All Chapters of Lustful Night with the Billionaire Doctor (SPG): Chapter 261 - Chapter 270

=Elvira’s Point Of View=Habang nakatayo ako sa sala, hindi ko mapigilan ang unti-unting pagsikip ng dibdib ko. Ang tunog ng boses ni Zian sa kwarto ay parang dagundong ng kulog na lumalamon sa katahimikan ng condo. Mahina lang siya kung magsalita, pero malinaw na seryoso ang tono niya. Lumapit ako nang marahan, pilit pinapakalma ang kabog ng puso ko.Nakasara ang pinto ng kwarto, pero hindi ko mapigilan ang sarili ko. Tumigil ako sa harap nito, nakikinig. Hindi ko ugali ang makinig sa usapan ng iba, lalo na’t ayaw kong magmukhang walang tiwala, pero hindi ko rin maialis ang pakiramdam na may dapat akong malaman.“…Yes, I’ll take care of it. No need to involve anyone else,” narinig kong sabi niya.Sino ang kausap niya? At ano ang sinasabi niyang “it”? Parang bigla akong kinain ng sarili kong mga duda. Pilit kong iniisip na baka trabaho lang ito—na baka wala naman talagang dapat ikabahala. Pero bakit ganito ang nararamdaman ko?Humakbang ako palayo, pilit nilalabanan ang pag-usyoso. Pe

=Elvira’s Point Of View= Huminga ako ng malalim. “Magpapaalam sana ako na aalis na. Kaso I heard you were talking to someone, a-anong hindi ko pa alam?” kalmadong kwestyon ko. Sumingkit ang mata niya at kinagat ang ibabang labi. “I-It was nothing,” pabulong niyang sagot. “If it was nothing then it means there is something. What is it?” gigil kong sabi ngunit pinapakalma ang sarili. Napahawak siya sa kanyang pisngi. “It was nothing. Really,” gitil niya. Napapikit ako. “Fine. Don’t tell me. Aalis na ako. Magkita na lang tayo kapag handa ka na ring magpakatotoo sa akin at magsabi,” mainit kong sabi at tinalikuran siya. Ngunit habang naglalakad ay mabilis na umawat ang katawan niya sa aking harapan. “Ano?” “E-Elle naman… Are you asking me to tell you everything—” “Kung sa akin mo tinatago, sa akin mo sasabihin. So what is it that I don’t know about?” “Elle—” “Stop calling me, Elle! Elle! Elle! Just tell me the truth! May babae ka ba?!” napipikon kong usal at halos maluh

=Elvira’s Point of View= Habang naglalakad ako palayo ng ospital, hindi ko maiwasan ang bigat sa dibdib ko. Tila sinisigaw ng utak ko na tama ang ginawa ko, na nararapat lang na magalit ako kay Zian. Pero bakit, sa bawat hakbang ko, may boses sa loob ko na humihila pabalik? “Elle, hindi mo naiintindihan. Ayokong masaktan ka nang ganito.” Paulit-ulit na bumabalik sa akin ang mga salitang iyon. Ang ekspresyon sa mukha niya—ang lungkot, ang pagsisisi, at ang takot. Takot saan? Takot na mawala ako? Takot na hindi ko na siya kayang mahalin? O takot na hindi ko maintindihan kung bakit niya ginawa ang lahat? Napahinto ako. Ang paa ko, tila ayaw nang gumalaw. ‘Bakit nga ba, Zian? Bakit hindi mo sinabi?’ Pumikit ako at bumuntong-hininga. Sa isip ko, bumalik ang eksena kanina sa ospital. Ang desperasyon sa boses niya habang humihingi ng tawad sa pamilya ng mga biktima. Ang kahandaan niyang akuin ang lahat ng kasalanan kahit alam kong hindi niya iyon obligasyon. Si Zian, ang lalaking

=Elvira’s Point Of View= Napalunok ako habang nakatingin kay Zian. Hindi ko alam kung kaya ko bang pakinggan ang sasabihin niya, pero sa puntong ito, wala na akong pwedeng gawin kundi ang harapin ang totoo. “Zian,” mahina kong tawag, ngunit nanginginig ang boses ko. “Ano ba ’yon? Sabihin mo na.” Hinawakan niya ang magkabilang balikat ko at dahan-dahang nagbuntong-hininga. “Elle, noong nagsimula ang proyektong ‘yon, may hindi inaasahang problema. Alam kong maayos ang plano, pero—” Tumigil siya, tila nag-aalangan sa sasabihin niya. “Pero ano, Zian?” tanong ko, pilit na pinapanatili ang boses kong kalmado. “Pero may mga materyales na pinalitan ng subcontractor nang hindi ko nalalaman agad,” sagot niya sa wakas, halos pabulong. Napalunok ako. “I-ibig mong sabihin… hindi maayos ang pundasyon ng bahay?” tanong ko, ramdam ang bigat ng bawat salita. Tumango siya nang bahagya. “Napansin ko na lang noong tapos na ang construction, Elle. Pero sinubukan kong solusyunan agad. I

=Ian Zachary’s Point Of View= Panay ang tawag ko kay Elle. I was nervous. Hindi ko maintindihan ang nararamdaman. Natatakot ako na mawala siya, isa sa mga pakiramdam na hindi ko nagawang maramdaman sa ibang mga naging babae ko. Hindi ako mapakali dahilan para magmaneho ako papunta sa kanilang bahay. Nanginginig ang kamay ko sa hindi ko malirip na pamamaraan. ‘Tangina kasi Zian. You’re so stupid. Tanga, tanga ka!’ Mariin akong napapikit at binilisan ang pagmaneho. Pagkarating sa kanila ay pinindot ko kaagad ang bell. Nagtataka namang lumabas si Clayn at sumilip. Nang matanaw ako ay natataranta siyang lumapit. “Kuya Zian… Ano po ‘yon?” Napalunok ako. “Ang ate mo?” mahinahon na sabi ko. “Huh? ‘Di po ba kayo magkasama kuya? Anong oras na po ah. Wala po siya sa amin,” mahinang sabi ni Clayb at napakamot sa kilay. ‘Nasaan ‘yon? Alas nuebe na?’ “Hindi umuwi?” gulat na sabi ko. Nangunot ang noo ni Clayn. “Wala po kuya. Pasok po muna kayo,” anyaya ni Clayn at binuksan ang