Sa wakas, sana malinawan na ang lahat. Salamat sa suporta at tiwala! 🤍🥰
=Elvira’s Point Of View= Dahil doon ay ako ang humingi ng pasensya sa pamilya. Hinayaan ako ni Zian sa gusto ko. Naiiyak akong tinitigan ng asawa at nanay ng bata na walang kasiguraduhan kung makakalakad pa. And It kills me… Slowly… Kinakain ako ng konsensya. “That’s okay na hon,” mahinahon na sabi ni Zian at hinawakan ang kamay ko. Sinulyapan ko siya at pinilit kong magpakatatag upang hindi maluha. Habang hawak ni Zian ang kamay ko, ramdam ko ang init at lakas mula sa kanya na pilit niyang ipinapasa sa akin. Pero kahit anong gawin niya, hindi pa rin matanggal ang bigat sa dibdib ko. Hindi ko maiwasang mapatingin ulit sa bata, sa mukha niyang tila tulog na lang at hindi alam ang kinabukasan na posibleng magbago nang tuluyan dahil sa nangyari. “I’m so sorry,” mahina kong sabi habang hindi inaalis ang tingin ko sa kanila. Parang paulit-ulit na nag-e-echo ang boses ko sa loob ng silid, pero alam kong hindi sapat ang mga salitang iyon para maibsan ang sakit nila. Hindi sapat pa
=Elvira’s Point Of View= Napalunok ako habang nakatingin kay Zian. Hindi ko alam kung kaya ko bang pakinggan ang sasabihin niya, pero sa puntong ito, wala na akong pwedeng gawin kundi ang harapin ang totoo. “Zian,” mahina kong tawag, ngunit nanginginig ang boses ko. “Ano ba ’yon? Sabihin mo na.” Hinawakan niya ang magkabilang balikat ko at dahan-dahang nagbuntong-hininga. “Elle, noong nagsimula ang proyektong ‘yon, may hindi inaasahang problema. Alam kong maayos ang plano, pero—” Tumigil siya, tila nag-aalangan sa sasabihin niya. “Pero ano, Zian?” tanong ko, pilit na pinapanatili ang boses kong kalmado. “Pero may mga materyales na pinalitan ng subcontractor nang hindi ko nalalaman agad,” sagot niya sa wakas, halos pabulong. Napalunok ako. “I-ibig mong sabihin… hindi maayos ang pundasyon ng bahay?” tanong ko, ramdam ang bigat ng bawat salita. Tumango siya nang bahagya. “Napansin ko na lang noong tapos na ang construction, Elle. Pero sinubukan kong solusyunan agad. I
=Elvira’s Point Of View= Kailangan ko rin ng lakas para harapin ang lahat ng ito. At alam kong kailangan ko ng oras mag-isa para makapag-isip. Dahil kung hindi. Panghihinaan ako ng loob dahil natuto akong dumepende kay Zian. “Honey… Hon!” Naramdaman ko ang paghabol niya and I don’t have the guts to stop or stand in front of him. How many lies does he need to make to cover up for me? How many secrets does he have to keep just to protect me? It’s like I’m vulnerable. ‘Mahal ko siya pero hindi tama na itago sa akin ang mga bagay na ako dapat ang unang makaalam…’ “Hon please…” Napapikit ako nang mahuli niya ang mga braso ko at harapin ako. “I-Inamin ko naman na ‘di ba? T-Then why are you still leaving me?” “Babalik naman ako. I just need time for myself. I just need to gather myself, keep it together, basta ‘yon…” paliwanag ko. “Mahal kita kaya ko nagawa—” “Mahal rin kita Zian… But why does it feel like you always need to protect me? Kaya ko rin yung problema.
=Ian Zachary’s Point Of View= Panay ang tawag ko kay Elle. I was nervous. Hindi ko maintindihan ang nararamdaman. Natatakot ako na mawala siya, isa sa mga pakiramdam na hindi ko nagawang maramdaman sa ibang mga naging babae ko. Hindi ako mapakali dahilan para magmaneho ako papunta sa kanilang bahay. Nanginginig ang kamay ko sa hindi ko malirip na pamamaraan. ‘Tangina kasi Zian. You’re so stupid. Tanga, tanga ka!’ Mariin akong napapikit at binilisan ang pagmaneho. Pagkarating sa kanila ay pinindot ko kaagad ang bell. Nagtataka namang lumabas si Clayn at sumilip. Nang matanaw ako ay natataranta siyang lumapit. “Kuya Zian… Ano po ‘yon?” Napalunok ako. “Ang ate mo?” mahinahon na sabi ko. “Huh? ‘Di po ba kayo magkasama kuya? Anong oras na po ah. Wala po siya sa amin,” mahinang sabi ni Clayb at napakamot sa kilay. ‘Nasaan ‘yon? Alas nuebe na?’ “Hindi umuwi?” gulat na sabi ko. Nangunot ang noo ni Clayn. “Wala po kuya. Pasok po muna kayo,” anyaya ni Clayn at binuksan ang
=Elvira’s Point Of View= Naalimpungatan ako nang may mahigpit na nakayakap mula sa bewang ko. Nagmulat ako at napalunok ako nang makita si Zian na mahimbing na natutulog sa tabi ko. Napabangon ako sa sobrang sakit ng ulo ko. Para akong nasusuka, shet! Bigla ay naalala ko kung saan nagsimula ang sakit ng ulo ko. [FLASHBACK] Habang nasa bar ay napalunok ako. Hindi naman kasi ako mahilig sa ganitong lugar, para akong inosenteng bata na pumasok dito. Mag-isa ko sa sulok ay bumili ako ng alak. Hindi kasi matahimik ang utak ko sa kakaisip. Nang makaubos ng isang bote at umorder na naman ako ng isa. Ngunit natigilan ako nang may lalakeng lumapit. “Lonely? Do you need some company—” “No, get lost.” Tumaas ang kilay ng lalake at naupo sa gilid. “Can you leave?” inis na asik ko. “Sasamahan ka na nga e—” “Just leave man,” sabi ng isang malalim na boses at napalunok ako nang makita ang pinsan ni Zian na si Arkeb ba ito? “Alis.” Nakakatakot ang pananalita nito. Nang umalis a
=Elvira’s Point of View= Matapos ang ilang araw ng paghihintay at pagsisiyasat, dumating din ang resulta mula sa private investigator na hinire ni Zian. Napag-alaman na ang contractor na pinili ng dating may-ari ng bahay ang siyang nagkulang sa pagsunod sa mga tamang proseso ng konstruksyon. Hindi maayos ang paggamit ng materyales at marami itong shortcut na ginawa upang makatipid, dahilan ng pagguho ng bahay. Si Zian ang unang nakaalam ng balita. Nang bumalik siya sa bahay, kita sa mukha niya ang timpi at determinasyon. “Nakuha na natin ang pangalan ng contractor. Pinuntahan ko na rin ang office nila. Tinawagan ko na rin si Mrs. Gutierrez para sabihin ang findings,” sabi niya nang mag-usap kami sa sala. “Ano ang sabi niya?” tanong ko, kinakabahan sa magiging reaksyon ng ginang. “Galit siya, pero willing siyang makinig kung humarap tayo at ipaliwanag ang buong sitwasyon,” sagot niya, hawak ang kamay ko. Tumango ako. “Sige, pupunta tayo. Kasama kita.” Sa araw ng pagharap nam
=Elvira’s Point Of View= Pagbalik ni Zian ay inabot siya ng dalawang oras. Magtatanong pa lang sana ako ngunit tumitig na siya sa akin ng makahulugan. “It was Arkeb, a family problem. Pero naayos na,” kalmadong sabi niya. ‘Hindi na ako magtatanong. Family problems eh.’ “Okay hon,” kalmadong sagot ko. “You’re not overthinking right?” kalmado niyang sabi. “Hindi naman,” sabi ko at tumango. Pinilit kong hindi mag-overthink, pero ang totoo, medyo curious din ako kung ano talaga ang nangyari. Bago pa ako makapagtanong ulit, hinila na ni Zian ang kamay ko papunta sa sofa. “Okay, since everything’s settled now, oras na para mag-relax tayo,” aniya habang pinapaupo ako. “Relax?” napakunot ang noo ko. Tumayo siya sa harap ko, iniangat ang kanyang kilay na parang may binabalak. “Oo, relax. I had a long day, and so did you. Kaya ako na ang bahala.” Napatawa ako. “Anong gagawin mo?” Ngumiti siya nang pilyo at lumapit sa sound system sa gilid ng sala. Bigla niyang binuksan an
=Zian’s Point Of View= [FLASHBACK] After receiving a call mabilis akong pumunta kay Arkeb, leaving Elvira alone in my condo. Halos harurutin ko ang sasakyan makarating lang kaagad sa bahay nila lola. Pagkarating ay patakbo akong pumasok sa loob. “Did you caught him?” bungad ko kay Arkeb who’s holding a gun in his hands. “No.” Sa sagot niya ay mariin akong napapikit at napaupo sa sofa. “Boys, calm down. Walang magagawa kung mape-pressure kayo. Hindi talaga mabilis mahuhuli ang mga ‘yon. That’s expected. They invaded our own properties, then that just means they’re as good as both of you.” Huminga ng malalim si lola matapos ipinakita ang parte ng mapa na napasok. “Sila ba yung nang-kidnap kay daddy before? Akala ko ba lola si Amora at Arkeb ang target?” mahinahon kong kwestyon. “I guess they’ve been pressuring Kent Axel,” mahinang sabi ni lola. Talking about Arkeb’s dad. “Bakit si dad lola?” tanong ni Arkeb. “He’s the founder, have you forgotten about it?” mahinahon n
=ELVIRA’S POINT OF VIEW= [2 Years Later…] “Pa naman! Yung shoes mo kasi!” bulyaw ko kay papa nang bababa na kami ng Van sa bagong bahay na binili ko sa Pinas. Graduating na kasi si Clayn na naisipang magpaiwan sa Pinas. “Tsk, sandali kasi anak…” “Jusmiyo! Nagkapera na’t yumaman balasubas pa rin ang ugali!” bulyaw ni mama at hinampas si papa sa likod kaya napangiti ako. “Papa magagalit na naman si Clayn kapag na-late ka! Sino sasama sa kanyang umakyat!” reklamo ko at nagmamadaling kinuha ang susi sa bantay ng bahay na binili ko dito. “Sa car na!” natatarantang sabi ko ngunit bago pa man makasakay ay tumigil ang isang simpleng sasakyan sa harap ng bahay. Nang bumaba ang driver no’n ay nanlaki ang mata ko ngunit nangunot ang noo niya. “Nagmamadali kayo ate?” “Oh! Gagraduate ka di ba?!” gulat na sabi ko. “Luh? Bukas pa oy. Utak mo nasa ibang bansa pa,” singhal niya kaya napahinto ako. ‘Seryoso ba?’ Nakahinga ang lahat ng maluwag kaya naman napakamot ako sa sintido at
Zian’s Point Of View Napamulat ako nang maramdaman ang kakaibang kirot sa binti ko, bahagyang nanlabo ang mata ko ngunit hindi ko makakalimutan ang mukha ni Elle na lumantad sa harapan ko. Tila kanina lang… “Ah, hmm..” It was even hard for me to speak… “Zian?” “Anak?!” Sunod kong pagkurap ay lumantad ang mukha ng magulang ko. Napapikit akong muli baka lumantad ang mukha na hinihintay ko. “M-Mom… S-Si Elle?” mahinang sabi ko at nahirapang igalaw ang braso ko kahit binti. “She’s not here, son…” sagot ni dad, nangunot ang noo ko at pinilit bumangon. ‘That’s impossible. I know I’m not hallucinating when I saw her…’ “I just saw her dad, just a while—” “A while? You’ve been asleep for three days…” mahinahon na sabi ni dad at tinuro ang paa ko. “You can’t even walk until we remove this cement.” ‘Three days?’ “She didn’t visit me?” pabulong kong tanong. Bahagya pa ngang namaos ang boses ko dahil sa pagkatuyo ng lalamunan. “She didn’t…” sa sagot nila ay labis akong nas
=ELVIRA’S POINT OF VIEW= Nagmadali kong sinundan ang emergency address ng cellphone niya. Pero papunta na sa ospital ang location ng cellphone niya dahilan para sumunod ako doon. Pagkarating ay napalunok ako nang makita siyang nasa stretcher at duguan. Humabol ako habang hinahapo. Hindi ko maunawaan ang nararamdaman. ‘Hindi ko alam ang gagawin ko kung sakaling mapano man siya…’ Inasikaso siya kaagad ng mga doctor at nang lalapit na sana ako ay mabilis akong hinarang ng mga pulis. “Sino sila ma’am?” “T-The girlfriend, a-anong nangyari?” kinakabahang sagot ko. Napaghawak ko ang dalawang kamay. “Ma’am, hindi pa kami makakapagbigay ng buong detalye. Pero ayon sa initial report, may nangyaring habulan sa may 7th Alley Street at nadamay ang sasakyan ng boyfriend niyo,” paliwanag ng pulis habang sinusulyapan ang dugong nakapahid sa gilid ng braso ko—hindi ko man lang namalayan na nagkaroon ako ng dugo ni Zian habang sinusubukan siyang lapitan kanina. Nanlabo ang paningin ko. Par
=Elvira’s Point Of View= Sumunod na araw ay tila gulo ang namagitan sa pamilya ko. Pagkalito, mga kwestyon na hindi masagot ng totoo. “Ang tanong ko bakit biglaan ang alis natin? Gumaganda na ang buhay natin dito oh!” gitil ni mama sa harapan ni papa. Para akong isang manekin sa harapan nila, nakatulala lang sa palitan at batuhan nila ng mga salita. “Mas gaganda naman ang buhay natin doon, mas tahimik—” “Hindi ‘yon! Bakit biglaan nga ang alis! Hindi mo nasasagot ang tanong ko! We’re already settling down again! So why leave?” nauubos pasensyang sabi ni mama kaya napapikit ako ng mariin. “It’s because of me, ma.” Sumingit na ako sa pagitan nila para hindi na sila magtalo pa. “Elle? Bakit ikaw?” tanong ni mama, naguguluhan. “Zian and I broke up,” mahinahon na sabi ko. Napahinto siya at hindi makapaniwalang tumitig sa akin. Hindi siya nakasagot at napasulyap kay papa. “May pera naman ho ako kung ‘yon ang problema, mas gaganda rin ang buhay natin sa ibang bansa. Malaki an
=Elvira’s Point Of View= I prepared a resignation letter. I have 5 days left and I don’t want to leave my work hanging. Pumunta ako sa opisina upang magpasa ng resignation letter at alam kong makikita ko siya. Pagkapasok sa office at taas noo akong lumapit sa desk niya. Unti-unti na nagsalubong ang kilay niya nang makita ako after two days. Marahan ko namang inilapag sa harapan niya ang resignation letter at doon siya napahinto. “What’s this?” malamig niyang sabi. “I’m resigning,” sobrang hina kong sabi. Nang salubungin ko ang mata niya ay napansin ko ang pasimpleng pag-igting ng panga niya. Huminga siya ng malalim. “Pati trabaho madadamay? Aren’t you being too immature, Elle?” nauubos pasensya niyang sabi kaya umiwas tingin ako. “Ang tagal mong pinaghirapan makapagtapos, para makakuha ng ganito ka-stable na trabaho. Pero dahil hiniwalayan mo ‘ko, pati ito iiwan mo?” Hindi ako nakasagot sa sinabi niya. “Answer me, Elle. Ano bang nangyayari sa’yo? I can understand if you’r
=ZIAN’S POINT OF VIEW= Pagkarating namin sa condo, hindi ko na inisip kung may makakakita sa akin habang buhat ko si Elvira. Mas importante siya kaysa sa kahit anong mapapansin ng iba. Binaba ko siya sa kama, pero hindi pa man ako nakakaupo nang lumayo siya sa akin. Niyakap niya ang sarili, nanginginig pa rin. “Elvira…” malalim akong huminga, pinipigilan ang sarili ko. “Sino? Sino ang kumuha sa’yo?” Hindi siya agad sumagot. Nakayuko lang siya, pilit na iniiwasan ang mga mata ko. “Elvira,” mas madiin kong tawag, pilit kong kinakalma ang boses ko. “Sinong gumawa nito sa’yo?” Nakita ko kung paano siya napalunok, kung paano siya bahagyang umatras sa kama na parang natatakot. Pero hindi siya sumagot. “Damn it, Elvira! Sabihin mo sa akin kung sino!” Sigaw ko, hindi na napigilan ang galit at takot ko. “Para mahuli ko, para masuklian ko ang ginawa nila sa’yo!” Sa halip na sumagot, napapikit siya at napailing. “Stop it,” mahina niyang sabi, halos hindi ko marinig.
=ZIAN’S POINT OF VIEW= “ELVIRA! ELVIRA!” Paulit-ulit kong isinisigaw ang pangalan niya, pero wala na. Naputol ang linya. Mabilis kong hinagilap ang susi ng sasakyan at halos patakbong lumabas ng condo. Wala akong pakialam kung sino ang mababangga ko. Putangina! May kumukuha sa kanya. At hindi ko alam kung saan sila pupunta. Habang nasa sasakyan, mabilis kong dinial ang isang numero sa phone. Hindi ako pwedeng maghintay lang. Hindi ako pwedeng walang gawin. “Trace a number for me. Now.” “Huh? Boss, anong number?” Binanggit ko ang number ni Elvira. Halos mabali ang daliri ko sa sobrang higpit ng hawak sa manibela. Damn it. Damn it! Biglang kumabog nang malakas ang dibdib ko. Kung anong ginawa ko sa kanya kanina, ngayon, mas matindi ang takot na nararamdaman ko. Dahil ngayon… Baka tuluyan ko na siyang mawala. =ELVIRA’S POINT OF VIEW= Ang bigat ng talukap ng mga mata ko, parang may bumabagsak na bakal sa katawan ko. Malamig ang paligid.
=Elvira’s Point Of View= “Now, tell me everything! What is it? Why did you point your gun at me?” mariing kwestyon ko sa kanya. Inabot niya sa akin ang cellphone at nasapo ang noo. “D-Does your father also borrow Clayn’s phone?” seryosong tanong ni Zian sa akin na ikinakunot ng noo ko. “Oo, bakit? A-Ano ba kasi—” “This phone is used by the founder to call someone, from below…” paliwanag ni Zian kaya umawang ang labi ko. “So it’s either you, Clayn, or your dad…” Naestatwa ako sa seryoso niyang inasik, tila tumigil ang daloy ng dugo ko. “A-Ano?” nauutal na tanong ko. “H-Hindi ko maintin—” “Naiintindihan mo. Ayaw mo lang intindihin,” mariing sabi niya kaya nanghihina akong napayuko at nasapo ang mukha. ‘Kailan pa?’ “K-Kung kaya mo pa matulog sa isang bubong kasama ako, go ahead, but if you can’t stay and breathe the same air, leave.” Ang malamig niyang boses ay labis na sinaktan ang puso ko. Pinilit ko tumayo, inabot ko ang bag ko na nasa sahig. “I-I can’t,” mahinang
=Elvira’s Point Of View= A few weeks later, napapansin ko kung gaano kaabala si Zian sa projects na hawak niya. Hindi ko naman masyadong nakakamusta ang tungkol sa napag-usapan namin noon dahil busy rin ako sa trabaho. Gumaganda na rin ang kita ko kahit papaano, tumataas ang sahod at higit sa lahat dumarami na ang projects na nahahawakan ko. Mapamaliit man o malaki. Ngunit tila mas nagtaka ako nang isang araw ay tila lumayo ang loob ni Zian sa akin. Pansin ko ang mga pag-iwas niya sa hawak ko, at ang pagdikit sa akin ay tila nabawasan. Anong mali? Anong meron? Isang gabi ay maganda ang tapos ng trabaho ko kung kaya’t naisipan kong ayain sana siya matulog sa bahay namin ngunit… “Sa inyo? Okay lang ba kung sa condo ko na lang?” tanong niya. “P-Pwede naman,” mahinahon na sagot ko, pilit na dinedeadma ang tila may pagkamalamig niyang tugon. Nakakapagtaka… “Hmm, okay. Let’s go?” tanong niya kaya matipid akong ngumiti at sumama sa kanya. Humawak ako sa braso niya nang m