All Chapters of ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง: Chapter 761 - Chapter 770

“คุณชายใหญ่ตระกูลหลิงเดิมสมควรถึงเมืองหลวงแล้ว แต่กลับไม่มีข่าวคราวกลับมาเสียที หลิงเชี่ยนเอ๋อร์จึงบอกว่าจะลงใต้มารับพี่ชายของนางด้วยตนเอง ประกอบกับข้ากับราชครูก็จะลงใต้พอดี หลิงไท่ซือจึงไปหาเสด็จพ่อ บอกว่าไม่วางใจ เดินทางด้วยกันปลอดภัยกว่า”ฉู่จวินถิงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้านี้ออกมา เดิมทีเช้าวันนี้เขากับราชครูกู้ไปเข้าเฝ้าเสด็จพ่อพร้อมกันเสร็จก็เตรียมจะจากไปแล้ว หลิงไท่ซือคำนวณเวลามาถึงอย่างเหมาะเจาะ เรื่องนี้จึงถูกกำหนดลงเช่นนี้“หลิงไท่ซือออกหน้าด้วยตนเอง เห็นได้ชัดว่าพวกเขาวางแผนมาแล้ว เกรงว่าการเดินทางครานี้คงจะยุ่งยาก” ซ่งรั่วเจินกล่าว“ไม่เป็นไร เดิมก็ต้องการตรวจสอบปัญหาของพวกเขาอยู่แล้ว ในเมื่อเป็นฝ่ายเอาตัวมาส่งถึงที่เองก็ใช้โอกาสนี้ตรวจสอบเสียเลยก็แล้วกัน”ฉู่จวินถิงแววตาเคร่งขรึม ยิ่งอยู่ข้างกายก็ยิ่งแสดงพิรุธออกมาได้ง่าย“ไฉนเช่ออ๋องก็อยู่ด้วยเล่า?”ซ่งรั่วเจินกังขา หลิงเชี่ยนเอ๋อร์เดิมก็หมายตาฉู่จวินถิงอยู่แล้ว เวลาแบบนี้จะหาทางตามมาด้วยก็ไม่แปลก แต่เช่ออ๋องไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ เหตุใดจึงร่วมทางมาด้วย?“เสด็จพ่ออยากถามเรื่องที่เช่ออ๋องปลดพระชายาอยู่

บรรยากาศภายในห้องเต็มไปด้วยความชื่นมื่น กู้หวยซวี่ฟังพวกเด็กๆ พูดจาเคล้าเสียงหัวเราะ รอยยิ้มไม่เคยคลายไปจากใบหน้า“ท่านตา ท่านอยู่ในราชสำนักมาหลายปี ไม่มีเรื่องสนุกอันใดมาเล่าให้พวกข้าฟังบ้างหรือขอรับ?” ซ่งจืออวี้ถามกู้หวยซวี่ครุ่นคิดแล้วก็ไม่ได้พูดถึงคนอื่น แต่เล่าเรื่องตลกที่กู้ชิงเหยี่ยนและกู้ชิงซิวก่อไว้ในอดีต ทุกคนฟังจนหัวเราะท้องคัดท้องแข็ง“จริงสิ หลังจากใต้เท้าอวิ๋นหย่าแล้ว อนุอวิ๋นก็เริ่มแผลงฤทธิ์ภายในจวน น้องหญิงห้าเคยได้ยินหรือไม่?”ซ่งจิ่งเซินเอ่ยสัพยอกยิ้มๆ รู้สึกเพียงสมน้ำหน้าใต้เท้าอวิ๋น ภรรยาที่ดีขนาดนั้นกลับไม่ต้องการ มิหนำซ้ำยังโปรดปรานอนุย่ำยีภรรยาเอก เอาอกเอาใจอนุอวิ๋นจนเคยตัว“เพราะเรื่องเงินหรือเจ้าคะ?” ซ่งรั่วเจินถามซ่งจิ่งเซินพยักหน้า “วันนั้นตอนที่คนจวนสกุลอวิ๋นนำเงินสามแสนตำลึงมาส่งก็มีสีหน้าไม่น่ามองแล้ว ได้ยินว่าวันนั้นป้าจางพาคนกลุ่มหนึ่งไปขนสิ่งของจากจวนสกุลอวิ๋น เอิกเกริกกันไม่เบาเชียวละ”“อนุอวิ๋นเห็นสิ่งของถูกขนไปจนหมด ในใจถึงกับหลั่งเลือด ถึงตอนท้ายยังเข้ามาขวางตรงๆ หาว่าป้าจางมาปล้นเอาซึ่งหน้า แทบจะลงไม้ลงมือกันเลยทีเดียว”“แล้วภายหลังเรื่อง

คนกลุ่มหนึ่งกำลังขนสินค้าอยู่บนท่าเรือ “พวกเจ้าเร็วหน่อย ยังอยากซื้อข้าวสารอยู่หรือไม่? ถ้ายังชักช้าแบบนี้ ข้าจะเปลี่ยนคนแล้วนะ!”ซ่งรั่วเจินเห็นชายวัยกลางคนร่างผอมแห้งคนหนึ่งแบกสินค้าสองกระสอบไว้บนหลัง เมื่อเห็นว่ายังมีคนวางกระสอบที่สามไว้บนร่างเขาก็อดพูดขึ้นไม่ได้ว่า “พอแล้ว เขาแบกไม่ไหวแล้วนะ!”สินค้าสองกระสอบใหญ่นี้ก็หนักมากอยู่แล้ว หากเป็นคนที่มีเรี่ยวแรงดีก็แล้วไป แต่ชายผู้นี้ผอมแห้งอย่างมาก ใบหน้าซูบตอบ สองตาไร้แวว เห็นได้ชัดว่ากำลังฝืนทนอยู่“ไสหัวไปให้พ้น ธุระกงการอันใดของเจ้า มีที่ให้เจ้าสอดปากด้วยรึ?”ผู้ดูแลไล่ซ่งรั่วเจินด้วยสีหน้าไม่เป็นมิตร สาวใช้คนหนึ่งยังกล้ามายุ่งเรื่องของพวกเขา?เขากำลังจะก้าวเข้ามาก็เห็นฉู่จวินถิงที่อยู่ข้างกายอีกฝ่าย เพียงเหลือบมองครั้งเดียว ผู้ดูแลก็เก็บงำท่าทีลงหลายส่วนโดยไม่รู้ตัวการแต่งกายและสง่าราศีของชายตรงหน้าล้วนไม่สามัญ ไม่คล้ายว่าจะเป็นคนธรรมดาทั่วไปจึงกล่าวว่า “พวกท่านเป็นใคร? นี่เป็นเรื่องในตระกูลเซียวของพวกข้า คนที่ไม่เกี่ยวข้องถอยไปไกลๆ”“โครม!”ขณะกำลังพูดอยู่ ชายที่ซ่งรั่วเจินพูดถึงก่อนหน้านี้ก็ล้มคะมำลงบนพื้น เห็นกับตาว่าสิ

เพื่อให้ลูกๆ ได้กินเยอะขึ้นอีกนิด จ้าวเหยียนจึงกินข้าวน้อยมาก ถึงได้หมดแรงเป็นลมไประหว่างขนสินค้าเช่นนี้“เมืองไห่เทียนดูเหมือนจะไม่ได้อยู่ในเขตอุทกภัย ถึงจะมีผู้อพยพลี้ภัยเข้ามาจำนวนมาก แต่ทางการเปิดยุ้งฉางแจกจ่ายเสบียงอาหารแล้ว ชาวบ้านไม่น่าจะถึงขั้นตกอยู่ในสภาพนี้กระมัง?”ซ่งรั่วเจินมองไปทางฉู่จวินถิง ดวงตาฉายแววกังขา อุทกภัยครานี้หนักหนาถึงเพียงนี้ ราชสำนักให้ความสำคัญอย่างยิ่ง ยามนี้สถานการณ์ควรจะดีขึ้นได้แล้วถึงจะถูกฉู่จวินถิงย่อมตระหนักถึงจุดนี้เช่นกัน เมืองไห่เทียนอยู่ห่างจากเมืองผิงหยางอีกระยะหนึ่ง ที่นี่ยังเป็นถึงขนาดนี้ สามารถจินตนาการได้เลยว่าสถานการณ์ในเมืองผิงหยางมีแต่จะเลวร้ายยิ่งกว่า“เรื่องนี้ต้องตรวจสอบโดยละเอียด” กู้หวยซวี่เอ่ยเสียงขรึมสถานการณ์แบบนี้คนมีสายตาเฉียบแหลมมองปราดเดียวก็ดูออกว่ามีปัญหา ขุนนางท้องถิ่นกลับปล่อยปละละเลย ปล่อยให้สถานการณ์เป็นเช่นนี้โดยไม่รายงานไปยังราชสำนักจิตใจของทุกคนล้วนหนักอึ้ง แต่กลับไม่ได้แสดงออกทางสีหน้าซ่งจิ่งเซินอยากพูดอะไรแต่ก็ไม่ได้พูดออกมา เขาเคยมาค้าขายที่เมืองไห่เทียน เคยติดต่อกับคหบดีตระกูลเจียงมาก่อนจึงรู้ว่าหัวหน้า

“แม่นาง เมื่อครู่ข้าปากไวไปหน่อย เจ้าอย่าเก็บไปใส่ใจเลย”เสี่ยวเอ้อร์พูดออกมาแล้วค่อยนึกได้ว่าเจ้านายของซ่งรั่วเจินก็มาค้าขายเหมือนกัน พูดจาแบบนี้มิเท่ากับด่าเจ้านายของอีกฝ่ายไปด้วยหรอกหรือ?ซ่งรั่วเจินกลับแบมือด้วยสีหน้าไม่แยแส “ไม่เป็นไร พ่อค้าย่อมหากำไรอยู่แล้ว ข้าเป็นแค่สาวใช้คนหนึ่ง ข้าก็คิดเหมือนเจ้านั่นแหละ”เสี่ยวเอ้อร์ได้ยินดังนั้นก็พลันรู้สึกสนิทสนมขึ้นมาไม่น้อย ยามพูดจาก็ระวังตัวน้อยลงหลายส่วน“ใช่ไหม? ข้าจะบอกเจ้าก็ได้ว่ามันแปลกจริงๆ นายอำเภอของพวกข้าเดิมทีเป็นขุนนางเปี่ยมเมตตาที่ใครต่อใครล้วนสรรเสริญ แต่หลังเกิดอุทกภัยที่เมืองผิงหยาง เขาก็เหมือนเปลี่ยนนิสัยไปเลยอย่างไรอย่างนั้น”“รวมหัวกับพ่อค้าของทางการ ปล่อยให้พวกพ่อค้าเพิ่มราคาสินค้า รอจนถึงตอนที่พวกข้าตระหนักถึงความผิดปกติอยากไปซื้อเสบียงก็ไม่ขายเสบียงกันแล้ว”“หลังจากนั้นพอนำเสบียงออกมาอีกที ราคาก็เพิ่มเป็นสามเท่า ชาวบ้านอย่างพวกข้าเดิมทีก็แค่หาเลี้ยงครอบครัวหาเช้ากินค่ำ อยู่ดีๆ ก็แพงขึ้นขนาดนี้ จะมีปัญญาซื้อเสียที่ไหน?”“โชคดีที่เจ้านายของพวกข้าจิตใจดี ข้าทำงานอยู่ที่นี่ ยามปกติถ้ามีอาหารเหลือยังแบ่งปันให้พวกข