All Chapters of ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว: Chapter 101 - Chapter 110

ฉันน้ำตาไหลพรากราวสายฝน รับกล่องกำมะหยี่มาพร้อมกับนิ้วอันสั่นเทาพอเปิดออกดู ข้างในคือจี้หยกสองอัน ทั้งสองเป็นหยกเนื้อใสเปล่งประกาย อันหนึ่งมีลวดลาย อีกอันไม่มีเนื้อหยกสีบริสุทธิ์ประเภทนี้หายากมาก เห็นได้ชัดว่าท่านปู่เป็นห่วงมากเพียงใดฉันค่อยๆ ปิดกล่องลงอย่างระวังพร้อมกับสูดหายใจ "เรื่องที่ฉันท้อง...ท่านปู่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่?"รู้ตั้งนานอยู่แล้ว แต่กลับไม่เคยถามฉันสักครั้ง ก็เพื่อไม่อยากให้กระทบจิตใจท่านปู่จากไปแล้ว ทว่ากลับยังสัมผัสได้ถึงความเอ็นดูของคนแก่อย่างเขาลุงเฉิงกล่าว "หลังจากงานคราวก่อน คุณท่านให้คนไปค้นประวัติผู้ป่วยของคุณ คุณ...อย่าโทษคุณท่านเลย คุณท่านแค่กลัวว่าคุณมีปัญหาสุขภาพ กลัวว่าเขาจะกังวลก็เลยปิดเอาไว้""จะโทษได้ไง..."ฉันร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆ "ฉันก็แค่โทษตัวเอง"หากฉันบอกคุณปู่แต่เนิ่นๆ คุณปู่อย่างน้อยก็คงได้มีความสุขสักช่วงไม่จำเป็นต้องมาคอยพะว้าพะวง จนขนาดไม่กล้าถามฉันสักคำ"คุณได้ให้กำเนิดทายาทให้กับตระกูลฟู่ นับว่าเป็นเรื่องที่ดีมาก คุณท่านเองก็แอบดีใจอยู่ลึกๆ"ลุงเฉิงปลอบฉันและนึกถึงคำสั่งเสียที่ให้ไว้ "จริงสิ คุณท่านเคยบอกเอาไว้ หากวันใดคุณ

ฉันตั้งใจมองรูปภาพหนึ่งเป็นด้านข้างของกันฉันกับลู่สือเยี่ยนไปดูคอนเสิร์ตด้วยกันอีกภาพเป็นตอนคอนเสิร์ตเลิก เป็นภาพถ่ายด้านหลังตอนเขาประคองใหล่ฉันพอเห็นสองภาพนั้น ฉันก็เข้าใจทันที ไม่แปลกหลังจากเกือบถูกคนกระแทกในวันนั้น ก็ไม่มีใครเข้ามาเบียดอีกที่แท้ลู่สือเยี่ยนใช้แขนบังเอาไว้ข้างหลังฉันไม่รู้จะขำหรือเศร้าดี "ความคิดเชื่อมโยงและตรรกะอนุมานของคนๆ นี้ไม่เลวเลย""ลู่สือเยี่ยนเอาใจใส่เธอขนาดนั้น ไม่แปลกที่คนอื่นจะคิดไปไกล"เจียงไหลกล่าว "ถ้าให้ฉันพูด เขาดูน่าเชื่อถือกว่าฟู่ฉีชวน""อย่าพูดเพ้อเจ้อ"ฉันจิบชาร้อน "เขามีคนที่ชอบแล้ว ชอบมาหลายปีแล้วด้วย""ชอบใคร? ทำไมไม่พามาเจอพวกเรา?""ไม่รู้ คงจะรอให้จีบติดก่อนก็ค่อยพามาก็ได้"ส่วนเรื่องว่าลู่สือเยี่ยนชอบคนทมี่แต่งงานแล้ว ฉันไม่ได้ปริปากพูดถึงอย่างไรก็เป็นเรื่องส่วนตัวของเขา จะมากจะน้อยมันก็ดู...ผิดศีลธรรม คนรู้น้อยเท่าไหร่ยิ่งดีเจียงไหลจือปากใส่ "เดิมฉันคิดว่าพวกเธอก็เข้ากันดี กลายเป็นว่าฉันคิดเป็นตุเป็นตะอยู่คนเดียว""คุณพี่คะ ฉันแต่งงานแล้วนะ ถ้าเธอจะกังวล อย่างน้อยก็รอฉันหย่าก่อนไหม?" ฉันยิ้มเจื่อน"จ้าๆๆ"เจียงไหลก้

วินาทีต่อมา ฉันกระแทกพื้นอย่างแรง เจ็บ...เจ็บจนมึนงงหัวไปหมดเจ็บเข่า เจ็บแขน เจ็บ...ท้องฉันขยับริมฝีปากต้องการจะเรียกเขา กลับเห็นเขาลนลานวิ่งไปหาฟู่จินอันซึ่งถูกรถชน เขาตะคอกออกไปด้วยความโกรธและกระวนกระวาย "เธออยากตายรึยัง!"แม้จะถามไปด้วยความโมโห ทว่าในแววตาเขาล้วนคือความกลัวและความกังวลจากนั้นก็หยิบมือถืออกมาพร้อมกับปลายนิ้วสั่นเทา "ฉินเจ๋อ รีบขับรถมาที!""หรวนหร่วน!"ทุกอย่างเกิดขึ้นเพียงเสี้ยววินาที เจียงไหลตกใจกลัวยิ่งกว่าฉัน หลังจากได้สติ เธอก็รีบฝ่าจราจรวิ่งเข้ามาหา จนส้นสูงหลุดไปข้างหนึ่งน้ำตาของเธอไหลพรากหยดออกมา เธออยากพยุงฉันแต่กลัวว่าฉันจะบาดเจ็บหนักกว่าเก่า เธอพูดตะกุกตะกัก "หรวนหร่วน...เธอ เธอไม่ต้องกลัว..."ฉันเหมือนกับสัมผัสได้ถึงอะไรอุ่นๆ กำลังไหลออกจากร่างกาย ฉันใช้เรี่ยวแรงที่เหลือคว้าเจียงไหล "โอ๊ย...ไหลไหล ฉันปวดมาก...ช่วยลูกฉันด้วย...""ฉันอยู่นี่"เธอโทรเรียกรถพยาบาลพร้อมกับปลอบฉันอย่างทุลักทุเล "ฉันอยู่นี่ หรวนหร่วน เธอไม่ต้องกลัว จะต้องไม่เป็นไร เธอกับลูกจะต้องไม่เป็นไร!"ไม่รู้ว่าเธอกำลังปลอบฉันหรือว่ากำลังปลอบตัวเองขณะเดียวกันกับที่เธอโทร 1

คำถามมากมายถาโถมใส่ตรงหน้า ทำฉันตกตะลึงจนยืนอยู่ตรงนั้นฉันลูบตรงท้องน้อยที่ปวดอย่างเจ็บใจพร้อมกับถามด้วยหน้าซีดเซียว "คุณพูดอะไร?""เธอแท้งแล้ว!"ฟู่ฉีชวนชี้ไปทางห้องพักผู้ป่วย แววตาเย็นเยือกดุร้าย "เธอเสียลูกของเธอไปแล้ว! หมอบอกว่า เธอหลังจากนี้คงจะมีลูกยาก! หร่วนหนานจือ เธอพอใจรึยัง?!""..."น้ำเสียงที่เขาถามทำให้ฉันสั่นไปทั้งตัว ลำคอเหมือนมีฟองน้ำชุ่มอุดเอาไว้ มุมปากเผยรอยยิ้มอันขมขื่น ผ่านไปนานกว่าฉันจะพูด "เธอแท้งแล้วหรอ?"แต่ว่า...ฉันเองก็แท้งเหมือนกันฟู่ฉีชวนเลือดที่ออกมาจากร่างของฉันเป็นลูกของเรา เป็นลูกที่เราตั้งใจเฝ้ารอที่จะมีกันมานานฉันคิดมาตลอดว่าต่อให้สักวันจะไม่มีชีวิตแต่งงานเฮงซวยนี้แล้ว ฉันก็ยังมีลูกคอยอยู่เคียงข้างแต่ตอนนี้ มันไม่มีอีกแล้วราวกับว่า...ฉันไม่มีเรื่องอะไรคุ้มค่ากับการรอคอยอีกแล้วสิ่งที่เขาพูดว่าฟู่จินอัน "โวยวาย" ทำให้ฉันสูญเสียทุกอย่างไปแต่สุดท้าย คนที่ต้องรับผิดชอบก็ยังต้องเป็นฉันฟู่ฉีชวนจ้องมองฉันเขม็งและขบกรามจนแน่น "เธอแท้งแล้ว คุณคงดีใจสินะ?"ฉันยิ้มอย่างไม่แยแส "ใช่ เธอสมควรแล้ว!"ลูกของเธอแลกกับชีวิตของลูกฉัน ก็ไม่อาจทำใ

ก็เหมือนกับชีวิตสมรสของฉันกับฟู่ฉีชวน อยู่ด้วยกันตั้งแต่เช้าจรดเย็นตลอดสามปี ใกล้ชิดสนิทสนมกัน ต่อมาแค่กระเป๋าสัมภาระไม่กี่ใบก็ตัดขาดกันได้อย่างสิ้นเชิง"พี่หนานจือ"ตอนกลางวัน หลินเนี่ยนเคาะประตูเข้ามาพร้อมกับมือถือที่เปิดจอสว่าง สีหน้าอารมณ์ดูซับซ้อน และพูดอย่างลังเล "ที่แท้...คุณก็รู้จักไอดอลฉันด้วยหรอ?"ฉันรู้ว่าเธอกำลังพูดถึงลู่สือเยี่ยน ฉันยิ้ม "อืม ฉันไม่ใช่ว่าบอกเธอแล้วหรอ ฉันกับเขาคือเพื่อนสมัยมหาลัย""เขากลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?""ก็ได้สักพักแล้วนะ"ฉันขณะกำลังเก็บข้างของก็พูดกับเธอไปด้วย "กะว่าไม่ค่อยยุ่งแล้วก็จะแนะนำเธอให้เขารู้จัก""พวกคุณ...ไปด้วยคอนเสิร์ตด้วยกันไม่ใช่หรอ ทำไมไม่ชวนฉันเลยล่ะคะ?""เธอคิดเลยเถิดไปไหนแล้ว"ฉันรีบอธิบาย "วันนั้นฉันโดนเทไม่ใช่รึไง เผอิญไปเจอเขาหน้าทางเข้าพอดี ก็เลยไปดูคอนเสิร์ตด้วยกัน""งั้นหรอคะ..."พอเห็นสีหน้าแปลกไปของเธอ ฉันก็อดถามไม่ได้ "ใช่น่ะสิ เธอมีอะไรรึเปล่า?""เปล่า ก็เห็นคุยกันในฟอรั่มว่าคุณกับเขาสนิทกันไม่ใช่น้อยๆเธอฝืนยิ้มออกมาทันที ถามฉันอย่างยิ้มแย้ม "คุณจะว่างเมื่อไหร่หรอคะ ถึงจะแนะนำให้เราได้รู้จักกัน?""ผ่านช่ว