All Chapters of ธุลีใจ: Chapter 291 - Chapter 300

ฉันอยู่ในครัวกำลังไตร่ตรองว่าจะทำยังไงเกี่ยวกับปัญหาของเอมม่า ทราวิสจากไปแล้วเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหลังจากที่เขาขอร้องอยู่ตลอดเวลา ตอนนี้ก็สี่โมงเย็นแล้ว และฉันคาดหวังว่าโนอาจะกลับมาบ้านได้ทุกเมื่อในตอนนี้ โรแวนจะกลับตอนห้าหรือหกโมงเย็น ดังนั้นฉันยังคงมีเวลาคิดเอมม่ากับฉันไม่เคยเข้ากันได้เลยจริง ๆ ส่วนใหญ่เพราะฉันอิจฉาที่เธอได้ผู้ชายที่ฉันต้องการไป เธอมักจะเมินเฉยต่อฉันเป็นส่วนใหญ่และทำตัวเหมือนฉันไม่มีตัวตน ครั้งเดียวที่เธอรุนแรงและเป็นปรปักษ์ต่อฉันคือหลังจากเธอรู้ว่าโรแวนกับฉันนอนด้วยกันแต่ฉันไม่โทษเธอ เพราะฉันคงจะตอบสนองในแบบเดียว ดังนั้นฉันจึงไม่ได้มีความแค้นต่อวิธีที่เธอปฏิบัติกับฉันหลังจากเธอรู้ความจริง แม้ว่าเอมม่าคนใหม่นี้แตกต่างไป เอาตามตรงฉันก็ไม่เข้าใจว่าความปวดใจของเธอทำให้เธอกลายเป็นแบบนี้หรือว่ามีบางสิ่งเกิดขึ้นระหว่างทางส่วนทราวิส ในทางตรงกันข้าม มักจะเป็นปรปักษ์อยู่เสมอ คำพูดเยาะเย้ยของเขาและสายตาที่โกรธและรังเกียจของเขา ไม่ต้องพูดถึงว่าเขาจะพยายามเป็นพิเศษเพื่อทำร้ายจิตใจของฉันยังไงทั้งหมดนี้ทำให้ฉันสงสัยว่าฉันควรช่วยเขาดีหรือไม่ ฉันหมายถึงเขามีสิทธิ์ด้วยเหรอที

“โรแวนทานข้าวหรือยังจ๊ะ”“ยังค่ะ เขาบอกฉันว่าเขาจะทานหลังจากเขาเสร็จงานแล้วและเขาเกรงใจฉันค่ะ”ฉันพยักหน้า “โอเคถ้างั้น ฝันดีนะคะ”“ฝันดีเช่นกันค่ะ” หลังจากเธอออกไป ฉันจึงจัดจานให้โรแวน ใครจะไปรู้ว่านานแค่ไหนก่อนที่เขาจะเสร็จงาน เขาไม่สามารถทำงานตอนท้องว่างได้ เมื่อฉันเสร็จจึงนำจานอาหารมุ่งตรงไปที่ห้องทำงานของเขาประตูเปิดอยู่ แต่ฉันยังเคาะอยู่ดีเขาเงยหน้ามองจากกระดาษที่เขากำลังตรวจดู แม้ว่าเขาดูเหนื่อย บางทีจากการอดหลับอดนอน เขาก็ยังคงเซ็กซี่โคตร ๆ อยู่ดี“รู้ไหมคุณไม่ต้องเคาะก็ได้ เอวา” เขาบอกขณะที่เขาเอนพิงกับเก้าอี้ฉันอยากจะเตือนเขาว่ามันไม่ใช่แบบนั้นมาก่อน แต่ฉันยั้งตัวเองไว้ ในอดีตเขาจะไม่แม้แต่ให้ฉันอยู่ใกล้ห้องทำงานของเขาเลยด้วยซ้ำ โดยเฉพาะตอนที่เขาอยู่ข้างใน“ฉันเอาอาหารเย็นมาให้ค่ะ” ฉันบอกเขา โดยพยายามผลักอดีตออกไปฉันเดินเข้าไปในห้องและวางจานอาหารไว้ตรงหน้าเขา ฉันกำลังจะเดินอ้อมโต๊ะและนั่งลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง แต่เขาหยุดฉันไว้เขาคว้าจับมือของฉันและดึงฉันไปหาเขา จึงทำให้ฉันนั่งลงบนตักของเขา ฉันไม่ได้รังเกียจมันเลยสักนึด“อืม ผมคิดถึงคุณ…ผมรอให้ข้อสัญญานี้อนุมัติ

เอมม่าฉันเดินโขยกเขยกช้า ๆ กลับไปยังห้องขังของตัวเอง คุกเปรียบเสมือนนรกบนดินโดยแท้ หน้าที่การงานของฉันคือการพิสูจน์ความบริสุทธิ์และส่งเหล่าอาชญากรมารับโทษในนี้ ฉันไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งตัวเองจะต้องมาอยู่ที่นี่เลยสองสัปดาห์ที่ผ่านมาตั้งแต่เข้ามาฉันไม่เคยได้นอนหลับสนิทสักคืน เพียงก้าวเข้ามาในห้องขังเท่านั้น ฉันก็เหมือนกลายเป็นศัตรูของทุกคนในทันที ไม่ว่าด้วยเหตุผลใดก็ตาม คนพวกนี้เกลียดฉันและยังแสดงความเกลียดชังนี้ให้ประจักษ์ชัดอีกลึกลงไปในใจ ฉันรู้ดีว่านี่เป็นฝีมือของโรแวนทั้งหมด ฉันไม่ควรขัดขวางเขา ฉันไม่ควรประมาทความรักที่เขามีต่อเอวาเลย โรแวนที่ฉันเคยรู้จัก โรแวนของฉันไม่เคยทำร้ายฉัน ไม่เคยทำอะไรที่จะทำให้ฉันต้องเจ็บปวดแต่ตอนนี้คงพูดได้เต็มปากเต็มคำแล้วว่าชายหนุ่มที่ฉันรักและหวงแหนมาตลอดหลายปีได้หายไปแล้ว ชายหนุ่มที่ฉันเคยรักตายหายไปจากดวงตาคู่นี้แล้ว เขากลายเป็นชายผู้เย็นชา คนที่พร้อมจะทำลายฉันเพียงเพราะฉันกล้าล้ำเส้นเอวาฉันถอนหายใจเมื่อเดินมาถึงห้องขัง ทั้งเหนื่อยล้าและโทรม ไม่มีโอกาสได้อาบน้ำหรือกินอาหารดี ๆ เลยตั้งแต่ก้าวเข้ามาในที่แห่งนี้ทุกครั้งเมื่อถึงเวลาอาหาร เพื่

เอวา“แม่ครับ กันเนอร์มานอนค้างเสาร์อาทิตย์นี้ได้ไหมครับ?” โนอาถาม แต่จิตใจของฉันล่องลอยไปอยู่ที่ไกลแสนไกลฉันเต็มไปด้วยความประหม่า จำได้ขึ้นใจว่าตนเองเคยพูดเอาไว้ว่าจะไปหาอีธานเมื่อพร้อม แต่ตอนนี้สถานการณ์มันเปลี่ยนไป ไม่รู้ทำไมเรื่องนี้ถึงได้ตามกวนใจฉันอยู่เรื่อย ไม่ว่าจะกลางวันหรือกลางคืน มันเหมือนฝังอยู่ในหัวตลอดเวลาฉันยังไม่ได้คุยกับโรแวนเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย เขาเกลียดอีธานอย่างเห็นได้ชัด ไม่ต้องเป็นอัจฉริยะมาจากไหนก็รู้ได้ทันที ไม่ใช่ว่าจะไปขออนุญาตเขาหรืออะไรแบบนั้น ต่อให้เขาจะชอบหรือไม่ ฉันก็จะไปหาอีธานอยู่ดีสิ่งที่ฉันรู้กังวลคือปฏิกิริยามากกว่า โรแวนรักไอริสเหมือนลูกแท้ ๆ ของตัวเอง และมันเห็นได้ชัด แต่อย่างที่ฉันบอก เขาก็แสดงออกชัดเจนเช่นกันว่าเขารังเกียจพ่อของหนูน้อย ฉันมั่นใจว่าเขาไม่มีทางพอใจกับการที่ฉันจะไปหาอีธานแน่ แต่สิ่งที่ฉันไม่มั่นใจคือ เขาจะเกลียดความคิดนี้เพราะเขาเกลียดอีธาน หรือเพราะอย่างอื่น หรืออาจจะทั้งสองอย่าง“แม่ครับ ฟังอยู่ไหมเนี่ย?”เสียงหงุดหงิดของโนอาดึงฉันกลับมาสู่ปัจจุบัน ฉันไม่ทันสังเกตเลยว่าตัวเองเหม่ออีกแล้ว“ว่าไงนะลูก?”เขามองฉันด้วยดวงต

“แบบนั้นไม่เรียกว่าเป็นคำตอบนะ” ฉันเหน็บแนมดวงตาของเขาเหมือนพายุที่กำลังโหมกระหน่ำ คล้ายกับคลื่นที่หมุนวนในห้วงทะเลสีเทา ซึ่งกำลังกระชากฉันให้จมลงไปในนั้นพร้อมทั้งกักขังเอาไว้เช่นนั้นนิรันดร์จากนั้นฉันก็สังเกตเห็นบางสิ่งทันที ความสั่นกลัวจากตัวตนแสนแข็งแกร่งนี้ และนี่เองก็เป็นสาเหตุว่าทำไมโรแวนถึงไม่ต้องให้ฉันไปพบอีธานนับเป็นครั้งที่สองของวันนี้แล้วที่ฉันต้องตกตะลึงเช่นนี้“คุณกลัวอย่างนั้นเหรอ?” ฉันเอ่ยถามอย่างอ่อนโยนขณะพยายามทำความเข้าใจกับสิ่งที่เพิ่งค้นพบตรงหน้าโรแวนขยับตัวเล็กน้อยก่อนหันหน้าหนีไปทางอื่น แต่ก็สายไปเสียแล้ว ฉันสังเกตเห็นความหวาดกลัวในสายตาคู่สีเทานี้ ไม่มีทางไหนที่เขาจะถอยหนีได้อีกฉันเดินเข้าไปใกล้พลางวางมือไว้บนไหล่เขา “โรแวน บอกฉันเถอะ”มือฉันนวดไหล่ของเขาโดยไม่รู้ตัวเมื่อสัมผัสได้ถึงความตึงเครียดที่ส่งผ่านออกมา ฉันเพียงอยากเข้าใจถึงเหตุผลนั้นเขาปล่อยลมหายใจลึกที่เก็บไว้ก่อนจะหันกลับมามองฉันตั้งแต่ที่ฉันรู้จักโรแวนคนนี้มา นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เห็นความหวาดหวั่นลึกลงไปในดวงตา“เอวา คุณพูดถูกแล้วล่ะ ผมรู้สึกกลัว” โรแวนถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยล้า