All Chapters of Fate's Cruel Dance: Chapter 91 - Chapter 100

Chapter 90Matapos ang matagumpay na paglulunsad ng tindahan ni Aerol, dumaan ang mga linggo at buwan na puno ng mga bagong pagsubok at tagumpay. Habang ang kanyang negosyo ay patuloy na lumalago, nakikita ko sa kanya ang isang bagong antas ng pagnanasa—hindi lamang upang magtagumpay, kundi upang magbigay ng mas maraming oportunidad sa iba.Ang tindahan ay naging sentro ng komunidad, at si Aerol ay naging inspirasyon sa mga kabataan na nais magsimula ng kanilang sariling negosyo. Ang mga produkto nila, na sinusuportahan ang mga lokal na artisans, ay naging paborito ng marami. May mga customer na dumadayo pa mula sa malalayong lugar upang makita at bilhin ang mga handmade goods, at sa bawat araw na lumilipas, mas lalo niyang nararamdaman ang responsibilidad na dala ng tagumpay na ito.Isang araw, habang nag-uusap kami tungkol sa expansion plans, tinanong ko siya:“Anak, anong plano mo ngayon na umabot na tayo dito? Ano ang gusto mong mangyari sa negosyo mo?”Sumandal siya sa kanyang up

Chapter 92Makalipas ang ilang linggo mula nang opisyal na ipasa ko kay Aerol ang pamumuno sa Alvarez Company, unti-unti kong nararamdaman na kahit papaano, nagsisimula akong magaan ang pakiramdam. Ang mga gabing wala akong iniisip kundi ang pamilya at mga simpleng bagay ay nagbigay sa akin ng bagong pananaw sa buhay. Hindi ko na kailangang magmadali o mag-alala tungkol sa negosyo. Alam kong si Aerol ay magpapatuloy ng matatag, at masaya ako na nakikita ko siyang lumalago at namumuno nang buo ang tapang at pananampalataya sa sarili.Isang umaga, habang ako at si Aerol ay nagkakaroon ng konting usapan sa hardin, tinanong ko siya ng isang bagay na matagal ko nang naiisip.“Aerol, kumusta ka na? Paano ang lahat ng bagong responsibilidad sa kumpanya?” tanong ko, habang pinagmamasdan ang mga halaman sa paligid.Nakangiti siyang tumingin sa akin. “Okay lang, Dad. Medyo marami pa rin akong dapat ayusin, pero sa tulong ng mga tao sa paligid ko, nakakaya ko naman. Alam ko na hindi ko magagawa

Chapter 94Habang nagpapatuloy ang pag-unlad ng Alvarez Company, hindi ko maiwasang maramdaman ang mga bagong hamon na dumarating. Sa kabila ng lahat ng tagumpay, nararamdaman ko na tumataas din ang pressure. Hindi na ako bata, at hindi na rin bago sa akin ang mga ganitong klaseng responsibilidad. Pero iba pa rin pag ikaw na ang humahawak, ikaw na ang nagdedesisyon. Nasa aking mga kamay ang kinabukasan ng kumpanya—at hindi ko ito puwedeng pabayaan.Isang araw, habang tinitingnan ko ang mga papeles sa aking desk, sumulpot ang isang katanungan sa aking isipan: Paano ko pa mapapalago ang lahat ng ito, habang pinapangalagaan ang mga bagay na mas mahalaga sa buhay ko—ang pamilya, ang mga relasyon?Si Dad, na tulad ng dati, ay laging naroroon sa tuwing kailangan ko ng gabay. Hindi ko na siya tinatanong nang madalas tulad noong mga unang linggo ng pag-papamana sa akin ng kumpanya, pero tuwing may duda ako, siya pa rin ang unang tatawagan ko."Anak, minsan mahirap talaga ang buhay negosyo," s

Chapter 96Habang ako ay nasa isang conference meeting, bigla na lang pumasok si Karie, ang secretary ko, na may takot na expression sa mukha. "Sir, si iyong ama, sinugod po sa ospital!" sabi niya, at ang mga salitang iyon ay parang tinusok sa aking puso.Agad akong tumayo at tinapon ang lahat ng iniisip ko. "Anong nangyari?!" tanong ko, ang mga kamay ko ay nanginginig sa kaba."Wala po akong ibang detalye, pero parang hindi po maganda ang kalagayan niya," sagot ni Karie, at ang mga salita niya ay parang mabigat na tunog na bumangon sa aking pandinig."Salamat, Karie. Aasikasuhin mo muna silang lahat," sabi ko, sabay agad na tumakbo patungo sa ospital.Habang nagmamaneho ako, hindi ko na kayang pigilan ang mga tanong na dumadaan sa aking isipan. 'Paano nangyari ito? Bakit hindi ko ito napansin?' Ang lahat ng takot at kaba ay nagtulungan para magpaigting ng pangamba sa puso ko.Ang tanging nais ko lang sa oras na iyon ay makita at matulungan si Dad.Pagdating ko sa ospital, hindi na

Chapter 98 Habang binabaybay ko ang landas ng buhay na iniwan ni Dad, napansin ko na ang mga simpleng bagay ay may malalim na kahulugan. Ang isang malugod na ngiti mula sa mga kasamahan sa trabaho, ang mga masayang alaala ng mga huling sandali namin bilang mag-ama, at kahit ang mga pagninilay sa tahimik na gabi—lahat ng ito ay nagsilbing paalala na kahit wala na siya, ang kanyang presensya ay naroroon pa rin. Minsan, habang naglalakad ako sa mga paborito naming daanan sa parke, may mga pagkakataong nararamdaman ko ang kanyang mga hakbang na kasama ko. Tila ba naririnig ko pa ang kanyang mga payo, ang kanyang malalim na mga saloobin, at ang tawanan namin sa mga simpleng bagay na hindi ko noon pinapansin. Alam kong hindi ko siya kayang kalimutan—sa bawat maghapon at gabi, siya ay buhay sa aking mga alaala at mga desisyon. Minsan din, ang mga nararamdaman kong pagod at pangungulila ay sinasamahan ng lakas na hindi ko alam kung saan nanggagaling. Sa mga gabing puno ng tanong at pangara