมั่วฝานท่านนั้นก็มีของดีมากมาย เช่นลำโพงประกาศเสียง แม่ทัพใหญ่ยังไม่มีเลย! แต่ข้ามั่นใจว่าแม่ทัพใหญ่เป็นคนมอบให้เขา!”“เดินตามคนเช่นนี้ วันใดรวบอำนาจขึ้นนั่งที่สูง เขาก็จะไม่ปฏิบัติไม่ดีกับคนรอบข้าง”“พวกเราเดินตามถูกคนแล้วล่ะ ตั้งแต่เข้าด่านเจิ้นกวน ยังไม่เคยปล่อยให้ท้องหิวเลยสักครั้ง ถึงแม้การกลับเมืองหลวงจะมีระยะทางไกล แต่ข้าไม่กังวลเลยสักนิด เมื่ออยู่ข้าง ๆ เขา

“วางใจเถิด ตราบใดที่แม่ทัพอยู่ด้วย อย่าว่าแต่1แสนคน ต่อให้เป็นห้าแสนคนเขาก็เลี้ยงไหวเช่นกัน! เบื้องบนแม่ทัพมีคนคอยคุ้มครองเชียวนะ!”จ้าวเฉียนถาม “ใครหรือ?”“ท่านเทพไงเล่า มีเทพเจ้าอยู่เหนือศีรษะเพียงสามฟุต! ท่านเทพจะไม่ปล่อยทุกคนหิวตายแน่นอน!”เดี๋ยวนะ นี่มันเพ้อเจ้อเกินไปกระมังหากเทพเจ้ามีประโยชน์จริง แผ่นดินหัวเซี่ยจะไม่เหือดแห้ง หมื่นลี้จะไม่ตายหมด ราษฎรที่เหลือจะไม่ดิ้นรนทุรนทุรายเซี่ยเวยไม่เคยเชื่อเรื่องเทพเจ้า ถ้ามีเทพเจ้าจริง น้องชายเขาจะไม่ถูกกินและเขาจะไม่จนปัญญาหากเพียงมีเทพเจ้าอยู่จริง ท่านก็ควรร้องทุกข์ขอความเป็นธรรมให้พวกเขานานแล้ว!แต่ไม่ใช่กดดันพวกเขาจนหมดหนทางเซี่ยเวยเต็มใจเชื่อมากกว่าว่าแม่ทัพต่างหากที่เป็นท่านเทพของพวกเขา…เพราะว่ารถกับเสบียงหายไปหมด จึงทำให้รู้สึกไม่สบายใจไม่มากก็น้อย!จนกระทั่งจ้านเฉิงอิ้นกล่าวขึ้น “ข้าเก็บเสบียงไว้ในที่ปลอดภัย ไว้ต่อสู้เสร็จแล้วจะนำกลับมาใหม่!”“วันนี้ขอให้ทุกคนเตรียมตัวออกศึกทั้งหมด เหลือรักษาการณ์ในถ้ำสองพันคน สมาชิกครอบครัวก็จงหยิบอาวุธขึ้นมาให้หมด!”เซี่ยเวย จ้าวเฉียนและคนอื่น ๆ ได้ยินว่าสมาชิกครอบครัวต้องถืออาว

อยู่ในยุคทุพภิกขภัยเช่นนี้ บนถนนเต็มไปด้วยกระดูกคน ชีวิตคนจึงเป็นสิ่งที่ไม่มีมูลค่าที่สุดเฉินอู่ ซั่งตั๋วและมั่วฝานต่างหยิบกระดาษข้อความมาทั้งหมดและมากันอ่านทีละใบยิ่งอ่านสีหน้าก็ยิ่งดูหนักอึ้ง!มั่วฝานตาแดงก่ำและกล่าวพร้อมความรู้สึกเจ็บปวดร้าวใจ “ข้าคิดแล้วเชียวว่าต้องมีวิธีอื่นอีกแน่ จ้านเฉิงอิ้นบอกแผนการเสร็จก็ดำเนินการทันที จวงเหลียงอยากตอบโต้แต่ก็ถูกเขาห้ามเอาไว้!”จวงเหลียงกล่าว “การสนับสนุนที่พวกเราได้รับตลอดมาราบรื่นมากเกินไป เกรงว่าแม่ทัพก็คงไม่รู้เช่นกันและคิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะมีระเบิด!”“ตอนนี้จะทำอย่างไร? ทางเข้าช่องเขาฝังระเบิดเอาไว้ ก็เลยจะไม่ช่วยแม่ทัพงั้นหรือ?”เฉินขุยกล่าว “ต้องไปช่วย!”เฉินอู่กล่าว “ข้าพาคนเข้าไปเอง ถึงมีระเบิดข้าก็ยอมแล้ว!”เซี่ยเวยกับจ้าวเฉียนและคนอื่น ๆ ต่างยกมือขึ้นกลางอก “แม่ทัพเฉินขุย พวกเราไปเองขอรับ แม่ทัพมีบุญคุณกับพวกเรา เพียงแต่หากเกิดสิ่งใดกับพวกเรา หวังว่าแม่ทัพทุกท่านจะเห็นแก่การได้รู้จักซึ่งกันและกัน ช่วยดูแลคนในครอบครัวรวมถึงญาติในด่านเจิ้นกวนให้ด้วย”“พวกเราไม่กลัวตาย กว่างอิงเซิ่งถูกพวกเราประหารด้วยพันมีดหมื่นแล่แล้ว ต่อให้

“พวกเจ้าฆ่าจ้านเฉิงอิ้นได้หรือไม่ ไม่เกี่ยวกับพวกเรา!”จากนั้นเขากล่าวกับสมุน “เก็บข้าวของแล้วเตรียมตัวกลับ!”กองทัพธงเหลืองหลายร้อยคนเตรียมเก็บพลั่วกับเครื่องมืออื่น ๆ และออกเดินทางทันใดนั้น คนอื่น ๆ พากันหยิบอาวุธและขวางทางเดินพวกเขาซุนเฮ่อยิ้มหยัน “ทำไม? พวกเจ้าคิดขวางพวกเรา?”ต่อจากนั้น ซุนเฮ่อเปิดเสื้อผ้าออก บนหน้าท้องมีระเบิดติดไว้หนึ่งห่อ“พวกเจ้าเห็นหมดแล้วว่าระเบิดมีอนุภาพยิ่งใหญ่เพียงใด ชนเผ่าหมาน แคว้นฉู่และแคว้นฉีห้าแสนห้าหมื่นคนทำไมถึงสู้กำลังพลห้าหมื่นของจ้านเฉิงอิ้นไม่ได้ ก็เพราะว่าเขามีระเบิดในมือไงหล่ะ!”“วันนี้ถ้าพวกเจ้ากล้าขัดขวางข้า พวกเจ้าจงมองให้ชัดเจน…”ช่างสี่ร้อยคนพากันเปิดเสื้อผ้าออก บนตัวมีระเบิดติดไว้ทุกคนพวกเขาแต่ละคนจ้องคนถืออาวุธและปิดกั้นทางเดินด้วยแววตาเหี้ยมเกรียม“คิดจะขัดขวาง ได้ อย่างมากก็แค่ตายไปพร้อมกัน พวกเจ้ามีคนอยู่ในถ้ำเท่าไหร่ ไม่มีสองหมื่นคนก็น่าจะมีสามหมื่นคน พวกเรามีแค่ไม่กี่ร้อยคน”“ถึงจะตายกันหมดและถูกฝังไว้ที่นี่ พวกเราก็รู้สึกคุ้มค่าแล้ว!”“ที่สำคัญยิ่งกว่านั้น ฮ่องเต้พูดกับพวกเราก่อนมาที่นี่ ถ้าเกิดสิ่งใดขึ้น ท่านจะวางแ