บททั้งหมดของ แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย: บทที่ 201 - บทที่ 210

ภายในกระโจมหลัก เฟิ่งจิ่วเหยียนยืนอยู่ข้างถาดทราย มองดูแผนที่ภูมิศาสตร์จำลองของรัฐเหลียง อย่างมิได้ตั้งใจนัก ทว่าไม่ลดสายตาเหยียดหยามต่อโลกที่เฉียบคม อู๋ไป๋เร่งรีบเดินเข้ามา “แม่ทัพน้อย เฉินเซิ่งตายแล้วขอรับ” เฟิ่งจิ่วเหยียนมิได้แปลกใจแม้แต่น้อย ถามโดยไม่เงยหน้าขึ้นมอง “แล้วพ่อกับพี่ชายของสตรีนางนั้นอยู่ไหน?” “ข้าน้อยได้ส่งพวกเขาออกจากค่ายทหารอย่างปลอดภัยแล้ว ไม่มีผู้ใดเห็นว่าพวกเขาก่อเหตุขอรับ” เฟิ่งจิ่วเหยียนกดคางลงเล็กน้อย “อืม ถ้าเช่นนั้นก็ไม่เป็นไร” อู๋ไป๋พูดอย่างกังวล “แม่ทัพน้อย หลานชายของแม่ทัพซุนเสียชีวิต เขายังสามารถทำศึกด้วยจิตใจที่สงบได้หรือขอรับ?” เฟิ่งจิ่วเหยียนน้ำเสียงเมินเฉย “มิใช่ว่าหลานชายของคนทั้งกองทัพชายแดนใต้เสียชีวิต “หากแม่ทัพไร้ความคิดจะสู้รบ เพียงแค่ถอนตัว ขอเพียงกองทัพชายแดนใต้ยังสามารถต่อสู้ได้ มันก็มิใช่ปัญหาใหญ่” “ขอรับ!” อู๋ไป๋เพิ่งจะเดินออกไป ก็พบกับแม่ทัพซุนที่เดินเข้ามาอย่างเร่งรีบจนน่าสงสัย เขาหยุดอีกฝ่ายไว้ “ท่านมาหาแม่ทัพน้อยหรือ?” แม่ทัพซุนโกรธเป็นฟืนไฟ ผลักอู๋ไป๋ให

ผลัวะ! ประตูห้องฌานเพิ่งเปิดออก หลิวซื่อเหลียงก็เห็นเงาด้านหลังผู้หนึ่ง ปรากฏมาอยู่ด้านหน้าของเขา ในเวลาเดียวกันก็ปิดบังสายตาของเขา และปิดประตูลงอย่างรวดเร็วอีกครั้ง คนผู้นั้นหันกลับมา ที่แท้เป็นเจ้าอาวาสแห่งวัดต้าเจา——ปรมาจารย์เหลี่ยวคง ปรมาจารย์ผู้นี้มีอายุราวห้าสิบกว่า ทว่าเคลื่อนไหวว่องไว ในความอ่อนโยนแฝงด้วยความแข็งแกร่ง เฉกเช่นวิถีแห่งไท่เก๊ก “การอธิษฐานขอพรต้องทำให้เสมอต้นเสมอปลาย ฮองเฮาสวดมนต์อย่างสันโดษ อาตมาได้รับการไหว้วาน คอยห้ามมิให้ผู้ใดเข้าไปรบกวน” หลิวซื่อเหลียงเคยได้ทราบวีรกรรมสำคัญของปรมาจารย์เหลี่ยวคงมาก่อน ในรัชสมัยของอดีตฮ่องเต้ เหลี่ยวคงผู้นี้ก็เป็นแม่ทัพลือนามเช่นกัน เนื่องจากรู้สึกผิดบาปจากการฆ่าคนมากเกินไป จึงอุทิศตนให้แก่พุทธศาสนา นอกจากนี้ยังมีวัดฉือจี้ขนาดเล็กที่ใกล้กับวัดต้าเจา ถูกสร้างขึ้นโดยเหลี่ยวคงเช่นกัน เพื่อรับเลี้ยงเด็กกำพร้า และคนเร่ร่อน เขากระทำแต่สิ่งดี ๆ มีชื่อเสียงในหมู่ราษฎรอย่างมาก เมื่อมีเขาเฝ้าประตูอยู่ หลิวซื่อเหลียงจึงต้องจำใจยอมแพ้ ไม่กล้าดึงดันจะบุกรุกอีก ทว่าฮองเฮาอยู่ข้างในหรือไม่ ยั

ฮ่องเต้และฮองเฮานั่งอยู่ในรถม้าคันเดียวกัน คนอื่นควบอาชา เหลียนซวงเป็นสตรี จึงนั่งบนคานรถม้า ด้านหน้าวัดต้าเจา เจ้าอาวาสเฝ้ามองรถม้าแล่นออกไป สามเณรที่อยู่ด้านข้างกล่าวอย่างกังวล “อาจารย์ ฮองเฮากลับไปก่อนสวดอธิษฐานขอพรเสร็จ คงไม่มีผลกระทบอะไรใช่ไหมขอรับ?” เหลี่ยวคงพนมมือ กล่าวอย่างมีความนัยลึกซึ้ง “ไม่หรอก คำอธิษฐานสัมฤทธิ์ผลแล้ว” ภายในรถม้า เฟิ่งจิ่วเหยียนตื่นขึ้นไวมาก ทว่ายังไม่ตื่นเต็มที่ การรับรู้ของนางยังไม่ชัดเจน ราวกับอยู่ในความฝัน หมอบอกว่านางติดเชื้อไข้หวัด ความจริงคือเกิดจากการเร่งรีบกลับเมืองหลวง บาดแผลจึงไม่ได้รับการดูแลที่ดี จึงทำให้เกิดมีไข้ขึ้นมา นางไม่สบายไปหมดทั้งตัว ในห้องโดยสารรถม้าก็ร้อนอบอ้าว นางจึงทำตามความต้องการโดยสัญชาตญาณ เปิดม่าน เพื่อรับลมบ้าง ทันใดนั้นก็มีมือใหญ่ยื่นมา จับนางกลับไปทันที ในโสตได้ยินเสียงเตือนที่เย็นชาแหบแห้งของบุรุษ “วุ่นวายอะไร!” เพียงแค่นั้น เฟิ่งจิ่วเหยียนก็ถูกบังคับให้กลับมาอยู่ที่เดิม การเดินทางโคลงเคลง นางกึ่งหลับกึ่งตื่น ยากที่จะทรงตัว ทิ้งร่างกายส่วนใหญ่พ

หลังจากออกว่าราชกิจเสร็จสิ้น เซียวอวี้ตรงมาที่ตำหนักหย่งเหอทันที เหลียนซวงกำลังรีบร้อน เพราะถึงเวลาออกไปรับยาแล้ว จึงเกือบชนเข้ากับขบวนเสด็จ นางรีบคุกเข่าลงกับพื้นเสียงดัง “ตุบ” “ถวาย ถวายบังคมฝ่าบาท!” เซียวอวี้ตั้งหน้าตั้งตาเดินผ่านนาง เข้าไปในตำหนัก ฮ่องเต้เสด็จมาที่ตำหนักหย่งเหอ ผู้ที่ดีใจที่สุดคือซุนหมัวมัว เหลียนซวงไปรับยาของฮองเฮา ซุนหมัวมัวได้โอกาสปรนนิบัติรับใช้ฝ่าบาท นางยกอาหารว่างและน้ำชาเข้ามา รอยยิ้มแผ่ออกจากดวงตา ขณะที่จะก้าวเข้าตำหนักบรรทม กลับถูกหลิวซื่อเหลียงที่เฝ้าอยู่นอกประตูหยุดไว้ ซุนหมัวมัวดูไม่เข้าใจ หลิวซื่อเหลียงกล่าวตักเตือนเบา ๆ “ฝ่าบาทกำลังสนทนากับฮองเฮา คนนอกห้ามรบกวน” รอยยิ้มบนใบหน้าของซุนหมัวมัวแข็งค้างทันที เหลียนซวงขัดขวางนาง มิปล่อยให้นางรับใช้ฮองเฮา เวลานี้หลิวกงกงก็ขัดขวางนาง...นางคือหัวหน้านางกำนัล มันน่าอึดอัดใจนัก! ในตำหนักบรรทม เฟิ่งจิ่วเหยียนนั่งพิงหัวเตียง เซียวอวี้นั่งอยู่ข้างเตียง “ร่ายกายเป็นอย่างไรบ้าง” เขาถามอย่างเรียบเรื่อย เฟิ่งจิ่วเหยียนพยักหน้าตอบ “ไม่เล

เซียวอวี้มองคนที่นอนอยู่บนหลังอาชาด้วยสายตาลึกล้ำ นางมีท่าทางราวกับเมามาย และสับสนมึนงง มือข้างหนึ่งห้อยลงมา มองเห็นได้ราง ๆ ว่าฝ่ามือมีเลือดออก... เหลียนซวงตามมาที่สนามม้าหลวง ก็ได้เห็นฝ่าบาทอุ้มฮองเฮาออกมาพอดี “ฝ่าบาท ฮองเฮา!” เหลียนซวงเร่งรีบคำนับ เกิดอันใดขึ้นกับฮองเฮา?! เซียวอวี้อุ้มนางกลับไปที่ตำหนักหย่งเหอ สั่งให้หมอหลวงรักษาบาดแผลให้นาง เหลียนซวงคุกเข่าลงบนพื้น ตัวสั่นระริก เซียวอวี้นั่งอยู่ข้างเตียง เสมือนพระพุทธรูปองค์ใหญ่ ทำให้คนไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง หัวใจเต็มไปด้วยความหวาดกลัว หลังจากหมอหลวงพันแผลที่ฝ่ามือของเฟิ่งจิ่วเหยียนเสร็จ ก็รายงาน “ฝ่าบาท อาการบาดเจ็บที่มือของฮองเฮาไม่ร้ายแรง ทว่าร่างกายยังไม่ฟื้นตัว ยังขี่ม้าไม่ได้เด็ดขาดพ่ะย่ะค่ะ” หลังจากหมอหลวงทูลลา เซียวอวี้ก็มองไปที่เหลียนซวง ดวงตาแหลมคมเยือกเย็น “ฮองเฮาบาดเจ็บได้อย่างไร” เหลียนซวงไม่รู้จริง ๆ “บ่าว...บ่าวได้รับคำสั่งให้พาฮูหยินเฟิ่งออกจากวัง จึงไม่เห็นเพคะ...” “ฮูหยินเฟิ่ง? นางพูดเรื่องใดกับฮองเฮา” ใบหน้าที่งดงามเย็นชาของเซียวอวี้