All Chapters of Stolen Heart: The Billionaire's Twin Obsession: Chapter 11 - Chapter 20

Awang-awa ako na nakatingin sa kaniya. Hindi ko na nagawa pa na makapagsalita nang magsimula siya na umiyak. Wala akong ibang maramdaman kung hindi ang awa. Hindi ko alam kung ano ang nangyari sa relasyon nila ni Beatrice pero ramdam na ramdam ko ang pagmamahal niya sa babae na iyon. Ramdam ko na sobrang minahal niya ng sobra si Beatrice at hindi ko rin siya masisisi sa ipinapakita niya sa akin ngayon dahil nagmahal lang naman siya. Naaawa ako dahil mukhang hindi man lang siya nagtira ng pagmamahal kahit kaunti para sa sarili niya at ibinuhos niya iyon lahat kay Beatrice. Inubos niya ang lahat sa babae na niloko lang din naman siya kasama ng kaibigan na pinagkakatiwalaan niya. Tumingala ako upang pigilan ang luha na kanina pa nais na tumulo. Hindi ko alam kung paano ako makakapagsalita ng diretso dahil sigurado ako na sa oras na bumukas ang bibig ko ay manginginig ang boses ko. "Bee, hindi pa rin ba naabot ng best ko ang expectation mo para sa isang lalaki?" nahihirapan na tanong

Ang pagkakataon na makakatakas na sana ako Mula sa kamay ni Lazaro ay hindi na nangyari pa nang muli akong hilain ng mga bantay niya. Hindi pa nakatulong si Mama dahil maging siya ay hinatak ako pabalik sa loob ng hospital. "Ano ba ang mahirap intindihin sa hindi ako ang Beatrice na hinahanap niyo?! Ma, ipaliwanag mo sa kanila," pakiusap ko sa kaniya nang makita na nakatingin lang siya sa akin. Umiling siya sa akin. "Nagsisinungaling lang siya. Tita niya ako at pamangkin ko naman si Beatrice. Ang totoong pangalan niya ay Beatrice," sagot ni Mama. Halos manlambot ako sa sinabi niya. "Mama, please—" "Hindi mo nga ako ina, Beatrice! Tigilan mo na ang pagsisinungaling mo! Hindi ka ba naaawa rito kay Lazaro? Sa sobrang katigasan ng ulo mo ay pati siya na-hospital niya," pangangaral pa niya. Napapahilot sa sintido na tiningnan ko siya. Hindi ko na maintindihan kung ano ang sinasabi niya. Ni hindi ko alam kung bakit siya umaasta ng ganito! "Sige na, mauuna na ako. Kahit huwag ka

Pinilit ko siyang itulak upang makawala ngunit mas mabilis ang kaniyang mga kamay na ilagay ang aking mga kamay na nanlalaban sa kaniyang leeg at doon mahigpit na hinawakan. Naghabol ako ng hangin nang ilang sandali pakawalan na rin niya ang aking labi. Matalim ang tingin ko sa kaniya. Nagkalat na ang lipstick ko sa labi niya dahil sa paraan ng paghalik niya sa akin. "Nahihibang ka na ba— Oh my..." "Yes, I am," malamig na aniya matapos bahagyang pisilin ang aking dibdib. Napalunok na lang ako nang makita ang madilim niyang mga mata. Saka ko na lang napansin na sasakyan pala niya itong nasa likuran ko nang buksan niya iyon. "Bumalik— Bumalik na tayo sa loob," nauutal na sambit ko. "For what? Para makipag-usap ka na naman sa lalaki na iyon?" tanong niya. "And what's wrong with that, Lazaro— No, bitawan mo ako! Lazaro!" pagpapatigil ko sa kaniya nang mapahiga na lang ako sa upuan ng sasakyan niya sa likod nang itulak niya ako. "Akin ka lang, Bee. Walang ibang may ari sa'yo kung

Matapos ang pag-uusap nila ni Sean ay hindi na rin ako nakisalamuha pa sa kanila. I distance myself, bagay na pakiramdam ko ay nagugustuhan din ni Sean.Kalmado ako na naglakad palabas ng bahay. Gusto ko pa magbunyi nang makita na walang gaanong tao. Nasa trabaho si Lazaro. Unti-unti nang nababawasan ang mga tauhan niya rito sa bahay na sobrang ipinagpapasalamat ko."Ma'am," tawag sa akin ng isang lalaki na bigla na lang lumabas sa quarter.Bahagya lang ako ngumiti. Itinaas ko ang dala ko na tupperware."Puwede mo ba buksan 'tong gate? Maghahatid ako ng lunch ni Lazaro," sambit ko.May pagdududa pa sa kaniyang mga mata na sinuklian ko lang ng tawa."Hindi ako tatakas. Gusto ko lang dalhan ng lunch si Lazaro," pagkukumbinsi ko."Puwede po kitang ipahatid kay Robert, maghintay po kayo rito-""I can take taxi. If you want, you can call Lazaro para mapanatag ka," dagdag ko nang hindi pa rin maalis sa kaniyang mga mata ang pagdadalawang isip na buksan ang gate.Sa huli ay nagbuntonghininga

"Paulit-ulit na lang tayo, Bee. Hindi ka ba napapagod?" pagpuputol niya sa katahimikan na namayani sa pagitan namin.Pareho kami na nakatanaw sa bilog na buwan. I just accept the fact na wala na akong takas pa. Dapat ko na lang din siguro tanggapin na ganito na lang ang buhay ko.Aaminin ko na napakadali... napakabilis ko para sumuko na takasan ang problema na ito pero wala na rin akong nakikitang daan para matapos ito."Hindi ba dapat ikaw ang tinatanong ko niyan?" balik ko na tanong sa kaniya.Ramdam ko ang pagbaling niya sa akin ngunit hindi rin nagtagal nang ibalik niya sa harapan ang kaniyang paningin."Napapagod na rin ako," sagot niya. "Hindi ko na alam kung ano pa ang gagawin ko. As much as I could, I don't want to be rude at you kahit na ikaw ang may kasalanan. Kaya ko na idaan sa dahas ang lahat if that's the only way na mapanatili kita sa tabi ko. If I was just a man who can afford na makita kang nasasaktan... nahihirapan, the things will be easy for me, mas magiging madali