All Chapters of ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ: Chapter 541 - Chapter 550

เทียบยานั้นไร้ชีวิต คนไข้กับท่านหมอต่างหากที่มีชีวิตจิตใจรู้เพียงแค่เรื่องเทียบยานั้นไร้ประโยชน์ต้องรู้ว่าคนไข้มีอาการเช่นไร เทียบยาอะไรที่เหมาะกับคนไข้มากที่สุดต่างหากจึงจะสำคัญที่สุดและเส้นทางการเป็นหมอนั้น ให้ความสำคัญกับการสั่งสมประสบการณ์การสั่งสมประสบการณ์นี้ นอกจากจะได้มาจากคนไข้มากมายนับไม่ถ้วนแล้ว ยังเกิดจากความรู้ความเข้าใจที่ได้แลกเปลี่ยนเจียระไนกับเพื่อร่วมวิชาชีพดังนั้น อวิ๋นฝูหลิงจึงไม่เคยลังเลที่จะแลกเปลี่ยนเจียระไนความรู้กับหมอท่านอื่น ๆ เลยจวบจนถึงบัดนี้ ท่านหมอจ้าวถึงได้ยอมเลื่อมใสหมดใจอย่างแท้จริงกอปรกับที่เขาตรวจโรคให้เวินจือเหิงมานานขนาดนี้ ทว่ากลับมิเคยเห็นเวินจือเหิงอาการดีขึ้นมาสักเศษเสี้ยวเลยจริงอาศัยแค่เรื่องนี้เพียงเรื่องเดียว ในฐานะที่เป็นหมอ เขาจึงไม่คู่ควรกับตำแหน่งนี้เลยท่านหมอจ้าวประสานมือแก่เวินจือเหิงและเวินเจา กล่าวด้วยสีหน้ารู้สึกผิดว่า “ผู้น้อยวิชาแพทย์ต่ำเตี้ยนัก!”“ดั่งคำที่ว่าคลื่นลูกหลังไล่ทับคลื่นลูกเก่า วิชาแพทย์ของท่านหมอหางผู้นี้สูงส่งกว่าผู้น้อยจริงๆ!”“ผู้น้อยละอายใจยิ่งนัก ขอตัวลา!”จบคำ ท่านหมอจ้าวก็ยกกล่องยากขึ้น ขอ

“ถึงอย่างไรทุกวันนี้ คนที่กุมอำนาจของสกุลเวินก็คือคุณชายรองเวินเจานี่นะ”“เวินเจาจะต้องแอบคุณชายใหญ่เวินทำเรื่องนี้แน่นอน”“แต่ยิ่งมีคนเสพขี้ผึ้งทองมากขึ้น และยิ่งนานขึ้นเท่าไร คิดจะปิดบังเรื่องนี้เช่นไรก็คงปิดไม่มิด มันต้องสร้างความตระหนกไปถึงราชสำนักแน่”“แม้ว่าเวินเจาเป็นคนกระทำเรื่องนี้ แต่ถ้าพูดออกไปแล้วใครจะเชื่อกัน? เกรงว่าถึงเวลานั้นสกุลเวินทั้งสกุลจะต้องถูกลากเข้าไปพัวพันด้วยเป็นแน่”“ถึงอย่างไรเวินเจาก็เป็นถึงคุณชายรองของสกุลเวิน ถึงยามตัดสินโทษ คนทั้งสกุลเวินไม่ว่าจะนายหรือบ่าวล้วนหนีไม่พ้น!” อวิ๋นฝูหลิงพูดจนคอแห้ง จึงพักดื่มชาสักอึกทว่าเวินจือเหิงกลับฟังแล้วรู้สึกสั่นสะท้านอยู่ในใจเขาเพ่งมองอวิ๋นฝูหลิง “ท่านเป็นคนของราชสำนัก?”อวิ๋นฝูหลิงไม่ปริปากพูด ทำเพียงแค่ยิ้มเล็กน้อยเท่านั้น แล้วชูจอกชาให้เขา“คุณชายใหญ่เวินลองไตร่ตรองข้อเสนอของข้าให้ดีเถิด”“ร่วมมือกับข้า คุณชายจะไม่เพียงรักษาชีวิตได้เท่านั้น แต่ยังมีโอกาสรักษาสกุลเวินเชื้อสายของสกุลเวินเอาไว้ได้”“คิดแล้วคุณชายก็คงไม่ยอมให้ทั้งสกุลเวินต้องตกนรก เพียงเพราะเวินเจาเพียงคนเดียวหรอกกระมัง?”เวินจือเหิงไตร่

เวินจือเหิงได้ฟังแล้วถึงกับสูดลมหายใจด้วยความตื่นตะลึงมิน่าเล่า อวิ๋นฝูหลิงถึงได้บอกว่าเขามีชีวิตอยู่ได้เพียงหนึ่งเดือนช่วงนี้เขาเริ่มฝันมาก ทั้งยังนอนไม่ค่อยหลับแล้ว บางครั้งก็รู้สึกเหมือนหัวใจเต้นระรัวนี่เป็นสัญญาณเตือนว่าพิษกำลังจะกำเริบโชคดีที่ได้พบอวิ๋นฝูหลิง มิเช่นนั้น เกรงว่าจนถึงช่วงเวลาที่เขาตาย ก็ยังคงสับสน ไม่รู้ว่าตนเองตายด้วยเหตุใดกันแน่อวิ๋นฝูหลิงพูดได้ถูกต้อง เป็นเขาที่โชคดีโชคดีที่ได้เจออวิ๋นฝูหลิง เกิดความหวังที่จะฟื้นฟูร่างกายให้แข็งแรงและทำให้เขารู้ว่าความจริงแล้วนั้นตนเองถูกวางยาพิษ มิใช่คนสับสนที่ไม่รู้อะไรเลยเวินจือเหิงรีบเทยาแก้พิษออกมาจากขวดยาหนึ่งเม็ด แล้วกินลงไปทันทีอวิ๋นฝูหลิงเห็นว่าทำเป้าหมายที่มาสกุลเวินสำเร็จแล้ว จึงคิดจะขอตัวลากลับใครจะไปคิดว่า จู่ ๆ มั่วซูที่หลังจากไปส่งท่านหมอจ้าวแล้วก็มาเฝ้าอยู่หน้าประตูเรือนอย่างรู้จักหน้าที่ก็วิ่งซอยเท้าเข้ามารายงานว่า“คุณชาย คุณชายรองจัดยากลับมาแล้วขอรับ!”ครั้นอวิ๋นฝูหลิงที่กำลังคิดจะกลับได้ยินเช่นนี้ จึงได้แต่ล้มเลิกความคิดไปก่อนนึกไม่ถึงเลยว่าจังหวะจะไม่เป็นใจเช่นนี้ ดันอยู่จนถึงเวลาที่เว

แม้ว่าพี่สามหางจะไม่รู้เรื่องภายในที่เกิดขึ้น ทว่าเห็นอวิ๋นฝูหลิงแต่งตัวอย่างบุรุษ ทั้งยังใช้ชื่อของสกุลหางมาทำงานแล้วจึงร่วมมือแสดงละครกับนางด้วยความปราดเปรื่องทันที“น้องรัก เด็กดี!”“เจ้ามาจินโจวได้อย่างไร ก่อนจะมาก็ไม่เห็นเขียนจดหมายมาบอกพี่สามบ้างเลย?”อวิ๋นฝูหลิงเห็นพี่สามหางเล่นด้วย จึงขยิบตาให้เขา จากนั้นจึงยิ้มแล้วกล่าวว่า “ท่านปู่บอกว่าข้าอายุถึงแล้ว ก็ควรออกมาท่องเที่ยวเก็บเกี่ยวประสบการณ์สักหน ทั้งเพื่อเพิ่มพูนความรู้ ทั้งเพื่อจะได้เรียนรู้เรื่องโรคภัยไข้เจ็บต่าง ๆ ได้มากขึ้น จะได้พัฒนาฝีมือทางการแพทย์ของตนเองให้สูงขึ้น”“ข้าเดินทางไปทั่ว เพิ่งมาถึงจินโจวได้ไม่ถึงสองวัน ก็ได้ยินว่าคุณชายใหญ่สกุลเวินป่วยหนัก เชิญท่านหมอมาตรวจรักษามากมายก็ยังรักษาไม่หาย ข้าคันไม้คันมือ ก็เลยเสนอตัวเองมาให้ถึงที่!”พี่สามหางได้ฟังถึงตรงนี้ ก็พอจะเข้าใจที่มาที่ไปอย่างคร่าว ๆ แล้วอย่างไรเสียทั้งสองคนก็ไม่ได้เตรียมบทกันมาก่อน ครั้นพูดถึงตรงนี้ ก็เพียงพอแล้วที่จะยืนยันฐานะของอวิ๋นฝูหลิงพี่สามหางกลัวว่าหากยังพูดต่อ ก็จะเผยพิรุธได้ จึงพยักหน้าเพียงเล็กน้อย แล้วกล่าวว่า “ออกมาเที่ยวท่องหาป

เวินจือเหิงฟังความหมายที่แฝงอยู่ในคำพูดของหางซานสุ่ยออกจึงรีบรับคำทันที “ขอบคุณที่คุณชายสามหางเดินทางมาที่นี่”หางซานสุ่ยยิ้มบาง ๆ “ไม่เป็นไร คุณชายรองเวินได้ให้ค่าตรวจมาก่อนล่วงหน้าแล้ว เพียงแต่หากรู้แต่แรกว่าน้องชายอยู่ที่นี่ ข้าก็คงไม่ต้องมาที่นี่แล้ว”“ฝีมือแพทย์ของน้องชายยอดเยี่ยมกว่าข้า มีเขาอยู่ ข้าก็ไม่จำเป็นต้องออกโรง”เวินจือเหิงได้ยินเช่นนั้น จึงมองเวินเจาด้วยสายตาที่แฝงความหมายลึกซึ้ง “ต้องขอบคุณน้องรองที่คิดเผื่อข้า!”เวินเจาแทบจะคงรอยยิ้มไว้บนหน้าไม่ได้แล้ววันนี้เดิมทีนึกว่าจะได้เปรียบ ทว่ากลับกลายเป็นล้มเหลวไม่เป็นท่าน ในใจของเวินจือเหิงจะต้องมีความสงสัยอยู่เป็นแน่โชคดีที่แม้ว่าเวินจือเหิงจะเกิดความสงสัยอยู่ในใจ ทว่าว่าเขาก็ไร้ข้อพิสูจน์เรื่องถูกวางยาพิษไม่ได้ถูกเปิดโปง ยังไม่ถึงท้ายที่สุดที่จะฉีกหน้าตัดขาดกันเพียงแต่ว่า มีบางเรื่องที่ต้องรีบจัดการให้เร็วที่สุดมิเช่นนั้นหากเวินจือเหิงรู้เข้า จะกลายเป็นเรื่องลำบากเวินเจาวางแผนอยู่ในใจอย่างรวดเร็ว สีหน้าของเขาก็กลับมาซื่อตรงอีกครั้ง“พี่ใหญ่เกรงใจเกินไปแล้ว นี่เป็นสิ่งที่ข้าควรทำอยู่แล้ว”เวินจือเหิงคร้