Lahat ng Kabanata ng POSSESSION OF LOVE: Kabanata 71 - Kabanata 80

Ilang linggo na ang lumipas mula nang makalabas si Darrius sa ospital. Sa bawat araw na dumaan, ibinuhos niya ang natitirang lakas sa pagpapagaling ng kanyang katawan at isipan. Hindi ito naging madali, lalo na’t ang sakit ng pagkawala ni Kariel, ay parang aninong sumusunod sa kaniya saan man siya magpunta. Bagaman, patuloy siyang nagpakasubsob sa mga responsibilidad na iniwan sa kaniya, sinisikap niya na bumangon mula sa matinding dagok na iyon. At isa sa mga naging paraan para makalimutan ang sakit ay ang pagtanggap sa alok na magpunta sa Itay. "Nandito na tayo, Boss," wika ni Mark habang bumababa sila ng taxi. Napasulyap si Darrius sa paligid, tinatanaw ang malawak na airport. He Heaved a sigh. “Simula na ng bagong kabanata, Mark. Kahit anong mangyari, kailangan nating gawin ito.” Tahimik nilang binaybay ang daan papasok ng paliparan. Bitbit ang ilang bagahe, napapaligiran sila ng maraming tao na tila ba abala rin sa kani-kanilang mga buhay. Sa dami ng mga naglalakad, pakiramda

Matapos ang tatlong araw na pananatili sa ospital, tuluyan nang nakalabas si Kariel, kasama ang kanyang ina at ang isinilang na sanggol. Pagkarating nila sa bahay ng tiyahin, ay nagulat na lamang siya nang makita ang isang van na nakaparada sa harap ng bahay.Nagtaka siya sa una kung sino ang dumating o bisita ng tiyahin, sapagkat parang isang engrandeng handaan ang theme. Sa labas pa lang ng pinto ay mga mga nakasabit ng mga balloon. Napangiti na lamang siya nang makita niyang lumabas si Kieth, at dali-daling nagtungo sa sasakyan, at agad silang pinagbuksan ng pinto. Nang makababa siya ay mabilis siyang niyakap ng kapatid. “I miss you, Bunso. I'm sorry, for what we've done. Sana mapatawad mo kami,” naiiyak na ani Kieth.“Its okay Kuya, I understand.”“Siya na ba ang pamangkin ko?” masayang wika nito. Tumango naman siya bilang tugon. “Can I carry my niece fo a while?” paalam nito. Buong ingat niyang pinakarga ang anak sa kapatid. Tuwang-tuwa naman si Kieth, habang naglalakad sila pa

Pagkatapos nang halos isang buwang pagsasanay at paglinang ng kaniyang kakayahan na mamahala ng ubasan, ay pinatawag siya ng presidente ng kompanya. Si mr. Davide Lombardi. Habang papasok sa trabaho, ay nakasalubong niya ang isa sa kaniyang kasamahan. "Darrius, pupunta ka na ba sa opisina ng presidente ngayon?" tanong ng kasamahan niyang si Matteo, isang beteranong empleyado ng kumpanya. "Oo, pinatawag ako. Hindi ko alam kung bakit pero baka may gusto siyang sabihin," sagot ni Darrius habang inihahanda ang kanyang mga papeles na ipinahanda sa kaniya ng sekretarya."Baka, magkakaroon ka ng promotion," nakangiting saad nito."Naku! Bakit mo naman naisipan iyan?" "Magaling ka kasi. Maraming humahanga sa 'yo dito. Hindi lahat kaya ang ganitong klaseng pressure, pero ikaw, kinaya mo." Napangiti na lamang si Darrius, sa papuring natamo, nasanay na rin siya at halos ganoon na lamang ang naririnig niya sa kaniyang mga kasamahan. Mababait rin ang halos mga kasamahan niya sa trabaho, karam

Mabilis na lumipas ang mga araw, linggo, at buwan. Ngayon, anim na taon na ang nakaraan mula nang maging ganap siyang Director of Export Operations sa nasabing kompanya. Nagpapasalamat siya sa Panginoon dahil sa bagong pag-asa na binigay sa kaniya, pati na rin kay Mr. Lombardi, Presidente ng kompanya. Kung hindi dahil sa tiwalang ibinigay nito, hindi niya maabot ang kinatatayuan niya ngayon. Bagamat naghirap naman siya bilang CEO sa dating kompanya ng mga Montgomery, pero iba talaga ang pakiramdam ng pinaghirapan mo ang posisyong tinutungtungan mo. Isang bagay na lubos niyang pinapasalamatan sa poong maykapal. Sa isang maluwang at modernong opisina ngayon nakaupo si Darrius, at hindi na siya sa vineyard naglalagi. Abalang-abala siya sa pag-aasikaso ng mga dokumentong kailangan niyang lagdaan para sa susunod niyang mga proyekto. Sa kabila ng lahat, natutunan niyang libangin ang sarili at ituon ang atensyon sa kanyang trabaho. Ngunit hindi naman niya lubos na kinalimutan ang babaeng mi

Pagkatapos ng masarap na hapunan, hinatid ni Kariel ang anak papunta sa kanilang silid. Malaki na rin ang pinagbago ng kaniyang silid, wala na ang mga luma niyang gamit at kahit ang mga simpleng alaala ng kanyang kabataan. Maging ang stuffed toy na ibinigay ni Darrius noon ay wala na. Hindi niya tuloy maiwasang maluha dahil, dito sa kuwarto niya ay may nabuong alala sa pagitan nilang dalawa. Napa-upo na lamang siya sa kama, at pinagmamasdan ang anak na nakahiga at mahimbing na natutulog. “We're home Anak, sana maging okay lang ang lahat,” bulong niya habang hinahaplos ang pisngi ng anak. Kahit pilit niyang kinakalma ang sarili, ramdam niya ang kirot na bumabalot sa kaniyang puso. Minsan na niyang naranasan ang kaligayahang kasama si Darrius, pero ngayon, tila ba naglaho na iyon tulad ng mga larawang pinalitan sa mga dingding ng kanilang bahay. Ang mga alala na tila na wala na sa isang iglap. Alam naman niyang hindi pa katapusan ng lahat. Kaya pinipilit niyang magpatuloy para sa an