บทที่ 314 มีข้าอยู่ เจ้าไม่ต้องกังวล

เป็นดังคาด ทันทีที่นางหันไปก็เห็นซ่างกวนซีมองนางด้วยสีหน้าสงบนิ่ง

เยี่ยนเว่ยฉือยิ้มแหย ๆ อย่างกระอักกระอ่วน กำลังจะวางถ้วยชาลง ก็เห็นซ่างกวนซีดึงมืออีกข้างของนางขึ้นมา

อุณหภูมิอบอุ่นจากฝ่ามือของเขาส่งผ่านไปยังมือของเยี่ยนเว่ยฉือ

เหงื่อเย็นที่มือของนางแห้งเหือดไปในพริบตา

แม้ซ่างกวนซีจะไม่พูดอะไรสักคำ แม้กระทั่งในแววตาของเขาจะไม่มีความอ่อนโยนแม้แต่น้อย

แต่เยี่ยนเว่ยฉือก็ยังรับรู้ได้ถึงความรู้สึกปลอบโยนจากการกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเขา

เขากำลังบอกนางว่า ไม่เป็นไร ไม่ต้องกังวล สบายใจได้

เยี่ยนเว่ยฉือรู้สึกซาบซึ้งใจ จึงกางนิ้วออกสอดประสานเข้ากับนิ้วของซ่างกวนซี จับมือนั้นไว้แน่น

ซ่างกวนซีชะงักไปเล็กน้อย ก้มลงมองมือของคนทั้งสอง จากนั้นก็ปล่อยให้นางทำเช่นนั้น

เพราะเขารับรู้ได้ถึงความรู้สึกพึ่งพาของเยี่ยนเว่ยฉือ

เด็กสาวที่ฉลาดแกมโกง อยากทำทุกอย่างด้วยตัวเอง มีเล่ห์เหลี่ยมมากมาย

ในที่สุดก็มีวันที่เริ่มพึ่งพาเขาแล้ว

ซ่างกวนซีค่อย ๆ ยกนิ้วชี้ขึ้น เคาะลงบนหลังมือของเยี่ยนเว่ยฉือสามครั้ง

เยี่ยนเว่ยฉืองุนงงไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็อดไม่ได้ที่จะเม้มปากยิ้ม เพราะนางคิดว่าการเคาะสามครั้งนั้นหมาย