ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ의 모든 챕터: 챕터 371 - 챕터 380

องครักษ์ของจวนแม่ทัพพิทักษ์แผ่นดินไม่ธรรมดา แต่ละคนล้วนเป็นผู้กล้าที่เคยผ่านสนามรบและเคยเห็นเลือดมาก่อนถ้าหากมีคนกล้าบุกเข้าไป องครักษ์เหล่านี้ล้วนไม่ได้มีไว้ประดับ!แม้ฮูหยินฉู่รำคาญคนเหล่านี้ แต่ก็มีแผนรับมือในใจแล้วหลังจากนางพบว่าวันนี้มีผู้คนจำนวนมากมาที่จวน จึงเตรียมการทันทีมีองครักษ์ของจวนอยู่ที่นี่ วันนี้อย่าว่าแต่ห้องคลอดเลย ต่อให้เป็นลานเรือนของห้องคลอด ก็ไม่มีใครสามารถบุกเข้าไปได้เมื่อเหล่าฮูหยินที่อยู่ในลานเห็นดังนี้ ก็รู้ว่าวันนี้พวกนางไม่สามารถไปดูอวิ๋นฝูหลิงผ่าท้องทำคลอดที่ห้องคลอดแล้วด้วยเหตุนี้ทุกคนทำได้เพียงนั่งลงดื่มน้ำชาอย่างไม่พอใจเพราะการจากไปตอนนี้เลยมันไม่เหมาะสมต่อให้จะไป ก็ต้องไม่ใช่ตอนนี้ระหว่างทางที่ไปห้องคลอด อวิ๋นฝูหลิงถามฮูหยินฉู่ว่าพวกโอวหยางหมิงมาหรือยังโอวหยางหมิงและคนอื่นมากันแล้ว แต่ว่าฮูหยินฉู่พาพวกเขาไปยังอีกสถานที่หนึ่งอวิ๋นฝูหลิงได้ยินว่าพวกโอวหยางหมิงมากันแล้ว ก็เปลี่ยนใจทันที “ไปหาพวกเจ้าสำนักโอวหยางก่อน”เมื่อฮูหยินฉู่ได้ยิน ก็รีบพาอวิ๋นฝูหลิงไปยังห้องรับแขกที่ต้อนรับพวกโอวหยางหมิงทันทีภายในห้องรับแขก บรรยากาศกำลังครึกคร

พระชายาคังจวิ้นอ๋องก็ประหม่าเช่นกัน อย่างไรก็ตามอีกเดี๋ยวคนที่จะถูกผ่าท้องคือลูกสาวของตนเองไม่เพียงพวกนางสองแม่ลูก คนอื่นก็ประหม่าไม่มากก็น้อยเช่นกันมีเพียงคนเดียวที่ไม่ประหม่าก็คงเป็นอวิ๋นฝูหลิงแล้วชาติที่แล้วนางเคยทำการผ่าตัดเช่นนี้ครั้งนับไม่ถ้วน ชินนานแล้วฮูหยินน้อยฉู่เห็นท่าทางของอวิ๋นฝูหลิงดูสงบมาก ราวกับมีความมั่นใจในการผ่าตัดของวันนี้มากความประหม่าของนางจึงจะบรรเทาลงบ้างฮูหยินน้อยฉู่ถูกส่งเข้าไปในห้องคลอด ส่วนพระชายาคังจวิ้นอ๋องถูกอวิ๋นฝูหลิงห้ามไว้ที่นอกห้องคลอดอย่างไรก็ตามอีกเดี๋ยวจะเป็นภาพที่นองเลือด นางกลัวพระชายาคังจวิ้นอ๋องที่เป็นแม่คนนี้รับไม่ไหว จะส่งผลกระทบต่อการผ่าตัดสกุลฉู่ทำตามคำขอของอวิ๋นฝูหลิง เลือกห้องที่สะอาด กว้าง และแสงดีมากมาทำเป็นห้องคลอดภายในห้องคลอดมีแค่เตียงนอนหนึ่งเตียง โต๊ะหนึ่งตัว และเก้าอี้อีกสองสามตัวและรมควันชางจู๋ทั้งห้องตามที่อวิ๋นฝูหลิงบอกหนึ่งรอบก่อนฮูหยินน้อยฉู่เข้าห้องคลอด ก็ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าที่เรียบง่ายและสะอาดแล้วหลังจากเข้าห้องคลอด นางถอดเสื้อชั้นนอก สวมเพียงเสื้อชั้นในนอนลงบนเตียงไม้ด้านบนของเตียงไม้ มีผ้าม่านแขว

อวิ๋นฝูหลิงตรวจดู จมูกของเด็กไม่มีน้ำคร่ำอุดตัน แล้วก็มองหว่างขาของเด็กแวบหนึ่งเป็นเด็กผู้ชายเด็กออกจากน้ำคร่ำของมารดา ราวกับรับรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงของสภาพแวดล้อม ก็ร้องไห้อุแว้ๆ เสียงดังทันทีแต่ว่าเสียงกลับเบากว่าเด็กทารกทั่วไปแม้ไม่ได้เสียงดังมาก แต่ทุกคนที่รออยู่นอกห้องคลอดยังได้ยินเสียงร้องไห้ของเด็กทารกชั่วขณะฉู่หมิงตะลึงเล็กน้อย เงยหน้ามองไปทางฮูหยินฉู่ กล่าวอย่างเหม่อลอย “ท่านแม่ ท่านได้ยินเสียงอะไรหรือไม่?”ฮูหยินฉู่ก็ได้ยินเสียงร้องไห้ของเด็กเช่นกันแต่นี่ก็เร็วเกินไปแล้วตั้งแต่พวกเขาเข้าไปจนถึงตอนนี้ ยังไม่ถึงครึ่งชั่วยามเลยนี่ก็คลอดแล้ว?พระชายาคังจวิ้นอ๋องกล่าวอย่างตื่นเต้น “เป็นเสียงร้องไห้ของเด็ก!”“คลอดแล้ว คลอดแล้ว!”“แต่ไม่รู้ว่าเป็นเด็กผู้ชายหรือเด็กผู้หญิง?”เมื่อได้ยินเสียงรอบข้าง ฉู่หมิงมั่นใจแล้วว่าเมื่อครู่ตัวเองไม่ได้หูฝาดลูกของเขาเกิดแล้ว!ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสุข ตื่นเต้นจนจะวิ่งเข้าห้องคลอดโชคดีที่ฮูหยินฉู่ดึงเขาไว้ทันเวลา“เจ้ารีบร้อนอะไร รอเฉยๆ ก่อน!”รอในห้องคลอดจัดการทุกอย่างเสร็จแล้ว หมอตำแยต้องอุ้มเด็กออกมาให้พวกเขาดูแน่น

“คนเข้าไปในห้องคลอดเยอะเกินไปไม่ได้ พวกท่านลองปรึกษากันก่อน ทางที่ดีช่วงนี้กำหนดคนที่เข้าออกได้สองสามคน คนอื่นพยายามอย่าเข้าใกล้ห้องคลอด”“ก่อนที่จะเข้าไปทุกครั้ง คนที่ถูกกำหนดต้องอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า รักษาความสะอาด เพื่อป้องกันไม่ให้นำเชื้อโรคเข้าไปติดบาดแผล”“ไม่เช่นนั้นถ้าหากบาดแผลติดเชื้อ จะอักเสบจนเสียชีวิตได้”แม้ฉู่หมิงและคนอื่นไม่รู้ว่าเชื้อโรคและติดเชื้อที่อวิ๋นฝูหลิงพูดคืออะไร แต่ก็พอจะเข้าใจความหมายคร่าวๆ แล้วฮูหยินฉู่ตอบทันที “พวกเราเข้าใจแล้ว”อวิ๋นฝูหลิงกล่าวอีก “รอหลังจากนางฟื้น พวกท่านอย่าเพิ่งให้นางกินอะไร”“คืนนี้ข้าจะอยู่ดูแลนางเอง”อวิ๋นฝูหลิงยินดีอยู่ต่อ ถือเป็นเรื่องดีสำหรับสกุลฉู่ฮูหยินฉู่กล่าวขอบคุณด้วยสีหน้าตื้นตันเมื่อเห็นสีหน้าที่เหนื่อยล้าของอวิ๋นฝูหลิง นางกล่าวทันที “วันนี้ลำบากพระชายาแล้ว เรือนเล็กอวี้หลานที่อยู่ข้างๆ มีเข้าของที่จำเป็นครบทุกอย่าง หากพระชายาไม่รังเกียจ สามารถไปพักที่เรือนเล็กอวี้หลานก่อนได้”ฮูหยินฉู่สั่งให้หัวหน้าสาวใช้ที่อยู่ข้างกาย ส่งอวิ๋นฝูหลิงไปเรือนเล็กอวี้หลาน อวิ๋นฝูหลิงผ่าตัดนานเช่นนี้ ก็เริ่มเหนื่อยแล้วจริงๆนาง

ทว่าโอวหยางหมิงกับนายท่านผู้เฒ่าหางสบตากันแวบหนึ่ง อดไม่ได้ที่จะนึกถึงเรื่องเรื่องหนึ่ง อาจารย์ของพวกเขามีฝีมือการแพทย์ที่ไร้เทียมทาน ไม่มีใครสามารถเทียบได้ตอนที่อาจารย์ยังมีชีวิตอยู่ ก็มีความคิดที่แปลกประหลาดมากมายพวกเขายังเคยเห็นบันทึกเล่มหนึ่งของอาจารย์ ข้างบนนั้นก็ได้เขียนฝีมือการแพทย์ที่เพ้อฝันอย่างการเปลี่ยนเลือด การผ่าเย็บท้องต่างๆเพียงแต่อาจารย์เคยลองพยายามอยู่นาน แต่ไม่เคยประสบความสำเร็จเลยต่อมาอาจารย์ก็ผิดหวังหมดกำลังใจ ดื่มเหล้าเมามาย หัวเราะเยาะตัวเองเพ้อฝันหลังจากตื่น อาจารย์ก็ไม่เคยทำการทดลองพวกนั้นอีกเลย บันทึกเล่มนั้นก็ไม่รู้ว่าถูกเขาเอาไปโยนทิ้งที่ไหนแล้วฝีมือการแพทย์ที่แม้แต่อาจารย์ก็ทำไม่สำเร็จ อวิ๋นฝูหลิงไปเรียนรู้กับผู้วิเศษท่านหนึ่งได้อย่างไร?ผู้วิเศษ?หรือเป็นผู้วิเศษของเกาะเย่าหวัง?อาจารย์ก็มาจากเกาะเย่าหวัง ฝีมือการแพทย์ของเขาก็เรียนมาจากเกาะเย่าหวังเพียงแต่เกาะเย่าหวังในสายตาคนทั่วไป ก็เหมือนกับเป็นแค่ตำนานมีเพียงผู้ที่ถูกลิขิต จึงจะสามารถเข้าสู่เกาะเย่าหวังไม่ว่าเจ้าป่วยเป็นโรคอะไร ขอแค่ไปถึงเกาะเย่าหวัง ก็สามารถได้รับการรักษาแต่ไม่