All Chapters of ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ: Chapter 491 - Chapter 500

ก่อนหน้านี้เสิ่นจืออวี้พาเจียงหว่านเอ๋อร์กับเสิ่นคังไปเรือนที่สร้างเสร็จแล้วหลังนั้น เขาก็คิดอยู่ตลอดว่าจะปลอบโยนเจียงหว่านเอ๋อร์อย่างไรดีตอนนั้นเจียงหว่านเอ๋อร์เสียใจมาก โทษว่าทุกอย่างเป็นความผิดของเจี่ยนอันอันนางด่าทอว่าเจี่ยนอันอันไม่ประสงค์ดี ไปต้องตาเสิ่นจือเจิ้งหลายวันนี้เจี่ยนอันอันมาเยี่ยมเสิ่นจือเจิ้งบ่อยๆ เปลือกนอกบอกว่ามาหาพี่ชาย หากความจริงคือมายั่วยวนเสิ่นจือเจิ้งนางยังพูดว่าเจี่ยนอันอันจะให้เสิ่นจือเจิ้งปลดนาง จะได้ไปแต่งงานกับเจี่ยนอันอันได้สะดวกหากมิใช่เพราะการปรากฏตัวของเจี่ยนอันอัน เสิ่นจือเจิ้งจะพูดว่าไม่รู้จักนางได้อย่างไรกันยิ่งไม่มีทางยิ้มให้เจี่ยนอันอัน แต่กลับไม่มองนางแม้สักแวบเดียวตอนนั้นเจียงหว่านเอ๋อร์ยิ่งพูดก็ยิ่งช้ำใจ พูดเสียจนเสิ่นจืออวี้หงุดหงิดวุ่นวายใจไปหมดเขายิ่งคิดก็ยิ่งเห็นด้วยจึงบอกลาเจียงหว่านเอ๋อร์แล้วรุดมาคาดคั้นเสิ่นจือเจิ้งแต่คิดไม่ถึงเลยว่าเรื่องราวจะพลิกผันครั้งใหญ่กะทันหันเสิ่นจืออวี้ที่เยือกเย็นลงแล้วพบว่าตนเองเหมือนจะไม่ค่อยรู้จักเจียงหว่านเอ๋อร์เสียแล้วเจียงหว่านเอ๋อร์ที่มีความรู้เข้าใจเหตุผลคนนั้นหายไปแล้วเจียงหว่

“พวกเราเลื่อนเรื่องมีลูกออกไปก่อนได้หรือไม่?”เจี่ยนอันอันพยายามสื่อสารกับฉู่จวินสิง หวังว่าเขาจะมีความคิดเหมือนกันกับนาง“ไยต้องเลื่อนออกไปด้วย หรือว่าเจ้าไม่ชอบเด็ก?”รอยยิ้มของฉู่จวินสิงคลายออก สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมขึ้นมาเจี่ยนอันอันรู้สึกว่าเรื่องนี้จำเป็นต้องคุยกันดีๆนางหยัดตัวขึ้นนั่งแล้วกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง “ท่านพี่ ข้าคิดว่าตอนนี้พวกเรายังไม่มีความสามารถที่จะมอบครอบครัวที่มีความสุขให้กับลูกๆ”“สถานที่ที่พวกเราอาศัยอยู่ในตอนนี้แสนจะอัตคัด ท่านอยากให้ลูกของพวกเราต้องพลอยตกระกำลำบากกับพวกเราเหมือนจื่อซีอย่างนั้นหรือ?”ถ้าไม่ใช่เพราะนางคอยคิดหาวิธีทำให้คนในครอบครัวมีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นตลอดมาเกรงว่าตอนนี้พวกเขาคงได้ใช้ชีวิตอดมื้อกินมื้อเหมือนชาวบ้านในหมู่บ้านชิงสุ่ยไปแล้วช่วงที่ผ่านมา เจี่ยนอันอันแอบใช้ยาคุมกำเนิดที่ออกฤทธิ์ระยะยาวยานี้นางทำขึ้นมาจากสมุนไพรจีน ต่างจากยาคุมกำเนิดทั่วไป ไม่มีผลร้ายใดใดต่อร่างกายนางไม่ได้บอกฉู่จวินสิง ส่วนหนึ่งก็เพราะมีความคิดอยากหลีกเลี่ยงนางกลัวว่าฉู่จวินสิงจะไม่เข้าใจความคิดของนางจึงไม่เคยเอ่ยถึงเรื่องนี้ฉู่จวินสิงเข้

“พวกข้ามาคราวนี้ไม่ได้นำของดีอันใดติดตัวมาด้วย”“เหล่านี้คือผักและเนื้อสัตว์ที่ข้าซื้อมาจากในตลาด ยังมีผลไม้ด้วยเล็กน้อย”“พวกท่านอย่าได้เกรงใจ รับไว้เสียเถอะ”เจี่ยนอันอันเห็นในห่อแล้ว ไม่เพียงมีผัก แต่ยังมีไก่ฟ้าหนึ่งตัวกับปลาอีกสองตัวนางก็ไม่เกรงใจ บอกให้สี่เอ๋อร์นำสิ่งของเหล่านี้ไปทำมื้อเย็นสี่เอ๋อร์มีแรงเยอะมาก หิ้วห่อสัมภาระหนักอึ้งก็ไม่รู้สึกว่าหนักเวินอี๋พูด “นายท่าน ข้ามาคราวนี้เพราะหวังจะมาพึ่งพาอาศัยท่าน ไม่ทราบว่าท่านยินดีให้ข้าอยู่ด้วยหรือไม่?”เมื่อเวินอี๋พูดประโยคนี้ออกมา เจี่ยนอันอันพบว่าใบหน้าที่เดิมยังเบิกบานใจของจงหลานพลันเผือดสีเห็นทีเรื่องที่เวินอี๋ต้องการมาขอพึ่งพาฉู่จวินสิงคงจะไม่ได้พูดกับจงหลาน“อาเวิน ท่านไม่คิดจะกลับไปกับพวกข้างั้นหรือ?” จงหลานพูดแล้ว ดวงตาก็ค่อยๆ แดงเรื่อขึ้นมาเวินอี๋เพียงแต่ยิ้ม ความปวดใจที่ยากจะสังเกตวาบผ่านดวงตาเห็นเวินอี๋ไม่พูดอะไร จงหลานก็พลันแสบจมูก น้ำตาคลออยู่ในเบ้าตาแต่ที่นี่มีคนมาก นางไม่สะดวกจะร้องห่มร้องไห้ต่อหน้าคนนอกจงหลานสูดจมูก บังคับตัวเองไม่ให้น้ำตาไหลลงมาความสนใจของฉู่จวินสิงไม่ได้อยู่ที่จงหลานเขาเห

แม้นางจะไม่อาจอยู่ใต้ชายคาเดียวกับเวินอี๋ แต่อย่างน้อยได้อยู่กับเขาต่ออีกสักคืนก็ยังดีทว่าเวินอี๋กลับเพียงแค่เผยอปาก ไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้นหัวใจของจงหลานดิ่งลงสู่ก้นเหวอีกครั้ง เจี่ยนอันอันเห็นว่าทำอย่างไรจงซิ่นก็ไม่ยอมอยู่ค้างแรม นางจึงเสนอให้พาพวกเขาไปส่ง“จะได้อย่างไรกัน พวกท่านเองก็เหน็ดเหนื่อยไม่น้อย ไม่ต้องไปส่งพวกข้าหรอก”“ข้ากับจงหลานขาแข็งแรงกันมาก เดินกลับกันเองได้”จงหลานมุ่ยปาก นางอยากจะร้องไห้ขึ้นมาอีกรอบเจี่ยนอันอันคิดในใจว่าอย่างไรนางก็ต้องไปซื้อไม้ที่อำเภอไถหยางอยู่แล้วเช่นนั้นก็ถือโอกาสไปส่งพวกเขาเลยก็แล้วกันหลังจากที่เจี่ยนอันอันบอกถึงความคิดของตัวเอง จงซิ่นก็ไม่ได้ปฏิเสธอีกพวกนางเดินออกจากลานบ้านแล้วขึ้นรถม้าจงหลานมองเวินอี๋ อยากจะชวนให้เขาขึ้นรถม้าด้วยกันเหลือเกินแต่นางไม่กล้าทำแบบนั้น นางกลัวท่านปู่รู้แล้วจะตำหนิว่านางไม่รู้ความนางทำได้แค่มองเวินอี๋ด้วยสายตาคาดหวังคืนนี้เวินอี๋ดื่มสุราไปไม่น้อย สาเหตุแรกเป็นเพราะดีใจที่ได้กลับมาพึ่งพิงฉู่จวินสิงส่วนสาเหตุที่สองเป็นเพราะรู้สึกอาลัยอาวรณ์ที่ต้องแยกจากกับจงหลานเวลานี้เวินอี๋หน้าแดงก่ำ เขาตั

ฉู่จวินสิงลงมือรวดเร็วมาก ดาบในมือหนิงเจิ้นยังไม่ทันจะจรดลงมา สายแส้ก็พันเข้าที่ข้อมือของเขาแล้วฉู่จวินสิงออกแรงดึง ทำให้หนิงเจิ้นล้มหน้าคว่ำมาทางรถม้าเพราะทรงตัวไม่มั่นเจี่ยนอันอันใช้จังหวะนี้เหวี่ยงเท้าไปที่หน้าของหนิงเจิ้น“หนิงเจิ้น เจ้านี่มันตายยากชะมัด ตาบอดไปข้างหนึ่งแล้วแต่ยังไม่ตายอีก”“แต่เมื่อคืนนี้ท่านยมบาลมาเข้าฝันข้า”“เขาบอกข้าว่าวันตายของเจ้ามาถึงแล้ว ยมบาลบอกให้เจ้าตายในยามสาม เจ้าก็ไม่มีทางอยู่ได้ถึงย่ำรุ่ง!”ใบหน้าของเจี่ยนอันอันปรากฏรอยยิ้มเหี้ยมหฤโหดในขณะที่พูดภายในมือมีกริชเพิ่มเข้ามาหนึ่งเล่มหนิงเจิ้นถูกเตะเซถอยไปสองสามก้าวก่อนจะทรงตัวได้เขาหมุนข้อมือก่อนจะใช้ดาบเล่มคมตัดแส้ให้ขาดหนิงเจิ้นถ่มน้ำลายลงบนพื้น ถลึงดวงตาจ้องมองไปที่เจี่ยนอันอันกับฉู่จวินสิง“ฉู่จวินสิง ส่งตราลัญจกรหยกของฮ่องเต้มาเดี๋ยวนี้ มิเช่นนั้นคืนนี้จะเป็นวันตายของพวกเจ้า”“แล้วก็เจ้าด้วยเจี่ยนอันอัน เจ้าทำให้ข้าตาบอดข้างหนึ่ง คิดว่าแค่นี้ข้าก็จะตายแล้วหรือ? ถุย!”“คืนนี้ ข้าจะทำให้พวกเจ้าได้รู้ถึงจุดจบของการก้าวล่วงข้า จะให้พวกเจ้าตายตามเตียวเฉียงไปให้หมด!”หนิงเจิ้นว่าจบก็กว