บททั้งหมดของ แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย: บทที่ 231 - บทที่ 240

เมื่อเผชิญกับข่าวลือในวัง เฟิ่งจิ่วเหยียนกลับทำตัววางเฉยถึงอย่างไร นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่นางประสบกับเรื่องราวทำนองนี้หากเทียบกับจัดการกับข่าวลือ สิ่งสำคัญกว่านั้นคือการหาต้นตอของข่าวลือต่างหากอยู่ดี ๆ ไทฮองไทเฮาก็ขอให้อดีตรัชทายาทมาร่วมงานเลี้ยงวันไหว้พระจันทร์ นี่เท่ากับเริ่มวางแผนอันแยบยลไว้เรียบร้อยแล้วทว่า แผนการอันแยบยลนี้ไม่น่าจะเป็นไทฮองไทเฮาที่ทรงวางแผนเฟิ่งจิ่วเหยียนมองออกไปด้านนอก แววตาเยือกเย็นแฝงความไร้กังวลณ ตำหนักเซี่ยวเสียนหนิงเฟยตรวจสอบรายชื่ออาหารสำหรับงานเลี้ยงวันไหว้พระจันทร์อย่างตั้งอกตั้งใจสาวใช้คนสนิทของนางเอ่ยด้วยความกังวลว่า“พระนาง หากท่านไม่สร้างโอกาสให้ฮองเฮากับอดีตรัชทายาทได้พบกัน ข่าวลือคงไม่แพร่สะพัดอย่างรวดเร็วเช่นนี้ กลัวแค่ว่าฮองเฮาจะสงสัยมาที่ตัวท่าน”การถูกเนรเทศของหลิงเยี่ยนเอ๋อร์ แสดงให้เห็นว่าฮองเฮาไม่ใช่คนที่ควรหาเรื่องด้วย นางกลัวว่าพระสนมของนางก็จะถูกฮองเฮา...หนิงเฟยแค่นเสียงเย็นชาและไม่แยแส“สงสัยข้าแล้วจะอย่างไร? ข่าวลือเหล่านั้นไม่เกี่ยวข้องกับข้าเลย”แต่ที่น่าแปลกคือ หลายวันถัดมา ข่าวลือโหมกระพือหนักขึ้นทุกวัน ทางตำหนัก

ณ เมืองซาง จวนตระกูลเมิ่งโชคดีที่เฟิ่งจิ่วเหยียนแจ้งให้รู้ทันกาล ฮูหยินเมิ่งจึงเตรียมการล่วงหน้า ฮูหยินผู้เฒ่าไม่เคยรู้ว่าหลานชายของนางตายก่อนวัยอันควรหญิงชรานั่งเอนกายอยู่บนเตียง พร้อมกุมมือลูกสะใภ้“คนแก่ชราอย่างข้า เหตุใดเจ้ายังอุตส่าห์นึกถึง ทั้งเดินทางรอนแรมมาไกล มาอยู่ฉลองวันไหว้พระจันทร์เป็นเพื่อนข้าอีก”ฮูหยินเมิ่งยิ้มน้อย ๆ “ท่านพี่ก็คิดถึงท่าน สามปีนี้ไม่เคยกลับบ้าน หวังว่าท่านจะเข้าใจและให้อภัย”“การภักดีต่อกษัตริย์และการตอบแทนต่อแผ่นดิน ลูกหลานทุกคนในตระกูลเมิ่งของข้าก็เป็นเช่นนี้ นั่นสิ สิงโจวเป็นอย่างไรบ้าง สู้รบกับรัฐเหลียงครั้งนี้ เขาได้รับบาดเจ็บหรือไม่?”หญิงชราเป็นห่วงหลานชาย ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความกังวลใจ กลัวว่าจะได้ยินข่าวร้าย ฮูหยินเมิ่งย่อมแจ้งแต่ข่าวดีไม่แจ้งข่าวร้ายจากนั้น หญิงชราพลันเอ่ยอีกว่า“สิงโจวอายุครบ 20 ปีแล้ว พวกเจ้าในฐานะพ่อแม่ ก็ควรต้องคิดถึงเรื่องการแต่งงานของเขาได้แล้ว”ฮูหยินเมิ่งข่มความโศกเศร้าในใจ ยิ้มพร้อมพยักหน้า“ท่านแม่พูดถูก พอกลับไปข้าจะไปหารือกับท่านพี่ เพียงแต่ หลานชายของท่านตั้งมาตรฐานสูงนัก และช่างเลือกเจ้าค่ะ”ฮูหย

เมื่อเห็นถุงหอมและผ้าเช็ดหน้า สีหน้าของเซียวจั๋วพลันเปลี่ยนไป เขารู้ทันทีว่า ตนเองกับฮองเฮาถูกกลั่นแกล้งแล้วบิดามารดาเฟิ่งจิ่วเหยียนที่นั่งอยู่ต่างมองหน้ากัน สีหน้าดูหวาดหวั่นและสงสัยข้าหลวงที่ทำของขวัญพลิกคว่ำผู้นั้นรู้ตัวว่าทำผิด จึงรีบเก็บของขึ้นมาด้วยท่าทางลนลานองค์ชายน้อยจากเหล่าราชนิกุลที่อยู่ด้านข้างซุกซนอยู่ไม่นิ่ง เขาวิ่งมาด้านหน้า และหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นขึ้นมา เขาคิดว่าตนรู้จักตัวอักษรบนนั้น จึงอ่านออกมาด้วยน้ำเสียงไร้เดียงสา“‘ขุนเขาสองฝั่งรอรับส่ง ผู้ใดรู้ซึ้งถึงการจากลา น้ำตาพี่เอ่อล้น น้ำตาน้องเอ่อคลอ สองใจผูกพันมิทันหมั้นหมาย กระแสน้ำใยจึงพัดพาไป’”“ท่านพ่อ บทกลอนนี้เศร้านัก! ไม่เหมือนได้อยู่พร้อมหน้าในวันไหว้พระจันทร์!”เหล่าพระสนมตกใจมากถึงกับอ้าปากค้าง และพากันมองหน้ากันบทกลอนรักนี้ บ่งบอกถึงความโศกเศร้าของคนที่มีใจรักมั่นต่อกันแต่ไม่อาจครองคู่กันของขวัญนี้ฮองเฮาเป็นคนจัดเตรียม และมอบให้กับอดีตรัชทายาทนั่นหมายความว่า...ฮองเฮายังคิดถึงอดีตรัชทายาทไม่เสื่อมคลาย!เซียวอวี้มองเฟิ่งจิ่วเหยียนอย่างเย็นชานางจะมีความรู้สึกต่ออดีตรัชทายาทได้อย่างไร?!เฟิ่ง

บนบัลลังก์มังกร เซียวอวี้ดูหนังสือร้องเรียนนั้นอย่างละเอียด ไม่พลาดแม้แต่ตัวอักษรเดียวผ่านไปไม่นาน เขาเงยหน้าขึ้น คนแรกที่หันไปมอง ก็คือฮองเฮาเฟิ่งจิ่วเหยียนหลุบสายตาลง ท่าทางดูนอบน้อม“หม่อมฉันก็ไม่ทราบว่า หนังสือร้องเรียนนี้ผู้ใดนำเข้ามาในวัง อีกทั้งเหตุใดจึงใส่เข้าไปในของขวัญของจิ้งกุ้ยเหริน”หนิงเฟยมองฮองเฮาด้วยความประหลาดใจนางบอกกับฮองเฮาว่า มู่หรงฉานคิดจะสับเปลี่ยนของขวัญของอดีตรัชทายาทดังนั้นฮองเฮาจึงสับเปลี่ยนของขวัญของคนอื่นด้วย เพื่อสร้างความวุ่นวาย และล้างมลทินให้กับตนเอง นางไม่แปลกใจเลยว่าฮองเฮาลงมือทำแบบนี้ และยังคิดด้วยว่าเรื่องจะจบลงเพียงเท่านี้ทว่าหนังสือร้องเรียนนี้ เกินความคาดหมายของนางอย่างมากการใส่หนังสือร้องเรียนไว้ในของขวัญของมู่หรงฉาน...เป็นแผนซ้อนแผนอันร้ายกาจของฮองเฮาจริง ๆ ! ในตอนนี้ นางรู้สึกโชคดีที่ไม่ได้เป็นศัตรูกับฮองเฮา...แม้หนิงเฟยจะสำนึกได้ในภายหลัง นางก็ยังแอบร่วมมือกับเฟิ่งจิ่วเหยียนอย่างลับ ๆ“ฝ่าบาท หากท่านไม่ขอให้พวกเราเปิดของขวัญ หนังสือร้องเรียนนี้คงถูกจิ้งกุ้ยเหรินนำกลับไปแล้ว ส่วนเรื่องที่ว่านางจะจัดการกับสิ่งที่ไม่เป็นผลดีต่

แม้ว่าเฟิ่งจิ่วเหยียนจะสั่งให้ดึงลูกธนู แม้ว่าบาดแผลจะอยู่บนตัวนาง หมอหลวงกลับรอฟังคำสั่งของฮ่องเต้สีหน้าของเซียวอวี้เยือกเย็นจนขีดสุด เขาพยักหน้าในทันที“ดึงออก”เมื่อมีคำอนุญาตจากเขา หมอหลวงจึงอาศัยมุมและกำลังที่แม่นยำ ดึงลูกธนูดอกนั้นออกมาเฟิ่งจิ่วเหยียนกำผ้าห่มใต้ร่างไว้แน่น ได้ยินแค่เสียงร้องอู้อี้เท่านั้น กลับไม่มีเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดใด ๆเม็ดเหงื่อราวกับเมล็ดถั่วนั้น ทำให้เส้นผมตรงขมับของนางเปียกชุ่มต่อมาหมอหลวงเริ่มตรวจดูที่ลูกธนูหัวโลหะดอกนั้น หลังจากนั้นมือไม้ของเขาเริ่มสั่น และเอ่ยกับเซียวอวี้ว่า“ฝ่าบาท ตรงตามที่กระหม่อมคาดการณ์ไว้จริง ๆ ด้านบนนี้มีพิษ!”“เป็นอันตรายถึงแก่ชีวิตหรือไม่” เซียวอวี้ถามในขณะที่ยืนอยู่หมอหลวงตอบว่า: “โชคดีที่ดึงมันออกมาได้เร็ว ฮองเฮาทรงยังไม่เป็นอะไรร้ายแรง”หลังจากพูดจบ หมอหลวงรีบทำการรักษาบาดแผลทันทีเซียวอวี้ยืนอยู่ข้างเตียงตลอดเวลา เฝ้ามองด้วยสายตาหม่นหมองหมอหลวงตัดอาภรณ์ด้านหลังของเฟิ่งจิ่วเหยียนให้ขาด เขาจะต้องใช้ยาน้ำพิเศษเฉาะล้างหลาย ๆ รอบ เพื่อขับพิษที่ซึมอยู่ในบาดแผล จากนั้นค่อยโรยผงยาลงไป พร้อมทั้งพันผ้าปิดบาดแ