บทที่ 104

เธอออกแรงจนเล็บที่เพิ่งไปทำมาอย่างสวยประณีตจิกลึกลงไปในผิวหนังของเธอจนรู้สึกปวดแสบปวดร้อน

เจียงไหลพอได้ยินเธอพูดแบบนั้น ก็ตกใจจนหน้าเปลี่ยนสีและคิดจะพยายามรั้งฉันไว้ แต่ฟู่จินอันก็จิกข้อมือฉันแน่นไม่ยอมปล่อย

แววตาของเธอเหมือนคนบ้าอาบย้อมด้วยความเย็นเยือก "ฟังไม่เข้าใจรึไง ฉันให้พวกเธอโทรหาอาชวนเดี๋ยวนี้"

"...ได้"

เจียงไหลเป็นห่วงว่าฉันท้องอยู่ เลยไม่กล้าออกแรงฉุดกระชาก ยอมอดกลั้นและประนีประนอม "ฉันจะโทรหาเขาเดี๋ยวนี้ เธอปล่อยหรวนหร่วนก่อน"

"ไม่มีทาง!"

หลังจากฟู่จินอันลากฉันออกมาจากห้างสรรพสินค้าก็เดินออกมาได้ระยะหนึ่ง หากเดินต่อไปอีก ข้างหน้าก็จะเป็นถนนใหญ่ที่รถขับไปมา

ฉันนึกถึงเลือดบนตัวของฟู่ฉีชวนคราวก่อน เลยอกสั่นขวัญแขวนเล็กน้อย

ฟู่จินอัน...อาจจะลากฉันให้ไปตายด้วยได้จริงๆ

เจียงไหลสีหน้าซีดเผือด เธอต่อสายโทรออกไปแล้ว "เธออย่าวู่วาม อย่าทำร้ายหรวนหร่วน"

"เปิดลำโพง"

ฟู่จินอันเชิดคางใส่ มีหรือเจียงไหลจะกล้าไม่ยอมทำตาม เธอเลยรีบเปิดลำโพง

ไม่นานฟู่ฉีชวนก็รับสาย "ฮัลโหล?"

"ฟู่ฉีชวน! ฉันกับหนานจืออยู่ห้างตรงข้ามตึกของบริษัท คุณรีบมาหน่อยสิ!"

"เกิดเรื่องอะไรขึ้น?"

เสียงของฟู่