รุ่ยอ๋องจ้องหร่วนฝูอวี้ไม่กระพริบตา“เจ้าพูดเองไม่ใช่หรือ ว่าอยากร่วมเตียงเคียงหมอน?”หร่วนฝูอวี้: นางพูดไปตั้งมากมายขนาดนี้ สุดท้ายเขาได้ยินแค่คำว่า “ร่วมเตียงเคียงหมอน” งั้นหรือ?นางฟาดมือลงบนแขนของเขา“ใครอยากนอนกับท่าน! อย่าคิดที่จะเอาเปรียบข้านะ!”รุ่ยอ๋องถือโอกาสยื่นมือไปจับมือของนางไว้ เป็นการกระทำที่ใจกล้าอย่างมากหร่วนฝูอวี้ชะงักอย่างห้ามไม่ได้“ท่าน ท่านทำอะไร?”ป่วยจนเลอะเลือนหรือไร?รุ่ยอ๋องมีสีหน้าจริงจัง “เราเป็นสามีภรรยากัน หากร่วมเตียงกัน ก็ไม่ถือว่าผู้ใดเอาเปรียบผู้ใด”มุมปากของหร่วนฝูอวี้กระตุกอย่างรุนแรงต่อมา นางก็ยกแขนข้างหนึ่งขึ้น ตบหัวเขาหนึ่งฉาด องครักษ์หลิวหวาเข้ามาในห้อง ก็เห็นภาพที่ท่านอ๋องของตัวเองโดนตบน่าแปลกกว่านั้นคือ ท่านอ๋องโดนตบ แต่ยังยิ้มได้นี่โดนตบจนเพี้ยนไปแล้วหรือ?หร่วนฝูอวี้ลุกขึ้น ตะคอกใส่หลิวหวา“รีบไปตามหมอมา ดูอาการให้ท่านอ๋องของพวกเจ้าด้วย”หลังจากที่นางออกไป รุ่ยอ๋องก็กลับมาเป็นปกติ มองมาที่หลิวหวาอย่างเรียบนิ่ง “เจ้าเข้ามาทำไม”หลิวหวาไม่รู้จริง ๆ ว่าต้องตอบอย่างไร“เอ่อ…ข้าน้อยออกไปก็ได้ขอรับ?”รุ่ยอ๋องไม่สนใจ ลูบบริ
Baca selengkapnya