LOGINShare
บทที่ 298 ควักลูกนัยน์ตานางเสีย
Related chapters
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 299 ชาวเป่ยอิ้นมาถึงแล้ว
ซ่างกวนจิ่นรีบกล่าวเสริม “ได้รับการโปรดปรานจากเสด็จพี่ใหญ่เช่นนี้ วิชาแพทย์ของท่านหมอฉินย่อมต้องล้ำเลิศ ท่านไม่ต้องถ่อมตนหรอก!”ฉินเซียงหรูยิ้มเล็กน้อย ทั้งสองโต้ตอบกันไปมา ดูสุภาพอ่อนน้อมยิ่งนักฮ่องเต้คังอู่ทอดพระเนตรไปยังที่นั่งว่าง ก็พบว่าที่นั่งข้างกายซ่างกวนเจวี๋ยว่างเปล่า ที่ตรงนั้นเดิมทีควรจะเป็นของซ่างกวนหลีคนเล่าไปไหน?ฮ่องเต้คังอู่จึงเอ่ยถามองค์ชายสี่ซ่างกวนเจวี๋ย “เจียเยว่ พี่รองของเจ้าเล่า?”ซ่างกวนเจวี๋ยเหลือบมองเยี่ยนเว่ยฉือแวบหนึ่ง จากนั้นจึงเอ่ยตอบ “ทูลเสด็จพ่อ เหวินหลิงมีอาการป่วยกะทันหัน เสด็จพี่รองจึงส่งนางกลับวังหลังพ่ะย่ะค่ะ”“เหวินหลิงป่วย? เป็นไปได้อย่างไร? เมื่อครู่ยังเสด็จมาที่ตำหนักของเราเพื่อขอปิ่นปักผมอยู่เลย ไฉนจึงป่วยไปเสียได้?” ฮองเฮาแสดงความกังวลอย่างยิ่งซ่างกวนเจวี๋ยหัวเราะเยาะ “ก็ลองถามพระชายาองค์รัชทายาทผู้นี้ดูสิพ่ะย่ะค่ะ เมื่อครู่วางท่าทีเป็นใหญ่อย่างเต็มที่ อบรมเหวินหลิงเสียยกใหญ่”เมื่อฮองเฮาได้ยินเช่นนั้น ดวงตาก็เบิกกว้างในทันทีพระนางทอดพระเนตรไปยังเยี่ยนเว่ยฉืออย่างไม่เชื่อสายตา ตำหนิด้วยเสียงเข้ม “เยี่ยนเว่ยฉือ เจ้ากล้ากระทำเช่นนี้
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 300 แต่งงานเชื่อมสัมพันธ์สองครั้ง
ซ่างกวนซีอยากจะหัวเราะแต่ก็ทำไม่ได้ สถานการณ์เช่นนี้เห็นได้ชัดว่าไม่เหมาะสมที่จะหัวเราะเขาแสร้งทำเป็นเคร่งขรึมตำหนิ “อย่าพูดจาเหลวไหล เป่ยอิ้นไม่เหมือนกับต้าหลี่ของพวกเรา พวกเขายกย่องสีดำ มีเพียงฮ่องเต้และฮองเฮาเท่านั้นที่สามารถสวมชุดสีดำสนิทได้ องค์ชายและองค์หญิงทำได้เพียงสวมชุดสีดำปนแดงในโอกาสที่สำคัญมากเท่านั้น”เยี่ยนเว่ยฉือพยักหน้า “เช่นนี้นี่เอง”อวี๋เฟยเหยียนกระซิบใกล้ ๆ “ศิษย์พี่ ข้ายังจำได้ว่าชาวเป่ยอิ้นไม่สวมกางเกงชั้นในใช่หรือไม่?”ซ่างกวนซีเหลือบมองเขา แล้วยิ้มเจื่อนอย่างจนใจเยี่ยนเว่ยฉือเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ “ชาวเป่ยอิ้นไม่สวมกางเกงชั้นในหรือ? เช่นนั้นใต้อาภรณ์ของอวี้ฉืออวิ๋นจิ่น…”อวี๋เฟยเหยียนกล่าวต่ออย่างอารมณ์ดี “ไม่ใช่แค่อวี้ฉืออวิ๋นจิ่น อวี้ฉืออวิ๋นจ้าวก็ด้วย…”เยี่ยนเว่ยฉือยิ้มตาหยี “ลมคงเย็นน่าดู!”“อุ๊บ!” อวี๋เฟยเหยียนกลั้นหัวเราะไม่อยู่ ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา “ฮ่า ๆ ๆ!”ทุกคนหันมามองอวี๋เฟยเหยียนพร้อมเพรียงกัน อวี๋เฟยเหยียนรีบนั่งตัวตรง ก้มหน้า ไม่สบตาผู้ใดเยี่ยนเว่ยฉือก็แสร้งทำเป็นดื่มชาซ่างกวนซีที่อยู่ตรงกลางระหว่างคนทั้งสองได้แต่กุมขมับ
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 301 สนมกำนัลร้อยแปดสิบนาง
อวี้ฉืออวิ๋นจิ่นผู้นี้เป็นเพียงองค์หญิงที่เกิดจากพระสนมที่มีฐานะไม่สูงนักการส่งนางมาอภิเษกกับซ่างกวนหลีที่เกิดจากฮองเฮา ถือเป็นการยกย่องนางแล้วการส่งนางมาแต่งงานกับองค์ชายองค์อื่นที่เกิดจากพระสนม ก็ไม่มีผู้ใดติเตียนได้เช่นกันแต่อวี้ฉืออวิ๋นจ้าวผู้นี้คือโอรสองค์รองของฮองเฮาแห่งเป่ยอิ้น เป็นองค์ชายที่เกิดจากฮองเฮาโดยตรงกล่าวอีกนัยหนึ่ง อวี้ฉืออวิ๋นจ้าวย่อมต้องการแต่งงานกับองค์หญิงที่เกิดจากฮองเฮาของต้าหลี่โดยตรงเช่นกันหรือ?แม้ว่าฮองเฮาองค์ก่อนจะมีโอรสและธิดาอย่างละองค์ โอรสคือซ่างกวนซี แต่ธิดาซ่างกวนฉิงหายสาบสูญไปในเหตุการณ์อันน่าเศร้าเมื่อหลายปีก่อน บัดนี้คงกลายเป็นเถ้าธุลีไปแล้วและธิดาของฮองเฮาองค์ปัจจุบัน มีเพียงซ่างกวนเหวินหลิงเพียงคนเดียวหรือว่า อวี้ฉืออวิ๋นจ้าวหมายปองซ่างกวนเหวินหลิง?แต่จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไร?ซ่างกวนเหวินหลิงเพิ่งจะอายุสิบเอ็ดปีเท่านั้น!จะไปแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์ได้อย่างไร?ฮองเฮากังวลขึ้นมาในทันที รีบกล่าวว่า “องค์ชายสามกล่าวเกินไปแล้ว การแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์เป็นเรื่องใหญ่ของทั้งสองแคว้น การเชื่อมสัมพันธ์เพียงครั้งเดียว แต่จัดงานมงคลสองครั้ง
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 302 สามชาติสามภพ
ซ่างกวนซียกมือเคาะหน้าผากของเยี่ยนเว่ยฉือ “พูดจาไม่ระวังปาก!”เยี่ยนเว่ยฉือเบะปาก ยกมือลูบผมที่หน้าผาก ไม่พูดอะไรอีกทุกคนจึงกลับมาสนใจสิ่งที่อยู่บนท้องพระโรงอีกครั้งฮ่องเต้คังอู่เห็นว่าบรรยากาศไม่สู้ดีนัก จึงเหลือบมองฮองเฮาที่อยู่ข้างกายฮองเฮาเข้าใจในทันที รีบตรัสว่า “เรื่องการแต่งงานเป็นเรื่องใหญ่ ไม่อาจตัดสินได้ด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำ ในเมื่อองค์ชายสามและองค์หญิงห้าจะประทับอยู่ที่นี่ เราลองค่อย ๆ ปรึกษากันอก็ได้ วันนี้เชิญเข้าที่พักก่อน เราได้จัดเตรียมอาหารเลิศรสของต้าหลี่ไว้ เพื่อให้ท่านทั้งสองได้ลิ้มลองขนบธรรมเนียมประเพณีของต้าหลี่”ไม่ได้ปฏิเสธ และไม่ได้รับปาก เป็นการประนีประนอมที่ชาญฉลาดอวี้ฉืออวิ๋นจ้าวดูเหมือนจะคาดการณ์ไว้แล้ว จึงไม่ได้โกรธเคือง เพียงแต่กล่าวตามที่ฮองเฮาตรัส “สิ่งที่ฮองเฮาตรัสถูกต้องที่สุด เรื่องนี้ยังสามารถปรึกษากันได้ ก่อนเข้าที่พัก กระหม่อมยังได้นำของกำนัลที่เสด็ตพ่อมอบให้แก่ต้าหลี่มาด้วย มีชื่อว่า ‘สามชาติสามภพ’ ขอฝ่าบาทและฮองเฮาโปรดรับไว้”ของกำนัล?แถมยังชื่อ ‘สามชาติสามภพ’ อีก?เป็นสิ่งใดกัน?ทุกคนต่างก็สงสัยฮ่องเต้คังอู่กล่าว “ฮ่องเต้แห่งแ
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 303 มัจฉาทองคำจิ่วหยางปรากฏ
แม้แต่ม้าเร็วที่เดินทางได้แปดร้อยลี้และกระทั่งพิราบสื่อสาร ก็ยังไม่อาจเทียบความเร็วกับนกฮูกหิมะเหล่านี้ได้เลย!ทุกคนจ้องมองไข่นกคู่นั้นตาเป็นประกาย โดยเฉพาะอ๋องจ่างซิ่นที่อยู่ในสนามรบมาครึ่งชีวิต ยิ่งรู้ถึงประโยชน์ของนกฮูกหิมะเหล่านี้เขาหันไปมองฮ่องเต้คังอู่ กล่าวว่า “ฝ่าบาท ให้กระหม่อมเลี้ยงดูนกฮูกหิมะคู่นี้ให้ฝ่าบาทได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”อันกั๋วกงไม่สนใจนก แต่เขาไม่อยากให้อ๋องจ่างซิ่นได้หน้าไปคนเดียวจึงหัวเราะเบาๆ กล่าวว่า “ท่านคงไม่ได้ยินสิ่งที่องค์หญิงห้ากล่าว ใครเลี้ยงดู พวกมันก็จะเชื่อฟังคนนั้น นกฮูกหิมะเหล่านี้มอบให้ฝ่าบาท แน่นอนว่าฝ่าบาทต้องทรงเลี้ยงดูด้วยพระองค์เองจึงจะเหมาะสม”อ๋องจ่างซิ่นเหลือบมองอันกั๋วกง ไม่ได้กล่าวอะไรอีกเห็นได้ชัดว่าฮ่องเต้คังอู่ก็ไม่คิดจะมอบนกฮูกหิมะให้แก่อ๋องจ่างซิ่น จึงมองไปยังอวี้ฉืออวิ๋นจิ่น เอ่ยถามต่อไป “ฮ่องเต้แห่งเป่ยอิ้นช่างมีน้ำใจ ของที่มีชีวิตชิ้นที่สามคือสิ่งใด?”อวี้ฉืออวิ๋นจิ่นเดินไปยังวัตถุทรงกลมขนาดใหญ่ที่อยู่กลางท้องพระโรงสิ่งนั้นเพิ่งถูกยกเข้ามา วางอยู่บนพื้น มีขนาดใหญ่ เนื่องจากมีผ้าแดงคลุมอยู่ ทุกคนจึงมองไม่ออกว่าข้างในคืออ
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 304 สามกรณี
อย่างไรก็ตาม เมื่อฮ่องเต้คังอู่ได้ยินเช่นนั้นกลับยินดีปรีดาอย่างยิ่งทุกคนรู้ดีว่าพระโอรสที่เขารักมากที่สุดคือองค์รัชทายาทซ่างกวนซีและพิษของซ่างกวนซีเป็นความกังวลใจของเขามาโดยตลอดฮ่องเต้คังอู่เอ่ยถามด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อย “เจ้าพูดจริงหรือ? ปลาตัวนี้สามารถสลายพิษกู่เย็นในร่างของชูจิ่งได้?”เมื่อเห็นท่าทีของฮ่องเต้คังอู่เช่นนี้ สองพี่น้องชาวเป่ยอิ้นก็สบตากัน ทั้งสองรู้สถานการณ์ของซ่างกวนซีในใจแล้วดูเหมือนว่าพิษในกายซ่างกวนซียังไม่หายดี ฮ่องเต้จึงตื่นเต้นและดีใจเช่นนี้แต่เพื่อความไม่ประมาท ยังคงต้องทดสอบดูก่อนอวี้ฉืออวิ๋นจิ่นกล่าวต่อ “ทูลฝ่าบาท มัจฉาทองคำจิ่วหยางสามารถสลายพิษกู่เย็นได้จริง แต่จะช่วยองค์รัชทายาทได้หรือไม่ ต้องให้องค์รัชทายาททดลองดูก่อน”“จะทดลองอย่างไร?” ฮ่องเต้คังอู่ทรงตรัสถามอวี้ฉืออวิ๋นจิ่นมองไปยังซ่างกวนซี กล่าวด้วยน้ำเสียงสุภาพ “ง่ายมาก ขอเชิญองค์รัชทายาทมาสัมผัสปลาตัวนี้ มัจฉาทองคำจิ่วหยางสามารถดูดซับพิษกู่เย็นได้ หากมันสามารถดูดซับพิษกู่เย็นในร่างกายของเขาได้ เมื่อเขาสัมผัสมัน มันก็จะดูดพิษกู่เย็นออกมา ทำให้น้ำในอ่างค่อย ๆ กลายเป็นน้ำแข็ง นี่แสดงให้
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 305 ปลาหงายท้อง
เมื่อคิดได้ดังนั้น ซ่างกวนซีก็เอ่ยปากทันที “เสด็จพ่อ กระหม่อม…”“องค์รัชทายาท สิ่งที่ฝ่าบาทตรัสถูกต้องแล้ว รีบสัมผัสเถิด อย่าให้ฝ่าบาททรงกังวลไปเลย” เยี่ยนเว่ยฉือจับมือของซ่างกวนซีแล้วลูบเบา ๆทั้งสองเป็นสามีภรรยากัน การกระทำที่ใกล้ชิดเช่นนี้จึงดูไม่แปลกแต่ซ่างกวนซีรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าเยี่ยนเว่ยฉือทาบางสิ่งบางอย่างลงบนมือของเขาเขาหันไปมองเยี่ยนเว่ยฉือ ใช้สายตาเอ่ยถามเยี่ยนเว่ยฉือกลับยิ้มตาหยี กล่าวต่อไป “ไปเถอะ ไปเถอะ หม่อมฉันก็อยากจะเห็นปลาที่เก่งกาจตัวนี้เช่นกัน”เมื่อซ่างกวนซีเห็นท่าทีที่มั่นใจของเยี่ยนเว่ยฉือ ก็รู้ว่าการที่เขาไปสัมผัสปลาคงไม่มีปัญหาอะไรจึงลุกขึ้นกล่าวว่า “เสด็จพ่อ กระหม่อมจะไปทดลองดูพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้คังอู่พยักหน้า สายตาจับจ้องไปที่ซ่างกวนซีคนอื่น ๆ ก็จับจ้องไปที่ซ่างกวนซีเช่นกันอวี๋เฟยเหยียนกำหมัดแน่นทั้งสองข้าง ฝ่ามือมีเหงื่อออกซ่างกวนซีมาถึงข้างอ่างปลา พบว่าน้ำในอ่างมีไอน้ำระอุขึ้นเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าอุณหภูมิน้ำค่อนข้างอุ่นเมื่อมองดูปลาในอ่าง จึงพบว่ามันตัวใหญ่มาก อย่างน้อยก็สองฉื่อเข้าไปแล้วปลาทั้งตัวเป็นสีทอง เกล็ดเป็นประกายดูสวยงา
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 306 หมากหยกเย็นและหยกอุ่น
เยี่ยนเว่ยฉือแบมือกล่าว “องค์หญิงห้าตรัสเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร? หม่อมฉันอยู่ในที่ของหม่อมฉัน ไม่ได้ขยับเขยื้อนไปไหน มันฆ่าตัวตายเอง เกี่ยวอะไรกับหม่อมฉัน?”ใช่แล้ว ทุกคนเห็นว่าเป็นปลาตัวนั้นกระโดดออกมาเอง เกี่ยวอะไรกับเยี่ยนเว่ยฉือ?ซ่างกวนซีสะบัดแขนเสื้อ กล่าวอย่างเฉยเมย “ดูเหมือนว่าเราจะไม่มีวาสนาได้รับความหวังดีจากท่านทั้งสอง”เมื่อซ่างกวนซีกล่าวจบ ก็กลับไปยังที่นั่งของตน สีหน้าไม่แสดงอารมณ์ใดๆฮ่องเต้คังอู่บนที่สูงกลับทรงผิดหวัง ตรัสถามอย่างอดไม่ได้ “นี่…เหตุใดจึงเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ น่าเสียดายจริง ๆ ไม่ทราบว่าปลาที่ตายแล้วยังมีประโยชน์หรือไม่?”สองพี่น้องชาวเป่ยอิ้นสบตากัน อวี้ฉืออวิ๋นจิ่นกล่าวว่า “ที่จริงแล้ว มัจฉาทองคำจิ่วหยางต้องรับประทานเข้าไป เพียงแต่หากองค์รัชทายาทไม่ได้ป่วยด้วยพิษกู่เย็น หากรับประทานเข้าไปโดยพลการ เกรงว่าจะทำร้ายตนเอง”กล่าวอีกนัยหนึ่ง ต้องทดลองก่อนจึงจะตัดสินใจได้ว่าจะใช้ได้หรือไม่ เมื่อไม่ได้ทดลอง ตอนนี้ปลาตายแล้ว ก็ไม่สามารถรับประทานโดยพลการได้ฮ่องเต้คังอู่ถอนหายใจ ทอดพระเนตรพระโอรสด้วยความสงสารซ่างกวนซีสงบนิ่งเช่นเคย แย้มพระสรวลให้พระบิดาเล
Latest chapter
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 430 รินชาขอขมา
ซ่างกวนซีเห็นดังนั้นก็ยื่นมือไปหานาง "เต๋อซ่วนกงกงอุตส่าห์มาทั้ง ๆ ที่ฝนตก มิเช่นนั้นข้าคงมิให้เจ้าต้องลำบากมาด้วยตนเอง"พูดอีกอย่างก็คือ วันนี้ที่ให้เกียรติก็เพราะเห็นแก่ฝ่าบาท ไม่ใช่ฮองเฮา และยิ่งไม่ใช่เพื่อองค์หญิงเหวินหลิงเยี่ยนเว่ยฉือยิ้มให้องค์หญิงเหวินหลิง จากนั้นก็เดินไปข้างหน้า วางมือของตนเองบนมือของซ่างกวนซี แล้วนั่งลงด้วยกันจากนั้นเยี่ยนเว่ยฉือก็เอ่ยว่า "เอาล่ะ ข้ามาแล้ว องค์หญิงมีอะไรอยากทำอยากพูดก็รีบทำรีบพูดเถิด ตอนนี้ข้ายังอารมณ์ดีอยู่!"องค์หญิงเหวินหลิงขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความโกรธนางเป็นแก้วตาดวงใจของฝ่าบาทและฮองเฮา เสด็จพี่ทุกคนต่างก็รักใคร่เอ็นดูนาง ไม่เคยต้องลำบากเช่นนี้มาก่อนแต่ใครจะรู้ว่าเยี่ยนเว่ยฉือทำอะไรกับนาง สำนักหมอหลวงทั้งสำนักก็ยังจนปัญญานางคันคะเยอจนแทบจะทนไม่ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเวลากลางคืน แทบจะข่มตานอนไม่หลับสตรีให้ความสำคัญกับรูปร่างหน้าตามากที่สุด นางไม่กล้าเกาแรง ๆ กลัวผิวหนังจะถลอก ได้แต่อดทนไว้ช่วงหลายวันที่ผ่านมา นอกจากกินยานอนหลับแล้วก็แทบจะไม่ได้นอนเลยเมื่อนึกถึงความทุกข์ทรมานที่ตนเองได้รับ องค์หญิงเหวินหลิงก็ข่มความไม่พอใจ
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 429 ขอโทษถึงที่
ความจริงแล้วซ่างกวนซีไม่ได้พูดโกหก เมื่อคืนหลังจากทั้งสองคนนอนหลับไปแล้ว เยี่ยนเว่ยฉือรู้สึกไม่สบายตัวเพราะสวมเสื้อตัวนอก จึงดึงทึ้งเสื้อผ้าของตัวเองตลอดเวลาท่านอนของนางก็ไม่ดี พลิกตัวไปมาในขณะที่ซ่างกวนซีใช้ชีวิตอยู่ในสนามรบมานาน ทำให้เขาเป็นคนนอนไวดังนั้นเยี่ยนเว่ยฉือจึงทำให้เขาไม่ได้นอนหลับตลอดทั้งคืนด้วยความจนใจ ซ่างกวนซีจึงลุกขึ้นมาช่วยเยี่ยนเว่ยฉือถอดเสื้อตัวนอกออก แล้วรอจนกระทั่งนางหลับสนิท จึงได้นอนพักไปครู่หนึ่งเขาไม่ได้นอนหลับสบาย คิดว่าเยี่ยนเว่ยฉือก็คงจะนอนไม่หลับเช่นกันดังนั้นก่อนจะไปประชุมราชสำนักในวันนี้ ซ่างกวนซีจึงสั่งบ่าวรับใช้ไม่ให้ไปรบกวนการพักผ่อนเยี่ยนเว่ยฉือจากนั้นเขาก็บ่นออกมาลอย ๆ ว่า "ถูกเด็กคนนั้นทำให้วุ่นวายไปครึ่งค่อนคืน" บ่าวรับใช้ได้ยินเช่นนั้นก็เข้าใจผิดไปคิดว่าพระชายาของพวกเขา ถูกองค์รัชทายาททำให้วุ่นวายไปครึ่งค่อนคืนจึงเป็นที่มาของบทสนทนาเมื่อครู่นี้เยี่ยนเว่ยฉือรู้สึกว่าซ่างกวนซีพูดจาไม่ระวังปาก ช่างเหลวไหลสิ้นดี!เห็นได้ชัดว่านางไม่ได้ทำอะไรเลย พูดราวกับว่านางเคยชินเสียแล้ว น่ารังเกียจ!ดังนั้นเมื่อเยี่ยนเว่ยฉือลุกขึ้นออกจากห้อง
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 428 ช่างหวานล้ำ! ใช้ชีวิตร่วมกัน
ซ่างกวนซีไม่เคยฝากความหวังไว้กับผู้อื่นการต่อสู้เพียงลำพังมาหลายปี ทำให้เขาเคยชินกับการแบกรับทุกสิ่งทุกอย่างไว้ด้วยตัวเองแต่ตอนนี้เมื่อเห็นเยี่ยนเว่ยฉือที่ทั้งโกรธแค้นและมุ่งมั่น เขาก็รู้สึกว่าบางเรื่อง ควรจะเรียนรู้ที่จะแบ่งปันเรื่องน่ายินดีเมื่อพูดออกไป สองคนร่วมยินดีปรีดาเรื่องเศร้าเมื่อพูดออกไป ทั้งสองก็สามารถร่วมแบ่งปันความทุกข์ทำให้ความหวานยิ่งหวานขึ้น ทำให้ความขมลดลงครึ่งหนึ่งซ่างกวนซีลุกขึ้นนั่ง โอบกอดเยี่ยนเว่ยฉือ เขาวางคางไว้บนหูของนาง พูดอย่างอ่อนโยน "ได้ เจ้าช่วยข้า พวกเราจะร่วมกัน ล้างมลทินให้เสด็จแม่ ร่วมกันตามหาน้องสาว"เยี่ยนเว่ยฉือโอบกอดซ่างกวนซีตอบ แล้วพูดต่อ "พวกเราจะร่วมกันถอนพิษให้ท่าน ร่วมกันฉลองวันเกิดอีกหลาย ๆ ปี ร่วมกันกินบะหมี่อายุยืนอีกหลาย ๆ ชาม ใช้ชีวิต…ร่วมกัน"ใช้ชีวิต… ร่วมกัน?ตึกตัก!ตึกตัก!ตึกตัก!ซ่างกวนซีรู้สึกเพียงว่าหัวใจของตนเต้นรัว ความรู้สึกซาบซึ้งใจที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน กำลังโอบกอดหัวใจที่เคยเย็นชาของเขาทำให้หัวใจทั้งดวงของเขาร้อนรุ่มขึ้นเรื่อย ๆ เพราะคำพูดของเยี่ยนเว่ยฉือที่แท้เมื่อใช้ชีวิตร่วมกัน... สามารถทำเรื่องต่าง
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 427 นี่ไม่ใช่ความผิดของท่าน
"เป็นนางที่ช่วยพวกท่านไว้หรือ?" เยี่ยนเว่ยฉือถามต่อซ่างกวนซีส่ายหน้าเล็กน้อย "นางเป็นคนดีมาก นางมัดน้องสาวของข้าไว้แนบอก แบกลูกสาวตัวน้อยของนางไว้บนหลัง แล้วก็จูงมือข้า พยายามหลบหนี แต่นางเป็นเพียงสตรี ทั้งยังต้องดูแลเด็กถึงสามคน จะวิ่งหนีไปได้ไกลสักแค่ไหน? แม้ว่าพวกเราจะพยายามอย่างสุดกำลังแล้ว ก็ยังถูกพวกมือสังหารไล่ตามทัน มือสังหารถือหน้าไม้ ดูท่าทางจะไม่ปล่อยให้ใครรอดชีวิต นางส่งน้องสาวคืนให้ข้า ให้ข้าอุ้มนางแล้ววิ่งไปข้างหน้าโดยไม่ต้องหันกลับมามอง ส่วนนางก็พาลูกสาวตัวน้อยของนาง ถ่วงเวลาพวกมือสังหาร""แต่พวกมือสังหารเห็นได้ชัดว่ามุ่งเป้ามาที่ข้า พวกเขาถูกฮูหยินผู้นั้นรั้งตัวไว้ ไม่สามารถไล่ตามมาได้ จึงยิงหน้าไม้มาที่ข้า ลูกธนูดอกแรกยิงพลาด ไม่ได้คร่าชีวิตข้า เพียงแต่เฉี่ยวแขนของข้าไป เมื่อเห็นว่าลูกธนูดอกที่สองกำลังจะพุ่งเข้าใส่หน้าอก ฮูหยินผู้นั้นก็รีบวิ่งเข้ามา โอบกอดข้าแล้วกลิ้งลงไปจากเนินเขาด้วยกัน หลบการโจมตีที่ถึงชีวิตได้""แล้วอย่างไรต่อ? พวกท่านหนีรอดมาได้หรือไม่? ทุกคนยังมีชีวิตอยู่หรือไม่?" เยี่ยนเว่ยฉือถามด้วยความเป็นห่วงซ่างกวนซีส่ายหน้าเล็กน้อย "หลังจากกลิ้งลงมาจา
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 426 เหตุการณ์สะเทือนขวัญที่ศาลาไป๋หยาง
เยี่ยนเว่ยฉือรู้ว่า เรื่องเลวร้ายจะต้องเกิดขึ้นระหว่างทางกลับเมืองหลวงเป็นแน่แต่มันเกี่ยวอะไรกับความตะกละ?นางรออย่างใจเย็นให้ซ่างกวนซีพูดต่อไป“เสด็จแม่ทรงทราบว่า ในวังหน้าวังหลัง มีคนมากมายที่ไม่ต้องการให้พวกเราแม่ลูกมีที่ยืน ต่างก็หาวิธีที่จะกำจัดพวกเราให้พ้นทาง เพื่อจะได้เข้ามายึดครองตำแหน่งของเรา ดังนั้นตอนที่ไป พวกเราจึงปิดบังกำหนดการเดินทางตลอดทาง เดินทางทั้งวันทั้งคืน มิได้เปิดโอกาสให้ใครลงมือได้เลย แต่ระหว่างทางกลับ ก็บังเอิญเจอกับเทศกาลตวนอู่ ซึ่งเป็นวันคล้ายวันเกิดของข้า”ซ่างกวนซีถอนหายใจ จับมือเยี่ยนเว่ยฉือแน่นขึ้นเขาพูดต่อ “ในวันคล้ายวันเกิดทุกปี เสด็จแม่จะผูกด้ายมงคลให้ข้าด้วยพระองค์เอง และต้มบะหมี่อายุยืนให้ข้าหนึ่งชาม แม้ว่าเสด็จพ่อจะจัดงานเลี้ยงวันเกิดให้ข้าอย่างยิ่งใหญ่ มีขุนนางมาร่วมงานกันมากมาย แต่สิ่งที่ข้าชอบที่สุด ก็คือบะหมี่อายุยืนที่เสด็จแม่ทำด้วยพระองค์เอง ก็เพราะบะหมี่อายุยืนชามนี้นี่เอง ที่ทำให้พวกเราแม่ลูกต้องแยกจากกันตลอดกาล”จากคำบรรยายของซ่างกวนซีขบวนเสด็จของฮองเฮากลับวังหลวง ใช้เวลาเดินทางสองวันหนึ่งคืนในช่วงเย็นของวันตวนอู่ พวกเขาเดินทางมา
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 425 ซ่างกวนซีเผยความในใจ
ซ่างกวนซีคาดไม่ถึงเลยว่าเยี่ยนเว่ยฉือจะถามคำถามเช่นนี้ออกมาชั่วขณะหนึ่งสมองของเขาแทบจะหยุดทำงานเด็กคนนี้...ช่างทำให้คนไปไม่เป็นเก่งเสียจริงการยั่วเย้าคนโดยไม่แสดงออก นับว่าเป็นเสน่ห์ที่สะกดหัวใจที่สุดกระมัง?ซ่างกวนซีอยากจะพูดต่อ แต่เมื่อเห็นปิ่นหางหงส์ ก็พลันตระหนักถึงภาระหน้าที่บนบ่าและวันตายที่ไม่อาจรู้ได้เขาไม่อยากดึงเยี่ยนเว่ยฉือเข้ามาในวังวนนี้แต่ก็ไม่อยากผลักไสนางออกไปโดยง่ายช่างเถอะ ทนอีกหน่อยแล้วกันบางทีพรุ่งนี้เขาอาจจะหามัจฉาทองคำจิ่วหยางเจอก็ได้?ซ่างกวนซีจับมือเยี่ยนเว่ยฉือขึ้นมา แล้วเอ่ยว่า “เว่ยฉือ ข้าติดค้างคำขอโทษเจ้า”“ขอโทษ?” เยี่ยนเว่ยฉืองุนงงซ่างกวนซีพยักหน้า “วันเทศกาลตวนอู่ ข้าไม่ควรจะทำอาหารที่เจ้าอุตส่าห์เตรียมอย่างตั้งใจพัง ข้าผิดเอง”ที่แท้ก็เรื่องนี้นี่เอง เยี่ยนเว่ยฉือยิ้ม “ฝ่าบาทไม่ได้ชดเชยให้ข้าในวันรุ่งขึ้นแล้วหรือ ข้าไม่ได้ใส่ใจแล้ว”ซ่างกวนซีดึงนางลงไปนอนด้วยกัน โอบกอดนางเบา ๆ แล้วกล่าวต่อ “ที่ข้าไม่กินอะไรในวันตวนอู่ ก็เพราะว่าเมื่อสิบหกปีก่อน เป็นเพราะความตะกละของข้าเอง ทำให้เสด็จแม่ของข้าต้องสิ้นพระชนม์ และทำให้น้องสาวที่เพิ่งเ
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 424 จะทำต่อหรือไม่?
ซ่างกวนซีจ้องมองเยี่ยนเว่ยฉืออย่างแน่วแน่ เห็นหน้าอกของนางกระเพื่อมขึ้นลงอย่างรวดเร็วเพราะความตื่นเต้น และเห็นว่านางหน้าแดงจนถึงลำคอเพราะความเขินอายเขารู้สึกได้ถึงร่างกายของนางที่สั่นเล็กน้อย และดูเหมือนจะได้กลิ่นหอมที่เย้ายวนจากร่างของนางประตูแห่งร่างกาย เชิญเขาเข้าไปเป็นแขกเป็นอย่างที่เขาคิดหรือไม่?ซ่างกวนซีกำมือแน่น อดไม่ได้ที่จะถามตามความต้องการของเยี่ยนเว่ยฉือ "เช่นนั้น... ข้าต้องเคาะประตูอย่างไร?"เยี่ยนเว่ยฉือเงยหน้ามองซ่างกวนซี ดวงตาเผยความขุ่นเคืองเล็กน้อยนี่ต้องให้นางสอนด้วยหรือ?ก่อนหน้านี้... ก่อนหน้านี้ที่ใต้เตียงในหอวสันต์อนันตกาล เขา... เขาก็ทำได้ดีนี่นาเยี่ยนเว่ยฉือเบือนหน้าหนีอย่างรู้สึกผิดเล็กน้อย แต่ทันใดนั้นก็ถูกซ่างกวนซีจับคางไว้ซ่างกวนซีจับใบหน้าของนางให้หันกลับมาอย่างอ่อนโยน จากนั้นก็โน้มตัวลง จุมพิตลงไปเยี่ยนเว่ยฉือเบิกตากว้าง ขนตายาวสั่นระริก ราวกับหัวใจของนางที่เต้นรัวอย่างไม่เป็นส่ำหลังจากจูบอย่างแผ่วเบา ซ่างกวนซีก็เงยหน้าขึ้น มองนางอย่างอ่อนโยน "เช่นนี้หรือ?"ฟืด…เยี่ยนเว่ยฉือสูดลมหายใจเข้าลึก ร่างกายแทบจะละลายสัมผัสที่ใกล้ชิดเช่นเดี
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 423 ดวงตาคือหน้าต่างของหัวใจ แล้วปากเล่า?
แม้ว่าท่าทางของซ่างกวนซีจะดูดุร้ายแต่เยี่ยนเว่ยฉือกลับรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาเพราะสิ่งที่นางกังวลก่อนหน้านี้ไม่ได้เกิดขึ้นเลยซ่างกวนซีไม่ได้ระแวงนาง ไม่ได้รู้สึกว่านางเป็นปีศาจ และไม่ได้โลภอยากได้กำไลข้อมือของนางเขาแค่กังวลว่านางจะดึงดูดความสนใจของคนอื่น เพราะของล้ำค่าอาจนำมาซึ่งภัยพิบัติถึงชีวิตเยี่ยนเว่ยฉือมองซ่างกวนซีนิ่งๆ แล้วก็ยิ้มออกมา “ฝ่าบาท ท่านช่างดีเหลือเกินเพคะ!”ซ่างกวนซีชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นก็ขมวดคิ้วเบือนหน้าหนี “พูดจาดี ๆ ก็ไม่ได้ผล ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าใช้ก็คือไม่อนุญาต!”เยี่ยนเว่ยฉือปีนขึ้นไปหาซ่างกวนซีทันที เข้าไปใกล้ ๆ แล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นข้าจะไม่ใช้ต่อหน้าคนอื่น ใช้เฉพาะต่อหน้าฝ่าบาทเท่านั้น”การเข้าใกล้อย่างกะทันหัน ทำให้ซ่างกวนซีเอนหลังโดยไม่รู้ตัว เกือบจะหงายตกจากเตียงเยี่ยนเว่ยฉือเห็นท่าทางลนลานของเขา อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ คิดในใจว่า ‘ข้ายังนึกว่าเขาเก่งกาจ ที่แท้ก็แค่เสือกระดาษ ฮึ รู้จักแต่ขู่ข้า!’เยี่ยนเว่ยฉือผูกเชือกที่กระโปรงไปด้วย มองเขาอย่างขี้เล่นไปด้วยซ่างกวนซีถูกสายตาที่แฝงไปด้วยความเย้าหยอกนั้นมองจนรู้สึกโกรธขึ้นมาเล็กน้อยเขาจึงก
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 422 เผยความในใจกันเถอะ
ซ่างกวนซีซ่างกวนซียื่นมือออกไป ลูบคลำกำไลนั้นเบาๆ แล้วถามต่อ "เจ้าหมายความว่า เจ้าสามารถเก็บของทุกอย่างไว้ในกำไลนี้ได้?"เยี่ยนเว่ยฉือเบะปาก พูดอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ "ฝ่าบาท ท่านปล่อยข้าก่อนได้หรือไม่ ข้าจะค่อย ๆ อธิบายให้ท่านฟัง ดีหรือไม่?"ซ่างกวนซีลังเลเล็กน้อย "ปล่อยเจ้าแล้ว เจ้าก็จะพูดจาเหลวไหลอีก!"เยี่ยนเว่ยฉือพองแก้ม "ถ้าข้าพูดโกหก ท่านก็มัดข้าอีกครั้งสิ พูดด้วยท่าทางเช่นนี้... มันน่าอายเกินไป"เยี่ยนเว่ยฉือไม่กล้าขยับตัว กลัวว่าร่างกายของนางจะหลุดออกมาจากเสื้อตัวในแม้ว่าจะเคยนอนเตียงเดียวกับซ่างกวนซีหลายครั้งแล้ว แต่ในความทรงจำของนาง นางก็สวมเสื้อผ้าครบถ้วน ไม่เคย... ไม่เคยเปิดเผยเรือนร่างต่อเขาซ่างกวนซีเห็นท่าทางน่าสงสารของนางก็อดใจอ่อนไม่ได้เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งก็แก้สายรัดเอวที่ข้อมือของเยี่ยนเว่ยฉือออกเยี่ยนเว่ยฉือได้รับอิสระก็รีบดึงสาบเสื้อเข้าหากัน แล้วหลบไปที่มุมเตียงซ่างกวนซีเห็นดังนั้นก็อดไม่ได้ที่จะแค่นเสียงเด็กสาวคนนี้ ตอนหลับก็ถอดเสื้อผ้าตัวเอง โผเข้าหาอ้อมกอดเขาตอนตื่นกลับระแวดระวัง ป้องกันตัวราวกับจะผลักไสคนให้ออกไปให้ไกลไม่รู้จริง ๆ ว่านางคิดอะไรอ
