All Chapters of แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย: Chapter 1131 - Chapter 1140

ในที่ประชุมเช้าเหล่าขุนนางที่ร่วมประชุมรู้สึกโกรธเคืองเป็นอย่างยิ่ง พากันเรียกร้องให้ตรวจสอบตระกูลมู่หรงอย่างเข้มงวด“ฝ่าบาท ในเมื่อได้สืบพบความผิดปกติภายในหอบรรพบุรุษของตระกูลมู่หรง อีกทั้งยังค้นพบรังมนุษย์โอสถที่จวนของมู่หรงสวี้ เช่นนั้นก็ต้องตรวจสอบคนอื่นในตระกูลมู่หรงอย่างเข้มงวดด้วย!” “กระหม่อมเห็นด้วย! จะต้องไม่ใช่การกระทำของมู่หรงสวี้เพียงผู้เดียวเป็นแน่ คนอื่น ๆ ในตระกูลมู่หรงต่อให้ไม่มีส่วนร่วมโดยตรง ก็มีความผิดฐานปกปิด! ความผิดฐานละเลยไม่ตรวจสอบ!”เริ่มต้นหลังจากเกิดความวุ่นวายที่วิหารบรรพบุรุษ ตระกูลมู่หรงก็ไม่ต่างจากสภาพของกำแพงที่คลอนแคลนและถูกผู้คนผลักให้ล้มลงตอนนี้คดีมนุษย์โอสถทำให้ขุนนางที่ไม่มีความผิดหลายคนถูกโยงเข้ามาเกี่ยวข้อง และสร้างความวุ่นวายจนทำให้ผู้คนตื่นตระหนก ทุกคนจึงสะสมความคับแค้นมาเป็นเวลานานในเมื่อสืบพบตัวการที่กระทำความผิด ก็ต้องลงโทษให้หนัก ถึงจะระงับความโกรธแค้นของราษฎรได้ดังนั้นแล้ว ตระกูลมู่หรงจึงถูกคุมขังทั้งตระกูลอีกครั้งครั้งก่อนก็มีบิดาของมู่หรงหลัน---มู่หรงเหลียนสละชีพปกป้องทั้งตระกูลครั้งนี้ โอกาสรอดชีวิตของตระกูลมู่หรงมีน้อยเห

ก่อนหน้านี้เฟิ่งจิ่วเหยียนเคยสืบค้นข้อมูลเกี่ยวกับบันทึกบรรพบุรุษของตระกูลมู่หรง จึงเคยเห็นภาพวาดนี้มาก่อน ตามบันทึกกล่าวไว้ว่า ปฐมจักรพรรดิทรงขยายดินแดนรวบรวมแผ่นดิน โดยได้รับการสนับสนุนจากมู่หรงจ่างจี๋ที่ยอมสละยุทธสัมภาระ มู่หรงจ่างจี๋ในวัยเพียงสี่สิบ ดำรงตำแหน่งอัครเสนาบดีได้ไม่ถึงสามปี ก็จากโลกนี้ไปตลอดกาล ภาพบุคคลที่อยู่เบื้องหลังที่ตงฟางซื่อวาดขึ้นมาในตอนนี้ ใบหน้าคล้ายคลึงกับมู่หรงจ่างจี๋อย่างมาก เซียวอวี้ก็นำภาพวาดมาเทียบกัน เขามองภาพวาดในมือ แล้วก็มองภาพวาดที่บันทึกไว้ ถึงจะไม่เหมือนกันทุกกระเบียดนิ้ว แต่ก็มีความคล้ายถึงเก้าส่วนจากสิบ! เขาสบตากับเฟิ่งจิ่วเหยียน “อาจเป็นเพียงคนหน้าคล้ายกัน หรือไม่ก็อาจเป็นบุตรนอกสมรสของตระกูลมู่หรงที่ถูกทอดทิ้งไว้ข้างนอก”อย่างไรก็ตาม เขาไม่เชื่อว่ามู่หรงจ่างจี๋จะยังมีชีวิตอยู่จนถึงตอนนี้ เฟิ่งจิ่วเหยียนเดินทางท่องยุทธภพมานาน เคยพบเจอเรื่องราวประหลาดมามากมาย ที่แคว้นฉู่มีชายชราท่านหนึ่ง อายุมากถึงสามร้อยกว่าปี นักพรตอาวุโสของสำนักเทพยุทธ์ มีอายุยืนยาวถึงสองร้อยสิบเจ็ดปี แคว้นหนานฉีสถาปนาราชวงศ์มายาวนานกว่าสองร้

ปลายเดือนสี่ คดีมนุษย์โอสถจบลงในที่สุด ผู้บงการตัวจริงคือมู่หรงสวี้ ส่วนคนอื่น ๆ ในตระกูลมู่หรงล้วนพ้นผิด เหล่าสมาชิกของขบวนการมนุษย์โอสถ ล้วนถูกตัดสินโทษประหาร รอการลงดาบในฤดูใบไม้ร่วง เมื่อข่าวแพร่ออกไป ชาวบ้านต่างพากันพูดถึงเรื่องนี้ไม่ขาดปาก “ในที่สุด เรื่องนี้ก็จบลงสักที!”“ศาลต้าหลี่ทำคดีเก่งกาจยิ่งนัก!” “เรื่องฉาวโฉ่ของตระกูลมู่หรงช่างมีมากมายจริง ๆ หากพูดว่าคนอื่น ๆ ในตระกูลไม่เกี่ยวข้อง ข้าไม่เชื่อเด็ดขาด” “ข้าก็คิดเช่นนี้ ไม่แน่มู่หรงสวี้อาจเป็นแค่แพะรับบาป!” อย่างไรเสีย เมื่อความจริงถูกเปิดเผย ทุกคนก็กลับมาใช้ชีวิตปกติอีกครั้ง ไม่ต้องหวาดกลัวว่าจะถูกลักพาตัวไปทำมนุษย์โอสถอีกต่อไป ภายใต้แสงตะวัน ทุกสิ่งยังคงดำเนินไป ต้นเดือนห้า เมืองหลวงเกิดข่าวลือใหม่ ตามโรงน้ำชาและโรงสุรา ผู้คนต่างพากันพูดคุยถึงเรื่องที่กำลังเป็นที่สนใจ “พวกเจ้ารู้หรือไม่ เมื่อหลายวันก่อนมีนักพรตผู้หนึ่งเดินทางมาถึงเมืองหลวง บอกว่ามีวิชาทำให้มีชีวิตเป็นอมตะ ผู้คนพากันไปกราบไหว้จนธรณีประตูของเขาแทบพัง!” “ล้วนเป็นเรื่องเหลวไหล ในใต้หล้าจะมีชีวิตเป็นอมตะได้อย่างไรกัน” “ข้ายัง

เฟิ่งจิ่วเหยียนพูดต่อไป “ความผิดข้อที่สอง ลอบปลงพระชนม์เชื้อพระวงศ์” มู่หรงจ่างจี๋ปฏิเสธเสียงแข็ง “ฮ่าๆ... เจ้าเด็กโง่เขลา พูดจาเหลวไหล! ฝ่าบาท แม้นต้องการให้ข้าตาย ก็ไม่เห็นต้องใส่ร้ายกันถึงเพียงนี้กระมัง!” สีหน้าของเขาดูแน่วแน่ไม่หวาดหวั่น ทว่า เฟิ่งจิ่วเหยียนพูดตามตรง “คนที่เจ้าลอบสังหารคือ ผู้ใกล้ชิดปฐมจักรพรรดิในตอนนั้น” คำพูดนี้ แม้นแต่เซียวอวี้ยังต้องตกตะลึง มู่หรงจ่างจี๋เคยสังหารผู้ใดกัน? จิ่วเหยียนรู้เรื่องเหล่านี้ได้อย่างไร? เวลานี้ มู่หรงจ่างจี๋กลับเงียบสงบผิดปกติ สายตาจับจ้องเฟิ่งจิ่วเหยียน “ฝ่าบาทเคยตรัสถึงหายนะจากศิลาทิพย์ นับจากสถาปนาแคว้นหนานฉี เหล่าผู้ใกล้ชิดปฐมจักรพรรดิต่างล้มตายอย่างลึกลับ ในเวลานั้นทุกคนเชื่อว่า เป็นเพราะคำสาปของศิลาทิพย์ แต่แท้จริงแล้ว คนเหล่านั้นถูกเจ้ามู่หรงจ่างจี๋ทำร้ายต่างหาก!” เฟิ่งจิ่วเหยียนพูดออกมา นัยน์ตามู่หรงจ่างจี๋หดลงทันที น้ำเสียงของนางราบเรียบ ผู้คนรอบข้างกลับตื่นตระหนกร้อนรน “หากข้าคาดเดาไม่ผิด ตอนนั้นปฐมจักรพรรดิทรงประชวรนัก เจ้ามัวแต่แสวงหาวิธีเป็นอมตะ หลงมัวเมาในศาสตร์มาร ใช้เลือดของผู้ใกล้ชิดไท

หลังจากหมอเทวดาเหยียนตรวจชีพจรให้มู่หรงจ่างจี๋ ก็พบว่าคนผู้นี้สุขภาพแข็งแรงกว่าคนแก่ทั่วไปมาก ไม่ได้มีป่วยร้ายแรงอะไร“ทูลฝ่าบาท ที่คนผู้นี้พูดเหลวไหลไปทั่ว น่าจะเพราะเป็นโรคความจำเสื่อม...”“ข้าไม่ได้บ้านะ! เจ้าต่างหากที่บ้า!” มู่หรงจ่างจี๋เถียงหมอเทวดาเหยียนกลับจากนั้นก็มุ่งไปหาเซียวอวี้“ไล่พวกเขาออกไปเร็วเข้า ข้าจะทำให้ปฐมจักรพรรดิฟื้นคืนชีพ! หากพลาดเวลาไป พวกเจ้าจะต้องถูกตัดหัว!”เซียวอวี้ไม่ได้สนใจมู่หรงจ่างจี๋ เพียงให้คนควบคุมตัวเขาเอาไว้ เขาจะได้ไม่วิ่งไปไหนมั่วซั่วหมอเทวดาเหยียนไม่ถือสาคนป่วยเขาพูดต่อ“โรคความจำเสื่อม เป็นโรคทางใจ“อาการป่วยประเภทนี้ ปกติแล้วสิ่งที่คิดจะส่งผลกระทบต่อสิ่งที่เห็นและได้ยิน อย่างเช่นเห็นภาพเพ้อฝันที่ไม่มีอยู่จริง หรือได้ยินเสียงที่ไม่มีอยู่จริง“สิ่งที่คนปกติเห็นคือกระดูกสีขาว เขากลับเห็นเป็นคนที่ยังมีชีวิตอยู่ แสดงให้เห็นว่าเขาถูกครอบงำด้วยความหมกมุ่นในใจของเขา อาการหนักจนรักษาไม่ได้แล้ว กระหม่อมจนปัญญา”หมอสามารถรักษาอาการบาดเจ็บภายนอกและภายในได้ ทว่าไม่อาจรักษาใจคนได้โดยเฉพาะความยึดติดที่มองไม่เห็น จับต้องไม่ได้เซียวอวี้มองไปย