All Chapters of Fate's Cruel Dance: Chapter 101 - Chapter 110

Chapter 100Ang buhay namin ni Ruby bilang mag-asawa ay nagsimulang magbukas ng mas maraming oportunidad at hamon. Ang bawat araw ay may kasamang bagong pagkatuto at bawat desisyon ay naging pagkakataon upang mas lalo pang palalimin ang aming ugnayan. Mas naging bukas kami sa mga ideya at pangarap na nais naming matupad, at sa bawat hakbang, natutunan naming magtulungan at magbigay sa isa’t isa ng lakas.Minsan, habang kami ay nagkwekwentuhan sa aming sala, sinimulan ni Ruby ang isang seryosong usapan. "Mahal, Aerol! Kung darating ang panahon na magkakaroon tayo ng mga anak, gusto ko sanang magpatuloy tayo sa mga pangarap natin, pero paano kung kailangan nating magtakda ng mga prioridad?"Napaisip ako saglit, hindi ko inasahan ang tanong na iyon. Ang mga pangarap namin ay laging nakasentro sa negosyo, at sa pagbubuo ng komunidad. Pero ang mga plano namin bilang mag-asawa ay madalas na nakadepende sa aming trabaho at pangarap. Tumango ako at nagsimulang mag-isip ng malalim. "Mahal, sig

Chapter 102Habang bumabalik kami sa sasakyan, ramdam ko ang kagalakan at kapayapaan sa aking puso. Kahit na wala na sila, alam ko na patuloy silang maghihimbing sa aming alaala, at patuloy nilang ibinubukas ang aming mga mata sa mga tunay na halaga sa buhay.“Salamat, Ruby,” sabi ko, habang hawak ko ang kanyang kamay. "Kahit malungkot ang araw na ito, ramdam ko ang pagmamahal mo. Salamat sa pag-unawa at sa pagiging kasama ko sa pagdiriwang ng kanilang kasaysayan."Si Ruby ay ngumiti at hinaplos ang aking kamay. "Walang anuman, mahal. Ang pamilya ay hindi lang binubuo ng dugo, kundi ng pagmamahal. Ang mahalaga, magkasama tayo at hindi mo sila kailangang kalimutan."Habang pauwi kami mula sa sementeryo, ramdam ko ang saya sa puso ko. Hindi ko maipaliwanag, pero sa bawat hakbang na tinatahak ko kasama si Ruby, parang isang malaking biyaya ang nararamdaman ko. Si Ruby na, sa kabila ng lahat ng pagsubok, ay naging katuwang ko sa buhay. Siya na hindi lang asawa, kundi magiging ina ng anak

Chapter 104 Pagkatapos ng ilang tawag at maikling mga pagpapaliwanag sa mga tauhan ko, sumunod na ang isang mahalagang meeting. Dumaan kami sa lahat ng aspeto ng proyekto—mula sa mga suppliers, logistics, hanggang sa financial concerns. Lahat kami ay nakatutok at seryoso. Hindi ko na iniiwasan ang pressure; tinanggap ko na ito bilang parte ng aking responsibilidad bilang CEO ng Alvarez Companies. Habang nakaupo ako sa harap ng malaking conference table, tinitigan ko ang bawat isa sa kanila. "Ang sitwasyon ngayon ay hindi biro," sabi ko sa kanila. "Pero alam ko na kung magtutulungan tayo, malalampasan natin ito. Kailangan nating magsanib-puwersa at ayusin ang mga problema sa supply chain. Hindi natin pwedeng patagilid lang. Kailangan tayong mag-step up." Tahimik ang buong silid, at mararamdaman ang bigat ng mga salitang binitiwan ko. Tinutukan ko ang bawat isa sa kanila. "Ang kredibilidad ng ating kumpanya ay nakataya rito. Kung hindi natin ito maaayos, may epekto ito sa mga susunod

Chapter 106Kinabukasan, nang magising ako, agad akong tinawag ni Ruby mula sa kusina. "Mahal, nagprepare ako ng breakfast. Halika na at kumain tayo," sabi niya.Habang papunta ako sa kusina, iniisip ko na kung gaano kaswerte na may asawa akong tulad ni Ruby. Sa kabila ng lahat ng kanyang mga responsibilidad, palagi siyang nagbibigay oras para sa amin bilang pamilya. Hindi ko pwedeng ipagwalang-bahala ang mga simpleng bagay na ginagawa niya."Salamat, mahal," sabi ko habang umuupo ako sa lamesa. "Lagi mong alam kung paano ako pasayahin."Ngumiti siya at inabot sa akin ang plato. "Hindi na kailangang magpasalamat. Gusto ko lang na maging magaan ang araw mo, lalo na't alam kong marami ka nang iniisip."Habang kami ay kumakain, napansin ko ang mga simpleng bagay na mas lalo kong na-appreciate—ang tawanan namin ng anak namin, ang pagkakaroon ng masayang almusal sa isang tahimik na umaga, at ang pagmamahalan sa bawat sulyap.Pagkatapos ng breakfast, tumingin ako kay Ruby at nagtanong, "Mah

Chapter 108 Habang naglalakad kami pauwi, ramdam ko ang bigat ng araw na iyon. Ang mga simpleng sandali ng saya, ngunit may mga pagkakataon na nararamdaman ko pa rin ang pagkabigat ng mga responsibilidad sa trabaho at sa buhay. Nang makarating kami sa bahay, tinanong ko si Ruby, "Mahal, paano ba natin mapapanatili itong ganitong kaligayahan? Kung minsan, pakiramdam ko ang hirap ng lahat, na hindi ko na kayang pagsabayin ang lahat—ang trabaho, ang pamilya, ang lahat ng expectations." Tumingin siya sa akin, at nakita ko ang pag-aalala sa kanyang mga mata. "Mahal," sabi niya, "alam kong hindi madali. Pero ang alam ko, sa bawat pagsubok, mas malakas tayo kapag magkasama. Hindi mo kailangang gawin lahat mag-isa." Pumunta ako sa tabi niya at umupo. Ang bawat salita niya ay parang may bigat na tumama sa puso ko. "Minsan, iniisip ko, hindi ba’t ako lang ba ang nagdadala ng lahat ng ito? Hindi ba’t sobra na?" Tanong ko, na para bang hindi ko na kayang magpatuloy sa ganitong estado. Tiningn