All Chapters of ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห: Chapter 111 - Chapter 120

ในสภาพแวดล้อมที่เต็มไปด้วยบรรยากาศฤดูใบไม้ผลิและทิวทัศน์ที่สวยงาม เวลาดูเหมือนจะผ่านไปเร็วมากโจวเทียนเฟิ่งล้มตัวนอนลง นำผ้าห่มพันส่วนเอวของเธอไว้แน่นๆ เธอถอยไปถึงขอบเตียงพร้อมส่ายหัวไม่หยุดกับฉู่เฉิน นั่นก็กลายเป็นเวลาพลบค่ำของวันที่สองแล้วหนึ่งคืนบวกหนึ่งวันเหรอแม้จะเป็นโจวเทียนเฟิ่งก็ชักจะรับไม่ไหวฉู่เฉินเห็นท่าทางที่น่าสงสารของโจวเทียนเฟิ่ง สายตาที่เต็มไปด้วยคำร้องขอความเมตตามองมาที่ตัวเขา จึงโอบเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาและหายใจเข้าลึกๆ สองสามครั้งด้วยความพึงพอใจพูดตามตรง หลังจากการฝึกฝนอย่างหนักในคืนนี้ ตอนนี้ฉู่เฉินมีแนวโน้มที่จะทะลวงขั้นอีกแล้วแม้แต่ฉู่เฉินยังต้องยอมรับเลยว่าผลลัพธ์ของร่างหงส์หยกเหมันต์นั้นช่างน่ากลัวจริงๆหากเปลี่ยนเป็นช่วงเวลาปกติ แม้ว่าจะใช้ยาบำรุงปราณช่วย ฉู่เฉินก็ไม่สามารถใช้เวลาภายในวันเดียวที่จะทะลวงคอขวดนี้ไปได้แม้ว่าในหนึ่งวันหนึ่งคืนนี้ฉู่เฉินไม่แม้แต่จะหยุดเลย แต่ปราณแท้ในร่างของเขากลับไม่ได้สูญเสียไปแต่อย่างไร กลับเพิ่มขึ้นเสียอีกครั้งนี้เก็บของดีได้จริงๆ แล้วล่ะ!“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันสามารถเป็นผู้หญิงที่อยู่ข้างกายคุณได้แล้วใช่ไหม

หลังจากนั้นเขารู้สึกได้ชัดราวกับว่าตัวเขาถูกกลิ่นอายที่น่าเกรงขามล็อกไว้ ทั้งร่างกาย ทุกรูขุมขน เหมือนกับมีใครบางคนใช้เครื่องสแกนเขา จับตามองเขาอย่างบ้าคลั่ง!แม่งเอ๊ย!อีกฝ่ายคงไม่ได้เป็นพวกถ้ำมองหรอกใช่ไหม!ฉู่เฉินก่นด่าในใจ แต่สีหน้ากลับนิ่งเรียบ โบกมือเรียกรถแท็กซี่ด้วยท่าทีที่ธรรมชาติสุดๆ ขึ้นรถไปราวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นเมื่อรถขับออกไปไกล สตรีศักดิ์สิทธิ์เหยาฉือกระทืบเท้าอย่างไม่พอใจ ปล่อยเจ้ามังกรลามกนั่นหนีไปได้อีกแล้ว!ครั้งหน้า!ครั้งหน้าข้าจะจับเจ้าให้ได้!เธอกัดฟันพูดสาบานในใจฉู่เฉินที่นั่งอยู่ในรถ หันไปมองที่เทียนเฟิ่งวิลล่า กลับไม่มีเงาของบุคคลต้องสงสัยเลย กลิ่นอายสยองขวัญนั่นมาจากไหนกันแน่นะ?ฉู่เฉินอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วครั้งแล้วครั้งเล่า ความรู้สึกที่ตกอยู่ในอันตรายนี้ทำให้ฉู่เฉินรู้สึกไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นักโดยเฉพาะครั้งนี้ รบกวนการฝึกของเขา นี่มันจะเกินไปแล้ว!“ไม่ได้แล้วล่ะ จำเป็นต้องพัฒนาปราณโดยเร็วแล้วล่ะ ไม่ใช่ว่าทุกครั้งจะโชคดีแบบนี้”ฉู่เฉินแอบสาบานในใจ......อีกด้านหนึ่ง ตรงหน้าประตูบ้านใหญ่ตระกูลฉู่ จินหลิงเอ่อร์ที่เฝ้ามาทั้งคืนและทั้งวัน ตอน

คำพูดนั้นสิ้นสุดลง จินหลิงเอ๋อร์ก็เตรียมตัวตั้งท่าต่อสู้!แควก!ชุดกี่เพ้าชุดนั้นที่เธอสวมใส่ก็รับไม่ไหว มันขาดเป็นรอยยาวตรงจุดแสกยาว ขอบลูกไม้สีชมพูปรากฏให้เห็นฉู่เฉินกวาดสายตามองไปที่ชุดกี่เพ้าที่ชำรุดของเธอ ยิ้มอย่างเย็นชาพร้อมพูดว่า “คุณหนูท่านนี้ ร่างกายของคุณเย็น ไม่ควรโกรธง่าย ไม่เช่นนั้นอาการของคุณจะยิ่งแย่ลง”“หากถึงเวลาประตูชีวิตปิดสนิท จะหมดทางเยียวยาแล้วนะ”เมื่อคำพูดนี้ออกไป จินหลิงเอ๋อร์ก็ดูไม่ดีฉู่เฉินไอ้เลวลามกนี่แอบสืบเรื่องเธออยู่เหรอ?แต่ปัญหาคือแม้แต่เธอก็ยังไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน?“แก...แกอย่ามาพูดไร้สาระนะ คอยดูว่าฉันจะฉีกแกอย่างไร!”จินหลิงเอ๋อร์โกรธสุดขีด!ที่จริงตั้งแต่เธอยังเด็กก็พบจุดที่ตัวเองไม่เหมือนกับคนรุ่นเดียวกันคนอื่นทั้งบนและล่างพัฒนาการหมด มีแต่เธอที่พัฒนาการแค่ข้างบนเมื่อเธอโตเป็นผู้ใหญ่ เธอยิ่งแตกต่างจากผู้หญิงรุ่นเดียวกันขึ้นไปอีก โดยเฉพาะบางส่วนที่กระดากจะพูดบางทีอาจจะเป็นเพราะร่างกายที่แตกต่าง เมื่อเธอเห็นผู้ชายก็จะทำให้เธอรู้สึกขยะแขยง!แม้ว่าจะมีคนมาสู่ของถึงบ้าน หรือคนรวยจำนวนมากที่ตามจีบเธออย่างบ้าคลั่ง แต่จินหลิงเอ๋อ

“จะฆ่าผมงั้นเหรอ?”ฉู่เฉินส่ายหัวเล็กน้อย หัวเราะอย่างเรียบนิ่งพร้อมพูดว่า “ให้เวลาคุณอีกร้อยปี คุณก็ฆ่าผมไม่ได้หรอก เชื่อผม มาทางไหนกลับไปทางนั้นเถอะ”ในระหว่างที่พูด ฉู่เฉินก็ดึงมือที่พยุงจินหลิงเอ๋อร์ออกแต่ว่าเนื่องจากเขาและจินหลิงเอ๋อร์อยู่ในตำแหน่งที่ประจวบเหมาะ ในตอนที่เขาดึงฝ่ามือออก มือของเขาจึงถูกับหน้าอกของจินหลิงเอ๋อร์โดยไม่ได้ตั้งใจอ๊ะ!!จินหลิงเอ๋อร์โกรธจนแทบจะระเบิดแล้ว!ไอ้เจ้าฉู่เฉินนี่ มันต้องจงใจแน่ๆ!แต่ว่านอกจากที่เธอจะทำได้แค่กระทืบเท้าเล็กอย่างบ้าคลั่ง เธอก็ทำอะไรอย่างอื่นไม่ได้แล้วจากการต่อสู้สั้นๆ เมื่อกี้นี้ เธอรู้ดีอยู่แล้วว่าถึงแม้จะใช้กำลังของเธออีกสิบเท่า เธอก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉู่เฉินหากยังต่อสู้ต่อไปก็มีแต่เธอที่จะอับอาย กระทั่งว่าแตะปลายก้อยของฉู่เฉินไม่ได้“แก...แกมีสิทธิ์อะไรมารังแกคนอื่น...ฉันจะไม่ปล่อยแกไปทั้งชาติแน่! ฮือๆๆ...”ในขณะที่พูดน้ำตาของจินหลิงเอ๋อร์ไหลลงมาราวกับไข่มุกที่สายขาดตั้งแต่เล็กจนโต เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกไร้หนทางแบบนี้ทั้งๆ ที่ในใจโกรธมากๆ และทั้งที่ไอ้ฉู่เฉินที่สมควรตายนั่นก็ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ แต่เธอกลับทำอะไ

ในช่วงเวลาหนึ่ง แฟนๆ นับแสนในช่องไลฟ์สดต่างก็เยาะเย้ยฉู่เฉินฉู่เฉินที่มองหน้าจอโทรศัพท์อยู่ ก็หัวเราะอย่างเย็นชาพร้อมพูดว่า “งั้นเหรอ? พวกเธอสองคนแม่ลูกเคยช่วยรักษาฉันงั้นเหรอ? งั้นฉันคงต้องถามหลิ่วชิงเหอให้ชัดแล้วล่ะ”พูดจบฉู่เฉินก็เก็บโทรศัพท์ ก้าวเดินออกจากบ้านใหญ่ตระกูลฉู่ มุ่งหน้าไปยังคฤหาสน์ตระกูลหลิ่วในตอนนั้นเอง หลิ่วชิงเหอก็กำลังดูไลฟ์สดในห้องนอนเธอก็ยังคงคุ้นชินกับการเปลือยเปล่า ขากลมๆ สีขาวสวยงามคู่หนึ่งวางอยู่บนโต๊ะชาตรงข้ามโซฟา ห้อยเท้าอันนุ่มนวลของเธอลงมาตามมาด้วยขาสองขาที่สั่น หน้าอกที่อวบอั๋นทั้งสองข้างนั้นก็พลางสั่นไปด้วยผมที่เปียกโชกปล่อยลงมาตามไหล่ของเธออย่างเป็นธรรมชาติ เห็นได้ชัดว่าเธอเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ยังคงมีหยดเปียกบนร่างกายที่บอบบางของเธอทันใดนั้นหลิ่วชิงเหอก็รู้สึกถึงบางอย่างที่แปลกๆ จึงรีบหันหน้ามองไปที่หน้าต่างร่างที่สง่างามกำลังยืนอยู่กับหน้าต่าง ด้วยรอยยิ้มที่ไม่เป็นอันตรายบนใบหน้าของเขา และดวงตาของเขาก็จ้องมองเธอด้วยท่าทางหยอกเย้า“ฉู่เฉิน? แกไอ้สัตว์เดรัจฉาน! ไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้นะ ไม่อย่างนั้นละก็ฉันจะฆ่าแก!”แม้ว่าหลิ่วชิงเหอจะพูดออกไปแบ