บททั้งหมดของ ชายาแพทย์พลิกชะตา: บทที่ 971 - บทที่ 980

“กู้หว่านเยว่และท่านอ๋องช่างดีกับเจ้ายิ่งนัก”ลั่วยางฉลาดปราดเปรื่องมาก เข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น“ใช่ อาลู่ทำผิด แต่ข้าไม่เคยทำผิดเลย”ครั้นเอ่ยถึงซวนลู่ เกาเจี้ยนก็ยิ่งลำบากใจ ลั่วยางอดพูดจาแขวะไม่ได้“ผู้คนในใต้หล้า ใครบ้างไม่เคยทำผิด? รู้ผิดก็แก้ไข อีกอย่างซวนลู่ไม่ชอบเจ้า เจ้าจะชอบหรือไม่ชอบนางมันเกี่ยวอะไรกัน ชอบคนคนหนึ่งมันไม่ผิดหรอก หากเจ้าคิดว่านางไม่คู่ควรกับความรักของเจ้า เช่นนั้นเจ้าก็ควรเก็บความรักของเจ้ากลับไป”ลั่วยางพูดเช่นนี้ก็เพราะประสบการณ์ของเกาเจี้ยนเหมือนกับนาง คาดไม่ถึงว่าเกาเจี้ยนจะอ้าปากตาค้าง มองลั่วยางด้วยความประหลาดใจ ใจเต้นตึกตักเหมือนหัวใจโดนกระแทกอะไรสักอย่าง“หมอหญิงลั่ว ชอบคุณที่คอยชี้แนะข้า”“ไม่ต้องเกรงใจ เราต่างก็มีชะตากรรมร่วมกัน”ทั้งสองพูดคุยพลางเดินออกไป กู้หว่านเยว่หยิบตำราแพทย์ที่เก็บมาได้จากทะเลสาบขึ้นมาศึกษา กระทั่งเห็นซูจิ่งสิงเข้ามาด้วยความรีบร้อน“หว่านเยว่ ซ่งเสวี่ยเกิดเรื่องใหญ่แล้ว”“เกิดอะไรขึ้น?！” กู้หว่านเยว่ตกใจ คิดว่าตัวเองฟังผิดไปพี่หญิงซ่งอยู่ในบ้านสกุลโจวตลอดจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นได้ หรือว่าเพราะโจวเซิง?ซูจิ่งสิงเก

“ลากเขาออกไป”ซูจิ่งสิงโบกมือสั่งการ มองเจ้าสำนักฉินด้วยสายตาเย็นชา เพียงแต่ในเวลานี้ไม่ใช่เวลาที่ต้องจัดการเขาภายในห้องหนังสือถูกเก็บกวาดจนสะอาดเกลี้ยง ซูจิ่งสิงทำการใส่กลอนอย่างแน่นหนา“น้องหญิง เจ้าตั้งใจช่วยคนไป ส่วนข้าจะไปเฝ้าข้างนอกให้เจ้าเอง”ครั้นได้ยินเสียงของซูจิ่งสิง กู้หว่านเยว่ก็รู้สึกปลอดภัยมากแล้ว นางพาเจ้าตัวเข้าไปทำการรักษาในห้วงมิติ อาการของโจวเซิงสาหัสมาก เวลานี้หมดสติไปแล้วกู้หว่านเยว่ทำการถ่ายเลือดแบบฉุกเฉินให้เขาก่อน จากนั้นก็ใช้อุปกรณ์ตรวจดูบาดแผลของเขา“โชคดีนะ ที่ไม่ได้บาดเจ็บถึงภายใน”ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีอยู่ แม้ว่าปากแผลจะลึกมาก แต่ก็ไม่ได้อันตรายถึงชีวิตกู้หว่านเยว่ดึงมีดออกอย่างเป็นระบบระเบียบ จัดการปากแผล ฆ่าเชื้อ เย็บแผลและใส่ยากระทั่งพันแผลจนเสร็จ จากนั้นก็ฉีดยาแก้อักเสบเป็นจำนวนสองขวด ถึงค่อยพาเขาออกมาจากห้วงมิติเวลานี้บริเวณนอกห้องหนังสือได้มืดสนิทลงแล้วกู้หว่านเยว่มองดูเวลาในห้วงมิติแวบหนึ่ง นางอยู่ในห้วงมิติแบบไม่รู้เวลากว่าสามชั่วยาม“ท่านพี่ เสร็จแล้วเจ้าค่ะ”จากนั้นก็เดินมาเคาะประตู เมื่อซูจิ่งสิงได้ยินเสียง ก็รีบเปิด

“ท่านอ๋อง ยังมีบ่าวรับใช้อีกคนหนึ่งอยู่ในห้องหนังสือ ถูกเจ้าสำนักทำร้ายโดยไม่ได้ตั้งใจ เสียชีวิตในที่เกิดเหตุขอรับ”รองผู้ว่าราชการสวี่ถอนหายใจแล้วเอ่ยเตือน ซูจิ่งสิงกล่าวเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้น “ไปเอาเงินยี่สิบตำลึง ไปให้คนในครอบครัวของเขาจัดการงานศพเถิด”ชีวิตความเป็นความตายขึ้นอยู่กับโชคชะตา ตอนที่พวกเขามาถึง บ่าวรับใช้คนนั้นก็เสียชีวิตไปแล้ว ไม่สามารถทำอะไรได้ดังนั้น เจ้าสำนักฉินผู้นั้นช่างโหดร้ายอย่างแท้จริง แม้แต่คนที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ก็ยังไม่ละเว้น ถูกสุนัขป่ากัดกินร่างกายจนแยกเป็นชิ้น ๆ ก็สมควรแล้ว ไม่น่าสงสารเลยแม้แต่น้อยขณะที่พูดคุยกันอยู่นั้น แม่นมฉินก็นำรถม้ามาถึง บ่าวรับใช้หลายคนช่วยกันยกโจวเซิงขึ้นวางบนแคร่หามอย่างระมัดระวังกู้หว่านเยว่เอ่ยขึ้น “พี่หญิงซ่ง ท่านตั้งใจจะพาเขาไปที่ไหนหรือ?”“กลับจวนโจว” ซ่งเสวี่ยขมวดคิ้วพลางกล่าวขึ้น “เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ ท่านพ่อและท่านแม่ต้องรู้แน่ ๆ ข้าก็ไม่อยากปิดบังพวกท่าน หลังจากกลับไป ข้าจะเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้ให้พวกท่านฟังทั้งหมด”“ก็ดี เช่นนั้นหากมีเรื่องอะไร ท่านก็รีบมาบอกข้านะ”“ขอบใจเจ้ามาก”ซ่งเสวี

ผู้อาวุโสทั้งสองกังวลใจอย่างมาก แต่ทางซ่งเสวี่ยกลับไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไรเลยไม่ใช่ว่านางไม่ใส่ใจเรื่องนี้ แต่ในเมื่อนางเลือกที่จะยอมรับมันแล้ว นางก็จะไม่เก็บมาใส่ใจอีกในทางกลับกัน โจวเซิงกลับรู้สึกหนักใจขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเห็นว่าบาดแผลของตัวเองดีขึ้นในทุก ๆ วัน เขาคิดว่าควรจะรีบออกจากจวนโจวดีหรือไม่ เพื่อจะได้ไม่นำความเดือดร้อนมาให้พวกเขายิ่งไปกว่านั้น เขากังวลว่าหากตัวเองยังคงพักอยู่ที่นี่ต่อไป และอยู่กับซ่งเสวี่ยต่อไปเรื่อย ๆ ตัวเขาเองก็จะรู้สึกไม่อยากจากไปมากขึ้น“ฮูหยินน้อย ข้ามีเรื่องอยากจะปรึกษาท่าน...”โจวเซิงตัดสินใจ ทันใดนั้นก็มีเสียงหัวเราะของกู้หว่านเยว่ดังมาจากหน้าประตู“พวกเจ้ากำลังจะปรึกษาเรื่องอะไรกัน ข้ามีเรื่องสำคัญกว่านี้ ไม่เช่นนั้นฟังเรื่องของข้าก่อน แล้วพวกเจ้าค่อยปรึกษากัน?”“หว่านเยว่ เจ้ามาแล้ว”ซ่งเสวี่ยเห็นนางก็ดีใจมาก รีบลุกขึ้นรินน้ำชาให้นางกู้หว่านเยว่รับถ้วยชาอย่างว่าง่าย ซ่งเสวี่ยก็รินน้ำชาอีกถ้วยให้ซูจิ่งสิง แล้วเชิญสองสามีภรรยานั่งลง“พวกเจ้ามาหาข้ามีเรื่องอะไรหรือ?”เท่าที่นางรู้ ช่วงนี้สองสามีภรรยายุ่งมาก ถ้าไม่มีเรื่องสำคัญอะไร ก็คงไม่มาหา

นักพรตเต๋าพยายามจะคว้าชายเสื้อของซูจิ่งสิง แต่ถูกฉู่เฟิงลากตัวไป“ไสหัวไป”ซูจิ่งสิงเตะนักพรตเต๋าด้วยความรังเกียจ คนแบบนี้อยากจะติดตามเขา ก็ต้องดูด้วยว่าคู่ควรหรือไม่“ท่านอ๋อง ข้าน้อยมีความสามารถมากมายจริง ๆ นะขอรับ”นักพรตเต๋ายังคงพยายามเกลี้ยกล่อมซูจิ่งสิง เพราะนี่เป็นโอกาสเดียวที่เขาจะรอดชีวิตไปได้ตามกฎหมายของเจดีย์หนิงกู่ หากส่งตัวให้ทางการ เขาก็จบเห่แล้ว“ตามข้ามา”ฉู่เฟิงยกตัวเขาขึ้นมาทันที ก้าวเท้ายาว ๆ เดินออกไปข้างนอก นักพรตเต๋ายังอยากจะพูดอะไรอีก แต่เสียงของเขาก็ถูกปิดไว้ ไม่เปิดโอกาสให้เขาได้อ้อนวอนใด ๆ อีก“ขอบคุณพวกเจ้า”หลังจากที่นักพรตเต๋าถูกพาตัวออกไปแล้ว โจวเซิงก็มองไปที่ทั้งสองคน “หากไม่ใช่เพราะพวกเจ้า เกรงว่าข้าคงไม่มีทางรู้ความจริงไปตลอดชีวิต”เขารู้สึกสงสัยเล็กน้อย “จริงสิ พวกเจ้าสืบจนรู้ว่าเป็นโจวเซ่อได้อย่างไร?”กู้หว่านเยว่หันไปมองซ่งเสวี่ย จากนั้นกางมือยักไหล่ “ก็เพื่อพี่หญิงซ่งอย่างไรเล่า ตอนนี้เจ้าอาศัยอยู่ที่สกุลโจว จะปล่อยให้พี่หญิงซ่งของข้าเดือดร้อนไปพร้อมกับเจ้าได้อย่างไร?”“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้”โจวเซิงเข้าใจในทันที คาดว่าคงเป็นเพราะครั้งที