บทที่ 298 ควักลูกนัยน์ตานางเสีย

การทะเลาะเบาะแว้งของสองพ่อลูกนั้นส่งเสียงดังอยู่บ้าง ทำให้ดึงดูดความสนใจของผู้คนโดยรอบในทันที

เยี่ยนเว่ยฉือมองดูพวกเขาทั้งสองด้วยความสงสัย จากนั้นจึงถามว่า “ฝ่าบาท ดูเหมือนอ๋องจ่างซิ่นจะเกรงกลัวบุตรสาวของตนเองนะ?”

ซ่างกวนซีตอบว่า “มิใช่เกรงกลัว แต่หวงแหน อ๋องจ่างซิ่นอายุเกินครึ่งศตวรรษแล้ว มีทั้งภรรยาและอนุภรรยามากมาย แต่กลับมีบุตรสาวเพียงคนเดียว เขาย่อมรักประดุจดวงใจ”

เยี่ยนเว่ยฉือพยักหน้า “เป็นเช่นนี้นี่เอง รูปโฉมของท่านหญิงอิ่นตางนั้นดูซื่อๆ แต่แววตาของนางกลับดูหยาบคายยิ่งนัก เอาแต่จ้องมองท่านอยู่ร่ำไป หึ! เหมือนสุนัขป่าที่เห็นซาลาเปาเนื้อ”

ซ่างกวนซีจนปัญญา “พูดจาเหลวไหล ข้าจะเป็นซาลาเปาได้อย่างไร?”

เยี่ยนเว่ยฉือโผเข้ากอดแขนของซ่างกวนซี พลางยิ้มหวาน “ฝ่าบาทมิใช่ซาลาเปา แต่คือดวงใจของข้า ผู้ใดบังอาจหมายปององค์รัชทายาทของข้า ข้าจะควักลูกนัยน์ตาผู้นั้นเสีย!”

ฝ่าบาท…ของ…ข้า?

ซ่างกวนซีเม้มริมฝีปาก ในใจรู้สึกยินดีอยู่บ้าง แต่ภายนอกกลับแสร้งทำเป็นสงวนท่าที

“พอแล้ว อย่าได้พูดจาเหลวไหล!” ซ่างกวนซีดึงแขนของตนเองกลับ ยกมือขึ้นลูบผมของเยี่ยนเว่ยฉือเบา ๆ

ท่าทางที่แสดงความเอ็นดูนั้นทำให้