LOGINShare
บทที่ 307 ทำให้เจ้าได้เปิดหูเปิดตา
Related chapters
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 308 โกรธเกรี้ยวอย่างคนไร้ความสามารถ
เยี่ยนเว่ยฉือยิ้มเล็กน้อย “มีความสามารถหรือไม่มี ขึ้นอยู่กับแต่ละคนจะมองอย่างไร ในสายตาข้า คนมีความสามารถย่อมใจกว้างอ่อนน้อม ฉลาดอย่างลึกซึ้งไม่โอ้อวด รู้โลกแต่ไม่ฉ้อฉล มีเสน่ห์แต่ไม่ต่ำช้า ส่วนคนไร้ความสามารถ…ทำได้เพียงแค่โกรธเกรี้ยว! โกรธเกรี้ยวเยี่ยงคนไร้ความสามารถ!”โกรธเกรี้ยวอย่างคนไร้ความสามารถ นี่ไม่ได้หมายถึงหานอวี่เฟยและอวี้ฉืออวิ๋นจิ่นที่อยู่ตรงหน้าหรอกหรือ?“เจ้า บังอาจนัก!” หานอวี่เฟยโกรธจนหน้าแดงคอแดงท่าทีที่ฉุนเฉียวนั้นยิ่งเหมือนอ๋องจ่างซิ่นเข้าไปทุกที“ใครกันแน่ที่บังอาจ?” ซ่างกวนซีกล่าวเบา ๆ ประโยคเดียวกลับหยุดยั้งเสียงคำรามของหานอวี่เฟยได้ทันทีเขากล่าวต่อ “ต่อหน้าคณะทูต ทำเสียงดังโวยวาย ดูเหมือนว่าท่านหญิงอิ๋นตางจะมีความสามารถในการแก้หมากกระดานนี้ เช่นนั้นเชิญเจ้าลองดูเถิด อย่าให้ผู้อื่นมองข้ามความสามารถของเจ้าไป!”เยี่ยนเว่ยฉือเลิกคิ้ว “ใช่แล้ว หากเจ้าเก่งเจ้าก็เล่นเองสิ!”หานอวี่เฟยไม่มีไหวพริบ จึงทนการยั่วยุเช่นนี้ไม่ได้ นางออดอ้อนซ่างกวนซีทันที “เสด็จพี่องค์รัชทายาท ท่านก็รู้แต่จะช่วยนาง ลองก็ลอง ข้าไม่กลัวหรอก!”โอ๊ย ๆ ๆ…เมื่อเห็นหญิงอ้วนน้ำหนักสองร้อ
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 309 ของขวัญชิ้นที่สองคืออะไร
อวี้ฉืออวิ๋นจิ่นมองไปที่ซ่างกวนหลี ยิ้มเล็กน้อยกล่าวว่า “ของขวัญชิ้นที่สองและชิ้นที่สามมีความเกี่ยวข้องกัน”“โอ้? ข้าอยากฟังรายละเอียด!” ซ่างกวนหลีก็ยิ้มอย่างสดใสคนดูรอบข้างมองออกว่าเป้าหมายของอวี้ฉืออวิ๋นจิ่น ส่วนใหญ่แล้วคือซ่างกวนหลีมิฉะนั้นคงไม่ยิ้มเอาใจเช่นนี้แต่ซ่างกวนหลีจะแต่งงานกับอวี้ฉืออวิ๋นจิ่นหรือไม่นั้นก็บอกไม่ได้อวี้ฉืออวิ๋นจิ่นตบมือ นางกำนัลชาวเป่ยอิ้นสองคนเดินเข้ามานางเปิดผ้าแดงทางซ้ายมือก่อน ทุกคนยื่นคอดู พบว่าถาดนั้นว่างเปล่าฮ่องเต้คังอู่บนที่สูงขมวดพระขนงด้วยความสงสัยฮองเฮาก็เอ่ยถาม “นี่…คือสิ่งใด? หรือว่าของขวัญคือถาดนี้?”อวี้ฉืออวิ๋นจิ่นส่ายหน้าเล็กน้อย จากนั้นถอนหายใจกล่าว “ขอทูลตามตรง สมบัติล้ำค่าชิ้นที่สองนี้คือสมบัติประจำชาติเป่ยอิ้นของเรา คัมภีร์ลับสวรรค์ไร้อักษร!”“อะไรนะ? คัมภีร์ลับสวรรค์ไร้อักษร?!” อันกั๋วกงตื่นเต้นจนเกือบจะลุกขึ้นยืนเห็นได้ชัดว่าฮ่องเต้คังอู่ก็ประหลาดใจเช่นกัน เขาถามว่า “คือคัมภีร์ที่สามารถหยั่งรู้อดีตและอนาคตได้ใช่หรือไม่?”อวี้ฉืออวิ๋นจิ่นพยักหน้า “ถูกต้องแล้ว”“แล้วหนังสือเล่มนั้นอยู่ที่ใด?” อ๋องจ่างซิ่นก็ถามอย่างใจ
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 310 ของขวัญชิ้นที่สามที่น่าตกตะลึง
อวี้ฉืออวิ๋นจิ่นส่ายหน้าเล็กน้อย กล่าวว่า “มิใช่ ของล้ำค่าชิ้นที่สามนี้ หากจะกล่าวโดยละเอียด ถือได้ว่าเป็นการยืมดอกไม้สักการะไต้ซือ เพราะสิ่งนี้มิได้เป็นของเป่ยอิ้น”มิใช่ของเป่ยอิ้น?เมื่ออวี้ฉืออวิ๋นจิ่นกล่าวจบ ก็เปิดผ้าแดงทางขวามือทุกคนเห็นว่าบนถาดนั้นมีเพียงปิ่นปักผมที่ไม่แวววาวนัก ดูเหมือนจะเป็นส่วนหนึ่งของเครื่องประดับศีรษะในขณะที่ทุกคนสงสัยฮ่องเต้คังอู่และซ่างกวนซีกล่าวพร้อมกัน “ปิ่นหางหงส์!”สองพ่อลูกสบตากัน เห็นได้ชัดว่าต่างก็ประหลาดใจที่อีกฝ่ายจำสิ่งนี้ได้อันกั๋วกงและอ๋องจ่างซิ่นก็สบตากัน ทั้งสองมีสีหน้างุนงงอ๋องจ่างซิ่นพึมพำ “ปิ่นหางหงส์…นี่คือ…นี่คือของรักของฮองเฮาองค์ก่อนมิใช่หรือ?”อ๋องจ่างซิ่นจำเครื่องประดับเหล่านั้นไม่ได้ แต่เขาจำชื่อนี้ได้อันกั๋วกงก็จำชื่อนี้ได้เช่นกัน นี่เป็นของรักของฮองเฮาองค์ก่อนจริง และเป็นสมบัติติดตัวของนางแต่เครื่องประดับปิ่นหางหงส์ชุดนั้นไม่ได้ฝังไปพร้อมกับพระศพของฮองเฮาองค์ก่อนหรอกหรือ?ฮ่องเต้คังอู่ตื่นเต้นจนก้าวลงจากบัลลังก์มังกร เมื่อซ่างกวนซีเห็นเช่นนั้นก็รีบตามไปสองพ่อลูกมองไปที่ปิ่นปักผม สามารถยืนยันได้ว่าเป็นปิ่นหางห
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 311 ประหารพวกมันให้หมด!
“จะให้ข้าระงับโทสะได้อย่างไร? แม้แต่สุสานหลวงก็ดูแลไม่ได้ เช่นนั้นจงประหารองครักษ์ที่ดูแลสุสานหลวงทั้งหมด!” ฮ่องเต้คังอู่ทรงพระพิโรธยิ่งนัก!ยิ่งพระองค์ทรงพระพิโรธ ฮองเฮาองค์ปัจจุบันก็ยิ่งรู้สึกอึดอัดเพราะทุกคนรู้ดีว่า ฮ่องเต้คังอู่ทรงพระพิโรธเช่นนี้ ย่อมเป็นเพราะทรงอาลัยรักอดีตฮองเฮาอย่างแน่นอนเมื่อซ่างกวนซีเห็นดังนั้นจึงกราบทูลว่า “เสด็จพ่อ โปรดอนุญาตให้ลูกนำทหารไปตรวจสอบสุสานหลวงด้วยตนเองเถิดพ่ะย่ะค่ะ!”นั่นเป็นสถานที่ฝังพระศพของพระมารดา เขาไม่ไปดู จะวางใจได้อย่างไรเรื่องนี้มอบหมายให้ซ่างกวนซี ย่อมเหมาะสมที่สุด แต่สิ่งที่ทำให้ซ่างกวนซีประหลาดใจก็คือ ฮ่องเต้คังอู่ไม่อนุมัติฮ่องเต้คังอู่ทรงปฏิเสธ “มิได้ ให้กงไห่ แม่ทัพใหญ่แห่งกองทหารหลงฉี นำทหารม้าสามพันนายไปยังสุสานหลวง”ทหารม้าสามพันนาย?นี่เพียงพอที่จะสังหารองครักษ์ที่ดูแลสุสานหลวงทั้งหมดลงได้เชียวนะทุกคนมองหน้ากัน ไม่มีใครกล้าเอ่ย ทุกคนรู้ดีว่า ฮ่องเต้คังอู่ทรงพระพิโรธจริง ๆ!หลังจากทรงมีพระราชโองการ ฮ่องเต้คังอู่ก็ทรงสูดลมหายใจเข้าลึก จากนั้นจึงทรงหยิบปิ่นปักผมหงส์ทองคำขึ้นมาอย่างระมัดระวังทรงวางปิ่นปักผมไว้ตรงหน
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 312 จับนาง! มีร่องรอยให้ติดตาม!
อวี้ฉืออวิ๋นจ้าวและอวี้ฉืออวิ๋นจิ่นพยักหน้าพร้อมกันอวี้ฉืออวิ๋นจิ่นเอ่ยปาก “ใช่แล้วเพคะ วันนั้นปิ่นปักผมทั้งสองอันสวมอยู่บนศีรษะของนาง แต่ระหว่างการต่อสู้ ทำร่วงหล่นไปหนึ่งอัน”“สารเลว สมบัติของอดีตฮองเฮา พวกมันมีสิทธิ์ใช้ได้อย่างไร? จับพวกมันมาให้ข้า! จับทั้งสองคนมาแล้วลงโทษประหารห้าม้าแยกร่าง!”ลำคอของเยี่ยนเว่ยฉือตึงแน่น กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากทันใดนั้นนางก็เข้าใจจุดประสงค์ของชาวเป่ยอิ้นพวกเขาไม่ได้ตั้งใจจะมอบคัมภีร์ลับสวรรค์ไร้อักษรให้เป็นของกำนัลแก่แคว้นหลีพวกเขาเพียงต้องการใช้ประโยชน์จากอำนาจของแคว้นหลี่ เพื่อค้นหาฮวาอวี๋ในเมืองหลวงแต่พวกเขาก็กังวลว่าแคว้นแคว้นหลีทุ่มเทไม่เต็มที่ ดังนั้นจึงนำปิ่นหงส์ออกมา เพื่อให้ฮ่องเต้คังอู่ทราบว่าฮวาอวี๋ไม่เพียงแต่ปล้นสุสานหลวงของเป่ยอิ้น แต่ยังปล้นสุสานหลวงของแคว้นหลีด้วยด้วยวิธีนี้ ฮ่องเต้คังอู่จะทรงพิโรธ และจะสั่งให้ผู้ใต้บังคับบัญชาทุ่มเทกับเรื่องนี้อย่างเต็มที่เหตุผลนั้นถูกต้อง แต่ชาวเป่ยอิ้นมีปิ่นอยู่ในมือได้อย่างไร?ปิ่นปักผมคู่เล็ก ๆ ที่นางซื้อมา เห็นชัดว่าเลือกซื้อจากโรงรับจำนำหรือว่าผู้บงการเบื้องหลังโรงรับจำนำ
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 313 สตรีที่ทุกคนหมายหัว
“จริงหรือเท็จ? อัศจรรย์อะไรเยี่ยงนี้?” อ๋องจ่างซิ่นแสดงความไม่เชื่ออันกั๋วกงก็เอ่ยปาก “ปิ่นหางหงส์ถูกฝังอยู่ใต้ดินมาหลายปี ยังจะมีสรรพคุณนี้เหลืออยู่หรือ? อีกอย่าง เพียงแค่สัมผัสเบา ๆ แล้วคนผู้นั้นกลับไปก็ต้องอาบน้ำชำระร่างกาย จะยังคงหลงเหลือสรรพคุณของดอกหางหงส์อยู่ได้อย่างไร?”อวี้ฉืออวิ๋นจิ่นพยักหน้า “เดิมทีพวกเราก็สงสัยเงื่อนงำนี้ว่าจะสามารถใช้พิสูจน์ได้หรือไม่ จึงได้ซื้อเถาเหลยกงมาเล็กน้อย แล้วลองทดสอบ”เมื่อพูดถึงตรงนี้ อวี้ฉืออวิ๋นจิ่นก็หันไปพยักหน้าให้นางกำนัลที่อยู่ข้างกายทุกคนจำนางกำนัลคนนั้นได้ ก็คือนางกำนัลที่เพิ่งถือปิ่นนั้นทุกคนเห็นนางหยิบถ้วยชาต่อหน้าอวี้ฉืออวิ๋นจิ่น จากนั้นหยิบผงบางอย่างออกมาแล้วเทลงในถ้วยชาอวี้ฉืออวิ๋นจิ่นอธิบาย “นี่คือเถาเหลยกงตากแห้ง จากนั้นนำมาบดเป็นผง”นางกำนัลเทผงลงในน้ำชาแล้วคนให้เข้ากัน จากนั้นใช้นิ้วจุ่ม แล้วทาลงบนฝ่ามือสุดท้ายก็กางฝ่ามือออก ให้ทุกคนดูแน่นอนว่ามีผื่นแดงปรากฏบนฝ่ามือขาวซีดแต่เดิมด้วยความเร็วที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่านางกำนัลขมวดคิ้วเล็กน้อย น่าจะเป็นเพราะคันจนทนไม่ไหวอันกั๋วกงตกใจจนยืดตัวตรง จ้องมองมือของตน
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 314 มีข้าอยู่ เจ้าไม่ต้องกังวล
เป็นดังคาด ทันทีที่นางหันไปก็เห็นซ่างกวนซีมองนางด้วยสีหน้าสงบนิ่งเยี่ยนเว่ยฉือยิ้มแหย ๆ อย่างกระอักกระอ่วน กำลังจะวางถ้วยชาลง ก็เห็นซ่างกวนซีดึงมืออีกข้างของนางขึ้นมาอุณหภูมิอบอุ่นจากฝ่ามือของเขาส่งผ่านไปยังมือของเยี่ยนเว่ยฉือเหงื่อเย็นที่มือของนางแห้งเหือดไปในพริบตาแม้ซ่างกวนซีจะไม่พูดอะไรสักคำ แม้กระทั่งในแววตาของเขาจะไม่มีความอ่อนโยนแม้แต่น้อยแต่เยี่ยนเว่ยฉือก็ยังรับรู้ได้ถึงความรู้สึกปลอบโยนจากการกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเขาเขากำลังบอกนางว่า ไม่เป็นไร ไม่ต้องกังวล สบายใจได้เยี่ยนเว่ยฉือรู้สึกซาบซึ้งใจ จึงกางนิ้วออกสอดประสานเข้ากับนิ้วของซ่างกวนซี จับมือนั้นไว้แน่นซ่างกวนซีชะงักไปเล็กน้อย ก้มลงมองมือของคนทั้งสอง จากนั้นก็ปล่อยให้นางทำเช่นนั้นเพราะเขารับรู้ได้ถึงความรู้สึกพึ่งพาของเยี่ยนเว่ยฉือเด็กสาวที่ฉลาดแกมโกง อยากทำทุกอย่างด้วยตัวเอง มีเล่ห์เหลี่ยมมากมายในที่สุดก็มีวันที่เริ่มพึ่งพาเขาแล้วซ่างกวนซีค่อย ๆ ยกนิ้วชี้ขึ้น เคาะลงบนหลังมือของเยี่ยนเว่ยฉือสามครั้งเยี่ยนเว่ยฉืองุนงงไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็อดไม่ได้ที่จะเม้มปากยิ้ม เพราะนางคิดว่าการเคาะสามครั้งนั้นหมาย
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 315 ข้าจะขึ้นแทนที่ชายาเอกขององค์รัชทายาท!
“ความคิดดี!” หานอวี่เฟยอุทานเสียงดัง ดึงดูดความสนใจของทุกคนในทันทีเยี่ยนชิงซูตัวแข็งทื่อ แทบอยากจะหายตัวไปจากตรงนั้น หลบหนีจากสายตาของทุกคนพี่ญิงลูกพี่ลูกน้องของนาง เหตุใดถึงได้โง่เขลาเช่นนี้ เรื่องแบบนี้ควรพูดกันเป็นการส่วนตัว เหตุใดต้องตะโกนออกมาดัง ๆ เช่นนี้ด้วย!อ๋องจ่างซิ่นที่อยู่ข้าง ๆ เห็นบุตรสาวของตนมีท่าทีตื่นเต้น อดไม่ได้ที่จะถาม “เกิดอะไรขึ้น? ความคิดที่ดีอะไร?”หานอวี่เฟยเอ่ยปากทันที “ท่านพ่อ! ข้าอยากอภิเษกกับองค์รัชทายาท ท่านพ่อช่วยทูลขอพระราชทานการอภิเษกสมรสจากฝ่าบาทด้วย”หานอวี่เฟยพูดโดยไม่มีความเกรงใจ ทั้งยังไม่ได้ลดระดับเสียงแม้แต่น้อยกล่าวอีกนัยหนึ่ง ทุกคนได้ยินคำขออันเหลือเชื่อของนางกันถ้วนทั่วทุกคนตกตะลึง คิดว่าตนเองหูฝาดมีสตรีที่ไหนกันที่กล้าตะโกนต่อหน้าธารกำนัลว่าตนเองต้องการแต่งงานกับใคร?อีกทั้งคนที่นางหมายปอง ยังเป็นบุรุษที่มีภรรยาแล้วอีกด้วย!อ๋องจ่างซิ่นจ้องมองบุตรสาวของตนอย่างงุนงง ขยิบตา แล้วจ้องเขม็งอีกครั้งไม่ผิดแน่ นางปกติดีทุกอย่าง แล้วเหตุใดคำพูดที่พูดออกมาถึงได้เหลือเชื่อเช่นนี้?ชายาอ๋องจ่างซิ่นรีบดึงมือบุตรสาว “เฟยเอ๋อร์ อย่าพูดจาเ
Latest chapter
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 430 รินชาขอขมา
ซ่างกวนซีเห็นดังนั้นก็ยื่นมือไปหานาง "เต๋อซ่วนกงกงอุตส่าห์มาทั้ง ๆ ที่ฝนตก มิเช่นนั้นข้าคงมิให้เจ้าต้องลำบากมาด้วยตนเอง"พูดอีกอย่างก็คือ วันนี้ที่ให้เกียรติก็เพราะเห็นแก่ฝ่าบาท ไม่ใช่ฮองเฮา และยิ่งไม่ใช่เพื่อองค์หญิงเหวินหลิงเยี่ยนเว่ยฉือยิ้มให้องค์หญิงเหวินหลิง จากนั้นก็เดินไปข้างหน้า วางมือของตนเองบนมือของซ่างกวนซี แล้วนั่งลงด้วยกันจากนั้นเยี่ยนเว่ยฉือก็เอ่ยว่า "เอาล่ะ ข้ามาแล้ว องค์หญิงมีอะไรอยากทำอยากพูดก็รีบทำรีบพูดเถิด ตอนนี้ข้ายังอารมณ์ดีอยู่!"องค์หญิงเหวินหลิงขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความโกรธนางเป็นแก้วตาดวงใจของฝ่าบาทและฮองเฮา เสด็จพี่ทุกคนต่างก็รักใคร่เอ็นดูนาง ไม่เคยต้องลำบากเช่นนี้มาก่อนแต่ใครจะรู้ว่าเยี่ยนเว่ยฉือทำอะไรกับนาง สำนักหมอหลวงทั้งสำนักก็ยังจนปัญญานางคันคะเยอจนแทบจะทนไม่ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเวลากลางคืน แทบจะข่มตานอนไม่หลับสตรีให้ความสำคัญกับรูปร่างหน้าตามากที่สุด นางไม่กล้าเกาแรง ๆ กลัวผิวหนังจะถลอก ได้แต่อดทนไว้ช่วงหลายวันที่ผ่านมา นอกจากกินยานอนหลับแล้วก็แทบจะไม่ได้นอนเลยเมื่อนึกถึงความทุกข์ทรมานที่ตนเองได้รับ องค์หญิงเหวินหลิงก็ข่มความไม่พอใจ
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 429 ขอโทษถึงที่
ความจริงแล้วซ่างกวนซีไม่ได้พูดโกหก เมื่อคืนหลังจากทั้งสองคนนอนหลับไปแล้ว เยี่ยนเว่ยฉือรู้สึกไม่สบายตัวเพราะสวมเสื้อตัวนอก จึงดึงทึ้งเสื้อผ้าของตัวเองตลอดเวลาท่านอนของนางก็ไม่ดี พลิกตัวไปมาในขณะที่ซ่างกวนซีใช้ชีวิตอยู่ในสนามรบมานาน ทำให้เขาเป็นคนนอนไวดังนั้นเยี่ยนเว่ยฉือจึงทำให้เขาไม่ได้นอนหลับตลอดทั้งคืนด้วยความจนใจ ซ่างกวนซีจึงลุกขึ้นมาช่วยเยี่ยนเว่ยฉือถอดเสื้อตัวนอกออก แล้วรอจนกระทั่งนางหลับสนิท จึงได้นอนพักไปครู่หนึ่งเขาไม่ได้นอนหลับสบาย คิดว่าเยี่ยนเว่ยฉือก็คงจะนอนไม่หลับเช่นกันดังนั้นก่อนจะไปประชุมราชสำนักในวันนี้ ซ่างกวนซีจึงสั่งบ่าวรับใช้ไม่ให้ไปรบกวนการพักผ่อนเยี่ยนเว่ยฉือจากนั้นเขาก็บ่นออกมาลอย ๆ ว่า "ถูกเด็กคนนั้นทำให้วุ่นวายไปครึ่งค่อนคืน" บ่าวรับใช้ได้ยินเช่นนั้นก็เข้าใจผิดไปคิดว่าพระชายาของพวกเขา ถูกองค์รัชทายาททำให้วุ่นวายไปครึ่งค่อนคืนจึงเป็นที่มาของบทสนทนาเมื่อครู่นี้เยี่ยนเว่ยฉือรู้สึกว่าซ่างกวนซีพูดจาไม่ระวังปาก ช่างเหลวไหลสิ้นดี!เห็นได้ชัดว่านางไม่ได้ทำอะไรเลย พูดราวกับว่านางเคยชินเสียแล้ว น่ารังเกียจ!ดังนั้นเมื่อเยี่ยนเว่ยฉือลุกขึ้นออกจากห้อง
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 428 ช่างหวานล้ำ! ใช้ชีวิตร่วมกัน
ซ่างกวนซีไม่เคยฝากความหวังไว้กับผู้อื่นการต่อสู้เพียงลำพังมาหลายปี ทำให้เขาเคยชินกับการแบกรับทุกสิ่งทุกอย่างไว้ด้วยตัวเองแต่ตอนนี้เมื่อเห็นเยี่ยนเว่ยฉือที่ทั้งโกรธแค้นและมุ่งมั่น เขาก็รู้สึกว่าบางเรื่อง ควรจะเรียนรู้ที่จะแบ่งปันเรื่องน่ายินดีเมื่อพูดออกไป สองคนร่วมยินดีปรีดาเรื่องเศร้าเมื่อพูดออกไป ทั้งสองก็สามารถร่วมแบ่งปันความทุกข์ทำให้ความหวานยิ่งหวานขึ้น ทำให้ความขมลดลงครึ่งหนึ่งซ่างกวนซีลุกขึ้นนั่ง โอบกอดเยี่ยนเว่ยฉือ เขาวางคางไว้บนหูของนาง พูดอย่างอ่อนโยน "ได้ เจ้าช่วยข้า พวกเราจะร่วมกัน ล้างมลทินให้เสด็จแม่ ร่วมกันตามหาน้องสาว"เยี่ยนเว่ยฉือโอบกอดซ่างกวนซีตอบ แล้วพูดต่อ "พวกเราจะร่วมกันถอนพิษให้ท่าน ร่วมกันฉลองวันเกิดอีกหลาย ๆ ปี ร่วมกันกินบะหมี่อายุยืนอีกหลาย ๆ ชาม ใช้ชีวิต…ร่วมกัน"ใช้ชีวิต… ร่วมกัน?ตึกตัก!ตึกตัก!ตึกตัก!ซ่างกวนซีรู้สึกเพียงว่าหัวใจของตนเต้นรัว ความรู้สึกซาบซึ้งใจที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน กำลังโอบกอดหัวใจที่เคยเย็นชาของเขาทำให้หัวใจทั้งดวงของเขาร้อนรุ่มขึ้นเรื่อย ๆ เพราะคำพูดของเยี่ยนเว่ยฉือที่แท้เมื่อใช้ชีวิตร่วมกัน... สามารถทำเรื่องต่าง
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 427 นี่ไม่ใช่ความผิดของท่าน
"เป็นนางที่ช่วยพวกท่านไว้หรือ?" เยี่ยนเว่ยฉือถามต่อซ่างกวนซีส่ายหน้าเล็กน้อย "นางเป็นคนดีมาก นางมัดน้องสาวของข้าไว้แนบอก แบกลูกสาวตัวน้อยของนางไว้บนหลัง แล้วก็จูงมือข้า พยายามหลบหนี แต่นางเป็นเพียงสตรี ทั้งยังต้องดูแลเด็กถึงสามคน จะวิ่งหนีไปได้ไกลสักแค่ไหน? แม้ว่าพวกเราจะพยายามอย่างสุดกำลังแล้ว ก็ยังถูกพวกมือสังหารไล่ตามทัน มือสังหารถือหน้าไม้ ดูท่าทางจะไม่ปล่อยให้ใครรอดชีวิต นางส่งน้องสาวคืนให้ข้า ให้ข้าอุ้มนางแล้ววิ่งไปข้างหน้าโดยไม่ต้องหันกลับมามอง ส่วนนางก็พาลูกสาวตัวน้อยของนาง ถ่วงเวลาพวกมือสังหาร""แต่พวกมือสังหารเห็นได้ชัดว่ามุ่งเป้ามาที่ข้า พวกเขาถูกฮูหยินผู้นั้นรั้งตัวไว้ ไม่สามารถไล่ตามมาได้ จึงยิงหน้าไม้มาที่ข้า ลูกธนูดอกแรกยิงพลาด ไม่ได้คร่าชีวิตข้า เพียงแต่เฉี่ยวแขนของข้าไป เมื่อเห็นว่าลูกธนูดอกที่สองกำลังจะพุ่งเข้าใส่หน้าอก ฮูหยินผู้นั้นก็รีบวิ่งเข้ามา โอบกอดข้าแล้วกลิ้งลงไปจากเนินเขาด้วยกัน หลบการโจมตีที่ถึงชีวิตได้""แล้วอย่างไรต่อ? พวกท่านหนีรอดมาได้หรือไม่? ทุกคนยังมีชีวิตอยู่หรือไม่?" เยี่ยนเว่ยฉือถามด้วยความเป็นห่วงซ่างกวนซีส่ายหน้าเล็กน้อย "หลังจากกลิ้งลงมาจา
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 426 เหตุการณ์สะเทือนขวัญที่ศาลาไป๋หยาง
เยี่ยนเว่ยฉือรู้ว่า เรื่องเลวร้ายจะต้องเกิดขึ้นระหว่างทางกลับเมืองหลวงเป็นแน่แต่มันเกี่ยวอะไรกับความตะกละ?นางรออย่างใจเย็นให้ซ่างกวนซีพูดต่อไป“เสด็จแม่ทรงทราบว่า ในวังหน้าวังหลัง มีคนมากมายที่ไม่ต้องการให้พวกเราแม่ลูกมีที่ยืน ต่างก็หาวิธีที่จะกำจัดพวกเราให้พ้นทาง เพื่อจะได้เข้ามายึดครองตำแหน่งของเรา ดังนั้นตอนที่ไป พวกเราจึงปิดบังกำหนดการเดินทางตลอดทาง เดินทางทั้งวันทั้งคืน มิได้เปิดโอกาสให้ใครลงมือได้เลย แต่ระหว่างทางกลับ ก็บังเอิญเจอกับเทศกาลตวนอู่ ซึ่งเป็นวันคล้ายวันเกิดของข้า”ซ่างกวนซีถอนหายใจ จับมือเยี่ยนเว่ยฉือแน่นขึ้นเขาพูดต่อ “ในวันคล้ายวันเกิดทุกปี เสด็จแม่จะผูกด้ายมงคลให้ข้าด้วยพระองค์เอง และต้มบะหมี่อายุยืนให้ข้าหนึ่งชาม แม้ว่าเสด็จพ่อจะจัดงานเลี้ยงวันเกิดให้ข้าอย่างยิ่งใหญ่ มีขุนนางมาร่วมงานกันมากมาย แต่สิ่งที่ข้าชอบที่สุด ก็คือบะหมี่อายุยืนที่เสด็จแม่ทำด้วยพระองค์เอง ก็เพราะบะหมี่อายุยืนชามนี้นี่เอง ที่ทำให้พวกเราแม่ลูกต้องแยกจากกันตลอดกาล”จากคำบรรยายของซ่างกวนซีขบวนเสด็จของฮองเฮากลับวังหลวง ใช้เวลาเดินทางสองวันหนึ่งคืนในช่วงเย็นของวันตวนอู่ พวกเขาเดินทางมา
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 425 ซ่างกวนซีเผยความในใจ
ซ่างกวนซีคาดไม่ถึงเลยว่าเยี่ยนเว่ยฉือจะถามคำถามเช่นนี้ออกมาชั่วขณะหนึ่งสมองของเขาแทบจะหยุดทำงานเด็กคนนี้...ช่างทำให้คนไปไม่เป็นเก่งเสียจริงการยั่วเย้าคนโดยไม่แสดงออก นับว่าเป็นเสน่ห์ที่สะกดหัวใจที่สุดกระมัง?ซ่างกวนซีอยากจะพูดต่อ แต่เมื่อเห็นปิ่นหางหงส์ ก็พลันตระหนักถึงภาระหน้าที่บนบ่าและวันตายที่ไม่อาจรู้ได้เขาไม่อยากดึงเยี่ยนเว่ยฉือเข้ามาในวังวนนี้แต่ก็ไม่อยากผลักไสนางออกไปโดยง่ายช่างเถอะ ทนอีกหน่อยแล้วกันบางทีพรุ่งนี้เขาอาจจะหามัจฉาทองคำจิ่วหยางเจอก็ได้?ซ่างกวนซีจับมือเยี่ยนเว่ยฉือขึ้นมา แล้วเอ่ยว่า “เว่ยฉือ ข้าติดค้างคำขอโทษเจ้า”“ขอโทษ?” เยี่ยนเว่ยฉืองุนงงซ่างกวนซีพยักหน้า “วันเทศกาลตวนอู่ ข้าไม่ควรจะทำอาหารที่เจ้าอุตส่าห์เตรียมอย่างตั้งใจพัง ข้าผิดเอง”ที่แท้ก็เรื่องนี้นี่เอง เยี่ยนเว่ยฉือยิ้ม “ฝ่าบาทไม่ได้ชดเชยให้ข้าในวันรุ่งขึ้นแล้วหรือ ข้าไม่ได้ใส่ใจแล้ว”ซ่างกวนซีดึงนางลงไปนอนด้วยกัน โอบกอดนางเบา ๆ แล้วกล่าวต่อ “ที่ข้าไม่กินอะไรในวันตวนอู่ ก็เพราะว่าเมื่อสิบหกปีก่อน เป็นเพราะความตะกละของข้าเอง ทำให้เสด็จแม่ของข้าต้องสิ้นพระชนม์ และทำให้น้องสาวที่เพิ่งเ
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 424 จะทำต่อหรือไม่?
ซ่างกวนซีจ้องมองเยี่ยนเว่ยฉืออย่างแน่วแน่ เห็นหน้าอกของนางกระเพื่อมขึ้นลงอย่างรวดเร็วเพราะความตื่นเต้น และเห็นว่านางหน้าแดงจนถึงลำคอเพราะความเขินอายเขารู้สึกได้ถึงร่างกายของนางที่สั่นเล็กน้อย และดูเหมือนจะได้กลิ่นหอมที่เย้ายวนจากร่างของนางประตูแห่งร่างกาย เชิญเขาเข้าไปเป็นแขกเป็นอย่างที่เขาคิดหรือไม่?ซ่างกวนซีกำมือแน่น อดไม่ได้ที่จะถามตามความต้องการของเยี่ยนเว่ยฉือ "เช่นนั้น... ข้าต้องเคาะประตูอย่างไร?"เยี่ยนเว่ยฉือเงยหน้ามองซ่างกวนซี ดวงตาเผยความขุ่นเคืองเล็กน้อยนี่ต้องให้นางสอนด้วยหรือ?ก่อนหน้านี้... ก่อนหน้านี้ที่ใต้เตียงในหอวสันต์อนันตกาล เขา... เขาก็ทำได้ดีนี่นาเยี่ยนเว่ยฉือเบือนหน้าหนีอย่างรู้สึกผิดเล็กน้อย แต่ทันใดนั้นก็ถูกซ่างกวนซีจับคางไว้ซ่างกวนซีจับใบหน้าของนางให้หันกลับมาอย่างอ่อนโยน จากนั้นก็โน้มตัวลง จุมพิตลงไปเยี่ยนเว่ยฉือเบิกตากว้าง ขนตายาวสั่นระริก ราวกับหัวใจของนางที่เต้นรัวอย่างไม่เป็นส่ำหลังจากจูบอย่างแผ่วเบา ซ่างกวนซีก็เงยหน้าขึ้น มองนางอย่างอ่อนโยน "เช่นนี้หรือ?"ฟืด…เยี่ยนเว่ยฉือสูดลมหายใจเข้าลึก ร่างกายแทบจะละลายสัมผัสที่ใกล้ชิดเช่นเดี
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 423 ดวงตาคือหน้าต่างของหัวใจ แล้วปากเล่า?
แม้ว่าท่าทางของซ่างกวนซีจะดูดุร้ายแต่เยี่ยนเว่ยฉือกลับรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาเพราะสิ่งที่นางกังวลก่อนหน้านี้ไม่ได้เกิดขึ้นเลยซ่างกวนซีไม่ได้ระแวงนาง ไม่ได้รู้สึกว่านางเป็นปีศาจ และไม่ได้โลภอยากได้กำไลข้อมือของนางเขาแค่กังวลว่านางจะดึงดูดความสนใจของคนอื่น เพราะของล้ำค่าอาจนำมาซึ่งภัยพิบัติถึงชีวิตเยี่ยนเว่ยฉือมองซ่างกวนซีนิ่งๆ แล้วก็ยิ้มออกมา “ฝ่าบาท ท่านช่างดีเหลือเกินเพคะ!”ซ่างกวนซีชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นก็ขมวดคิ้วเบือนหน้าหนี “พูดจาดี ๆ ก็ไม่ได้ผล ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าใช้ก็คือไม่อนุญาต!”เยี่ยนเว่ยฉือปีนขึ้นไปหาซ่างกวนซีทันที เข้าไปใกล้ ๆ แล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นข้าจะไม่ใช้ต่อหน้าคนอื่น ใช้เฉพาะต่อหน้าฝ่าบาทเท่านั้น”การเข้าใกล้อย่างกะทันหัน ทำให้ซ่างกวนซีเอนหลังโดยไม่รู้ตัว เกือบจะหงายตกจากเตียงเยี่ยนเว่ยฉือเห็นท่าทางลนลานของเขา อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ คิดในใจว่า ‘ข้ายังนึกว่าเขาเก่งกาจ ที่แท้ก็แค่เสือกระดาษ ฮึ รู้จักแต่ขู่ข้า!’เยี่ยนเว่ยฉือผูกเชือกที่กระโปรงไปด้วย มองเขาอย่างขี้เล่นไปด้วยซ่างกวนซีถูกสายตาที่แฝงไปด้วยความเย้าหยอกนั้นมองจนรู้สึกโกรธขึ้นมาเล็กน้อยเขาจึงก
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 422 เผยความในใจกันเถอะ
ซ่างกวนซีซ่างกวนซียื่นมือออกไป ลูบคลำกำไลนั้นเบาๆ แล้วถามต่อ "เจ้าหมายความว่า เจ้าสามารถเก็บของทุกอย่างไว้ในกำไลนี้ได้?"เยี่ยนเว่ยฉือเบะปาก พูดอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ "ฝ่าบาท ท่านปล่อยข้าก่อนได้หรือไม่ ข้าจะค่อย ๆ อธิบายให้ท่านฟัง ดีหรือไม่?"ซ่างกวนซีลังเลเล็กน้อย "ปล่อยเจ้าแล้ว เจ้าก็จะพูดจาเหลวไหลอีก!"เยี่ยนเว่ยฉือพองแก้ม "ถ้าข้าพูดโกหก ท่านก็มัดข้าอีกครั้งสิ พูดด้วยท่าทางเช่นนี้... มันน่าอายเกินไป"เยี่ยนเว่ยฉือไม่กล้าขยับตัว กลัวว่าร่างกายของนางจะหลุดออกมาจากเสื้อตัวในแม้ว่าจะเคยนอนเตียงเดียวกับซ่างกวนซีหลายครั้งแล้ว แต่ในความทรงจำของนาง นางก็สวมเสื้อผ้าครบถ้วน ไม่เคย... ไม่เคยเปิดเผยเรือนร่างต่อเขาซ่างกวนซีเห็นท่าทางน่าสงสารของนางก็อดใจอ่อนไม่ได้เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งก็แก้สายรัดเอวที่ข้อมือของเยี่ยนเว่ยฉือออกเยี่ยนเว่ยฉือได้รับอิสระก็รีบดึงสาบเสื้อเข้าหากัน แล้วหลบไปที่มุมเตียงซ่างกวนซีเห็นดังนั้นก็อดไม่ได้ที่จะแค่นเสียงเด็กสาวคนนี้ ตอนหลับก็ถอดเสื้อผ้าตัวเอง โผเข้าหาอ้อมกอดเขาตอนตื่นกลับระแวดระวัง ป้องกันตัวราวกับจะผลักไสคนให้ออกไปให้ไกลไม่รู้จริง ๆ ว่านางคิดอะไรอ
