บททั้งหมดของ ชายาแพทย์พลิกชะตา: บทที่ 831 - บทที่ 840

นายท่านโจวพยักหน้า “ข้าทราบแล้ว”หลังจากกลับไป เขาควรจะพิจารณาเรื่องการแต่งงานของซ่งเสวี่ยและโจวเซ่อใหม่เสียแล้ว“ท่านแม่ ข้าไปเล่นกับน้องชายน้องสาวได้หรือไม่?” เว่ยเสียวฉู่ดึงชายเสื้อของเจียงหรง วันนี้พวกเขาก็ได้รับเชิญมางานเลี้ยงเช่นกันเจียงหรงเหลือบมองไปรอบ ๆ ตัวเสี่ยวจ้านจ้าน เห็นคนมากมายมุงล้อม แต่ละคนล้วนมีฐานะไม่ธรรมดา ทำให้รู้สึกหวั่นใจเล็กน้อย“นี่ นี่คงไม่ค่อยดีสักเท่าไร เสียวฉู่ จ้านจ้านเป็นคุณชายน้อยของจวนอ๋อง พวกเรายืนห่าง ๆ หน่อยดีกว่า...”“ไม่ดีตรงไหนกัน เด็ก ๆ ชอบเล่นด้วยกันเป็นเรื่องปกติ ในเมื่อเสียวฉู่ชอบเล่นกับจ้านจ้าน ก็ให้นางไปเล่นกับจ้านจ้านสิ ข้าว่าลูกสะใภ้เจ้าต้องเปลี่ยนความคิดบ้าง พระชายาดีกับพวกเรา และไม่ได้ดูถูกพวกเรา ไม่เช่นนั้นคงไม่เชิญพวกเรามางานฉลองวันเกิดครบเดือนหรอก หากเจ้ายังขี้ขลาดตาขาวแบบนี้ ต่อไปเสียวฉู่คงไม่ประสบความสำเร็จอะไรหรอก” แม่เฒ่าเว่ยแคะฟัน พลางเอ่ยอย่างจริงจังแม้ว่านางจะเกิดมาในครอบครัวชาวนา แต่ก็มีวิสัยทัศน์ที่ไม่ธรรมดา ไม่แปลกใจเลยที่สามารถเลี้ยงดูเว่ยเฉิงคนเก่งแบบนั้นขึ้นมาได้เจียงหรงเข้าใจแล้ว รู้สึกละอายใจอย่างมาก รีบพูดกับ

ทันใดนั้น โจวเซ่อก็รู้สึกโกรธแค้น ความชั่วร้ายผุดขึ้นในใจ เขาคว้าเก้าอี้ตัวหนึ่งที่อยู่ข้าง ๆ ฟาดไปยังโจวเซิง“ในเมื่อเจ้าชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านนัก เช่นนั้นเจ้าก็ตายไปเสียเถอะ!”“เจ้าบอกว่า มีบ่าวคนหนึ่งมาบอกเจ้าว่า ข้าสั่งให้เขาไปหาเจ้า แล้วบอกว่าจ้านจ้านสำรอกนมออกมาหรือ?”เมื่อเห็นสายตาสงสัยของกู้หว่านเยว่ หงเจาก็พยักหน้าอย่างงุนงง“พี่หญิงซ่งเล่า?”“ยังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่เจ้าค่ะ นางให้บ่าวมาที่นี่ก่อน เดี๋ยวนางจะตามมาทีหลัง”หงเจาเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติ คุณชายน้อยเล่นกับนานนานและคนอื่น ๆ อย่างสบายดี ไม่ได้สำรอกนมสักหน่อย“หรือว่าบ่าวถูกหลอกแล้ว?”สีหน้าของหงเจาเปลี่ยนทันที กู้หว่านเยว่ก็รีบกระซิบข้างหูซูจิ่งสิง “ข้าไปที่เรือนด้านหลังก่อน ท่านคอยต้อนรับแขกอยู่ข้างหน้าไปก่อน”จากนั้นก็ลุกออกจากงานเลี้ยงอย่างเงียบ ๆ แล้วเดินตรงไปยังห้องแต่งตัว“โจวเซ่อล่ะ เหตุใดจึงไม่เห็นเขา?”กู้หว่านเยว่สีหน้าไม่สู้ดีนัก ในใจรู้สึกไม่สงบ องครักษ์จันทราพุ่งตัวเข้ามา กล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ฮูหยิน โจวเซ่อไปที่ห้องแต่งตัวขอรับ”เนื่องจากที่นั่นเป็นห้องแต่งตัวของสตรี องครักษ์จันทราจึงไม่ไ

“เกิดอะไรขึ้น?”เมื่อกู้หว่านเยว่เดินมาอยู่ข้างกาย ซูจิ่งสิงก็วางแก้วเหล้าลง แล้วเอ่ยถามด้วยเสียงเบา ๆ เมื่อครู่ยังมีขุนนางและผู้มีบรรดาศักดิ์มากมายเข้ามาชนแก้ว แต่พอเห็นแววตาของเจิ้นเป่ยอ๋อง ทุกคนก็รู้จักกาลเทศะ ขอตัวออกไปกู้หว่านเยว่กระซิบข้างหูเขาสองสามประโยค ทำให้สีหน้าของซูจิ่งสิงเปลี่ยนไปทันที“เขากล้ามากถึงเพียงนี้เชียวหรือ?”“นั่นน่ะสิ” กู้หว่านเยว่ทำท่ากางมือออก “โชคดีที่โจวเซิงมาทันเวลา”สองสามีภรรยาพูดคุยกันด้วยเสียงเบา ๆ อยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็หันไปจัดการงานเลี้ยงต่อ วันนี้มีคนรู้จักมาร่วมงานเลี้ยงไม่น้อย ทั้งสกุลเหยียน สกุลหลี่ และสกุลเซิ่ง พวกเขาต่างส่งตัวแทนมากู้หว่านเยว่ถือโอกาสดึงนายท่านเหยียนมาสอนหนังสือที่สำนักศึกษาถงซัน ให้เป็นคนดูแลบัญชี ดูเหมือนจะใช้ความสามารถได้ไม่เต็มที่เลยจริง ๆ “พี่สาว” เหยียนซือหยวนกอดขาเล็ก ๆ ของกู้หว่านเยว่ ดวงตากลมโตสีดำขลับเต็มไปด้วยความชื่นชมตั้งแต่กู้หว่านเยว่และครอบครัวของพวกเขาย้ายไปอยู่ที่เมืองอวี้ เหยียนซือหยวนก็ไม่ได้เจอนางมาเป็นเวลานานแล้ว“ซือหยวน ไม่ได้เจอกันนาน เจ้าสูงขึ้นแล้ว”เด็ก ๆ โตเร็วจริง ๆ ไม่ได้เจอกันแค่ไม

ในเมื่อโจวเซ่อกล้าทำกับนางแบบนี้ นางก็ต้องไปถามให้รู้เรื่อง“หว่านเยว่ เจ้าไปกับข้าเถิด ข้ากลัวว่าข้าคนเดียวจะรับมือไม่ไหว”ซ่งเสวี่ยค่อนข้างกลัวปากนั่นของโจวเซ่อ กู้หว่านเยว่พยักหน้า เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ข้าจะไปกับเจ้า”ทั้งสองคนนั่งลงในห้องข้าง ๆ โจวเซ่อถูกทรมานไปแล้วรอบหนึ่ง นอนคว่ำหน้ากับพื้นอย่างอ่อนแรงเมื่อเห็นกู้หว่านเยว่เข้ามา เขาอ้าปากด่าทอเป็นสิบ ๆ ครั้งชิงเหลียนถีบเข้าที่ใบหน้าของเขาโดยตรง “ไอ้สารเลว ฮูหยินของพวกเราไม่ใช่คนที่เจ้าจะด่าทอได้”โจวเซ่อรีบหันไปขอร้องซ่งเสวี่ย “เสวี่ยเอ๋อร์ ช่วยข้าด้วยเห็นข้าถูกทุบตีอย่างโหดร้ายเช่นนี้ เจ้าไม่สงสารหรือ?”ซ่งเสวี่ยหัวเราะด้วยความโมโห “ท่านคิดจะข่มเหงข้า แล้วยังจะให้ข้าช่วยท่านอีกหรือ?”“ข่มเหงอะไรกัน พูดจาน่าเกลียด”สายตาของโจวเซ่อหลบเลี่ยง กล่าวด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด “ข้าแค่ชอบเจ้ามากเกินไป อยากครอบครองเจ้าเร็ว ๆ สิ่งที่ข้าทำทั้งหมดก็เพื่อเจ้า”ซ่งเสวี่ยแทบตกตะลึงกับความไร้ยางอายของเขาดีจริง ๆ ทำเพื่อนางกล้าพูดเรื่องข่มเหงอย่างเปิดเผยเช่นนี้ชิงเหลียนเดินเข้ามาแล้วเอ่ยขึ้น “บ่าวได้ส่งคนไปสอบสวนเขาและบ่าว

เดิมทีซ่งเสวี่ยยังคิดจะปะทะกับโจวเซ่ออีกสักสองสามคำ แต่คำพูดต่อหน้าไม่กี่ประโยคเมื่อครู่ ทำให้นางรู้สึกได้ในทันใดว่าการเผชิญหน้ากับคนเช่นนี้ มันไม่มีความหมายใด ๆ เลยโจวเซ่อในขณะนี้ก็คือหมาบ้าตัวหนึ่ง จับใครได้ก็กัดไม่เลือกหน้า แล้วนางจะโต้เถียงกับหมาบ้าให้ได้อะไรขึ้นมา?“หว่านเยว่ ยกเขาให้เจ้าจัดการแล้วกัน”ซ่งเสวี่ยรู้สึกรังเกียจ รีบหมุนตัวกลับก่อนจะเดินออกไป“เสวี่ยเอ๋อร์ เสวี่ยเอ๋อร์ เจ้าทำแบบนี้กับข้าไม่ได้ ข้าเป็นคู่หมั้นของเจ้านะ!”โจวเซ่อตะโกนดังลั่น แต่เมื่อเห็นว่าซ่งเสวี่ยไม่สนใจเขา ก็เปลี่ยนเป็นการด่าทอด้วยวาจา“ซ่งเสวี่ย เจ้ามันคนสารเลว แยกแยะดีชั่วไม่ได้ ข้าต้องตาเจ้าก็นับว่าเป็นวาสนาของเจ้าแล้ว เจ้ากล้าทำแบบนี้กับข้า ต่อให้ตายเป็นผีข้าก็จะไม่ปล่อยเจ้าไปเด็ดขาด เจ้าคอยดู ตราบใดที่ข้ายังมีชีวิตอยู่ ข้าจะทำให้เจ้าอยู่ไม่เป็นสุขแน่นอน...”คำพูดเหล่านี้ของโจวเซ่อทำให้ซ่งเสวี่ยขนลุกชันทันทีนางไม่เคยคิดมาก่อนว่าคนที่ทำตัวอยู่ในกรอบมาโดยตลอดอย่างนาง จะต้องมาพบเจอหมาบ้าเช่นนี้ โชคดีที่ไม่ถูกหมาบ้าตัวนี้กัดเข้า ไม่เช่นนั้นคงจะรู้สึกเป็นทุกข์ไปทั้งชีวิตซ่งเสวี่ยเดินเข้ามา