All Chapters of ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท: Chapter 281 - Chapter 290

เขารีบถอยหลัง หลบหลีกการเคาะของธนูเขาเห็นปลายธนูที่เปล่งแสงเย็นยะเยือกในมือของเยี่ยนเว่ยฉือ สุดท้ายก็ไม่มีความกล้าที่จะแทงตัวเองแม้เพียงสองรูดังนั้นจึงหันหลังแล้วรีบหนีไป!จนกระทั่งลู่อู๋จากไป อวี๋เฟยเหยียนจึงอดไม่ได้ที่จะถาม “พี่สะใภ้ เขาถูกพิษจริงหรือ? ยาแก้พิษอยู่ที่ท่านหญิงหมิงหยางจริงหรือ?”ฉินเซียงหรูที่อยู่ข้าง ๆ ก็รู้สึกไม่สมเหตุสมผลเช่นกันต่างคนต่างมองไปที่เยี่ยนเว่ยฉือด้วยความอยากรู้เยี่ยนเว่ยฉือหัวเราะเบา ๆ “ข้าหลอกเขาน่ะสิ ใครจะเอายาแก้พิษไปไว้ที่คนอื่นกัน แล้วข้าก็ไม่ได้ติดต่อกับท่านหญิงหมิงหยางมานานแล้ว”“อะไรกัน?” อวี๋เฟยเหยียนเบิกตากว้าง “เช่นนั้นเขาจะตายหรือไม่?”เยี่ยนเว่ยฉือส่ายหน้า “ไม่ตายหรอก ข้าแค่ให้ยาปลุกกำหนัดชนิดเรื้อรังเขาไปนิดหน่อย ของแบบนี้ถ้าโดนแล้วจะอดทนอยู่ได้เจ็ดวันกว่าจะควบคุมตัวเองไม่ได้ หากเขาหาคนมาร่วมรักได้ทันเวลาก็จะรู้สึกสบายตัวขึ้น!”“เรื้อ...รัง?” อวี๋เฟยเหยียนไม่เคยได้ยินมาก่อนฉินเซียงหรูที่อยู่ข้าง ๆ รู้สึกสนุกมาก รีบถาม “แม่นางเยี่ยนมีฝีมือ แต่เจ็ดวันแรกผ่านไป วันนี้เขาได้ระบายความใคร่แล้ว เจ็ดวันต่อไปจะทำอย่างไร?”เยี่ยนเว่ย

ฝูกวงไม่เชื่อนาง พูดเสียงเย็นชา “เจ้าคิดว่าข้าโง่หรือ? ไม่ต้องพูดถึงว่าซ่างกวนซีจะยอมจ่ายเงินให้เจ้าหรือไม่ แค่ปล่อยเจ้ากลับไป จะจับเจ้าอีกครั้งก็ไม่ใช่เรื่องง่ายแล้ว!”“เช่นนั้นเจ้าจะเอาอย่างไร? ข้าบอกแล้วว่าไม่มีเงินจริง ๆ!” เยี่ยนเว่ยฉือเอ่ยอย่างหมดหนทางฝูกวงฮึดฮัด “ง่ายมาก ขายเจ้าไปที่หอลมวสันต์ห่างไปสิบหลี่บนถนนหยางโจว ด้วยรูปร่างหน้าตาของเจ้า หาเงินหนึ่งหมื่นตำลึงก็ไม่ใช่เรื่องยาก”เยี่ยนเว่ยฉือเบิกตากว้าง กล่าวอย่างไม่เชื่อ “เจ้าก็เป็นมือสังหาร เหตุใดมาทำธุรกิจค้าประเวณีได้!”“บังอาจ!” ฝูกวงดุเสียงเย็นชาเยี่ยนเว่ยฉือเบ้ปาก “งั้น...ข้าเขียนจดหมายถึงองค์รัชทายาทได้หรือไม่?”“ไม่ได้! ซ่างกวนซีฉลาดออกปานนั้น ข้าไม่อยากมีเรื่อง!”เยี่ยนเว่ยฉือถึงกับพูดไม่ออก‘ไอ้บ้านี่ ต้องให้นางควักเงินหมื่นตำลึงออกมาเองสินะ?’นั่นจะเป็นไปได้เช่นไร ต่อให้มีข้าก็ต้องกลับไปหาวิธี ไม่ใช่อยู่ดี ๆ เอาออกมาได้เลยทันทีนางไม่ได้มีพลังวิเศษเสียหน่อยขณะที่เยี่ยนเว่ยฉือกำลังกังวลใจฝูกวงพูดเสียงเย็นชา “ดูเหมือนเจ้าจะคิดหาวิธีที่ดีไม่ได้แล้ว เช่นนั้นก็ไปกับข้าเถอะ ขายเจ้าไป ได้เท่าไหร่ก็เท่านั้น

พูดจบ เยี่ยนเว่ยฉือเงี่ยหูฟัง ยืนยันว่าด้านล่างไม่มีเสียงอะไรแล้ว จึงกล่าวต่อ “เอาล่ะ ตอนนี้ไปเอาเงินได้แล้ว!”ฝูกวงเข้าใจแล้ว เยี่ยนเว่ยฉือจะใช้เรื่อง ‘จับได้คาหนังคาเขา’ บีบบังคับท่านหญิงหมิงหยางให้ยอมจ่ายเงินนี่เองปัง!ห้องมืดมิดถูกจุดเทียนขึ้นมาทันทีชายหญิงบนเตียงที่ยังคงมีความสุขอยู่ต่างก็ตกใจ“นั่นใคร?!” ท่านหญิงหมิงหยางร้องออกมาด้วยความตกใจ มองไปรอบ ๆ ห้องขณะนั้นลู่อู๋ไม่สนใจใครแล้ว รีบใส่กางเกงเยี่ยนเว่ยฉือเบี่ยงหน้าเล็กน้อย นางไม่อยากเห็นภาพอุจาดตานั้นท่านหญิงหมิงหยางเห็นชายหญิงสองคนสวมหน้ากากยืนอยู่ในห้องก็ตั้งท่าจะตะโกนแต่ฝูกวงพูดก่อน “ตะโกนสิ ตะโกนเรียกสามีเจ้าเข้ามา ให้เห็นกับตาว่าเจ้ามีความสัมพันธ์กับชายอื่น ทำให้เขาขายหน้าอย่างไร”“ชายอื่น?” ท่านหญิงหมิงหยางหันไปมองชายที่กำลังใส่กางเกงอยู่ที่ปลายเตียงเมื่อนางเห็นใบหน้าของคนผู้นั้น ก็ร้องออกมาทันที “กรี๊ดดด!!!”ปัง!ลู่อู๋รีบใช้มือสกัดจุดท่านหญิงหมิงหยาง ขัดจังหวะเสียงกรีดร้องของนางเขากล่าวด้วยความโกรธ “ฝูกวง เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”ฝูกวงหัวเราะเยาะ “เปล่านี่ ข้าไม่ได้มาหาเจ้า แต่มาหานางต่างหาก”ฝ

ฝูกวงเผยสีหน้าฉงนเยี่ยนเว่ยฉือถอนหายใจ “นี่เป็นสินเดิมของท่านแม่ข้า ยามเยาว์ข้ามักเห็นท่านแม่ถือขวดใบนี้บ่อย ๆ นางกล่าวว่า 'ยอมรักผงธุลีแห่งบ้านเกิด ยิ่งกว่าทรัพย์สินหมื่นแสนในแดนไกล' สิ่งนี้ไร้ค่าสำหรับเจ้า แท้จริงแล้วสำหรับข้า...ก็ไร้ค่าเช่นกัน”เพียงแต่มองสิ่งของแล้วระลึกถึงผู้คนก็เท่านั้นฝูกวงได้ยินดังนั้น ไม่รู้ว่าถูกใจในวลีหรือไม่ จึงเอ่ยปากอย่างง่ายดายว่า “ข้าจะไปส่งเจ้าเอง”เยี่ยนเว่ยฉือหันหลัง เดินพลางโบกมือ “ไม่ต้องแล้ว เจ้าอย่ามาหาข้าอีกเลย ถือว่าช่วยข้าได้มากแล้ว!”ฝูกวงมองตามร่างของเยี่ยนเว่ยฉือที่จากไป ชั่วขณะหนึ่งก็รู้สึกสับสนไม่รู้ว่าตนใช้ประโยชน์จากเยี่ยนเว่ยฉือ ได้เงินหมื่นตำลึงมาหรือเยี่ยนเว่ยฉือใช้ประโยชน์จากเขา ได้ผงดินมาขวดหนึ่งใช่แล้ว เขากลับรู้สึกอย่างประหลาดว่าตนถูกใช้ประโยชน์เสียเอง…… เยี่ยนเว่ยฉือเดินทางกลับจวนอย่างราบรื่นทว่าการเข้าประตูกลับยากลำบากยิ่งนักเมื่อมองประตูที่ปิดสนิทและกำแพงสูงตระหง่านเยี่ยนเว่ยฉืออดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นกุมขมับ “ข้าช่างโง่งมนัก! เหตุใดจึงไม่ให้คนผู้นั้นพาข้าเหาะเข้าไปเล่า? บัดนี้จะทำเช่นไร? เคาะประตูเข้าไปหร

ซ่างกวนซีมองเยี่ยนเว่ยฉือที่ยิ้มแย้มรู้สึกว่านางคงไม่ได้คิดเรียบง่ายเช่นนั้นดูเผิน ๆ แล้ว นางเพียงต้องการผงดินนี้เพื่อระลึกถึงมารดาผู้ล่วงลับทว่าดวงตาคู่โตที่แสนฉลาด กลับเผยความคิดเล็ก ๆ น้อย ๆ ออกมาเช่นเดียวกับเวลานี้นางกำลังใช้เล่ห์กลกับเขาจงใจเล่าเรื่องนี้ให้เขาฟังอย่างละเอียด ไม่ใช่เพราะต้องการให้เขาสงสัยเรื่องราวในอดีต และสนใจผงดินดำนี้หรอกหรือ?ชัดเจนว่าต้องการใช้เขาเพื่อสืบคดี แต่กลับไม่ยอมเอ่ยคำ “ขอร้อง”กลับจูงใจ ล่อลวง หลอกล่อ และดึงดูดให้เขาสนใจเด็กสาวที่ดูโง่งม แท้จริงแล้วกลับเจ้าเล่ห์เพทุบาย มีจิตใจล้ำลึก“หึ!” ซ่างกวนซีหัวเราะเบา ๆ ในเสียงหัวเราะมีคำเยาะเย้ยที่เยี่ยนเว่ยฉือฟังไม่ออก และ...ความยินดี?ใช่แล้ว เหตุใดนางจึงรู้สึกว่าซ่างกวนซีซึ่งยิ้มอย่างเย็นชา แต่ดูยิ้มอย่างมีความสุข?แน่นอนว่าซ่างกวนซีมีความสุข เยี่ยนเว่ยฉือมีปัญญาใช้เล่ห์กลกับเขา แสดงว่านางฉลาดมากพอใครบ้างจะไม่ชอบชายาผู้เฉลียวฉลาด?ซ่างกวนซีเก็บของ กล่าวสั่ง “เก็บของให้เรียบร้อย ให้นางกำนัลเข้ามาแต่งตัวให้เจ้า ประเดี๋ยวตามข้าเข้าวังไปร่วมงานเลี้ยง”เยี่ยนเว่ยฉือนึกขึ้นได้ วันนี้ฮ่องเต