All Chapters of ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท: Chapter 291 - Chapter 300

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของนางทำให้ซ่างกวนซีหันมามอง “หัวเราะอะไร?”เยี่ยนเว่ยฉือส่ายหน้า “ไม่มีอะไร ข้ากำลังคิดว่าเหตุใดนางจึงได้ชื่อว่าท่านหญิงอิ๋นตั้ง? นางยังไม่ได้ออกเรือนไม่ใช่หรือ? เหตุใดจึงอิ๋นตั้ง? อีกทั้งอิ๋นตั้งก็ไม่ใช่คำเรียกที่ดี[footnoteRef:0]!” [0: อิ๋นตั้ง แปลว่าตัณหา ออกเสียงคล้ายกับอิ๋นตาง ] ซ่างกวนซีเอามือกุมขมับอย่างจนใจ“ไม่ใช่อิ๋นตั้ง แต่เป็นอิ๋นตาง! ‘ปิ่นปักดวงใจ ต่างหูประดับดาว’ อิ๋นตางหมายถึงต่างหูเงิน เปรียบเสมือนขั้นตอนสุดท้ายที่แต่งแต้มความงามของสตรี นี่เป็นชื่อพระราชทานจากเสด็จพ่อ เพื่อสรรเสริญหานอวี่เฟยว่าเป็นวีรสตรี เป็นบุคคลที่โดดเด่น! เจ้าอย่าพูดจาเหลวไหล!”ซ่างกวนซียกมือเคาะหน้าผากของเยี่ยนเว่ยฉือ“โอ๊ย! ฝ่าบาท... ไม่รู้ก็ยังถูกตีหรือ?” เยี่ยนเว่ยฉือลูบหน้าผาก รู้สึกอายอยู่บ้างซ่างกวนซีมองนางด้วยหางตา “ไม่รู้ไม่ถูกตี แต่พูดจาเหลวไหลจึงต้องถูกตี เเจ้าลองดูสิว่าขุนนางทั้งราชสำนักนี่มีสักกี่คนที่อยากจะจับผิดจวนรัชทายาท แต่หาเรื่องไม่ได้ เจ้ายังจะส่งพวกเขาไปจ่อหน้าประตูจวนอีกหรือ?”“โอ้… ทราบแล้ว!” เยี่ยนเว่ยฉือแม้จะปากไม่มีหูรูด แต่ก็เชื่อฟัง ยอมรับผิดท

“เจ้าพูดอะไรบ้า ๆ องค์รัชทายาทเขา...” อวี๋เฟยเหยียนกำลังจะพูดเพื่อแก้ต่างให้ซ่างกวนซี แต่ถูกเยี่ยนเว่ยฉือจับแขนไว้เยี่ยนเว่ยฉือแทรกขึ้นว่า “องค์ชายรอง มีคำกล่าวว่าต้นไม้เล็กต้องตัด เด็กต้องได้รับการอบรม องค์หญิงเหวินหลิงเห็นหม่อมฉัน หนึ่งไม่คำนับ สองไม่ทักทาย แม้แต่คำว่าพี่สะใภ้ก็ไม่เรียก องค์รัชทายาทตำหนินางสักสองคำมีอะไรไม่ควรหรือ? หากอยู่ในบ้าน จะทำอะไรน่าอายก็ช่าง วันนี้มีคณะทูตจากต่างแคว้นมาเยือน นางยังไม่รู้จักมารยาท เหมือนไม่ได้รับการอบรม ใช้ความหยาบช้าเป็นข้ออ้างว่าไร้เดียงสา นี่ไม่ใช่การทำให้แคว้นเราเสียหน้าหรอกหรือ?”พูดจบ เยี่ยนเว่ยฉือหันไปมององค์หญิงเหวินหลิง กล่าวเสียงเย็นว่า “องค์หญิงของบ้างเมืองเราควรมีความรอบคอบ รู้จักการถ่อมตน เข้าใจมารยาท เคารพผู้ใหญ่ ไม่ใช่เอาแต่ใจตัวเอง เย่อหยิ่ง พูดจาหยาบคายประหนึ่งผู้ไร้การศึกษาเช่นนี้!”องค์หญิงเหวินหลิงไม่เคยถูกใครด่าแบบนี้มาก่อน ถึงกับอึ้งไปเลย!เพราะนางยังเด็ก จึงไม่อาจระงับอารมณ์ไว้ได้!“เจ้า! เจ้าด่าใคร เจ้าด่าใครว่าไร้การศึกษา ใครก็ได้ ใครก็ได้ ตบปากนางให้ข้า!”เยี่ยนเว่ยฉือหัวเราะ หันไปมองผู้คนรอบข้างว่า “ทุกคนเห็นแ

ต่อมาไม่ลืมที่จะสั่งนางกำนัลข้างกายว่า “ไปเร็ว เปลี่ยนโต๊ะอาหารนี้ให้ข้า”นางกำนัลไม่กล้าขัดคำสั่งพระชายาองค์รัชทายาท รีบเปลี่ยนภาชนะและเครื่องใช้บนโต๊ะของเยี่ยนเว่ยฉือและซ่างกวนซีเป็นชุดใหม่ทุกคนจ้องมองเยี่ยนเว่ยฉือ เห็นว่านางไม่ก้าวร้าวอีกแล้ว นั่งลงอย่างสงบ ต่างคิดว่าเรื่องนี้คงจบลงด้วยดีแต่ขณะที่ทุกคนคิดว่าเรื่องวุ่นวายนี้จะจบลงแล้ว องค์หญิงเหวินหลิงก็ร้องออกมาว่า “กรี๊ด! คัน คันจัง!”ทุกคนหันไปมอง เห็นว่าใบหน้าขององค์หญิงเหวินหลิงมีผื่นแดงขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อนางเกา ผื่นแดงก็กลายเป็นตุ่มแดง ๆ ราวกับถูกยุงกัดเต็มใบหน้า“เกิดอะไรขึ้น? เหวินหลิง เหวินหลิง? เป็นอะไรไป?” ซ่างกวนหลีดูวิตกกังวลมากองค์หญิงเหวินหลิงใช้มือเกาหน้า เพียงไม่กี่ครั้ง ใบหน้าก็เต็มไปด้วยรอยแดง บางแห่งถึงกับถลอกซ่างกวนหลีเห็นดังนั้นจึงรีบกล่าวว่า “ห้ามเกา ห้ามเกาเด็ดขาด จะเสียโฉมนะ ไปเถอะ ไปตามหมอหลวงมา เร็วเข้า”ขณะที่กำลังตามหมอหลวง ซ่างกวนซี อวี๋เฟยเหยียนและฉินเซียงหรู ต่างหันไปมองเยี่ยนเว่ยฉือแต่เยี่ยนเว่ยฉือกลับสงบนิ่ง จิบชาอย่างใจเย็น“อืม... ชาหอมจัง หอมจริง ๆ! ฝ่าบาท ไม่ลองชิมดูบ้างหรือ?”

เยี่ยนเว่ยฉือยกยิ้มเยาะ “ถูกแล้ว ๆ คนผู้นั้นก็เพียงกล่าววาจาเท็จ เช่นเดียวกับที่องค์หญิงเหวินหลิงเพิ่งตรัสออกมา ทุกท่านโปรดอย่าได้เชื่อถือ!”อวี๋เฟยเหยียนเม้มริมฝีปากแอบหัวเราะ กระซิบเสียงเบา “ศิษย์พี่ใหญ่ วิชาหนามยอกเอาหนามบ่งของพี่สะใภ้ ใช่ได้เชี่ยวชาญยิ่งนัก”ซ่างกวนซีก็รู้สึกว่าเยี่ยนเว่ยฉือมีปฏิภาณไหวพริบที่ว่องไวยิ่งนักส่วนฉินเซียงหรูที่อยู่ด้านข้าง กลับใคร่รู้ว่าเยี่ยนเว่ยฉือได้กระทำสิ่งใดแก่องค์หญิงเหวินหลิงกันแน่เหตุใดหมอหลวงจากสำนักหมอหลวงจึงไม่อาจมองเห็นสิ่งผิดปกติ?เป็นเพราะวิชาแพทย์ของหมอหลวงผู้นั้นไม่สูงส่งเพียงพอหรือ?เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่ หากวิชาแพทย์ไม่สูงส่ง แล้วจะมาเป็นหมอหลวงได้อย่างไรดังนั้น ใช่ว่าวิชาแพทย์ของหมอหลวงไม่สูงส่ง แต่เป็นเพราะวิชาพิษของเยี่ยนเว่ยฉือเหนือชั้นเกินไปหมอหลวงตู้ร้อนรนจนเหงื่อโทรมกาย เมื่อเห็นว่าฮ่องเต้คังอู่กำลังจะเสด็จพร้อมด้วยเหล่าสนมมาเข้าร่วมงานเลี้ยง เขานึกขึ้นได้จึงกล่าวว่า “หรือว่า จะนำตัวไปที่สำนักหมอหลวงก่อนดีพ่ะย่ะค่ะ?”“นำไปสำนักหมอหลวงด้วยเหตุใด เจ้าเสียสติไปแล้วหรือ? รีบส่งองค์หญิงกลับวังหลังเร็วเข้า!” อ๋องจ่างซิ่นที่

ซ่างกวนจิ่นรีบกล่าวเสริม “ได้รับการโปรดปรานจากเสด็จพี่ใหญ่เช่นนี้ วิชาแพทย์ของท่านหมอฉินย่อมต้องล้ำเลิศ ท่านไม่ต้องถ่อมตนหรอก!”ฉินเซียงหรูยิ้มเล็กน้อย ทั้งสองโต้ตอบกันไปมา ดูสุภาพอ่อนน้อมยิ่งนักฮ่องเต้คังอู่ทอดพระเนตรไปยังที่นั่งว่าง ก็พบว่าที่นั่งข้างกายซ่างกวนเจวี๋ยว่างเปล่า ที่ตรงนั้นเดิมทีควรจะเป็นของซ่างกวนหลีคนเล่าไปไหน?ฮ่องเต้คังอู่จึงเอ่ยถามองค์ชายสี่ซ่างกวนเจวี๋ย “เจียเยว่ พี่รองของเจ้าเล่า?”ซ่างกวนเจวี๋ยเหลือบมองเยี่ยนเว่ยฉือแวบหนึ่ง จากนั้นจึงเอ่ยตอบ “ทูลเสด็จพ่อ เหวินหลิงมีอาการป่วยกะทันหัน เสด็จพี่รองจึงส่งนางกลับวังหลังพ่ะย่ะค่ะ”“เหวินหลิงป่วย? เป็นไปได้อย่างไร? เมื่อครู่ยังเสด็จมาที่ตำหนักของเราเพื่อขอปิ่นปักผมอยู่เลย ไฉนจึงป่วยไปเสียได้?” ฮองเฮาแสดงความกังวลอย่างยิ่งซ่างกวนเจวี๋ยหัวเราะเยาะ “ก็ลองถามพระชายาองค์รัชทายาทผู้นี้ดูสิพ่ะย่ะค่ะ เมื่อครู่วางท่าทีเป็นใหญ่อย่างเต็มที่ อบรมเหวินหลิงเสียยกใหญ่”เมื่อฮองเฮาได้ยินเช่นนั้น ดวงตาก็เบิกกว้างในทันทีพระนางทอดพระเนตรไปยังเยี่ยนเว่ยฉืออย่างไม่เชื่อสายตา ตำหนิด้วยเสียงเข้ม “เยี่ยนเว่ยฉือ เจ้ากล้ากระทำเช่นนี้