All Chapters of SHE RETURNS WITH MR. CEO’S BABY: Chapter 261 - Chapter 270

NAGPUYOS sa matinding galit si Henry Montefalco ng marinig ang mga sinabi ng kanyang secretary na si Ranz. “Ang lakas ng loob ng Evans na iyan na paiyakin ang aking apo! Magtutuos kaming dalawa sa pananakit niya sa aking apo!” Napailing si Ranz. Gustong pagsisihan ng lalaki ang pagsasabi sa matanda ng impormasyon na sinabi ni Steve sa kanya na pansamantala na ilihim sa ngayon. Tama ang binata, magwawala sa galit si Chairman kapag nalaman ito. “Nasaan si Steve? Bakit ngayon lamang niya sinabi sayo ang tungkol sa bagay na ito?!” Singhal ng matanda, na kahit ang mga nurses at doktor na naroon ay napapitlag sa takot at gulat. Kilala sa pagiging malupit ang matanda, kaya ang lahat ng naroon ay nakayuko upang magbigay galang bago suriin ang kalusugan nito. “Iharap mo sa akin ngayon din si Steve, Ranz. Nais ko siyang makausap!” “Masusunod, Chairman.” Nakatungong tugon ni Ranz sa amo. Bumaling ito sa mga doktor at nurses na naroon. “I-kansela niyo muna ang pagsuri sa kalagayan no Cha

DAHAN-dahan na nilapag ni Aika ang hawak na vase. Nagpaskil ang dalaga ng magandang ngiti sa labi bago humarap sa kapatid ni Steve sa kabila ng pagkulo nh kanyang dugo sa narinig. “Oh, hello there, Katya. Narito ka pala.” Lumapit si Aika upang bumèsó sa dalaga subalit umatras ito ng dalawang hakbang palayo. ‘This bítch!’ Ngitngit ni Aika sa ginawa nito. “Cut the act, Aika. Bakit hindi mo ituloy ang pagbato ng favorite vase ni daddy? Bigla yatang naputol ang sungay mo ng makita ako.” Nagpinid ang labi ni Aika sa pagpipigil ng inis. Alam na alam talaga ng kapatid ni Steve kung paano siya galitin. Imbes magpadala sa panggagalit ng babae ay ngumiti si Aika ng matamis dito. “Gusto ko lang naman turuan ng disiplina ang mga kasambahay na ‘yan. Normal lang naman na turuan ng leksyon ang mga katulad nilang sinungaling. Ang kapal nilang magsinungaling sa harapan ko. Dapat sa mga katulad nila ay inaalisan ng trabaho. Mukhang hindi nila alam kung paano kumilala ng tao.” Maanghang na sa

“HAZEL!” Napahawak si Fatima sa dibdib ng marahas na bumukas ang pintuan. Ngali-ngali na hampasin ng matanda si Toni na kadarating lang. Napangiwi si Toni ng makita ang masamang tingin ng matanda sa kanya. “Oooppps, sorry, Aling Fatima. Nalaman ko kasi kay Gladys na tatlong araw na daw na hindi kumakain si Hazel, kaya nag alala ako ay napasugod dito.” “Hindi ba may pasok ka? Alas otso na.” Umupo si Toni sa gilid ng kama at hinipo ang noo ni Hazel bago sinagot ang matanda. “Eh wala naman si Sir Frank ngayon kaya ayos lang na ma-late ako. Saka sandali lang naman ako dito, gusto ko lang malaman kung kamusta na ang kalagayan ni Hazel.” “A-ayos lang ako, Toni kaya pumasok ka na sa trabaho mo.” Taboy ni Hazel sa kaibigan. Hindi pinakinggan ni Toni ang dalaga. Naglabas ito ng iba’t ibang klase ng gamot, libro, at mga pagkain sa bag na dala. “Itong mga gamot, mga pangpagana ito kumain. Dinalhan din kita ng mga tinapay galing don sa paborito mong kainan na bakery. At itong li

UMASA si Hazel na si Frank ang tinutukoy ni Toni na naghihintay sa kanya sa labas ngunit hindi pala. Si Steve pala ang tinutukoy nito sa text. “Are you sick?” Tanong ni Steve ng mapansin ang pamumutla ni Hazel. “Shit!” Mura ng binata ng muntik ng mabuwal sa kinatatayuan ang dalaga. Agad niya itong nilapitan para alalayan. Sa sobrang init ng balat nito, tiyak niya na tama ang hinala niya, may sakit ang dalaga. Pinigilan ni Steve ang sarili na huwag itong pagalitan. Magkahalong pagkadismaya at lungkot ang nakikita niya ngayon sa mukha nito, na para bang may ibang tao itong inaasahan na makikita bukod sa kanya. Kung pagagalitan niya ito, alam ng binata na hindi din makakatulong. “A-akala ko…” Naramdaman ni Steve ang pagkapit ng nanginginig na kamay ni Hazel sa kanyang damit. Muli, narinig niya ang impit nitong pag iyak. Sandaling pumikit ang binata upang kontrolin ang sarili na tanungin ito ng “Dahil na naman ba sa kanya, kaya ka umiiyak?” Wala siyang karapatan… sa ngayon. Kay

“Talaga? Mabuti naman kung gano’n. Eh di magiging masaya na si Lolo Henry dahil nakita mo na ang apo niya.” Kumunot ang noo ni Hazel ng pumilig ang ulo ni Steve. “Hindi parin ba sila magkasama ngayon?” Nang umiling ang binata ay muli siyang nagtanong. “Bakit naman? Akala ko ba ay nakita mo na siya? Bakit hindi sa kanya sabihin ang tungkol sa lolo niya?” “Dahil hindi gano’n kadali iyon, Hazel.” Sagot ni Steve. “Ang alam ng apo ni Lolo, wala siyang ibang pamilya maliban sa kanyang ama. Hindi rin naging maganda ang buhay niya sa poder ng mga ito. Hindi maganda kung bigla nalang kaming susulpot at sasabihin na matagal na namin siyang hinahanap. Hanggat maari, ayaw namin siyang biglain.” Naiintindihan ni Hazel ang sinasabi ni Steve. Pareho pala sila ng kalagayan ng apo ni Lolo Henry, na hindi naging mabuti ang buhay sa kinagisnan na pamilya. Kung siya ang nasa kalagayan ng apo ni Lolo Henry, sasama ang loob niya kung bigla na lamang may susulpot na ibang tao at sasabihin na kaanak niya.