All Chapters of แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย: Chapter 221 - Chapter 230

ดวงตาทั้งสองของเฟิ่งจิ่วเหยียนนิ่งสงบไร้ระลอก ลึกล้ำดุจทะเลลึกภายในระยะเวลาสั้น ๆ นางไม่อาจเชื่อได้ลงว่าศิษย์น้องที่เรียบร้อยเชื่อฟังทั้งยังขี้กลัว จะถึงกับทำทุกวิถีทางเพื่อให้ตนบรรลุเป้าหมายเช่นนี้“ฮองเฮา”เซียวอวี้พลันเรียกขัดจังหวะความคิดของนางเมื่อนางหันหน้ากลับมา ยังไม่ทันปรับอารมณ์ให้เรียบร้อย สีหน้าจึงยังคงเผยให้เห็นถึงความเคร่งขรึมและหงุดหงิด“มีเรื่องใดหรือเพคะ”เซียวอวี้เห็นนางในสภาพตึงเครียดเช่นนี้ คิ้วขมวดเข้าหากันจู่ ๆ เขามาที่นี่ ทำให้นางวิตกกังวลมากหรือยังไง สีหน้าถึงได้แปลกประหลาดเช่นนี้เซียวอวี้วางบัญชีวังหลังเล่มนั้นลงแล้วคุยกับนางด้วยท่าทางจริงจัง“เรื่องทายาท...”เฟิ่งจิ่วเหยียน: ทายาท? เกี่ยวอันใดกับนางกัน?ทว่าภายนอกนางทำเป็นตั้งอกตั้งใจฟังด้วยท่าทางเคารพนบนอบ“ท่านพูดต่อเลยเพคะ”“หากในบรรดาราชนิกูลมีคนใดพอใช้ได้...”เขาคิดอยากจะรับหลานซักคนมาเป็นโอรสบุญธรรมรึ?เฟิ่งจิ่วเหยียนมองเขาจากหัวจรดเท้าตอนนี้มาคิดดูอีกทีเขาไม่เคยสนใจเหล่าพระสนมในทั้งหกตำหนักเลย ก่อนหน้านี้ก็ใช้หลิงเยี่ยนเอ๋อร์เป็นข้ออ้าง มันผิดปกติทว่าครานั้นที่เขาถูกซูกุ้ยเหรินวา

เมื่อแม่ทัพเมิ่งอ่านจดหมายจบก็ตกตะลึงเป็นอย่างยิ่ง รู้สึกร้อนใจกระสับกระส่ายเกลียดก็แต่เขาที่ต้องนำทัพเฝ้ารักษาชายแดน ไม่อาจออกไปได้โดยพลการ“หากท่านแม่รู้เข้าล่ะก็...”ฮูหยินเมิ่งกุมมืออันใหญ่โตของเขาด้วยความอ่อนโยน“มอบให้ข้าเป็นคนจัดการเถอะ”เมื่อกล่าวจบสายตาของนางก็มีความเย็นยะเยือกสายหนึ่งวาบผ่านไปอย่างรวดเร็ว “ทว่าท่านพี่ ท่านคิดจริง ๆ หรือว่าเฉียวม่อถูกบังคับอย่างไร้ทางเลือก”แม่ทัพเมิ่งไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน“เจ้าสงสัยว่าเฉียวม่อตั้งใจทำหรือ?”ทันใดนั้นเขาก็ส่ายหน้าติด ๆ กัน “ไม่หรอก เป็นไปไม่ได้ นางมีเหตุผลอะไรให้ทำเช่นนี้กัน?”เขารับเฉียวม่อเป็นศิษย์ ย่อมปฏิบัติต่อนางเหมือนเป็นลูกของตนเองใช้ใจแลกใจ เขาไม่เชื่อหรอกว่าเฉียวม่อจะเนรคุณฮูหยินเมิ่งจ้องมองดวงตาของเขา“ท่านพี่ ข้าเองก็ไม่อยากสงสัยนาง“ทว่ามีคนบางคนเรื่องบางเรื่องที่จะไม่ระวังเลยไม่ได้“ท่านลองคิดดูสิ ตั้งแต่กองทัพมังกรพยัคฆ์ถูกโจมตี จนถึงตอนที่เฉียวม่อนำพันธมิตรอู่หลินมาสนับสนุน สวมรอยเป็นจิ่วเหยียนนำทัพ เรื่องเหล่านี้ดูเหมือนเกิดขึ้นอย่างถูกจังหวะเป็นขั้นเป็นตอน กลับเผยให้เห็นลับลมคมใน”เมื่อ

หลังจากงานเลี้ยงเหล่าแม่ทัพจบลง เซียวอวี้ก็ยังต้องปรึกษากิจธุระเรื่องการยอมสวามิภักดิ์ของรัฐเหลียงกับแม่ทัพแต่ละภาคส่วนอีกด้วยเหตุนี้เฉียวม่อจึงยังรั้งอยู่ในเมืองหลวงอีกหลายวัน และต้องเข้าวังอยู่หลายครั้งนางมักจะเข้าไปในห้องทรงพระอักษรบ่อย ๆ เหล่านางสนมจึงเริ่มหึงหวงยามเช้าพอไปน้อมคารวะที่ตำหนักหย่งเหอ ก็มาบ่นต่อหน้าเฟิ่งจิ่วเหยียน“ต่อให้เป็นแม่ทัพ ถึงอย่างไรก็เป็นสตรี เหตุใดจึงไม่รู้จักหนักเบาเช่นนี้!”“แม่ทัพน้อยเมิ่งผู้นั้น ยามนี้เป็นถึงคนโปรดของฮ่องเต้ อย่างไรพวกเราก็เทียบไม่ติด”“ฝ่าบาทไม่ค่อยเสด็จมาที่วังหลัง แต่กลับทรงประทับอยู่กับเมิ่งเฉียวม่อผู้นั้นอยู่เป็นประจำ วันนี้ยังไปขี่ม้ายิงธนูที่สนามม้าหลวงด้วยนะ ฮองเฮาเพคะ เกรงว่าวังหลังจะต้องมีพี่น้องเพิ่มมาอีกคนแล้ว”ปฏิกิริยาของเฟิ่งจิ่วเหยียนคือการดื่มชาอย่างนิ่งเฉยนางไม่แน่ใจในความคิดของเซียวอวี้นัก ทว่าเฉียวม่อที่ทุ่มเทความคิดเพื่อที่จะได้เป็นแม่ทัพหญิง ย่อมไม่คิดที่จะเข้าวัง“หากพวกเจ้าไม่มีอะไรทำก็ไปคัดกฎวังเถิด”เมื่อเหล่านางสนมได้ยินก็พลันเงียบปากทันทีหลังจากพวกนางกลับกันไปแล้ว นางสนมเจียงยังคงรั้งอยู่ต่อ แ

เฟิ่งเวยเฉียงฟื้นคืนสติ นี่เป็นข่าวดีอย่างยิ่งหลังจากที่เฟิ่งจิ่วเหยียนทราบเรื่องนี้ ก็ออกจากวังไปในคืนนั้นยามราตรีเงียบสงัด ไฉ่เยว่เปิดประตูเรือน ให้เฟิ่งจิ่วเหยียนเข้ามาข้างในจากนั้นไฉ่เยว่ก็ยืนเฝ้าอยู่ข้างนอกภายในเรือนเฟิ่งเวยเฉียงนั่งเหม่อลอยบนเตียง ยามเห็นคนใส่หน้ากาก ก็จำไม่ได้ว่าเป็นใครจนกระทั่งเฟิ่งจิ่วเหยียนถอดหน้ากากออก น้ำตาของเฟิ่งเวยเฉียงพลันเอ่อล้น“ท่านพี่…”เฟิ่งจิ่วเหยียนก้าวเท้าเร็ว ๆ ไปที่เตียงเฟิ่งเวยเฉียงนั่งอยู่ตรงนั้น กอดเอวของนางเอาไว้ แล้วร้องไห้ออกมายกใหญ่“ท่านพี่! เป็นท่าน...เป็นท่านจริง ๆ ใช่ไหม!”เฟิ่งจิ่วเหยียนควบคุมอารมณ์พลุ่งพล่านเอาไว้ ยกมือขึ้นตบหลังของเวยเฉียงเบา ๆ“ข้าเอง ข้ากลับมาแล้ว”เฟิ่งเวยเฉียงฟื้นขึ้นมาได้ไม่นาน จึงยังเลื่อนลอย ไม่รู้ว่าที่ผ่านมาโลกภายนอกเกิดอะไรขึ้นบ้างนางจะใช้เวลาส่วนใหญ่นั่งเหม่อลอยเพียงลำพังไฉ่เยว่ถามอะไร นางก็ไม่ตอบพอเห็นท่านพี่ของตนเอง จึงเหมือนมีชีวิตชีวาขึ้นมาบ้างเฟิ่งจิ่วเหยียนนั่งลง เช็ดน้ำตาบนหน้าให้นางเองกับมือเวยเฉียงผอมลงเยอะมากนางเห็นแบบนั้นก็รู้สึกสงสาร“เราออกจากเมืองหลวง ไปที

เฟิ่งจิ่วเหยียนเดินเข้ามาในห้องทรงพระอักษร แล้วทำความเคารพอย่างไม่ถือตัวและไม่ถ่อมตน“ถวายบังคมฝ่าบาท”หลิวซื่อเหลียงเหลือบมองฮองเฮา สีหน้าของนางดีขึ้นมาก ดูไม่เหมือนคนไม่สบาย ทว่าแววตานั้นกลับดูเย็นชากว่าปกติ ทอแววเยือกเย็นห้ามเข้าใกล้เซียวอวี้ดึงความสนใจจากสาส์นร้องทุกข์ เงยหน้ามองนาง แล้วเอ่ยถาม“มีเรื่องอะไร”“ฝ่าบาท หม่อมฉันอยากกลับไปเยี่ยมเยือนบ้านเพคะ”ในเมื่อสงสัยว่าเฉียวม่อคือบุคลคลลึกลับผู้นั้น ก็ต้องไปสืบหาหลักฐานประการแรก หากไม่มีหลักฐาน ย่อมไม่มีคนเชื่อนางประการที่สอง เพราะความสัมพันธ์ตลอดสิบกว่าปีที่ผ่านมากับเฉียวม่อ จึงไม่อยากปรักปรำนางหากอยู่ในวังต่อไป ก็ไม่มีความหมายอันใดเฟิ่งจิ่วเหยียนหลุบตาลง รอคำตอบของเซียวอวี้ทว่าชายหนุ่มกลับมองสำรวจมาที่นาง แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมยากที่จะโต้แย้ง“เจ้าเป็นฮองเฮา ไม่ควรออกจากวังไปโดยพลการ หากคิดถึงครอบครัว ให้พวกเขาเข้าวังมาก็ได้”หัวใจของเฟิ่งจิ่วเหยียนหล่นวูบเดิมนางวางแผนไว้ว่าจะอาศัยข้ออ้างออกจากวังไปเยี่ยมบ้าน โดยใช้กลยุทธ์จักจั่นลอกคราบตบตา ไม่กลับมาที่นี่อีก ไม่คาดคิดเลยว่าเซียวอวี้จะเข้มงวดเช่นนี