Hmm?
=Elvira’s Point Of View= Isang linggo na ngunit walang paramdam si Zian mula nang huli kaming nag-usap. Ang unknown number naman ay panay text sa akin dahilan para mas maantig ang kuryosidad ko. Isang araw ay labis na akong bumigay sa temptasyon na alamin kung ano iyon. Ang bagay na pinagkakaabalahan ni Zian. Pumunta ako sa isang lugar na sinabi ng nagte-text. Malayo dito. Sa Pangasinan nga bagay na ikinatataka ko. Doon sa ospital doon. Kung saan ang huling proyekto ko. Labis ang kaba. ‘May nabuntis ba siyang iba? Nanganak ang babae niya?’ Balita ko’y nandirito si Zian… Kakaiba ang pintig ng puso ko habang sinusuyod ang kwartong sinabi ng nag-text sa akin. Dahan-dahan akong sumilip sa kwarto ngunit natigilan ako nang makita ang isang lalake at bata na walang malay. Naka-semento ang paa ng lalake. Habang ang bata ay may benda sa ulo, naka-semento ang halos buong katawan niya at may mga kung anong apparatus ang nandodoon sa kanyang dibdib. Dumagundong ang dibdib ko…
=Elvira’s Point of View= Habang naglalakad ako palayo ng ospital, hindi ko maiwasan ang bigat sa dibdib ko. Tila sinisigaw ng utak ko na tama ang ginawa ko, na nararapat lang na magalit ako kay Zian. Pero bakit, sa bawat hakbang ko, may boses sa loob ko na humihila pabalik? “Elle, hindi mo naiintindihan. Ayokong masaktan ka nang ganito.” Paulit-ulit na bumabalik sa akin ang mga salitang iyon. Ang ekspresyon sa mukha niya—ang lungkot, ang pagsisisi, at ang takot. Takot saan? Takot na mawala ako? Takot na hindi ko na siya kayang mahalin? O takot na hindi ko maintindihan kung bakit niya ginawa ang lahat? Napahinto ako. Ang paa ko, tila ayaw nang gumalaw. ‘Bakit nga ba, Zian? Bakit hindi mo sinabi?’ Pumikit ako at bumuntong-hininga. Sa isip ko, bumalik ang eksena kanina sa ospital. Ang desperasyon sa boses niya habang humihingi ng tawad sa pamilya ng mga biktima. Ang kahandaan niyang akuin ang lahat ng kasalanan kahit alam kong hindi niya iyon obligasyon. Si Zian, ang lalaking
=Elvira’s Point Of View= Dahil doon ay ako ang humingi ng pasensya sa pamilya. Hinayaan ako ni Zian sa gusto ko. Naiiyak akong tinitigan ng asawa at nanay ng bata na walang kasiguraduhan kung makakalakad pa. And It kills me… Slowly… Kinakain ako ng konsensya. “That’s okay na hon,” mahinahon na sabi ni Zian at hinawakan ang kamay ko. Sinulyapan ko siya at pinilit kong magpakatatag upang hindi maluha. Habang hawak ni Zian ang kamay ko, ramdam ko ang init at lakas mula sa kanya na pilit niyang ipinapasa sa akin. Pero kahit anong gawin niya, hindi pa rin matanggal ang bigat sa dibdib ko. Hindi ko maiwasang mapatingin ulit sa bata, sa mukha niyang tila tulog na lang at hindi alam ang kinabukasan na posibleng magbago nang tuluyan dahil sa nangyari. “I’m so sorry,” mahina kong sabi habang hindi inaalis ang tingin ko sa kanila. Parang paulit-ulit na nag-e-echo ang boses ko sa loob ng silid, pero alam kong hindi sapat ang mga salitang iyon para maibsan ang sakit nila. Hindi sapat pa
=Elvira’s Point Of View= Napalunok ako habang nakatingin kay Zian. Hindi ko alam kung kaya ko bang pakinggan ang sasabihin niya, pero sa puntong ito, wala na akong pwedeng gawin kundi ang harapin ang totoo. “Zian,” mahina kong tawag, ngunit nanginginig ang boses ko. “Ano ba ’yon? Sabihin mo na.” Hinawakan niya ang magkabilang balikat ko at dahan-dahang nagbuntong-hininga. “Elle, noong nagsimula ang proyektong ‘yon, may hindi inaasahang problema. Alam kong maayos ang plano, pero—” Tumigil siya, tila nag-aalangan sa sasabihin niya. “Pero ano, Zian?” tanong ko, pilit na pinapanatili ang boses kong kalmado. “Pero may mga materyales na pinalitan ng subcontractor nang hindi ko nalalaman agad,” sagot niya sa wakas, halos pabulong. Napalunok ako. “I-ibig mong sabihin… hindi maayos ang pundasyon ng bahay?” tanong ko, ramdam ang bigat ng bawat salita. Tumango siya nang bahagya. “Napansin ko na lang noong tapos na ang construction, Elle. Pero sinubukan kong solusyunan agad. I
=Elvira’s Point Of View= Kailangan ko rin ng lakas para harapin ang lahat ng ito. At alam kong kailangan ko ng oras mag-isa para makapag-isip. Dahil kung hindi. Panghihinaan ako ng loob dahil natuto akong dumepende kay Zian. “Honey… Hon!” Naramdaman ko ang paghabol niya and I don’t have the guts to stop or stand in front of him. How many lies does he need to make to cover up for me? How many secrets does he have to keep just to protect me? It’s like I’m vulnerable. ‘Mahal ko siya pero hindi tama na itago sa akin ang mga bagay na ako dapat ang unang makaalam…’ “Hon please…” Napapikit ako nang mahuli niya ang mga braso ko at harapin ako. “I-Inamin ko naman na ‘di ba? T-Then why are you still leaving me?” “Babalik naman ako. I just need time for myself. I just need to gather myself, keep it together, basta ‘yon…” paliwanag ko. “Mahal kita kaya ko nagawa—” “Mahal rin kita Zian… But why does it feel like you always need to protect me? Kaya ko rin yung problema.
=Ian Zachary’s Point Of View= Panay ang tawag ko kay Elle. I was nervous. Hindi ko maintindihan ang nararamdaman. Natatakot ako na mawala siya, isa sa mga pakiramdam na hindi ko nagawang maramdaman sa ibang mga naging babae ko. Hindi ako mapakali dahilan para magmaneho ako papunta sa kanilang bahay. Nanginginig ang kamay ko sa hindi ko malirip na pamamaraan. ‘Tangina kasi Zian. You’re so stupid. Tanga, tanga ka!’ Mariin akong napapikit at binilisan ang pagmaneho. Pagkarating sa kanila ay pinindot ko kaagad ang bell. Nagtataka namang lumabas si Clayn at sumilip. Nang matanaw ako ay natataranta siyang lumapit. “Kuya Zian… Ano po ‘yon?” Napalunok ako. “Ang ate mo?” mahinahon na sabi ko. “Huh? ‘Di po ba kayo magkasama kuya? Anong oras na po ah. Wala po siya sa amin,” mahinang sabi ni Clayb at napakamot sa kilay. ‘Nasaan ‘yon? Alas nuebe na?’ “Hindi umuwi?” gulat na sabi ko. Nangunot ang noo ni Clayn. “Wala po kuya. Pasok po muna kayo,” anyaya ni Clayn at binuksan ang
=Elvira’s Point Of View= Naalimpungatan ako nang may mahigpit na nakayakap mula sa bewang ko. Nagmulat ako at napalunok ako nang makita si Zian na mahimbing na natutulog sa tabi ko. Napabangon ako sa sobrang sakit ng ulo ko. Para akong nasusuka, shet! Bigla ay naalala ko kung saan nagsimula ang sakit ng ulo ko. [FLASHBACK] Habang nasa bar ay napalunok ako. Hindi naman kasi ako mahilig sa ganitong lugar, para akong inosenteng bata na pumasok dito. Mag-isa ko sa sulok ay bumili ako ng alak. Hindi kasi matahimik ang utak ko sa kakaisip. Nang makaubos ng isang bote at umorder na naman ako ng isa. Ngunit natigilan ako nang may lalakeng lumapit. “Lonely? Do you need some company—” “No, get lost.” Tumaas ang kilay ng lalake at naupo sa gilid. “Can you leave?” inis na asik ko. “Sasamahan ka na nga e—” “Just leave man,” sabi ng isang malalim na boses at napalunok ako nang makita ang pinsan ni Zian na si Arkeb ba ito? “Alis.” Nakakatakot ang pananalita nito. Nang umalis a
=Elvira’s Point of View= Matapos ang ilang araw ng paghihintay at pagsisiyasat, dumating din ang resulta mula sa private investigator na hinire ni Zian. Napag-alaman na ang contractor na pinili ng dating may-ari ng bahay ang siyang nagkulang sa pagsunod sa mga tamang proseso ng konstruksyon. Hindi maayos ang paggamit ng materyales at marami itong shortcut na ginawa upang makatipid, dahilan ng pagguho ng bahay. Si Zian ang unang nakaalam ng balita. Nang bumalik siya sa bahay, kita sa mukha niya ang timpi at determinasyon. “Nakuha na natin ang pangalan ng contractor. Pinuntahan ko na rin ang office nila. Tinawagan ko na rin si Mrs. Gutierrez para sabihin ang findings,” sabi niya nang mag-usap kami sa sala. “Ano ang sabi niya?” tanong ko, kinakabahan sa magiging reaksyon ng ginang. “Galit siya, pero willing siyang makinig kung humarap tayo at ipaliwanag ang buong sitwasyon,” sagot niya, hawak ang kamay ko. Tumango ako. “Sige, pupunta tayo. Kasama kita.” Sa araw ng pagharap nam
=Elvira’s Point Of View= Nang makapagbihis ng presentable at dumeretso kaagad kami ni Zian. “Hon, calm down… Relax,” natatawang sabi niya habang nagmamaneho at inabot ang kamay ko para hawakan. Lumabi ako at sinulyapan si Zian. “Syempre noon fake relationship. Eh ngayon totoo na ‘to,” pabulong kong pagdadahilan na mahina niyang ikinatawa. “What’s the difference?” “Ngayon ayoko na ma-disappoint sila kasi gusto kita, paano kung bigla akong abutan ng 10 million para layuan ka?” pagbibiro ko. Natawa siya. “I’ll double it so you won’t have to leave me—” “Hoy! Hindi ko naman tatanggapin ‘yon!” gulantang kong sabi dahilan para malakas siyang humakhak. “Ay hindi ba, sorry ate ha, sorry hahahhaa!” halakhak pa niya kaya lumabi ako. Nang makarating sa kanila ay ninerbyos ako ng husto. Nakagat ko ang ibabang labi. “Good evening po,” bati ko at mabilis na lumapit upang magmano sa parents at grandparents nila. “Mabuti naman at nakadalo ka, pasok ka tara…” anyaya ng mommy ni Zian ka
=Zian’s Point of View=Habang papunta kami sa kotse, hindi ko maiwasang magtago ng ngiti. Puno na ng init at saya ang paligid ko, at ang dahilan—si Elle. Kahit papaano, nakikita ko na nagiging komportable siya sa akin. Pero siyempre, hindi ko papayagan na hindi ko siya asarin. Ang saya nga kasi ng mga reaksiyon niya, e. Huwag na siyang magtangkang magtago, kasi alam kong nagseselos siya kanina pa.Ngumiti ako ng malawak habang binabaybay namin ang daan papuntang sasakyan. Mabilis kong inabot ang pinto at binuksan para kay Elle, tulad ng isang gentleman. Pero alam ko naman, ang mga galak na tulad nito ay may kasamang pang-aasar.“Hmm,” sabi ko habang umaakyat ako sa driver’s seat. “Alam mo, Elle, nakikita ko na kahit hindi mo aminin, medyo nagseselos ka kanina.”Agad akong tinapik ni Elle sa braso. “Zian, seryoso, titigil ka na!” Sagot niya, at aminin ko—mas lalo lang akong natawa. “Wala akong sinasabi,” sabi ko, sabay kaway sa kanya, pero mas lalo ko siyang iniwasan ng tingin para mak
=Elvira’s Point Of View= Hindi ko alam kung bakit hindi ko siya magawang balewalain. Kahit pa sabihin kong mas importante ang trabaho, sa huli, sa kanya rin bumabalik ang isip ko. Habang abala akong sinusuri ang mga detalye ng blueprint, naramdaman kong bigla siyang sumulpot ulit sa tabi ko. Tila wala siyang balak tantanan ako ngayong araw. “Elle,” tawag niya habang nakaupo siya sa gilid ng mesa ko, na para bang wala siyang ibang gagawin. “Ang tahimik mo naman.” Napatingin ako sa kanya, sabay pilit na ngumiti. “Busy nga, di ba? Kaya tumigil ka diyan.” “Hmm, talaga bang busy ka o iniiwasan mo lang ako?” tanong niya, sabay ngisi. Napairap ako. “Zian, trabaho ’to. Kung ayaw mong masita tayo ng boss natin, bumalik ka na sa ginagawa mo.” Pero imbes na umalis, yumuko siya at tinignan ang ginagawa ko, ang mukha niya halos magkadikit na sa akin. “Alam mo, kahit anong gawin mo, mas cute ka talaga kapag nagseselos ka,” sabi niya nang pabulong, pero ramdam ko ang laman ng mga sali
=Elvira’s Point of View= Kinabukasan, abala na naman kami ni Zian sa construction site. Tila mas naging magaan ang trabaho ngayon dahil kahit papaano, parang nagkakaroon na kami ng natural na teamwork. Ang saya lang ng vibe sa paligid—pero syempre, hindi mawawala ang asaran namin sa isa’t isa. Habang abala ako sa pagsusuri ng isang pile ng mga blueprint sa opisina, narinig ko si Zian na tumatawa sa labas. Napatingin ako mula sa bintana at nakita ko siyang kausap ang isa sa mga interns. Babae, maganda, at halatang todo ang effort magpaganda kahit nasa construction site. “Wow naman,” bulong ko sa sarili habang pinapanood sila. Ang lapit nila sa isa’t isa, at si Zian, ayun, ngiti nang ngiti na parang artista sa commercial. Napabuntong-hininga ako. Wala naman akong karapatang magselos, di ba? Pero bakit parang ang bigat-bigat sa pakiramdam ko? Nagkunwari akong abala sa ginagawa ko, pero hindi ko maiwasang itulak ang pinto at lumabas. Diretso ako sa direksyon nila, kunwaring may k
=Elvira’s Point of View= Kinabukasan, maaga kaming dumating ni Zian sa construction site. Ngayon ang unang araw ng aktwal na inspeksyon namin para sa proyekto, at pareho kaming excited. Pagdating pa lang namin, nakita na namin ang mga trabahador na abala sa kani-kanilang gawain. Ang ingay ng mga makina, ang amoy ng semento, at ang init ng araw—lahat iyon ay nagdala ng kakaibang sigla sa akin. “Tara, Elle. Umpisahan na natin bago pa tayo masunog dito,” biro ni Zian habang inaayos ang hard hat niya. “Aba, ngayon lang nagmukhang propesyonal ang playboy,” tugon ko, sabay ngisi. “Hoy, propesyonal ako palagi. Kahit sa pagmamahal,” sagot niya, sabay kindat. Napailing na lang ako. Palaging may kasamang biro ang bawat sinabi niya, pero hindi ko maitanggi na may tamang timpla ng kaseryosohan doon. Habang iniinspeksyon namin ang bawat sulok ng site, hindi maiwasang humanga ako sa progreso ng construction. Naging hands-on si Zian, sinisigurado niyang tama ang mga sukat ng bakal, at maa
=Elvira’s Point of View= Matapos ang ilang linggo ng abala at tensyon, sa wakas ay may bago kaming project na magkakasama ni Zian. Isa itong malaking proyekto na pinagkatiwala sa aming dalawa bilang mga trainee engineers. Kabilang kami sa design and execution team ng isang mid-rise residential building sa bayan. “Excited ka na?” tanong ni Zian habang pareho kaming nakasakay sa elevator, papunta sa opisina ng senior engineer namin para sa unang meeting tungkol sa project. “Medyo kinakabahan,” aminado kong sagot, kasabay ng isang pilit na ngiti. “Huwag kang mag-alala,” sabi niya, ngumiti nang parang may pinaplanong kalokohan. “Basta’t nandito ako, walang pwedeng pumalpak.” Napailing ako, pero hindi ko napigilang mapangiti rin. “Ang yabang mo talaga.” “Confidence ang tawag diyan, honey,” sagot niya, kasabay ng mahinang tawa. Pagdating namin sa meeting room, nagulat ako nang makita na parang napakaorganisado ng setup. May mga blueprint na nakalatag sa mesa, mga sample materia
=Elvira’s Point of View=Malamig ang hangin, pero hindi ko ramdam dahil sa init ng damdaming nararamdaman ko habang magkatabi kami ni Zian sa ilalim ng puno. Kung dati ay parang biro lang ang lahat sa pagitan namin—ang mga asaran, ang mga pasaring, ang mga banat niya na madalas kong iniisip na walang halong seryoso—ngayon, parang biglang nagbago ang lahat.Sa unang pagkakataon, naramdaman kong totoo ang lahat ng sinabi niya. Hindi lang siya si Zian na mayabang at pabiro, siya rin pala si Zian na marunong magmahal.Tahimik kaming nakaupo, nakasandal ako sa balikat niya habang pareho naming pinagmamasdan ang mga fairy lights na kumikislap sa mga sanga ng puno. Para akong nasa panaginip.“Alam mo, Elle…” biglang basag niya sa katahimikan.“Hm?” sagot ko, hindi man lang tumingin sa kanya. Masarap kasing magpanggap na normal lang ang lahat, na parang hindi kami nag-usap ng seryoso kanina.“Natakot akong tanungin ka.”Napatingin ako sa kanya. “Bakit naman?”“Hindi ko kasi alam kung anong sa
=Elvira’s Point Of View=Lumabi ako habang nakatingin kay Zian, na abala sa paglalagay ng kung anu-ano sa backpack niya. Sa totoo lang, hindi ko maintindihan kung bakit hindi siya nagtatanong nang direkta kung pwede na ba akong maging girlfriend niya. Hindi naman ako naghahanap ng fairytale, pero sa tingin ko naman, deserve ko kahit konting effort, ‘di ba?O baka kasi binigay ko na ang katawan ko sa kanya, kaya iniisip niyang matic na iyon? Napabuntong-hininga ako. Hindi ko rin alam. Ang gulo talaga ng sitwasyon namin.“Elle,” tawag niya mula sa sala.“Hm?” sagot ko nang hindi tumitingin. Nasa kwarto ako, kunwari abala sa pagbabasa ng blueprint ng bagong project namin, pero ang totoo, ini-stress ko ang sarili ko kakaisip sa kung saan ba papunta ang relasyon na ‘to.“Magbihis ka. May pupuntahan tayo,” sabi niya, habang pinapatong ang backpack sa sofa.“Ano na naman? Gabi na ah,” sagot ko, bahagyang kunot-noo.“Basta. Hindi ka naman magtatagal magbihis, ‘di ba? Isang oversized hoodie at
=Elvira’s Point of View= Tahimik akong nakatingin sa bintana habang tumatakbo ang sasakyan sa kalsada. Hindi ko alam kung saan kami pupunta ni Zian, pero hindi ko rin siya tinatanong. Parang gusto ko munang bigyan ng oras ang sarili kong mag-isip. Ang daming nangyari nitong mga nakaraang linggo. Mula sa problema sa proyekto, sa korte, at ngayon, ito… mga salitang binitiwan niya na parang gustong-gusto kong paniwalaan pero takot din akong sagutin. “Mahal kita, kahit hindi mo sabihin.” Paulit-ulit na nag-e-echo sa utak ko ang sinabi niya kanina. Ano bang ibig sabihin niyon? Mahal niya ako? Paano? Kailan? Totoo ba? Nilingon ko siya nang hindi niya napapansin. Tila relax na relax siyang nagmamaneho, ang kaliwang kamay niya ay hawak ang manibela habang ang kanan naman ay nakapatong lang sa kanyang kandungan. Parang walang bigat na iniisip. Samantalang ako, naguguluhan pa rin. “Elle,” tawag niya nang hindi inaalis ang tingin sa kalsada. “Hmm?” sagot ko, kunwaring hindi naaapekt