All Chapters of MY SISTER พี่สาวคนเนี้ย...ของผม: Chapter 11 - Chapter 20

แฮ่กกก….แฮ่กกก….แฮ่กกกกก///ฉันรีบสูดเอาอากาศเข้าปอด นี่ไม่ใช่จูบแรกของฉันหรอกนะแต่ไอ้เด็กบ้านี่จูบเก่งชะมัด ที่เขาเรียกว่าจูบกระชากวิญญาณมันเป็นอย่างงี้นี้เอง ฉันเกือบตายแล้วจริงๆ แต่เดี๋ยว...นี่มันใช่เวลามาอวยไอ้เด็กบ้านั่นไหมใจฉัน...หมอนี่ทำให้ใจฉันเต้นไม่ปกติอีกแล้ว ฉันไม่กล้ามองหน้าเขาด้วยซ้ำ ความร้อนเห่อขึ้นมาทันที มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย เขาบอกว่าช่วยลบร่องรอยพวกนั้น แต่…..“ไอ้สารเลวนั่น...ไม่ได้จูบฉันซะหน่อย” ฉันพูดขึ้นพลางหันหน้ากลับไปจ้องเขาอย่างไม่เข้าใจ ฉันแค่อยากรู้ทำไมเขาทำแบบนี้กับฉัน เขาลุกยืนขึ้นเต็มความสูง“รีบไปอาบน้ำเถอะ ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน” เขาเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินออกไปจากห้อง หมดความอดทน...อดทนกับอะไร รึว่า…เวลาแบบนี้เขายังกล้าคิดกับฉันแบบนี้อีกเหรอ บ้าจริง!โอ๊ยยยยย……ฉันกำลังจะลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่ก็ต้องนั่งลงที่เตียงเหมือนเดิม ลืมไปเลยไอ้สารเลวนั่นมันต่อยท้องฉันตั้งหลายที เจ็บร้าวไปหมด เรื่องที่นายดินทำเมื่อกี้มันทำให้ฉันลืมเรื่องเลวร้ายพวกนั้นไปได้สนิทเลย เขาทำได้ยังไงกันนะ ตอนนี้ในหัวของฉันมีแค่การกระทำของเขาเท่านั้น….ฉันพยายามพาตัวเองไปอาบน้ำด้วยความทุลักทุเ

หลายวันต่อมา@ บริษัท Yหลังจากเหตุการณ์วันนั้นฉันก็พยายามหลบหน้าเขาตลอด...ฉันไม่มีสมาธิทำงานเลยช่วงเนี่ย ในหัวคิดแต่เรื่องของหมอนั่น“คุณนีรดาร์”“คะ...ผู้จัดการ” อยู่ๆ ผจก.ก็เดินเข้ามาทักฉันขณะที่ฉันกำลังจะเดินออกจากบริษัทเพื่อจะกลับบ้าน“วันนี้คุณว่างไหม ไปทานข้าวเย็นกัน”“คะ…?”“พอดีผม...ไม่มีเพื่อนกินข้าวน่ะแล้วก็อยากคุยอะไรกับคุณนิดหน่อย”“อ๋อ...ก็ได้คะ”ฉันตอบรับเขาเพราะเขาหล่อ...เอ๊ย!!! ไม่ใช่ เพราะเขามีเรื่องจะคุยกับฉันต่างหาก จากนั้นเขาก็พาฉันมาร้านอาหารสุดหรูใจกลางเมือง“คุณนีรดาร์...อยากทานอะไรครับ” เขาเอ่ยถามฉันพลางยื่นเมนูมาให้“เรียกหนูดาก็ได้ค่ะ” ฉันรับเมนูมาและบอกเขาแบบยิ้มๆ เรียกซะเต็มยศเลย ไม่ค่อยชินเท่าไหร่“อืมมมม...คุณกรสั่งเลยก็ได้ค่ะ หนูดาทานได้หมดแหละ” ฉันบอกเขาแล้วมองไปรอบๆ ร้าน ร้านนี้น่านั่งดีแหะ เงียบดี“หนูดาครับ...หนูดามีแฟนรึยัง”“คะ…?”“ผมขอแทนตัวเองว่าพี่ได้ไหม อยู่ข้างนอกหนูดาเรียก พี่กรก็ได้นะ”“อ๋อ...ได้ค่ะ พี่กร”“ว่าแต่...สรุปมีแฟนรึยัง”“ยะ...ยังค่ะ” เขาจะจีบฉันเหรอเนี่ย...ไม่นะ ฉันไม่ได้หวังสูงขนาดนั้น แต่เป็นจริงก็ดี...แล้วเราก็ทานอาหารไป คุย

[ Neerada Talk ]ปึง...ปึง...ปึงงงง!!!!ฉันสะดุ้งตื่นเพราะเสียงทุบประตูห้องอย่างแรงจากคนด้านนอก...อะไรกันเนี่ย...คนจะนอน“เปิดประตู!!!...หนูดา...เปิด” เสียงไอ้เด็กบ้านั่นดูร้อนใจมากเขาเป็นอะไรของเขานะ เสียงทุบประตูยังคงดังอยู่ไม่ขาดสาย“มีอะไร…หืออ...หน้านายไปโดนไรมา” ฉันเปิดดูออกพร้อมเอามือปิดจมูกนิดๆ กลิ่นเหล้าคละคลุ้งออกมาจากตัวเขาจนแทบจะทำให้ฉันมึนไปด้วย แล้วก็ต้องตกใจกับภาพที่เห็นตรงหน้า เขาไปฟัดกะหมาที่ไหนมานะ แต่ทำไมเขาเอาแต่จ้องหน้าฉัน ไม่พูดอะไรสักคำ แล้วเขาก็ก้าวเข้ามาในห้องฉันปิดประตูลงพร้อมกดล็อกที่ลูกบิดทันที“เข้ามาทำไม…”“ทำไม!!!!” ถามดีๆ ทำไมต้องตวาดด้วยวะ...ตกใจหมด“ก็นี่มันห้องฉัน...ออกไปนะ…”“นี่อะไร…” เขาหยิบของออกมาจากกระเป๋าเสื้อ...แล้วยื่นให้ฉัน นี่มันลิปสติกสีโปรดของฉันนี่“ลิปสติกของฉัน...หาตั้งนาน ทำไมถึงไปอยู่ที่นายล่ะ…?”“หึ...ได้กับมันแล้วซินะ” เขาพูดพลางแสยะยิ้มที่มุมปาก...คืออะไร“อะไรของนาย…”“ไอ้พัศกรฝากมา...ทีนี้นึกออกรึยัง”“พี่กร...งั้นเหรอ อ๋อ...สงสัยตกในรถ แล้วนายรู้จักเขาได้ไงอะ แล้วทำไมถึงเรียกเขาแบบนั้น ขะ…”“หุบปาก!!!!” ฉันรีบเม้มปากเข้าหากันแ

[Neerada Talk]อ๊อดดดด…..เสียงนั่นทำให้ฉันหงุดหงิดชะมัด ฉันกำลังพักสายตาอยู่นะ รบกวนเวลานอนของฉันจริงๆ ใครมานะ...เพื่อนไอ้เด็กบ้านั่นแน่ๆ เพราะไม่มีใครที่นี่รู้จักบ้านฉัน อ๋อ...พี่กรรู้จักบ้านฉันนี่...หรือจะเป็นเขา แล้วถ้าเป็นพี่กรละ ฉันจะไปสภาพนี้ได้ยังไงกัน ทำไง...ทำไงดี รอยเต็มคอฉันไปหมด ฉันยังไม่พร้อมเจอใครทั้งนั้น ไอ้ดินบ้า...คอยดูนะฉันจะเรียกค่าเสียหาย ค่ารองพื้นของฉัน หึย!!! คิดแล้วก็โมโหหมอนั่นชะมัด ทำรอยไว้ทำไมเยอะแยะนะ คราวหน้าฉันจะทำบ้าง เอาให้ออกไปไหนไม่ได้เลย เอาให้อายไม่มีที่ยืนเลยเอ๊ะ…! ครั้งหน้า บ้าเหรอยัยหนูดา คิดอะไรเนี่ย จะมีครั้งหน้าได้ยังไง...ไม่ได้ๆ หยุดคิดเดี๋ยวนี้ เสียงอ๊อดเงียบไปแล้วแสดงว่าไปแล้วซินะ….ฉันจึงลงไปเปิดประตูดูเพื่อความแน่ใจ“ต๊ะเอ๋…!!!!!”“ว๊ายยยย ตาเถร” หัวใจจะวาย...อยู่ดีๆ ก็มีเด็กน้อยโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ ทำเอาฉันตกใจเกือบตาย“คิ….คิ….คิ….”“เล่นอะไรเนี่ย...พี่ตกใจหมด” ฉันค่อยๆ ย่อตัวลงให้เท่ากับเด็กหญิงตัวน้อยตรงหน้าพลางเอื้อมมือไปลูบใบหน้าน้อยๆ นั่นอย่างเอ็นดู“ขอโต๊ดค่ะ…”“ไม่เป็นไรจ้ะ ว่าแต่หนูลูกใครเนี่ย แล้วมาทำไรแถวนี้” ฉันพูดพลางมองหาพ

ผมอยากจะตามคนตัวเล็กขึ้นไปนะแต่ไม่ดีกว่า กลัวอดใจไม่ไหว ยัยเตี้ยนี่ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งคุมตัวเองยากขึ้นทุกวัน คิดแล้วก็อดยิ้มให้กับความน่ารักของเธอไม่ได้เลย อายุเป็นเพียงตัวเลขจริงๆ ผมเลยเดินเข้าห้องไปอาบน้ำแต่งตัว วันนี้ผมต้องไปเล่นกีตาร์ให้เฮียต้น รับปากเขาไว้แล้ว ห่วงยัยเตี้ยนี่ก็ห่วง เฮ้ออออ!!! รีบไปรีบกลับเอาแล้วกัน ก่อนออกไปผมเลยไปทำข้าวต้มไว้ให้คนป่วยที่อยู่บนห้องเพราะกลัวว่าเธอจะหิวแล้วทำไฟไหม้บ้านอีก แล้วก็ถือซะว่าแทนคำขอโทษ ที่ผมว่าจะพูดกับเธอแต่ดันพูดไม่ออกซะงั้น@ ผับติ้ง...ติ้งงงเสียงไลน์แจ้งเตือนข้อความจากไอ้ยูตะ[ที่เดิม รีบตามมาให้ไว]และก็เหมือนทุกๆ วัน มันสามตัวประจำที่เดิมทุกวันไม่ว่าผมจะมาเล่นกีตาร์หรือไม่ก็ตาม แดกกันได้ทุกวี่ทุกวันจริงๆ แต่ผมก็มาแดกฟรีทุกวันเหมือนกันและพอผมเสร็จงานก็ตรงขึ้นไปหาพวกมันทันทีแต่กะว่าจะนั่งสักแป๊บแล้วค่อยกลับ ป่านนี้หนูดาคงหลับไปแล้ว“พี่ดินนนน…” เสียงแหล่มเอ่ยเรียกผมตั้งแต่เปิดประตู ผมแทบไม่อยากเข้าไปเลยพอเห็นว่าคนที่เรียกเป็นใครแต่ก็จำใจต้องเข้า“น้องเค้กคนสวยเขามารอมึงนานแล้ว” ไอ้ยูเอ่ยบอกผม“แล้ว…” ผมพูดพลางหยิบแก้วมาชงเหล้า“ก็เค้ก