Ang laboratory class na iyon natapos ng mas maaga. Apatnapu’t limang minuto lang ngunit sapat na iyon para malibang si Natalie. Pagkatapos ng klase niyang iyon, muling nanumbalik ang kalungkutan niya. Muli niyang tinitigan ang larawang ipinadala sa kanya ni Irene. Hindi niya namalayang napapangiti siya pero hindi iyon dahil sa tuwa. Ang larawang iyon ang nagbalik sa kanya sa reyalidad ng sitwasyon niya. Kung hindi dahil sa larawan na iyon----baka sakaling naniwala na siya ng tuluyan sa lahat ng sinabi ni Mateo sa kanya kagabi. Sariwa pa sa isip niya ang mga katagang binitawan nito. “Nat, ayusin natin ang relasyon natin.” Paano nga naman magiging posible pa ang bagay na iyon sa kalagayan nila? Nakatayo lang siya sa gilid ng pintuan ng silid-aralan na ‘yon. Wala ng mga estudyante doon. Hindi niya alam kung gaano siya katagal na nakatulala. “Nat?” Boses iyon ni Alex. “Tapos ka na ba? Nakita ko kasing lumabas na ang mga estudyante, kaya pumunta na ako dito. Pwede na ba tayong umuwi
Sa halip na tumanggi, malumanay ang naging sagot ni Natalie. Nanatili itong nakasandal sa dibdib ni Mateo. “Sige, pupunta tayo.” Nagpatuloy ang kanilang umaga ng maayos---nagagahan sila, nagpatingin sa doktor at si Natalie na din ang nagasikaso ng mga sugat niya. Pagsapit ng hapon, tumulak sila papunta sa kilalang wedding atelier sa lungsod. Sinalubong sila ng manager ng may magiliw na ngiti. “Ah! Mr. and Mrs. Garcia! What an honor! Tuloy po kayo. Kailangan na po nating sukatin ng magkahiwalay ang groom at bride. Hindi naman matagal. Pagkatapos ay sabay na kayong mamili ng mga disenyo.” Pinisil ni Mateo ang kamay ni Natalie. “Mauna ka na, hihintayin kita dito.” “Sige.” Sagot ni Natalie. Medyo matagal ang pagsusukat sa kanya kaya paglabas niya, tapos na si Mateo. Ngunit abala ito sa pakikipag-usap sa telepono. Dinig na dinig ni Natalie ang boses ni Ed, mukhang nagaalala ito. [Mr. Garcia, sa tingin ko po, dapat pumunta kayo dito. Tatlong beses na pong sumusuka si Irene ngayon
Hindi pa rin makapaniwala ang manager at staff sa nangyayari. “Mrs. Garcia?” Lumapit ang manager na may hawak na mga disenyo sa kanyang mga braso. “Handa na po ang mga disenyo. Gusto niyo po bang maupo para maipaliwanag ko sa inyo ang mga ito?” tanong niya, may halong propesyonalismo at pag-aalala sa boses. “Hindi na kailangan.” Umiling ng bahagya si Natalie. “May kailangan din akong asikasuhin. Kaya mabilis lang ito.” “Ho? Hindi ko po kayo maintindihan.” Napatigil sa gulat ang manager. Hindi ito pwedeng mangyari iyon.Mukhang hindi nasisiyahan si Mrs. Garcia sa serbisyo nila. Isa si Mateo Garcia sa mga VIP client nila at malaking pasasalamat nila na sila ang napili nitong gumawa ng susuotin nila sa araw ng kasal nila at kung aalis ang mapapangasawa nito ng hindi man lang tumitingin sa mga disenyo, baka mawala ang trabaho ng manager dahil sa galit ng kanyang amo. “Mrs. Garcia, mayroon po ba kaming nagawang hindi ninyo nagustuhan? Patawarin niyo po kami kung—” “Hindi, wala nam
‘Sigurado ka ba? Hindi ka nakialam?’ Bahagyang yumuko si Irene, ang gilid ng kanyang labi ay bahagyang napangiti. Maingat niyang tina-type ang kanyang sagot. Mabilis namang nagreply si Ed sa mensahe niya. ‘Oo naman, hindi ako nakialam. Sinigurado ko na walang koneksyon ang paparazzi na kinuha ko para sigurado. Parang hindi mo ako kilala.’ Nagtatalon ang puso ni Irene. ‘Good job, Ed! Maasahan ka talaga. At dahil dyan, may bonus ka.’ Ibinaba n ani Irene ang telepono at sumandal sa upuan, dinadama niya ang bihirang katahimikan na bumalot sa kanya. Pagdating nila sa bahay nila muling binuhat ni Mateo si Irene mula sa sasakyan. Dumiretso siya sa pintuan at agad na umakyat sa ikalawang palapag kung saan naroon ang kwarto nito. Sumunod naman si Janet sa likuran niya. “Ay, Mateo, tulungan na kita.” “Hindi na kailangan.” Mariing umiling si Mateo. Maingat niyang inihiga si Irene sa kama at siya mismo ang nag-ayos ang kumot, at sinigurong komportable ang babae sa pagkakahiga. “Auntie,
Hindi kailanman nagsinungaling si Drake sa kanya, at madali para kay Natalie na isipin kung paano ito naghintay ng walang pagod, araw-araw at umasang makita siya. Ang sakripisyo at pasensya nito ay bahagyang nagpalambot ng kanyang puso. May mga bagay na kailangang pag-usapan nila kaya malumanay niyang sinabi, “Nagugutom ako, tsaka oras na din para kumain. Gusto mo, mag-dinner tayo?” Agad na lumiwanag ang mukha ni Drake sa tuwa. “Sige ba!” Sa simpleng karinderya lang sana gusto ni Natalie kumain ng hapunan pero nagpumilit si Drake na sa isang fastfood chain na lang sila kumain para makapag-usap sila. Inorder din niya ang alam niyang mga paborito nitong pagkain. Nang dumating ang mga pagkain, nakayuko na si Natalie at pilit na pinipigilan ang mga luhang nagbabantang tumulo mula sa kanyang mga mata. Nag-vibrate ang kanyang telepono, ngunit matapos sulyapan, iniwan niya ito sa tabi. “Hindi mo ba sasagutin?” tanong ni Drake matapos ang saglit na katahimikan. “Huwag na,” sagot ni
“Ano’ng nangyayari?” Mabilis ang tibok ng puso ni Natalie at basang-basa siya ng malamig na pawis—ito ang mga tipikal na sintomas ng hypoglycemia. Karaniwan, lumalabas lang ito kapag hindi siya nakakakain, ngunit ngayon ay tila mas malala.Siguro dahil sa pagbubuntis, naisip niya. Nakaupo siya sa isang upuan. Alam na ni Drake ang tungkol sa kanyang hypoglycemia mula noon kaya agad itong kumuha ng kendi mula sa bulsa. Nagulat si Natalie dahil may dala pa din itong kendi gaya ng nakagawian nila. “Nat, kainin mo ito.” Maingat na binuksan ni Drake ang kendi at iniabot ito sa kanyang labi. Tinanggap niya ito at agad na nakaramdam ng ginhawa. Pinawi ng tamis ng kendi ang pait ng damdamin niya. “S-salamat…” “Mas mabuti na ba ang pakiramdam mo?” tanong ni Drake, hinihilot pa nito ang braso niya at ang bawat kilos nito ay puno ng malasakit. Ngunit mas malala ito kaysa dati. Umiling si Natalie. Ramdam pa rin niya ang panghihina. Nang walang ano-ano ay binuhat siya ni Drake na parang w
Walang masagot si Natalie. Ngunit ang mga salitang iyon ni Drake ay tila langis na binuhos sa umaapoy na galit ni Mateo. Lumamig ang kanyang tingin at kahit na ang kanyang boses ay nanatiling normal, may bahid iyon ng pag-aalinlangan. “Bakit hindi mo sagutin, Natalie? May tanong sayo si Mr. Pascual. Bakit hindi ka sumasagot? Medyo bastos yata iyon, hindi ba?” Hindi maikakaila ang pang-uuyam sa kanyang tono. Nanigas ang mukha ni Natalie at lumingon kay Drake at malamig na sinabi, “Ayos na ako. Salamat sa paghatid mo sa akin. Pwede ka nang umalis.” “Natalie…” hindi pinansin ni Drake ang malamig niyang pagtataboy. Dumilim ang kanyang ekspresyon at hindi siya nagpadaig. “Sabihin mo sa akin—masaya ka ba sa kanya?” Muling tumahimik ang kwartong iyon. Muli, walang sinabi Natalie, ngunit ang kawalan ng sagot niya ay nagsabi na ng lahat. Hindi kailangan ni Drake ng kumpirmasyon para maintindihan iyon—hindi siya masaya. Kilalang-kilala niya si Natalie, mahal na mahal niya ito sa loob
Pagkatapos magsalita, muling humiga si Natalie. “Nasabi ko na ang lahat ng kailangan kong sabihin. Gusto ko lang magpahinga ngayon.” Ngunit hindi siya basta-basta tinantanan ni Mateo. Matalim ang tingin nito sa kanya, matigas at hindi natitinag. Nang muli itong magsalita, puno ito ng malamig na pang-uuyam. “Ang pagiging patas ba para sayo ay hindi ko na dapat inaalam kung sinu-sino ang mga lalaking kinikita mo, tulad ng sinasabi mong hindi ka nakikialam sa mga babaeng kasama ko? Sinasabi mo bang pikit-mata na lang akong manonood habang naglalambingan kayo ng ibang lalaki? Iyon ba?” Natigilan si Natalie sa gulat. Iba ang pagkakaunawa nito sa pagkakasabi niya. Kung sa bagay, sa mata ni Mateo, ganoong klase ng babae siya. Nakaramdam siya ng matinding kirot sa puso sa isiping iyon. Bago pa siya makasagot, nagpatuloy na muli si Mateo, tumataas ang boses na puno ng awtoridad. “Kung iyon ang gusto mo, ngayon pa lang, sinasabi ko na sayo na hinding-hindi ako papayag! Sinabi ko ng hindi k
Ang babaeng nasa likod niya ay walang iba kundi si Irene. Kalmado ito ngunit puno naman ng awtoridad ang tono nito. “Magandang araw po, Miss,” bati ng tindera na pilit na pinapanatili ang mahinahong disposisyon sa kabila ng namumuong tensyon. “Ano po ang kailangan nila?”Mula sa kanyang handbag, may kinuhang listahan si Irene at inabot iyon sa tindera ng may matamis na ngiti. “Ayan, lahat ng nasa listahan, kukunin ko.”Binasa ng tindera ang listahan at ngumiti. “Ma’am, ang lahat po ng nasa listahan niyo ay mayroon kami, pero,” napatiingin ito kay Natalie ng may pag-aalinlangan. “Pero ubos na po ang puto-bumbong.”“Ubos na?” Tumaas ang kilay ni Irene sa pagkadismaya. Inikot nito ang mata sa mga nakadisplay sa estante at napako ang tingin sa natitirang limang piraso ng puto-bumbong na nasa gilid na. “Eh, ano ang mga ‘yon?” Tanong niya ng may inis.Muling nag-atubili ang tindera. Kilala nito si Irene dahil napapanood nila ito sa TV. “Pasensya na po, Miss Irene, pero bayad na po ‘yan.”T
“Umamin ka nga sa akin, Natalie. Bakit ayaw mong tumira sa binigay kong bahay? Bakit hindi mo pa pinipirmahan ang alimony documents?” Matalim ang tono ni Mateo, tumatagas ito sa tahimik na hangin ng university. Ang mga mata niya ay nakatutok kay Natalie na walang masagot sa kanya, tila hindi ito apektado sa tindi ng emosyon niya. Sa wakas ay tumingala ito, bakas sa mukha ang kalmadong pagsuko. “Mukhang nalaman mo na.”Dahil binitawan na siya ni Mateo, nagkaroon ng bakas sa kanyang pulso dahil sa higpit ng pagkakahawak nito doon. Marahang hinilot ni Natalie iyon.“Hindi mo ba natatandaan? Sa ospital pa lang sinabi ko na sayo, ayaw ko ng lahat ng iyon. Pero hindi mo naman ako pinapakinggan.” Kalmado itong nagpaliwanag. “Kaya wala akong ibang maisip na paraan kundi ipakita ang panindigan ko sa ibang paraan. Wala akong interes doon. Ayaw ko ng alimony, Mateo.” Diretso at matatag ang bawat salitang binitawan ni Natalie. Wala itong halong pag-aalinlangan.“Pero, Nat—”“Makinig ka muna sa a
“Ano naman ‘to?” Nanliit ang mga mata ni Mateo habang tinitignan ng manipis na card na inabot sa kanya ni Natalie. Naka-emboss doon ang pangalan niya. “Credit card mo,”sagot ni Natalie ng may ngiti. Sinaksak niya ang card na iyon sa kamay ni Mateo. Sandaling nagtama ang mga balat nila. “Matagal ko na dapat naibalik sayo ‘yan, kaso, madalas, cellphone lang ang dala ko kapag lumalabas. Kaya lagi kong nakakalimutan. Kung tutuusin, muntik ko na naman sanang makalimutan kanina—mabuti na lang hindi ka pa nakakaalis.” Paliwanag pa nito.Kaswal ang tono ng pananalita ni Natalie na para bang nagbabalik lang ito ng isang hiniram na ballpen. Biglang tumigas ang pagkakahawak ni Mateo sa card, ang panga niya ay nag-tiim at ang emosyon niya ay parang bagyong nagbabadya ng malakas na daluyong.“Tumakbo ka ng ganito kalayo—para lang isauli ito?” Tanong niya ng hindi makapaniwala.“Oo naman, bakit?” Hindi na naghahabol ng paghinga si Natalie. Namumula pa rin ang pisngi nito na tila nahihiya. Pagkatap
Hindi ito itinanggi ni Mateo. Huli na rin kung itatanggi pa niya ito. Mahirap basahin ang ekspresyon ng mukha ng lalaki. Lalo lamang nainis at nalito si Natalie dahil sa ginawa ni Mateo. “Bakit mo ginawa ‘yon?”Mula sa lohikal na pananaw, para kay Natalie ay mas makabubuti kapag inamin na niya ang totoo sa lolo niya. Kapag nalaman nilang hindi naman talaga siya ang ama ng dinadala, mas madali sana ang lahat. Maaring magalit ito pero hindi na nila kailangang maghiwalay ng masalimuot. Kung inamin na sana ni Mateo ang totoo, tapos na sana ang lahat. Ngunit hindi iyon ang pinili niyang gawin.“Ano sa tingin mo?”Bumaba ang tingin ni Mateo kay Natalie, ang mga mata ay may halong inis at pagkawala ng tiwala. Nagtataka siya kung bakit tila wala itong ideya sa mga nangyayari.“Hindi na natin dapat pa dagdagan ang sama ng loob ni lolo. Nangyari ang lahat ng ito ng malaman niyang naghiwalay tayo. Sa palagay mo ba, kapag sinabi kong hindi ko anak ang batang nasa sinapupunan mo, hindi siya mulin
Pinagplanuhang mabuti ni Natalie ang oras ng pagdalaw niya kay Antonio. Sinadya niyang pumunta sa ospital sa oras na alam niyang nasa trabaho si Mateo. Hangga’t maaari, iniiwasan niya ang anumang uri ng alanganing komprontasyon sa pagitan nilang dalawa sa ospital. Kilala niya ang lalaki, magkakasagutan talaga sila kahit sa harapan pa ng matanda at iyon ang iniiwasan niyang mangyari. Sinalubong siya ng pamilyar na amoy ng antiseptic sa ospital, nagdulot ito ng parehong ginhawa at kaba sa kanya. Nagtanong na rin siya sa nurse kung nasaan ang kwarto ni Antonio para hindi siya mahirapang hanapin ito. Bago pumasok, pinuno muna niya ng hangin ang baga. Tahimik ang silid nito, banayad na pumapasok ang liwanag ng umaga sa bahagyang nakabukas na kurtina. Pumasok na siya ng dahan-dahan.Nakataas ng bahagya ang kama ni Antonio, may IV drip ito at kasalukuyang tulog. Ayaw sana niyang istorbohin ang pahinga nito kaya dahan-dahan siyang lumapit sa kama para masuri ang mga monitor nito. Maayos nama
“Oo, ‘yan din sana ang gusto kong sabihin. Pasensya na kung padalos-dalos ako kanina. Minsan talaga walang preno ang bibig ko.” Paghingi ng paumanhin ni Drake. Malutong ang tawa ni Jean. “Naku, walang problema. Honestly, awkward naman talaga ng set-up na ito kaya kalimutan na lang natin. Total, nandito na rin tayo at sayang ang ibinayad natin, tapusin na natin ang palabas. This time, magkaibigan talaga tayo at hindi napwersang mag-date. Ano sa palagay mo?”Napangiti na din si Drake tsaka tumango. “Sige, gusto ko ‘yan. Tsaka wala namang masama kung tatapusin natin.”Dahil may napagkasunduan na silang dalawa, bumalik sila sa mga upuan nila at naging mas komportable sa isa’t-isa.**Habang ang lahat ito ay nangyayari, walang kaide-ideya si Natalie sa Broadway theater. Ang isip niya ay nakatuon sa nakaschedule na appointment sa korte sa lunes.Pagsapit ng lunes ng umaga, sinadya niyang maagang magising para maghanda. Magkahalo ang emosyon na nararamdaman niya. Mabigat ang araw na iyon pe
Alam niyang si Mateo ang tumatawag sa kanya at ang biglaang tawag na iyon ay kaagad na nag-iwan ng bigat sa kanyang dibdib. Dahil sa ito ang unang beses na tumawag ito sa kanya, nagkunwari siyang pormal. Ginawa niya ang karaniwan niyang ginagawa kapag may kliyenteng tumatawag sa kanya. Ngunit ang totoo ay bumangon ang kaba ng palabasin siya nito ora mismo.Hindi niya mapigilang kabahan. Nasa tanghalan din si Mateo. Ang lalong ipinagtataka niya ay kung bakit parang galit nag alit ito sa kanya gayong maayos naman ang naging huli nilang pag-uusap. Ibinilin pa nga nito si Natalie sa kanya.Nagpaalam siya kay Jean. “Sandali lang ako. Babalik din ako kaagad.”Tumango lang si Jean pero nanatili ang pagtataka nito hanggang sa makalabas siya sa VIP seat.**Wala ng tao sa lounge dahil naghudyat na ang pagsisimula ng pagtatanghal. Paglabas ni Drake, bago pa man niya magawang hanapin ang lalaki, dumapo na ang kamao ni Mateo sa kanyang mukha. Masyadong mabilis ang pangyayari kaya hindi siya nakai
Walang naging agad na sagot si Drake, ang mukha niya ay walang bakas ng anumang emosyon. Nagpalitan ng tingin ang kanyang mga magulang, ramdam nila ang pagdapo ng tensyon sa paligid. Hindi na bago sa kanilang tatlo ang ganitong eksena. Ilang beses na itong nangyari sa kanila at mas maraming beses na hindi pabor sa kanila ang resulta ng ganitong pag-uusap. Binasag na ni Felix ang nakakabinging katahimikan na sumukob sa kanilang tatlo. “Anak, isang beses lang. Wala ng kasunod pa. Alam mo namang matagal ng magkaibigan ang mga pamilya natin, kabastusan kung tatanggihan natin sila at mapapahiya ang mommy mo sa bestfriend niya. Hindi naman natin gustong mangyari ang ganoon, hindi ba?” Nanigas ang panga ni Drake, may pangamba siya sa kanyang mukha. Kinonsensya pa siya ng ama. “Isang pagkikita lang?” Inulit niya ang sinabi ni Felix na puno ng pagdududa. “Oo naman,” sagot ni Felix, sabay tawa ng pilit na parang sinusubukan pagaangin an
“Sorry, hindi ko matandaan kung sino ka, Miss.” Nakakunot ang noo ni Drake. Alam niyang nagkita na sila noon pero hindi lang niya maalala kung saan. Isang magaan na tawa ang nagmula sa babae at mapagbirong tinitigan si Drake. “Hindi mo talaga ako nakikilala?” Umiling si Drake. “Hindi.” “Ano ka ba, ako ‘to. Si Jean. Jean Marcos! Naaalala mo ba yung tabachingching na batang babaeng nakatirintas ang buhok at parating nakasunod sayo?” Dahil sa deskripsiyon na iyon, unti-unting nagliwanag ang memoryang iyon kay Drake. Bumalik sa isipan niya ang imahe ng isang malusog na batang babae na laging nakabuntot sa kanya kahit saan man siya magpunta. Matalik na magkaibigan ang pamilya Pascual at Marcos sa loob ng maraming taon. Ang nanay ni Jean at ang nanay niya ay matalik na magkaibigan noon pa man. “Jean? Ikaw na ‘yan?” Napangiti si Drake. “Oo, naalala ko na. Grabe, ang tagal nating hindi nagkita. Kamusta ka na?” Malaki ang pinagbago ni Jean. And dating tabac