บทที่ 303 มัจฉาทองคำจิ่วหยางปรากฏ

แม้แต่ม้าเร็วที่เดินทางได้แปดร้อยลี้และกระทั่งพิราบสื่อสาร ก็ยังไม่อาจเทียบความเร็วกับนกฮูกหิมะเหล่านี้ได้เลย!

ทุกคนจ้องมองไข่นกคู่นั้นตาเป็นประกาย โดยเฉพาะอ๋องจ่างซิ่นที่อยู่ในสนามรบมาครึ่งชีวิต ยิ่งรู้ถึงประโยชน์ของนกฮูกหิมะเหล่านี้

เขาหันไปมองฮ่องเต้คังอู่ กล่าวว่า “ฝ่าบาท ให้กระหม่อมเลี้ยงดูนกฮูกหิมะคู่นี้ให้ฝ่าบาทได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

อันกั๋วกงไม่สนใจนก แต่เขาไม่อยากให้อ๋องจ่างซิ่นได้หน้าไปคนเดียว

จึงหัวเราะเบาๆ กล่าวว่า “ท่านคงไม่ได้ยินสิ่งที่องค์หญิงห้ากล่าว ใครเลี้ยงดู พวกมันก็จะเชื่อฟังคนนั้น นกฮูกหิมะเหล่านี้มอบให้ฝ่าบาท แน่นอนว่าฝ่าบาทต้องทรงเลี้ยงดูด้วยพระองค์เองจึงจะเหมาะสม”

อ๋องจ่างซิ่นเหลือบมองอันกั๋วกง ไม่ได้กล่าวอะไรอีก

เห็นได้ชัดว่าฮ่องเต้คังอู่ก็ไม่คิดจะมอบนกฮูกหิมะให้แก่อ๋องจ่างซิ่น จึงมองไปยังอวี้ฉืออวิ๋นจิ่น เอ่ยถามต่อไป “ฮ่องเต้แห่งเป่ยอิ้นช่างมีน้ำใจ ของที่มีชีวิตชิ้นที่สามคือสิ่งใด?”

อวี้ฉืออวิ๋นจิ่นเดินไปยังวัตถุทรงกลมขนาดใหญ่ที่อยู่กลางท้องพระโรง

สิ่งนั้นเพิ่งถูกยกเข้ามา วางอยู่บนพื้น มีขนาดใหญ่ เนื่องจากมีผ้าแดงคลุมอยู่ ทุกคนจึงมองไม่ออกว่าข้างในคืออ