All Chapters of Ex-Wife's Revenge: Hiding the Billionaire's Twins: Chapter 61 - Chapter 70

Habang naglalakad palabas ng department store, nanatili ang bahagyang katahimikan sa pagitan nina Natalia at Maxwell. Hindi ito nakakailang ngunit tila may kakaibang enerhiya ang namamagitan sa kanilang dalawa. Si Maxwell, na sanay sa pagdikta ng bawat detalye ng kanyang araw, ay ngayon naglalakad nang bahagya sa likod ni Natalia, sinusundan lamang ang daloy ng pangyayari. Si Natalia naman, na kahit hindi inaamin sa sarili, ay natutuwa sa biglaang yaya ng lalaki. “Dito tayo kumain,” ani Maxwell nang marating nila ang isang maliit na restaurant na nasa gilid ng kalsada. Ang lugar ay mukhang simple—malayo sa mga magagara’t mamahaling lugar na karaniwang dinadalhan ni Maxwell noon. Napatigil si Natalia sa tapat ng pintuan ng maliit na establisyimento, ang mga mata’y bahagyang nanlalaki sa gulat. Binasa niya ang simpleng karatula sa labas, na may pangalang tila isang ordinaryong kainan lamang, at tumingin kay Maxwell nang may halong pag-aalinlangan. “Dito? Sigurado ka?” tanong niya, ang

Puno ng sigla ang araw nang lumabas si Natalia mula sa kwarto ng kanyang anak na si Liam. Animoy normal na umaga sa kanilang bahay—ang bango ng almusal na niluluto ni Yaya Tess, at ang tunog ng munting hakbang ni Liam na naglalaro malapit sa bintana. Ang pitong taong gulang na bata ay abala sa kanyang mga libro at laruan sa sala, hindi alintana ang mga alalahanin ng kanyang ina.“Mama, tapos na po ako sa spelling activity ko!” masayang sigaw ni Liam habang tumatakbo papunta kay Natalia. Bitbit niya ang isang papel na puno ng titik na hindi pa masyadong tuwid ang sulat.Ngumiti si Natalia at yumuko upang kunin ang papel mula sa kamay ng anak. “Ang galing mo naman nak! Manang-mana sa'kin ha?” sabi niya, puno ng pagmamalaki habang nakangiti't hinahaplos ang buhok ni Liam. “Sigurado akong magugustuhan ‘to ng tutor mo mamaya.” Hinalikan niya ang noo nito at inayos ang kulot na buhok ng bata.“Mama, pwede na ba akong maglaro sa labas pagkatapos ng lesson ko?” tanong ni Liam, ang boses ay pu

Ilang araw na ang nakalipas mula nang guluhin si Natalia ni Dra. Patricia sa kanyang opisina. Bagama’t naging mahirap ang araw na iyon, mas pinili niyang huwag masyadong pagtuunan ng pansin ang mga panunuya ni Patricia. Marami siyang dapat asikasuhin; ang tsismis ay huling bagay na nais niyang alalahanin. Bumalik din si Caroline noong araw na 'yon, dala-dala ang mga papeles na ginagawa niya buong araw. Mabilis nitong tinulungan si Natalia sa mga backlog ng trabaho, at sa wakas, unti-unting bumalik ang kaayusan sa kanyang opisina. Ngayon, malalim na ang gabi. Nakaupo si Natalia sa harap ng malaking glass pane ng kanyang opisina. Mula sa taas ng building, tanaw niya ang buong lungsod—ang liwanag ng mga ilaw sa kalsada, ang nagkikislapang bintana ng mga gusali, at ang kalapit na parke kung saan nakikita ang mga bata na naglalaro.Ang kanilang mga tawa at hiyawan, kahit hindi naririnig mula sa taas, ay parang nagbibigay ng buhay sa malamig na tanawin. Ang ganda ng tanawin ay tila nagbib

Pagdating ni Lucia sa ospital, sinikap niyang panatilihin ang kanyang maayos na postura habang naglalakad papunta sa kwarto ni Tristan. Bagama’t ang kanyang isip ay puno ng kaba at pagtataka, nagawa niyang itago ito sa likod ng mapanatag na ekspresyon. *Ito na ang pagkakataon ko,* sabi niya sa sarili, hinahaplos ang strap ng kanyang bag na tila pinapakalma ang sarili. Pagbukas ng pinto, bumungad agad sa kanya ang tanawin sa loob ng kwarto. Si Tristan ay nakahiga sa kama, ang mga mata’y namamaga sa kakaiyak. Nakaupo sa tabi nito si Natalia, yakap-yakap ang bata habang walang tigil sa pagbulong ng mga salitang pampalubag-loob. Gayunpaman, tila walang epekto ang kanyang mga salita. Patuloy na umiiyak si Tristan, ang kanyang mga hikbi ay parang maliliit na kutsilyong tumatagos sa tahimik na silid. Sa gilid ng kama ay si Maxwell, nakahalukipkip at halatang balisa. Nang makita siya nito, tumayo ito at sumalubong. “Lucia, salamat at nakarating ka agad,” sabi ni Maxwell, halata ang pago

Pagkatapos ng ilang minuto mula nang lumabas si Natalia sa silid ni Tristan, sumunod si Maxwell. Tahimik siyang naglakad palabas, ang bawat hakbang ay parang naglalaman ng bigat ng isang bagay na pilit niyang kinikimkim. Sa labas ng silid, naroon ang dalawang bodyguard na nakatayo sa magkabilang gilid ng pinto, maingat na nagbabantay. Hindi maikakaila ang tensyon sa paligid kahit walang nagsasalita. Tumigil si Maxwell sa harapan ng dalawa at saglit na tumingin sa kanila. Ang kanyang mga mata ay seryoso, tila hindi maaaring salungatin ang kanyang mga utos. “Umuwi muna kayo. Wala kayong kailangan dito ngayong gabi,” aniya, malamig ngunit puno ng awtoridad. Nagkatinginan ang dalawang bodyguard, ngunit mabilis din silang tumango. Alam nilang walang saysay ang magtanong kung bakit. Tahimik silang umalis, iniwan si Maxwell na mag-isa sa pasilyo. Tumigil siya sa harap ng pinto, saglit na nag-ayos ng kanyang barong, at nagbuntong-hininga. Halatang hindi niya maalis sa isip ang huling pina