All Chapters of ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ: Chapter 251 - Chapter 260

หนูตัวที่พูดกับเจี่ยนอันอันวิ่งมาตรงหน้านางแล้วร้องเสียง “จี๊ดๆ” กับนางฉู่จื่อซีอธิบายว่า “อาสะใภ้รอง หนูตัวนี้บอกว่ามันกับพวกเด็กๆ เรียกหนูทุกตัวในหมู่บ้านชิงสุ่ยมาหมดแล้วขอรับ”ฉู่จวินสิงคิดไม่ถึงเลยว่าฉู่จื่อซีจะฟังคำพูดหนูเข้าใจด้วยสายตาที่มองไปทางฉู่จื่อซีของเขาฉายแววพิศวงเจี่ยนอันอันมองหนูสามสิบกว่าตัวนั้นพลางพยักหน้าอย่างพึงพอใจนางวางกระสอบข้าวสารบนไหล่ลงบนพื้นนางกล่าวกับหนูตัวนั้นว่า “เจ้าบอกพวกมันว่าเย็นนี้จะมีการประลองต่อสู้”“ใครชนะ ข้าวสารกระสอบนี้ก็จะเป็นของผู้นั้น นอกจากนี้หนูตัวที่ชนะจะได้เป็นหัวหน้าหนูของพวกเจ้า”หลังหนูตัวนั้นได้ยิน ดวงตาก็เป็นประกายวาววับมันรีบหันไปส่งเสียงร้อง “จี๊ดๆ” บอกหนูสามสิบกว่าตัวนั้นพวกหนูที่ถูกเรียกมามองหน้ากันหนูสิบเอ็ดตัววิ่งออกมา แม้พวกมันจะผอมแห้งเหมือนท่อนฟืนแต่ก็มีขนาดใหญ่โตมากเห็นทีพวกมันล้วนอยากแย่งชิงข้าวสารกระสอบนี้เจี่ยนอันอันมองหนูสิบเอ็ดตัวที่ก้าวออกมาอย่างยิ้มแย้มนางดึงมือฉู่จวินสิงและฉู่จื่อซีถอยไปยืนข้างๆที่นี่ค่อนข้างโล่ง เป็นสถานที่ที่เหมาะกับการประลองต่อสู้ของพวกหนูพอดีเจี่ยนอันอันร้องบอกหนูพวก

เมื่อกินยาลงท้องไป หนูก็ได้ยินเสียงดัง ‘กึกๆ’ ในร่างกายบาดแผลตามตัวของมันหายดีอย่างรวดเร็ว แม้แต่กระดูกก็แข็งแรงขึ้นกว่าเมื่อก่อนมากนักหนูรีบคุกเข่าคำนับเจี่ยนอันอัน ปากก็ร้องส่งเสียง “จี๊ดๆ”ฉู่จื่อซีเดินเข้ามาพูดกับเจี่ยนอันอันว่า “อาสะใภ้รอง มันกำลังขอบคุณท่าน บอกว่าท่านคือพ่อแม่คนที่สองของมันขอรับ”“มันยังบอกว่ามันชื่อเถี่ยต้าน วันหน้าไม่ว่าจะให้มันบุกน้ำลุยไฟอย่างไร มันก็จะไม่บ่ายเบี่ยงแม้แต่คำเดียว”ริมฝีปากเจี่ยนอันอันกระตุกยิบ นางไม่อยากเป็นพ่อแม่คนที่สองของหนูตัวหนึ่งหรอกนะนางกล่าวกับเถี่ยต้าน “ตอนนี้เจ้าคว้าชัยชนะมาได้แล้วก็ถือว่าเป็นหัวหน้าของพวกหนู ข้าวสารกระสอบนั้นเจ้าสามารถนำกลับไปแบ่งกันกินกับสมาชิกในครอบครัว”นางกล่าวจบก็หันกลับไปหาหนูสามสิบกว่าตัวด้านหลัง“ในเมื่อพวกเจ้าแพ้แล้ว ในอนาคตก็ต้องเชื่อฟังคำสั่งของเถี่ยต้าน”“ถ้าข้ารู้ว่าพวกเจ้ามีตัวไหนไม่เชื่อฟังคำเถี่ยต้าน ก็อย่ามาโทษที่ข้าลงมืออย่างรุนแรงก็แล้วกัน”“ข้าสามารถทำให้พวกเจ้ามีชีวิตต่อไปได้ก็สามารถทำให้พวกเจ้าตายได้เหมือนกัน”“ข้าจะจุดไฟเผารังหนูของพวกเจ้า ทำให้พวกเจ้าสิ้นลูกสิ้นหลาน”“ได้ยินแล้ว

เหยียนเซ่ากับฉู่จวินหลุนทำการสังหารกลุ่มคนเบื้องหน้าเช่นกันพวกเขาขมวดคิ้วแน่นและมีสีหน้าจริงจังหลังจากที่ฟังถ้อยคำของเจี่ยนอันอันจบฉู่อันเจ๋อสังหารคนชุดดำผู้หนึ่งแล้วถอยไปอยู่ข้างฉู่จวินสิงเช่นกัน“พี่รอง หลังจากนี้พวกเราจะทำอย่างไรต่อ?”ฉู่จวินสิงพูดด้วยสุ้มเสียงลึกทุ้ม “คนพวกนี้เป็นผู้ใดมาจากที่ใดก็ไม่ทราบ พวกเจ้าระวังไว้หน่อย”“ด้านนอกมีคนรอให้พวกเราออกไปติดกับอีกหลายสิบคน ทุกคนห้ามออกไปเด็ดขาด”ขณะที่ฉู่จวินสิงพูด ประตูลานบ้านก็ถูกถีบเปิด คนชุดดำอีกกลุ่มกรูกันเข้ามาอย่างรวดเร็ว พวกเขาถือคันศรและลูกธนู จากนั้นเล็งใส่พวกฉู่จวินสิงและเปิดฉากโจมตี ฉู่จวินสิงดึงเจี่ยนอันอันไปหลบด้านหลังวินาทีที่ลูกธนูแหลมคมนับไม่ถ้วนยิงเข้ามาทางพวกเขา ฉู่จวินสิงก็ใช้กำลังภายในมาทลายลูกธนูออกเป็นเสี่ยงๆกำลังภายในของฉู่จวินสิงแข็งแกร่งมาก แม้แต่เจี่ยนอันอันที่ยืนอยู่ด้านหลังเขาก็ยังรู้สึกแรงกระเพื่อมของกำลังภายในเคราะห์ดีที่ฉู่จวินสิงมุ่งหวังเพียงจัดการลูกธนูเหล่านั้น ไม่ได้จะทำร้ายเจี่ยนอันอันเส้นผมของนางถูกกำลังภายในพัดปลิวไปด้านหลัง กระทั่งเสื้อผ้าเองก็ยังปลิวสะบัดไปด้วยเจี่ยนอั

ฉู่จวินสิงกำลังจะเรียกให้เจี่ยนอันอันกลับมาแต่กลับได้ยินนางตะโกนว่า “พวกเขามองไม่เห็นข้า ท่านรีบกลับไปปกป้องครอบครัวของท่านเถิด”ฉู่จวินสิงฟังดังนี้ก็เข้าใจว่าเจี่ยนอันอันใช้วิชาล่องหนมีเพียงเขาที่สามารถมองเห็นเงาร่างของนาง ส่วนคนอื่นๆ นั้นมองไม่เห็นฉู่จวินสิงเป็นห่วงความปลอดภัยของเจี่ยนอันอันแต่กลับตามไปไม่ได้สิ่งสำคัญที่สุดตอนนี้คือปกป้องคนอื่นๆ ในครอบครัวให้ปลอดภัยนอกจากพวกเขาสามพี่น้องแล้ว ภายในครอบครัวพวกเขาก็มีแค่เหยียนเซ่าที่มีศิลปะการต่อสู้ตอนนี้ด้านนอกมีศัตรูอยู่มากเท่าไรก็ยังไม่อาจทราบได้และผู้ว่ามณฑลจงโจวก็สื่อชัดเจนว่าต้องการฆ่าพวกเขาทั้งครอบครัวไม่แน่ว่าจะส่งคนมานับพันคนเวลานี้เขาจะประมาทศัตรูไม่ได้เด็ดขาด แผนการที่ดีที่สุดในตอนนี้จึงเป็นการปกป้องคนในครอบครัวตอนนี้เจี่ยนอันอันอยู่ในสภาวะล่องหน ไม่ต้องห่วงว่าจะถูกเจอตัวขณะที่ฉู่จวินสิงกำลังคิดคำนวณในใจ มีลูกธนูอีกสิบกว่าดอกยิงมาทางเขาฉู่จวินสิงฟันลูกธนูทิ้งแล้วรีบถอยกลับไปที่ลานบ้านเวลานี้ พวกคนที่ถูกเปลวไฟกลืนกินได้ถูกเผาจนไหม้เกรียมกันหมดแล้วพวกชาวบ้านตกใจหนีกลับเข้าไปหลบในบ้านตัวเองตั้งแต่ตอนที

คนผู้นั้นไม่มีเวลามาสะอิดสะเอียด เขารีบคายมูลสุนัขในปากทิ้งแล้วลุกขึ้นวิ่งต่อในตอนนี้เอง เขาได้ยินเสียงหัวเราะ “หึๆ ๆ” ดังขึ้นข้างหูอีกครั้งเสียงหัวเราะนี้ชวนให้ขนหัวลุกเป็นพิเศษเจี่ยนอันอันถีบเข้าที่เอวของคนผู้นั้นให้เขาล้มลงคนผู้นั้นรีบหันศีรษะไปมองแต่กลับพบเพียงพื้นดินที่มืดสนิท ไม่มีผู้ใดทั้งนั้นเขากลัวจนปัสสาวะราดกางเกงและร้องไห้ออกมาลมหนาวระลอกหนึ่งพัดผ่าน ทำให้เขาหลับตาแน่นด้วยความหวาดกลัวปากร้องอ้อนวอนขอความเมตตาว่า “ได้โปรดไว้ชีวิตด้วย!”เจี่ยนอันอันไปที่ด้านข้างคนผู้นั้นและจับให้เขาลุกขึ้น“พูดมา เหตุใดใต้เท้าของเจ้าต้องทำร้ายครอบครัวเยียนอ๋องด้วย?”คนผู้นั้นลืมตาขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงทว่ากลับพบว่าเบื้องหน้าไม่มีแม้แต่เงาผู้ใด เขากลัวจนเข่าอ่อนคุกเข่าลงพื้นดังตุบปากร้องขอความเมตตาซ้ำแล้วซ้ำเล่า “ข้ายอมบอกท่านทุกอย่าง ขอเพียงไว้ชีวิตข้าสักแห่ง”เจี่ยนอันอันแค่นเสียงเย็น “อะไร ถึงเวลานี้แล้วเจ้ายังกล้าต่อรองเงื่อนไขกับข้าอีกงั้นรึ?”“มิกล้า ข้าน้อยมีกล้าต่อรองเงื่อนไขกับนายหญิงน้อย”คนผู้นั้นกลัวจนน้ำมูกและน้ำตาไหลนองทั่วหน้าเขาคำนับศีรษะให้เจี่ย