All Chapters of Arranged Marriage with the Ruthless CEO: Chapter 171 - Chapter 180

Walang pag-aalinlangang lumabas si Natalie sa kwartong iyon. Hindi na niya naisara ang pintuan sa pagmamadali niya. Basta ang alam niya, ayaw niyang manatali kasama ang dalawang taong nasa loob. “Natalie!” Umalingawngaw mula sa likuran ang sigaw ni Mateo. Maging ang mga nurse na naroon ay napatigil dahil ang sigaw na iyon ay puno ng pigil na galit. “Huminto ka diyan at bumalik ka dito!” Sandaling tumigil ang mga hakbang ni Natalie, aminin man niya o hindi, nayanig siya ng sigaw na iyon. Tumigil lang siya ng saglit upang makiramdam at naglakad pabalik—ngunit hindi para sundin ang utos nitong bumalik siya sa loob---bumalik siya para isarado ang pinto. “Ang babaeng ‘yon! Kuhang-kuha niya talaga ang gigil ko!” Nanggagalaiti si Mateo sa sobrang galit.“Um…Mateo…” mahinang simul ani Irene. Nasa tabi siya ni Mateo at kitang-kita niya kung gaano ito kaapektado sa ginawa ni Natalie. “P-pasensya na. Kasalanan ko ito. Hindi na sana ako pumunta rito. Baka… baka iba ang inisip ni Doc Natalie

Alam naman ni Natalie na galit lamang ang nagtulak kay Mateo na magsalita nang ganoon. Ganoon pa man, hindi niya pa rin maintindihan kung bakit ito naiinis. Pero wala rin siyang balak alamin pa sana ang puno’t dulo ng pagmamaldito nito.Pero mahalaga na maging maayos ang pagsasama nila sa araw na ito—wala siyang ganang harapin ang ugali nito buong araw. Ngumiti na lang siya na para bang wala lang sa kanya ang pagtaas ng boses nito. “Hindi puwedeng hindi ka kumain, makakasama ‘yan sa katawan mo. Titingnan ko sa kusina kung ano ang pwede mong kainin.” Bago pa ito makasagot, tumungo na siya sa kusina at mabilis na bumalik.“May lugaw, sabaw ng manok, at prutas Gusto mo bang initin ko para sa’yo?” Nakaupo pa rin si Mateo sa gilid ng kama, ang galit nito ay bahagyang lumamlam ngunit halata pa rin ang inis. “Nakakasawa na. Ayoko na ng mga ‘yan.” Hindi na ipinagtaka ni Natalie ang ugali nito. Hindi ito sanay na nag-uulit ng ulam kaya kahit na isang beses pa lang nitong kinakain ang mg

Eksaktong alas-tres ng bumalik si Natalie sa ospital, tamang-tama para maghanda para sa kanilang fitting ng wedding attire nila na nakatakda ng alas-kwatro. Ngunit tahimik ang kwarto—masyadong tahimik ng pumasok siya. “Mateo?” tawag niya, habang tumitingin sa paligid. Walang sumasagot kaya ininspeksyon niya ang bawat silid doon. Walang anumang senyales ng presensya ni Mateo o ng mga tauhan nito. Nagtaka si Natalie dahil hindi ugali ni Mateo na basta na lang umalis ng walang paalam, lalo na’t may mahalagang appointment na nakatakda para sa susunod na oras. Kinuha niya ang telepono sa bag niya at tinawagan ang kanyang asawa. ** Sa ibang bahagi ng ospital, nasa silid ni Irene si Mateo. Ang mga pinsala ng babae ay hindi naman malala—mga pasa sa ilang bahagi ng katawan lang at maaaring makalabas na ito ng ospital sa araw ding iyon. Ngunit bago ito tuluyang madischarge, nag-request si Irene ng isang full-body checkup. Doon natuklasan ang isang bagay na hindi inaasahan. “...yun

Ang laboratory class na iyon natapos ng mas maaga. Apatnapu’t limang minuto lang ngunit sapat na iyon para malibang si Natalie. Pagkatapos ng klase niyang iyon, muling nanumbalik ang kalungkutan niya. Muli niyang tinitigan ang larawang ipinadala sa kanya ni Irene. Hindi niya namalayang napapangiti siya pero hindi iyon dahil sa tuwa. Ang larawang iyon ang nagbalik sa kanya sa reyalidad ng sitwasyon niya. Kung hindi dahil sa larawan na iyon----baka sakaling naniwala na siya ng tuluyan sa lahat ng sinabi ni Mateo sa kanya kagabi. Sariwa pa sa isip niya ang mga katagang binitawan nito. “Nat, ayusin natin ang relasyon natin.” Paano nga naman magiging posible pa ang bagay na iyon sa kalagayan nila? Nakatayo lang siya sa gilid ng pintuan ng silid-aralan na ‘yon. Wala ng mga estudyante doon. Hindi niya alam kung gaano siya katagal na nakatulala. “Nat?” Boses iyon ni Alex. “Tapos ka na ba? Nakita ko kasing lumabas na ang mga estudyante, kaya pumunta na ako dito. Pwede na ba tayong umuwi

Hindi pa rin makapaniwala ang manager at staff sa nangyayari. “Mrs. Garcia?” Lumapit ang manager na may hawak na mga disenyo sa kanyang mga braso. “Handa na po ang mga disenyo. Gusto niyo po bang maupo para maipaliwanag ko sa inyo ang mga ito?” tanong niya, may halong propesyonalismo at pag-aalala sa boses. “Hindi na kailangan.” Umiling ng bahagya si Natalie. “May kailangan din akong asikasuhin. Kaya mabilis lang ito.” “Ho? Hindi ko po kayo maintindihan.” Napatigil sa gulat ang manager. Hindi ito pwedeng mangyari iyon.Mukhang hindi nasisiyahan si Mrs. Garcia sa serbisyo nila. Isa si Mateo Garcia sa mga VIP client nila at malaking pasasalamat nila na sila ang napili nitong gumawa ng susuotin nila sa araw ng kasal nila at kung aalis ang mapapangasawa nito ng hindi man lang tumitingin sa mga disenyo, baka mawala ang trabaho ng manager dahil sa galit ng kanyang amo. “Mrs. Garcia, mayroon po ba kaming nagawang hindi ninyo nagustuhan? Patawarin niyo po kami kung—” “Hindi, wala nam