All Chapters of ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ: Chapter 551 - Chapter 560

“แค่รอคนมีตำแหน่งสำคัญในเมืองหลวงติดขี้ผึ้งทอง พวกเราก็สามารถนำกำลังทหารของทางจินโจว และคนของพวกเราบุกเข้าเมืองหลวง ยึดวังหลวงแล้ว”“ถึงเวลาจะเป็นวันที่ต้าฉีล่มสลาย และเผ่าเยว่ผงาดอีกครั้ง!”ท่านจอมปราชญ์เหวินพูดถึงตรงนี้ ลุกขึ้นคำนับเวินเจาทีหนึ่ง “ถึงเวลานายน้อยขึ้นครองราชย์ ใต้ฟ้าศิโรราบ”เวินเจาจินตนาการภาพที่ตัวเองสวมเพ้ามังกร สวมมงกุฎบนศีรษะ นั่งอยู่บนราชบัลลังก์ อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้นเขายื่นมือไปประคองท่านจอมปราชญ์เหวิน กล่าวอย่างกระตือรือร้น “ถ้าหากมีวันหนึ่งที่เผ่าเยว่สามารถฟื้นฟูแคว้น ท่านราชครูจะมีความดีความชอบที่ยิ่งใหญ่!”ท่านจอมปราชญ์เหวินหลุบตา “เพื่อแคว้นเยว่ กระหม่อมยินดีทำทุกอย่างโดยไม่รู้สึกเสียใจใดๆ”เวินเจาตบไหล่ของท่านจอมปราชญ์เหวิน “หัวใจที่ท่านราชครูมีต่อเผ่าเยว่ฟ้าดินสามารถเป็นพยาน”“ทางแคว้นญี่ปุ่น ฝากท่านจอมปราชญ์เหวินแล้ว”“ข้าจะบังคับให้เวินจือเหิงบอกที่อยู่ของสมบัติสกุลเวินเอง”เวินเจาวางยาพิษเวินจือเหิง ไม่เพียงเพื่อตำแหน่งผู้นำตระกูลสกุลเวิน ยังรวมถึงสมบัติของสกุลเวินที่สะสมมานับร้อยปีด้วยหลังจากเขากุมอำนาจสกุลเวิน เคยดูสมุดบัญชีของสกุลเ

หลังจากหลายวันที่ใช้เวลาร่วมกัน คนที่เวินจือเหิงส่งมาเชื่อฟังมาก สามารถเรียกได้ว่าปฏิบัติตามคำสั่งของอวิ๋นฝูหลิงอวิ๋นฝูหลิงแค่ต้องการให้พวกเขาเชื่อฟัง และให้คำแนะนำที่มีประโยชน์แก่นางในเวลาจำเป็น ให้การออกทะเลครั้งนี้ราบรื่นและปลอดภัยก็พอแล้วจ้าวเสวียซือวิ่งไปที่ดาดฟ้า ก็ตะโกนถามอวิ๋นฝูหลิง “ถ้าได้ยินมาว่าช่วยคนขึ้นมาจากทะเล…”อวิ๋นฝูหลิงพยักหน้าให้เขา หลังจากนั้นมองไปที่ด้านข้างจ้าวเสวียซือมองตามสายตาของนาง ก็เห็นเด็กหนุ่มอายุประมาณสิบเจ็ดสิบแปดปีนั่งอยู่ตรงนั้น กำลังยัดหมั่นโถวเข้าปากเด็กหนุ่มกวาดมององครักษ์ที่อยู่โดยรอบองครักษ์ไปยืนคั่นระหว่างเขากับอวิ๋นฝูหลิง และตั้งท่าระวังกับปกป้องผู้ที่ต้องระวังคือเด็กหนุ่มคนนี้ ส่วนผู้ที่ต้องปกป้องคืออวิ๋นฝูหลิงแม้เด็กหนุ่มคนนี้ดูน่าสงสาร แต่อย่างไรก็เป็นคนที่ไม่รู้ที่ไปที่มา ต้องระวังไว้ก่อนจ้าวเสวียซือมองเด็กหนุ่มแวบหนึ่ง ประกายในแววตาดับลงทันทีเขาพึมพำเสียงเบา “ข้าคิดว่า…”เขาไม่ได้พูดคำที่เหลือออกมา แต่อวิ๋นฝูหลิงกลับเข้าใจความหมายของเขาพวกเขาล้วนคิดว่าเซียวจิ่งอี้กับจั่วเยี่ยนมีโอกาสที่จะอยู่บนทะเลมากที่สุดไม่แน่ว่า

นางคว้าฟางอวี่ไว้ ยกมือดึงน้ำเต้าหยกที่ห้อยอยู่บนคอของเขาลงมานางดูน้ำเต้าหยกชิ้นนั้นอย่างละเอียดนี่เป็นของเซียวจิ่งอี้ก่อนเซียวจิ่งอี้ออกจากเมืองหลวง อวิ๋นฝูหลิงห้อยน้ำเต้าหยกชิ้นนั้นบนคอเขากับมือตัวเอง อวิ๋นฝูหลิงสั่งทำน้ำเต้าหยกชิ้นนี้โดยเฉพาะ นางจำไม่ผิดแน่นอน! นางบิดเบาๆ ด้านบนของน้ำเต้าหยกก็หลุดออก เคยให้เห็นภายในที่ว่างเปล่า หยดน้ำแห่งจิตวิญญาณในน้ำเต้าหยกหมดแล้ว หลงเหลือเพียงเศษเสี้ยวของพลังวิญญาณอวิ๋นฝูหลิงมีความอ่อนไหวต่อพลังวิญญาณในมิติมาก ด้วยเหตุนี้แค่ดมก็รู้แล้วเมื่ออวิ๋นฝูหลิงเห็นดังนี้ ก็ยิ่งมั่นใจแล้วว่านี่เป็นน้ำเต้าหยกที่นางมอบให้เซียวจิ่งอี้น้ำเต้าหยกสามารถทำเลียนแบบ แต่หยดน้ำแห่งจิตวิญญาณในน้ำเต้าหยก มีความพิเศษเฉพาะตัวฟางอวี่เห็นอวิ๋นฝูหลิงเอาน้ำเต้าหยกไป สีหน้าเปลี่ยนฉับพลัน“คืนให้ข้า…”อวิ๋นฝูหลิงกำน้ำเต้าหยกไว้ สีหน้าตึงเครียด “เจ้าไปได้น้ำเต้าหยกนี้มาจากไหน?”“นี่เป็นของของข้า!” ฟางอวี่ปากแข็ง พลางกล่าว พลางแย่งน้ำเต้าหยกกลับมาจากมืออวิ๋นฝูหลิงสีหน้าอวิ๋นฝูหลิงเคร่งขรึมทันที “เทียนเฉวียน พาเขาลงไป!”เมื่อเห็นอวิ๋นฝูหลิงเปลี่ยนท่าทีกะท

ข้างบนของน้ำเต้าหยกเป็นใบน้ำเต้า กลไกที่ใช้เปิดน้ำเต้าหยกติดตั้งอยู่ตรงใบน้ำเต้าใบน้ำเต้ากับน้ำเต้าเชื่อมต่อกันเป็นหนึ่ง คนทั่วไปจะคิดไม่ถึงว่าบนใบน้ำเต้ามีกลไกกลไกบนน้ำเต้าหยกสร้างโดยใช้แบบเกลียวหมุนทวนซ้ายของยุคปัจจุบันการเปิดปิดแบบหมุนเช่นนี้เห็นได้ทั่วไปในยุคปัจจุบัน แต่ในยุคที่เข้ารูปสิ่งของด้วยเดือย คนที่รู้วิธีเปิดกลไกเกลียวหมุนทวนซ้ายของน้ำเต้าหยก นอกจากนางกับเซียวจิ่งอี้ เกรงว่าแทบจะไม่มีใครอีกแล้วอวิ๋นฝูหลิงคาดเดาว่าหยดน้ำแห่งจิตวิญญาณในน้ำเต้า อาจจะถูกเซียวจิ่งอี้ใช้ไปแล้วก่อนที่ฟางอวี่จะเก็บได้คิดถึงตรงนี้ ขณะเดียวกับที่อวิ๋นฝูหลิงแอบโล่งอก ก็ยิ่งรู้สึกกังวลแล้ว ก่อนหน้านี้นางกังวลว่าหยดน้ำแห่งจิตวิญญาณในน้ำเต้าหยกจะถูกคนอื่นใช้หยดน้ำแห่งจิตวิญญาณไม่ใช่ของธรรมดา ถ้าหากมีคนรู้เรื่องนี้ เป็นไปได้ว่าจะเริ่มสืบจากน้ำเต้าหยกความลับที่นางมีมิติ จะให้คนอื่นรู้ไม่ได้เด็ดขาดต่อให้เป็นเซียวจิ่งอี้ อวิ๋นฝูหลิงก็ไม่เคยคิดจะสารภาพกับเขาเมื่อความลับถูกพูดออกไป ก็ไม่ใช่ความลับอีกแล้วและธรรมชาติของมนุษย์ไม่อาจทนต่อการทดสอบอวิ๋นฝูหลิงไม่อยากเปิดเผยความลับ นางเลี่ยงหั

“ข้ารู้ ข้ารู้ว่าจะไปอย่างไร!”เทียนเฉวียนเห็นดังนี้ จึงจะปล่อยมือฟางอวี่เจ็บจนน้ำตาเล็ดแล้ว เขาพลางนวดไหล่ที่เจ็บ พลางขดตัวเข้าไปซ่อนที่มุมทำให้ดูน่าสงสาร อ่อนแอ และทำอะไรไม่ได้อวิ๋นฝูหลิงมองเขาแวบหนึ่ง “ข้าขอเตือนเจ้า อย่ามาเล่นตุกติกกับข้า!”“ถ้าหากเจ้าทำให้ข้าหงุดหงิด ข้ามีเป็นร้อยวิธีที่สามารถทำให้เจ้าทรมานยิ่งกว่าตาย”“คนโบราณว่าไว้ บุญคุณต้องตอบแทน ข้าช่วยเจ้าขึ้นมาจากทะเล นี่ก็คือบุญคุณช่วยชีวิต เจ้าควรจะตอบแทนหน่อยกระมัง?”ฟางอวี่พยักหน้ารัวๆ กล่าวอย่างมีชั้นเชิง “ข้าจะกล้าเล่นตุกติกกับท่านได้อย่างไร? ต่อไปผู้มีพระคุณให้ข้าทำอะไร ข้าก็จะทำอะไร!”บนใบหน้าอวิ๋นฝูหลิงเผยให้เห็นรอยยิ้มที่พึงพอใจ“ดีมาก พาพวกเราไปเกาะหมัวกุ่ย ขอแค่เจ้าสามารถช่วยพวกเราตามหาคนในภาพเหมือนเจอ ไม่เพียงบุญคุณที่ช่วยเจ้าก่อนหน้านี้หายกัน อีกทั้งข้ายังจะส่งเจ้ากลับต้าฉีด้วย แล้วให้เงินเจ้าหนึ่งก้อน เพียงพอที่จะให้เจ้าอยู่อย่างสุขสบายไปทั้งชีวิต”“ข้าเป็นคนพูดคำไหนคำนั้น ไม่ผิดคำพูดเด็ดขาด!”แม้ฟางอวี่รู้สึกกลัว แต่คำสัญญาของอวิ๋นฝูหลิงทำให้เขาหวั่นไหวแล้วเขาพยักหน้าทันที “ข้าฟังผู้มีพระคุณท