Ilang araw na ang nakalipas mula nang guluhin si Natalia ni Dra. Patricia sa kanyang opisina. Bagama’t naging mahirap ang araw na iyon, mas pinili niyang huwag masyadong pagtuunan ng pansin ang mga panunuya ni Patricia. Marami siyang dapat asikasuhin; ang tsismis ay huling bagay na nais niyang alalahanin. Bumalik din si Caroline noong araw na 'yon, dala-dala ang mga papeles na ginagawa niya buong araw. Mabilis nitong tinulungan si Natalia sa mga backlog ng trabaho, at sa wakas, unti-unting bumalik ang kaayusan sa kanyang opisina. Ngayon, malalim na ang gabi. Nakaupo si Natalia sa harap ng malaking glass pane ng kanyang opisina. Mula sa taas ng building, tanaw niya ang buong lungsod—ang liwanag ng mga ilaw sa kalsada, ang nagkikislapang bintana ng mga gusali, at ang kalapit na parke kung saan nakikita ang mga bata na naglalaro.Ang kanilang mga tawa at hiyawan, kahit hindi naririnig mula sa taas, ay parang nagbibigay ng buhay sa malamig na tanawin. Ang ganda ng tanawin ay tila nagbib
Sa loob ng mansion ng mga Harrington , mararamdaman agad ang malamig na kasosyalan ng lugar. Ang mga makikinis na marmol na sahig ay kumikislap mula sa liwanag ng mga chandelier na parang mga bituin sa langit. Ang bawat pader ay napapalamutian ng mga eleganteng painting na halatang galing pa sa mga sikat na artist.Ang mga kurtina ay gawa sa mamahaling tela, mabigat ngunit maganda ang bagsak. Sa sala, isang grand piano ang nakatayo sa tabi ng floor-to-ceiling na bintana, na nagbibigay ng magandang tanawin ng malawak na hardin. Sa labas naman, may mahabang daanan patungo sa fountain na napapalibutan ng mga bulaklak na maayos na nakaayos ayon sa kulay. Sa malamig na gabi, nasa labas ng mansion si Lucia. Ang hangin ay malamig ngunit hindi sapat upang magbigay ng ginhawa sa kanyang nag-aalab na isip. Paikot-ikot siya sa isang lugar malapit sa fountain, hindi mapakali. Hawak niya ang kanyang cellphone, paminsan-minsang tumitingin dito na tila naghihintay ng isang tawag. Halos ilang araw
Pagdating ni Lucia sa ospital, sinikap niyang panatilihin ang kanyang maayos na postura habang naglalakad papunta sa kwarto ni Tristan. Bagama’t ang kanyang isip ay puno ng kaba at pagtataka, nagawa niyang itago ito sa likod ng mapanatag na ekspresyon. *Ito na ang pagkakataon ko,* sabi niya sa sarili, hinahaplos ang strap ng kanyang bag na tila pinapakalma ang sarili. Pagbukas ng pinto, bumungad agad sa kanya ang tanawin sa loob ng kwarto. Si Tristan ay nakahiga sa kama, ang mga mata’y namamaga sa kakaiyak. Nakaupo sa tabi nito si Natalia, yakap-yakap ang bata habang walang tigil sa pagbulong ng mga salitang pampalubag-loob. Gayunpaman, tila walang epekto ang kanyang mga salita. Patuloy na umiiyak si Tristan, ang kanyang mga hikbi ay parang maliliit na kutsilyong tumatagos sa tahimik na silid. Sa gilid ng kama ay si Maxwell, nakahalukipkip at halatang balisa. Nang makita siya nito, tumayo ito at sumalubong. “Lucia, salamat at nakarating ka agad,” sabi ni Maxwell, halata ang pago
Habang palabas si Lucia ng kwarto, nagtagpo ang kanilang mga mata ni Natalia. Sa sandaling iyon, tila nagbabaga ang hangin sa pagitan nila, puno ng hindi sinasabing mga salita at tahimik na tunggalian. May kakaibang kirot sa ngiti ni Lucia, isang uri ng pagkukunwari na tila sinasabi, Ako pa rin ang nasa tabi ni Tristan, kahit na ano pa ang gawin mo.Ngunit ang mapanuksong ngiti ni Natalia ang naging huling pamato, isang pahiwatig ng panalo sa gabing iyon. Sapat iyon para mapansin ni Lucia ang namumuong panlalamig sa kanyang pagkatao, ngunit hindi siya nagpahalata. Marahang isinara ni Natalia ang pinto, at sa marahas na tunog ng lock, malinaw ang mensahe niya: hindi ka na makakapasok dito ngayong gabi, Lucia. Napalunok siya nang bahagya, ang kanyang kamay ay nanatili sa doorknob habang ang kanyang isip ay muling nagbalik sa mga alaala.Alam niya kung bakit naroon si Lucia—hindi lang para magpakita ng malasakit kay Tristan. Ang lahat ng kilos nito ay may mas malalim na layunin. Ang baw
Pagkatapos ng ilang minuto mula nang lumabas si Natalia sa silid ni Tristan, sumunod si Maxwell. Tahimik siyang naglakad palabas, ang bawat hakbang ay parang naglalaman ng bigat ng isang bagay na pilit niyang kinikimkim. Sa labas ng silid, naroon ang dalawang bodyguard na nakatayo sa magkabilang gilid ng pinto, maingat na nagbabantay. Hindi maikakaila ang tensyon sa paligid kahit walang nagsasalita. Tumigil si Maxwell sa harapan ng dalawa at saglit na tumingin sa kanila. Ang kanyang mga mata ay seryoso, tila hindi maaaring salungatin ang kanyang mga utos. “Umuwi muna kayo. Wala kayong kailangan dito ngayong gabi,” aniya, malamig ngunit puno ng awtoridad. Nagkatinginan ang dalawang bodyguard, ngunit mabilis din silang tumango. Alam nilang walang saysay ang magtanong kung bakit. Tahimik silang umalis, iniwan si Maxwell na mag-isa sa pasilyo. Tumigil siya sa harap ng pinto, saglit na nag-ayos ng kanyang barong, at nagbuntong-hininga. Halatang hindi niya maalis sa isip ang huling pina
Habang tahimik na nakatayo sina Maxwell at Natalia sa loob ng silid ni Tristan, nagkatinginan sila saglit bago marahang kumatok ang pamilyar na nurse na si Regina. Nagdala ito ng pagkain, tulad ng nakagawian tuwing bumibisita. Nakangiti itong bumati. “Good evening po, Sir Maxwell, Doc Allyson. Dinalhan ko po ng pagkain si Tristan.” Tumingin si Natalia sa nurse, nagpasalamat nang magalang, at saka lumingon kay Tristan, na abala sa paglalaro ng mga laruan malapit sa kama. “Gusto daw niyang pumunta sa cafeteria kanina pa,” sabi ni Natalia sa nurse. “Pwede mo ba siyang samahan sandali?” Tumingin si Nurse Regina kay Maxwell na tahimik lang nakamasid. Nang walang pagtutol mula rito, tumango ang nurse. “Opo, Doc. Ako na po ang bahala kay Tristan.” Lumapit si Natalia kay Tristan, yumuko upang kausapin ito. “Tristan, gusto mo bang kumain sa cafeteria kasama si Nurse Regina?” tanong niya, ang boses ay malambing. Sumilay ang ngiti ni Tristan at tumango. “Opo, gusto ko po,” sagot ng b
Nang makalabas si Natalia mula sa silid ni Tristan, agad niyang hinila pababa ang kanyang surgical mask, tila hirap makahinga mula sa bigat ng emosyon sa loob ng kwarto. Napahawak siya sa gilid ng pinto, saglit na huminga nang malalim, ngunit hindi iyon sapat para pigilan ang pag-agos ng luha sa kanyang pisngi. Bahagya siyang lumayo sa pinto, mga yapak na magaan ngunit puno ng pag-aalinlangan. Pinilit niyang kalmahin ang sarili habang pabilis nang pabilis ang tibok ng kanyang puso, parang naririnig pa rin niya ang mga salitang binitiwan ni Maxwell sa kanilang pag-uusap. Ang mga tanong, ang tensyon, at ang damdaming matagal niyang pilit itinatago—lahat iyon ay tila naging mas mabigat kaysa dati. Mula sa bulsa ng kanyang coat, kinuha niya ang isang panyo. Pinunasan niya ang kanyang mga pisngi, ngunit kahit anong gawin niya, hindi mapawi ang hapdi ng mga luhang iyon. Hindi niya inasahan na muling magugunita ang lahat ng sakit at alaala mula sa nakaraan. Ang bawat salita ni Maxwell, k
Kahit pa gano'n ang nasa isip ni Anton, pinili niyang manahimik. Hindi na ito nag-usisa pa at iningatan ang kanyang mga iniisip. Ayaw niyang makaapekto ito sa kanyang trabaho, lalo pa’t may posisyon siyang pinanghahawakan sa piling ng mga Harrington. Bukod dito, hindi na niya hahayaang magkamali pang muli matapos niyang masangkot sa eskandalo noon. Ang eskandalo ay nagsimula noong nakita niya ang isang bata sa labas ng ospital na inakala niyang si Tristan. Malinaw pa sa kanya ang tagpo—ang bata’y kamukhang-kamukha ni Tristan, ngunit nang subukan niyang lapitan ito, natagpuan niya ang sarili sa gitna ng mapanirang tsismis. Hindi rin iyon naging madali para kay Anton. Napilitan siyang magbigay ng paliwanag kay Maxwell. Ngunit sa pagkakataong iyon, si Natalia at ang kaniyang assistant na si Caroline ang nakialam. Ginawa nilang mas kapanipaniwala ang sitwasyon, sinabing nagkamali lang si Anton at nagbunga lamang iyon ng labis na pagod at stress sa trabaho. Lumabas ang balita na tila n
Tahimik ang buong silid. Ang malamig na ihip ng aircon ang tanging naririnig sa pagitan nilang mag-ina. Si Liam, nakaupo sa gilid ng kama, nakatungo ang ulo at halatang hindi mapakali. Ang mga paa niya ay bahagyang nakalambitin sa sahig, na tila hindi alam kung saan dapat ilagay.Samantalang si Natalia, nakatayo pa rin malapit sa pintuan, nakasandal sa dingding na parang kailangan niyang suportahan ang sarili mula sa bigat ng emosyon na nararamdaman niya. Ang tingin ni Natalia ay nakatuon kay Liam, pero ang isip niya ay naglalakbay sa kung saan. Pilit niyang inuunawang mabuti ang sitwasyon habang pinipigilan ang nagbabadyang pagsabog ng kanyang galit at kaba. Ang lahat ng itinayo niyang pader para protektahan si Liam, ang mga sikreto at sakripisyong ginawa niya, parang nagkaroon ng malaking butas na hindi niya maayos sa isang iglap.Hindi siya makapaniwalang nandito ngayon ang kanyang anak sa ospital, ang lugar na pinilit niyang iwasan nito sa takot na matuklasan ng mga Harrington an
Hindi makapaniwala si Lucia sa kanyang naririnig at nakikita. Ang batang nasa harap niya—si "Tristan" na tahimik at masunurin sa lahat ng pagkakataon—ngayon ay sigaw nang sigaw, umiiyak, at gumagawa ng eksenang hindi niya kailanman naisip na mangyayari. Napatitig siya sa sahig kung saan humandusay ang bata, nakakunot ang noo habang sinusubukang intindihin kung ano ang nangyayari."Tristan, ano bang ginagawa mo? Tumigil ka nga diyan!" galit ngunit halatang nagtatakang tanong ni Lucia habang inilalapit ang sarili sa bata, pilit na iniintindi ang sitwasyon.Ngunit si Liam, na sa isip niya’y kailangang maituloy ang pagpapanggap upang tuluyang mapaniwala ang lahat, ay mas lalong nagpakababa ng boses, nanginginig at tila nawawala sa katinuan. "Tama na po! Tama na po! Ayoko na po! Maawa kayo!" "Tristan, anong sinasabi mo?! Hindi kita sinaktan! Tumigil ka nga sa kalokohan mo!" sigaw ni Lucia, tila naubusan na ng pasensya ngunit hindi pa rin makapaniwala na ang bata ay nagpapakita ng ganitong
Pagpasok ni Lucia sa kwarto, nakita niya ang inaakala niyang si Tristan na nakahiga sa kama, balot na balot ng kumot mula ulo hanggang paa. Mataas ang kanyang kilay, at bakas sa mukha niya ang iritasyon. Inilapag niya ang dalang bag sa maliit na mesa malapit sa kama at marahang lumapit. Tumigil siya sa gilid ng kama at tinitigan ang kumot na mahigpit na nakabalot sa bata."Tristan," tawag niya nang mababa ngunit matalim ang tono, "alam kong gising ka. Tumigil ka na sa drama mo."Walang reaksyon mula sa ilalim ng kumot. Tumikhim si Lucia, pilit pinipigil ang iritasyon, at lumapit pa nang bahagya. Tinapik niya ang bata sa balikat, maingat ngunit may bahid ng paninita."Hoy, Tristan. Huwag mo akong lokohin. Alam kong hindi ka tulog," dagdag niya habang pinipilit ang sarili na maging kalmado. Ngunit kahit ano pa ang sabihin niya, nanatili si Liam sa ilalim ng kumot, pilit pinapakalma ang sariling tumitibok nang mabilis ang puso.Napangiwi si Lucia, nawawalan na ng pasensya. "Talaga, ha? G
Lumabas na sina Natalia at Tristan mula sa VIP ward kung saan sila pansamantalang nananatili. Ang malamig na simoy ng hangin mula sa air-conditioning ay tila bumalot sa kanilang katawan habang naglalakad sa mahabang pasilyo ng ospital. Sa labas ng kwarto, may mga nars na abala sa pag-aasikaso ng kanilang mga pasyente. Ang ilan ay nagmamadaling may dala-dalang mga clipboard, habang ang iba naman ay marahang tinutulak ang mga wheelchair ng mga nakangiting pasyente. Ang tunog ng rubber shoes na dumudulas sa makintab na tiles ng ospital ay naging background noise sa tila tahimik na umaga.Kahit tila abala ang lahat sa ospital, nananatili pa ring kalmado ang kapaligiran. Ang bawat hakbang nila Natalia at Tristan ay tila sinasalubong ng malamlam na liwanag mula sa mga fluorescent lights sa kisame. Hinawakan ni Natalia ang kamay ni Tristan, bahagyang iniakay ang bata habang maingat silang naglalakad patungo sa psych department.“Okay ka lang ba, Tristan?” tanong ni Natalia, bahagyang tumigil
Mataas na ang araw nang magising si Maxwell. Ramdam niya ang init ng sinag ng araw na sumisilip sa manipis na puting kurtina, dahan-dahang pinupuno ang kwarto ng banayad na liwanag. Parang nagbibigay ito ng bagong simula, isang pagkakataon upang makapagpahinga mula sa mga problema ng kahapon. Ang malamig na hangin na nagmumula sa aircon ay bumabalot sa buong silid, nagbibigay ng komportableng temperatura na tila sumasalungat sa init ng araw. Malinis at tahimik ang paligid, tanging ang tunog ng banayad na hilik ni Tristan ang maririnig.Umupo si Maxwell sa gilid ng kama, hinihilot ang sariling batok at marahang umikot ang balikat upang alisin ang tensyon mula sa pagtulog sa hindi komportableng posisyon. Ang kanyang mga mata ay tumingin sa anak niyang mahimbing pang natutulog. Payapa ang mukha ni Tristan, tila wala itong anumang alalahanin. Ngunit para kay Maxwell, ang tahimik na sandaling ito ay puno ng pag-aalala. Hindi pa rin nawawala sa isipan niya ang mga nangyari sa bata nitong mg
Paglabas ni Natalia mula sa banyo, dama ang malamig na hangin na sumalubong sa kanyang balat. Nakadamit na siya, suot ang isang simpleng ngunit elegante na cotton dress na hanggang tuhod ang haba. Ang kulay nitong mapusyaw na peach ay bumagay sa kanyang makinis na kutis, habang ang bahagyang v-neckline nito ay nagpakita ng kanyang collarbone nang walang labis na pagpapakita.Ang damit ay niyakap ang balingkinitang hubog ng kanyang katawan nang perpekto, sapat upang ipakita ang kanyang natural na ganda ngunit nanatiling disente. Ang kanyang buhok ay basa pa mula sa paliligo, at ang mga hibla nito ay kumikinang habang tumutulo ang tubig sa dulo. Nakayapak siya habang marahang naglakad palabas.Pagtingin niya sa kama, nakita niya si Maxwell na nakahiga nang komportable, ang ulo’y nakasandal sa unan habang may bahagyang ngisi sa kanyang labi. Nakasuot ito ng itim na sando, ang malalapad nitong balikat at ang defined na muscles sa braso ay litaw na litaw. Nakatingin ito kay Natalia, tila s
Naririnig ang patak ng tubig mula sa shower habang nakapikit si Natalia, dinadama ang bawat agos ng maligamgam na tubig na dumadaloy sa makinis niyang balat. Kakaibang ginhawa ang hatid nito matapos ang mahabang araw.Sa loob ng banyo, ang marmol na dingding ay nagre-reflect ng ilaw mula sa soft-lit vanity lamp sa ibabaw ng salamin. Malinis ang paligid, tahimik maliban sa tunog ng tubig, na parang nag-iimbita ng pagkakataong magpahinga.Inabot ni Natalia ang bote ng lavender-scented shampoo at dahan-dahang nilagyan ang buhok. Habang hinahagod niya ito, napansin niya ang kanyang sariling repleksyon sa malapad na salamin sa harapan. Ang mahabang araw na pag-aalaga kay Tristan at ang dami ng emosyon na naramdaman niya ay tila nakaukit sa bawat linya ng kanyang mukha. Ngunit sa kabila nito, nandoon pa rin ang kakaibang tikas at alindog.Bilang isang doktor, alam niyang mahalaga ang pag-aalaga sa sarili, at makikita ito sa bawat aspeto ng kanyang anyo. Ang kanyang balat ay makinis at banay
Tahimik ang gabi sa VIP ward kung saan naka-check-in si Tristan. Ang iilang tunog ng aircon at ang mahina't marahang paghinga ng bata ang tanging naririnig. Kakapatulog lang ni Natalia kay Tristan matapos itong magreklamo ng kaunting pananakit sa tiyan. Maingat niyang inayos ang kumot nito, sinisiguradong hindi maipit ang galaw ng bata habang natutulog. Sinilip pa niya ang noo nito upang tiyaking hindi na ito nilalagnat. Nang masiguradong maayos na ang lagay ni Tristan, bahagya siyang napabuntong-hininga.Ngunit kahit tapos na ang mga gawaing kailangan niyang asikasuhin para kay Tristan, tila hindi siya makaramdam ng ginhawa. Kahit pa malamig ang silid at wala namang ibang ingay bukod sa mahinang tunog ng aircon, ramdam niya ang bigat sa kaniyang dibdib. Siguro’y dahil na rin sa presensya ni Maxwell, na abala sa lamesa malapit sa kama ng bata. Hindi niya maiwasang mapansin ang tahimik ngunit mabuway na tensyon sa pagitan nilang dalawa, kahit wala silang direktang pag-uusap. Nakaupo s
"Anong sinasabi ng iba tungkol sa atin?"IYAN ANG tanong ni Maxwell, nakakunot ang noo habang nakatitig kay Natalia. Kita sa kaniyang mukha ang seryosong pag-aalala at bahagyang pagkabigla.Tumingin si Natalia sa pinto, tila nag-aalangan kung dapat ba niyang sabihin ang totoo. Ngunit alam niyang hindi na niya maiiwasan ang tanong na iyon. Huminga siya nang malalim bago nagsalita. "Maxwell, palaging may mga mata at tainga dito sa ospital. May mga usap-usapan na... na baka may higit pa sa pagitan natin kaysa sa dapat. Alam mo naman kung gaano kabilis kumalat ang mga gano'ng bagay."Saglit na natahimik si Maxwell, ang tingin nito ay tila malayo. "Hindi ko inaasahan 'yan," aniya, halos pabulong. "Akala ko ayos lang ang lahat. Hindi ko alam na ganito na pala ang tingin nila sa'yo."Napabuntong-hininga si Natalia, pilit na pinipigilan ang sarili na maging emosyonal. "Hindi ko sinasabi 'to para sa'yo, Maxwell. Sinabi ko 'to dahil kailangan kong protektahan ang sarili ko... at si Tristan. Ayo