Lahat ng Kabanata ng POSSESSION OF LOVE: Kabanata 101 - Kabanata 110

KINAUMAGAHAN, nagising si Kariel ng marahang paggalaw ng kanilang kama. Bagay na baahagya niyang idinilat, ang kaniyang mga mata at sa malabong liwanag ng umaga ay naaninag niya ang pamilyar na pigura ng kanyang ama,kasama ang kanyang ina. Na tahimik na nakatayo sa gilid ng kama. Dahil dito, agad siyang bumalikwas ng bangon at inayos ang sarili. “Daddy… Mommy, good morning po,” marahang sambit ni Kariel, dahil tila alam na niya ata ang dahilan kung bakit naroon ang mga magulang. Lumapit naman ang ama at saka umupo sa hinihigaan nilang kama. “Kariel… anak, patawarin mo ako. Alam kong hindi naging madali para sa’yo ang lahat ng pinapasan mo dahil sa desisyon ko. Pero sana… sana maunawaan mo na lahat ng iyon ay ginawa ko para sa ikabubuti mo at ng ating pamilya.” Turan ng ama bakas sa boses nito ang malungkot at puno ng pagsisisi. Ngumiti at tahimik na nakinig si Kariel, at pinipilit niyang intindihin ang bawat salitang lumalabas sa bibig ng kanyang ama. Sa kabila ng lahat ng mga n

MATAPOS mailagay ang lahat ng gamit sa sasakyan, ay dahan-dahan nang pumasok si Kariel sa sasakyan. Ngunit bago pa niya buksan ang pinto ay saglit siyang huminto upang muling masulyapan ang kanyang anak na karga-karga ng lola nito sa harapan ng kanilang garahe, masuyo itong kumakaway ngunit bakas sa mga mata nito ang pangungulila kahit hindi pa man siya nakakaalis. Ngunit kahit masakit isang matamis na ngiti ang kaniyang pinakawalan sa pamilyang maiiwan bago pa tuluyang binuksan at sumampa ng sasakyan. Agad namang binuhay ng kanilang driver ang makina at agad na pinatakbo ito palayo sa bahay nila. Habang papalayo ang sasakyan, hindi maiwasang linugunin ni kariel ang anak mula sa bintana ng sasakyan at muling tinitigan ang maliit nitong pigura na karga-karga pa rin ng kaniyang ina, at patuloy pa rin ito sa pag-kaway. Pilit niyang pinipigilan ang mga luhang nais kumawala, subalit tila ba hindi nito kayang labanan ang bigat ng damdaming bumabalot sa kaniyang puso. Kaya’t bumuntonghini

NANG sumunod na gabi, sa wakas ay dumating na ang pinakahihintay na exposition. Habang naglalakad si Kariel sa loob ng malawak at marangyang venue, napansin niya ang eleganteng dekorasyon at ang engrandeng set-up na talaga namang pinaghandaan ng mga organizer. Nagsalimbayan sa paligid ang mga negosyante, investors, at kinatawan ng iba't ibang kumpanya mula sa iba't ibang panig ng mundo, lahat abala sa pakikipag-usap at pakikipagpalitan ng ideya.Suot ni Kariel, ang isang classy ngunit simpleng dress na bumagay sa okasyon, ay piniling libutin ang venue habang umaasang masisilayan si Kiarah sa gitna ng mga bisita. Madalas silang magkasama sa mga ganitong event, kaya’t inasahan niyang sa gabing ito ay makakapiling niya ang kaibigan bilang moral support. Ngunit sa bawat liko niya, bawat grupo ng tao na nilapitan, ay tila walang bakas ni Kiarah. Lumalim ang kunot sa kanyang noo habang pinagmamasdan ang paligid—pilit niyang binabaybay ang mga mata sa karamihan, ngunit wala talaga ang kaibig

Habang patuloy na ipinagkakaloob ni Darrius ang kanyang talumpati, ramdam niyang may kakaibang tensyon sa hangin. Ang bawat salitang lumalabas sa kanyang bibig ay tila nawawala sa mga bagay na tumutok sa kanyang isipan. Hindi siya makapag-concentrate sa mga detalyeng binibigkas niya dahil nakatuon lang ang atensyon niya sa isang sulok ng silid. Ang mga mata niya ay hindi kayang iwasan ang patuloy na pagsulyap kay Kariel sa audience. "Makakaya ko ba ito?" tanong niya sa kaniyang sarili habang binabaybay ang kanyang talumpati. Halos hindi na rin siya makatagal sa mga mata ni Kariel na tila nakakapit sa bawat galaw niya. Naramdaman niyang mabilis ang pintig ng kanyang puso, at hindi niya kayang iwasan ang nararamdaman na unti-unting bumabalik. Matapos ang ilang minuto, natapos din siya sa kanyang pagsasalita. Ngunit hindi agad siya nagmadali na bumaba. Pinipilit niyang magmukhang kalmado habang nakatayo pa sa harap, ngunit ang isip niya ay patuloy na bumabalik kay Kariel. Gusto na niy

Marahan namang inilapit ni Darrius ang kanyang labi sa noo ni Kariel, at mahina siyang bumulong, "Kung kaya kong ibalik ang panahon… gagawin ko ang lahat para hindi na kita pakawalan." Habang dumadampi ang kanyang labi sa noo ni Kariel, tila gumuhit ang isang malalim na pag-unawa sa kanilang dalawa. Hindi nila alam kung ano ang bukas para sa kanila, ngunit ngayong gabing ito, sapat na ang maramdaman nila ang bawat tibok ng puso ng isa’t isa. Dahan-dahang iniangat ni Kariel ang kanyang mukha, at sa pagkakatitigan nilang muli, ay napuno ng emosyon ang kanilang paligid. Walang ibang makapagsasalita o makakaramdam ng bigat ng kanilang kasaysayan kundi sila lang, sa kanilang pinagsaluhang gabi. Sa wakas, habang ang musika ay unti-unting naglalaho, nagawa nilang magyakap nang mahigpit, isang yakap na puno ng lahat ng pangarap, pag-asa, at paghingi ng tawad na hindi nabigkas noon. Sa bawat segundo ng kanilang pagyakap, naramdaman nilang hindi lamang ito isang simpleng pagsasayaw, kundi