ยามพลบค่ำ แขกเหรื่อต่างก็ลุกขึ้นกล่าวลา รถม้าทยอยออกจากจวนกู้ทีละคันอย่างต่อเนื่องก่อนขึ้นรถม้า เว่ยเสียวฉู่ยังคงอาลัยอาวรณ์ “เหยียนซือหยวน บ้านเจ้าอยู่ที่ไหน วันหลังข้าจะไปเล่นกับเจ้าที่ไหนล่ะ?”“บ้านข้าอยู่ที่หมู่บ้านสือหาน เดือนหน้าจะย้ายมาแล้ว”ดวงตาของเหยียนซือหยวนเป็นประกาย เขาฝึกยิงหนังสติ๊กมาทั้งบ่าย ในที่สุดก็ยิงออกไปได้เสียที“ครั้งหน้า เจ้าต้องสอนข้าเล่นหนังสติ๊กอีกนะ”“ได้สิ ถ้าเจ้าเรียกข้าว่าพี่เสียวฉู่ ข้าก็จะสอนเจ้า” เว่ยเสียวฉู่เท้าสะเอว ท่าทางเหมือนพี่ใหญ่“พี่เสียวฉู่” เหยียนซือหยวนเชื่อฟัง เรียกได้อย่างคล่องปากไม่ติดขัดแม้แต่น้อยเด็กน้อยทั้งสองคนร่ำลากันที่หน้าประตูอย่างอาลัยอาวรณ์ จนกระทั่งแม่เฒ่าเว่ยเปิดม่านรถม้าขึ้น แล้วตะโกนด้วยความไม่พอใจ“เว่ยเสียวฉู่ รีบขึ้นรถมาเร็ว ข้าจะรีบกลับบ้านไปเข้าห้องน้ำ”“อ๋อ”เว่ยเสียวฉู่โบกมือ จากนั้นก็วิ่งไปที่รถม้าของตัวเองอย่างใจเย็น แล้วกระโดดขึ้นรถม้า“เหยียนซือหยวน เจ้าต้องมาเล่นกับข้านะ!”แม่เฒ่าเว่ยจับหัวหลานสาวดันกลับเข้าไปในรถม้า “หลานรัก นั่นลูกชายบ้านไหนกัน เหตุใดเจ้าถึงไปเล่นกับเขา?”เว่ยเสียวฉู่รีบเอ่ยขึ
ในเมื่อโจวเซ่อกล้าทำกับนางแบบนี้ นางก็ต้องไปถามให้รู้เรื่อง“หว่านเยว่ เจ้าไปกับข้าเถิด ข้ากลัวว่าข้าคนเดียวจะรับมือไม่ไหว”ซ่งเสวี่ยค่อนข้างกลัวปากนั่นของโจวเซ่อ กู้หว่านเยว่พยักหน้า เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ข้าจะไปกับเจ้า”ทั้งสองคนนั่งลงในห้องข้าง ๆ โจวเซ่อถูกทรมานไปแล้วรอบหนึ่ง นอนคว่ำหน้ากับพื้นอย่างอ่อนแรงเมื่อเห็นกู้หว่านเยว่เข้ามา เขาอ้าปากด่าทอเป็นสิบ ๆ ครั้งชิงเหลียนถีบเข้าที่ใบหน้าของเขาโดยตรง “ไอ้สารเลว ฮูหยินของพวกเราไม่ใช่คนที่เจ้าจะด่าทอได้”โจวเซ่อรีบหันไปขอร้องซ่งเสวี่ย “เสวี่ยเอ๋อร์ ช่วยข้าด้วยเห็นข้าถูกทุบตีอย่างโหดร้ายเช่นนี้ เจ้าไม่สงสารหรือ?”ซ่งเสวี่ยหัวเราะด้วยความโมโห “ท่านคิดจะข่มเหงข้า แล้วยังจะให้ข้าช่วยท่านอีกหรือ?”“ข่มเหงอะไรกัน พูดจาน่าเกลียด”สายตาของโจวเซ่อหลบเลี่ยง กล่าวด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด “ข้าแค่ชอบเจ้ามากเกินไป อยากครอบครองเจ้าเร็ว ๆ สิ่งที่ข้าทำทั้งหมดก็เพื่อเจ้า”ซ่งเสวี่ยแทบตกตะลึงกับความไร้ยางอายของเขาดีจริง ๆ ทำเพื่อนางกล้าพูดเรื่องข่มเหงอย่างเปิดเผยเช่นนี้ชิงเหลียนเดินเข้ามาแล้วเอ่ยขึ้น “บ่าวได้ส่งคนไปสอบสวนเขาและบ่าว
“ไม่ อย่านะ”เสี่ยวซือกลัวจนขาทั้งสองสั่นระริก กู้หว่านเยว่ดูชั่วร้ายราวกับว่ามีดกำลังจะกรีดลงบนตัวเขาในวินาทีถัดไป“ข้าพูดแล้ว!”เขาขมิบก้นแน่น จนแทบจะฉี่ราด“ที่คุณชายของข้าต้องการแต่งงานกับฮูหยินน้อย ก็เพราะว่าเขาได้ยินมาว่าฮูหยินน้อยเป็นธิดาสายตรงของสกุลซ่ง หากได้แต่งงานกับท่าน ไม่เพียงแต่จะได้ทรัพย์สมบัติของสกุลโจวตามขั้นตอนอย่างราบรื่นหลังจากโจวเหล่าและฮูหยินผู้เฒ่าโจวอายุครบร้อยปี แล้วก็ไม่แน่ว่าอาจจะได้ของสกุลซ่งเพิ่มเติมอีกด้วย”“เสี่ยวซือ! เจ้าอย่าพูดจาเหลวไหล เสวี่ยเอ๋อร์ เจ้าอย่าไปฟังเขาพูดจาเหลวไหล ข้าตกหลุมรักเจ้าตั้งแต่แรกเห็น ข้ารักเจ้าจากใจจริง”โจวเซ่อรีบแสดงความรู้สึกออกมา น้ำเสียงนั้นทำให้ซ่งเสวี่ยอยากหัวเราะ“ที่แท้ ท่านก็อยากกินสมบัติของผู้ไร้ทายาท!”ในขณะนี้ ซ่งเสวี่ยถึงมองเห็นความทะเยอทะยานที่โฉดชั่วของอีกฝ่ายได้อย่างแท้จริงอะไรคือรักแรกพบ อะไรคือรักเป็นอย่างยิ่ง ล้วนเป็นสิ่งจอมปลอมทั้งนั้นโจวเซ่อถูกต่อว่าจนหน้าแดงหูแดง ยั่วให้เกิดโทสะขึ้น “กินสมบัติของผู้ไร้ทายาทหมายความว่ายังไง เจ้าเป็นเพียงแม่หม้ายคนหนึ่ง ข้ายอมรับเจ้าได้ ก็นับว่าเป็นบุญวาสนาที่
เดิมทีซ่งเสวี่ยยังคิดจะปะทะกับโจวเซ่ออีกสักสองสามคำ แต่คำพูดต่อหน้าไม่กี่ประโยคเมื่อครู่ ทำให้นางรู้สึกได้ในทันใดว่าการเผชิญหน้ากับคนเช่นนี้ มันไม่มีความหมายใด ๆ เลยโจวเซ่อในขณะนี้ก็คือหมาบ้าตัวหนึ่ง จับใครได้ก็กัดไม่เลือกหน้า แล้วนางจะโต้เถียงกับหมาบ้าให้ได้อะไรขึ้นมา?“หว่านเยว่ ยกเขาให้เจ้าจัดการแล้วกัน”ซ่งเสวี่ยรู้สึกรังเกียจ รีบหมุนตัวกลับก่อนจะเดินออกไป“เสวี่ยเอ๋อร์ เสวี่ยเอ๋อร์ เจ้าทำแบบนี้กับข้าไม่ได้ ข้าเป็นคู่หมั้นของเจ้านะ!”โจวเซ่อตะโกนดังลั่น แต่เมื่อเห็นว่าซ่งเสวี่ยไม่สนใจเขา ก็เปลี่ยนเป็นการด่าทอด้วยวาจา“ซ่งเสวี่ย เจ้ามันคนสารเลว แยกแยะดีชั่วไม่ได้ ข้าต้องตาเจ้าก็นับว่าเป็นวาสนาของเจ้าแล้ว เจ้ากล้าทำแบบนี้กับข้า ต่อให้ตายเป็นผีข้าก็จะไม่ปล่อยเจ้าไปเด็ดขาด เจ้าคอยดู ตราบใดที่ข้ายังมีชีวิตอยู่ ข้าจะทำให้เจ้าอยู่ไม่เป็นสุขแน่นอน...”คำพูดเหล่านี้ของโจวเซ่อทำให้ซ่งเสวี่ยขนลุกชันทันทีนางไม่เคยคิดมาก่อนว่าคนที่ทำตัวอยู่ในกรอบมาโดยตลอดอย่างนาง จะต้องมาพบเจอหมาบ้าเช่นนี้ โชคดีที่ไม่ถูกหมาบ้าตัวนี้กัดเข้า ไม่เช่นนั้นคงจะรู้สึกเป็นทุกข์ไปทั้งชีวิตซ่งเสวี่ยเดินเข้ามา
หากฝ่ายหญิงถอนหมั้น โดยไม่มีเหตุผลอันสมควร ผู้คนรอบตัวก็จะคาดเดาและวิพากษ์วิจารณ์กันไปจะฆ่าโจวเซ่อตรง ๆ เลยก็ไม่ได้ ซ่งเสวี่ยสูญเสียสามีไปแล้วครั้งหนึ่ง หากคู่หมั้นยังมาตายอย่างไม่ทราบสาเหตุอีก จะต้องเป็นที่โจษจันเรื่องดวงกินผัวแน่นอนซ่งเสวี่ยกล่าวอย่างเด็ดขาด “อย่าคิดมาก ข้าเป็นคนมือสะอาด ถ้าใครอยากนินทาก็ปล่อยพวกเขาไป หรือจะให้ข้าผูกติดอยู่กับคนสารเลวนั่นจนตาย เพราะกลัวข่าวลือและคำติฉินนินทา?”สู้เจ็บแต่จบจะดีกว่า ซ่งเสวี่ยยอมถูกคนประณาม ดีกว่าให้มีความเกี่ยวข้องกับโจวเซ่อต่อไปเมื่อนึกถึงหน้าตาตอนที่เขาหว่านเสน่ห์ นางก็รู้สึกคลื่นไส้และอยากอาเจียน“ไม่ได้นะลูก”ฮูหยินผู้เฒ่าโจวส่ายหัว “คำคนน่ากลัว คนที่แยกแยะผิดชอบชั่วดีไม่ได้ อะไรที่หยาบคายก็สามารถพูดออกมาได้ทั้งนั้น”แม้แต่คำว่าหญิงสำส่อน จงใจยั่วสวาท ไม่มีมูลหมาไม่ขี้ คำพูดประเภทนี้ยังเบาไปนางถอนหายใจ “เจ้าไม่สนใจเรื่องพวกนี้ แล้วนานนานล่ะ?”“นานนาน?”นานนานสูญเสียพ่อไปแล้ว ถ้านางจะมีแม่ที่มีชื่อเสียงไม่ดีอีก ก็เลิกคิดเรื่องออกเรือนในอนาคตได้เลยใบหน้าของซ่งเสวี่ยเต็มไปด้วยความสิ้นหวังทันที ขบฟันแน่น ไม่รู้จะพูดอย่า
กู้หว่านเยว่อดพูดไม่ได้ว่า “โจวเซ่อเป็นคนต่ำช้าและเจ้าเล่ห์ หมายใจจะพึ่งพาความมั่งคั่งของสกุลโจว จะเป็นฝ่ายเสนอตัวขอถอนหมั้นได้ยังไง?”“เขายอม” ซูจิ่งสิงอมยิ้มกล่าว “ระหว่างชีวิตกับความมั่งคั่ง เจ้าคิดว่าเขาจะเลือกอะไร”ถึงตอนนั้นจริง ๆ เกรงว่าเขาจะไม่ใช่แค่ยินดีถอนหมั้นเท่านั้น แต่ยังคิดหาวิธีถอนหมั้นที่สมบูรณ์แบบโดยไม่ทำให้ซ่งเสวี่ยเสียหายอีกด้วยทันใดนั้นพวกเขาก็ถึงบางอ้อในทันใด แน่นอนเรื่องนี้ต้องมีคนไปบอกโจวเซ่อ ซูจิ่งสิงเสนอว่า “ข้าจะเข้าไปพูดคุยกับเขาหน่อย”กู้หว่านเยว่รีบชี้ไปที่ห้อง ซูจิ่งสิงพาฉู่เฟิงเข้าไป ไม่รู้ว่าเขาพูดอะไรกับโจวเซ่อ แต่เมื่อเขาออกมา โจวเซ่อก็ตอบตกลงเรียบร้อยแล้วไม่ใช่แค่ตอบตกลง แต่ยังยินดีไปจัดการอย่างรวดเร็วอีกด้วยกู้หว่านเยว่ขมวดคิ้ว “ไม่ใช่ว่าเขากลับเรือนไปแล้ว จะเปลี่ยนใจมาทำลายชื่อเสียงของพี่หญิงซ่งให้มัวหมองหรอกนะ?”“ไม่มีทาง” ซูจิ่งสิงส่ายหัวด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยมเว้นแต่ว่าเขาไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว และไม่อยากให้อี๋เหนียงของเขามีชีวิตอยู่ด้วยทว่าคนต่ำช้าอย่างโจวเซ่อที่ทำเพื่อความมั่งคั่งและชื่อเสียงอยู่แล้ว จะยอมตายได้อย่างไรหากยังไม่ไ
ร่างกายร้อนผ่าวอยู่บ้างกู้หว่านเยว่ลืมตาขึ้นมา พบว่าตนเองกำลังนอนอยู่บนเตียงแกะสลักขนาดใหญ่ มีกลิ่นอายโบราณหลังหนึ่ง ข้างเตียงมีชายสวมชุดแต่งงานนั่งอยู่หนึ่งคนนี่คงฝันไปใช่ไหม แต่เหตุใดเหมือนจริงถึงเพียงนี้?นางเบือนหน้ามองฝ่ายชายฝ่ายชายผิวพรรณขาวดุจหยก ใบหน้าหล่อเหลางดงาม มองแวบเดียวก็ทำให้คนจมดิ่งสู่ภวังค์อย่างยากจะหักห้ามใจ เพียงแต่สีหน้าของเขาเย็นชาเกินไป สุ้มเสียงเองก็ไร้อารมณ์เสียนี่กระไร“ข้ารู้ว่าเจ้าไม่อยากแต่งกับข้า พระบรมราชโองการยากจะฝ่าฝืน หากเจ้าไม่ยินยอม...”“ข้ายินยอม ข้ายินยอม!”ชายหนุ่มรูปงามหาใครเทียบได้เช่นนี้ นางครองโสดมายี่สิบกว่าปีไม่เคยได้พบพานมาก่อน ไฉนเลยจะไม่ยินยอมกันเล่า!กู้หว่านเยว่พยักหน้าอย่างบ้าคลั่ง ไม่สนใจสีหน้าตกตะลึงของฝ่ายชาย ยื่นมือออกไปเกี่ยวเข็มขัดโผเข้าหาอ้อมอกของเขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เฮือกหนึ่ง อ้า หอมยิ่งนัก กลิ่นหอมเย็นของชายหนุ่มรูปงามเห็นได้ชัดว่านี่คือครั้งแรกของฝ่ายชาย ทีแรกยังคิดปฏิเสธ แต่กลับไม่อาจต้านทานเสียงที่ดังออดอ้อนออเซาะขึ้นมาของนางได้ สติค่อยๆ เลือนรางไป ทว่า ครู่เดียวก็ทำเอากู้หว่านเยว่วิญญาณหลุดลอยทั้งสองเกี
“ฝ่าบาทมีรับสั่ง เจิ้นเป่ยอ๋องซูจิ่งสิงคิดก่อกบฏ หลักฐานชัดเจน!”“นับแต่นี้ไปปลดออกจากตำแหน่ง เป็นสามัญชน ยึดทรัพย์เนรเทศไปยังหนิงกู่ถ่า ผู้ใดกล้าฝ่าฝืน ฆ่าได้ไม่ละเว้น!”ฮูหยินผู้เฒ่าทุบอกกระทืบเท้า “สกุลซูของข้าซื่อสัตย์ภักดี ไฉนเลยจะก่อกบฏได้?”หัวหน้าหน่วยยึดทรัพย์เจียงเต๋อจื้อสบถเสียงเย็น “ฝ่าบาทมีพระกระแสรับสั่งออกจากพระโอษฐ์ของพระองค์เอง เจ้ากำลังกล่าวหาว่าฝ่าบาท ทรงวินิจฉัยผิดพลาดงั้นหรือ?”ทุกคนไม่กล้าโวยวายอีก กอดกันร่ำไห้โอดครวญทหารหลวงหลั่งไหลเข้ามา ถีบเปิดประตูเรือน ทุบทำลายข้าวของทั่วทุกสารทิศคล้ายโจรก็มิปาน ไม่ว่าที่ผ่านมาเจ้ามีตำแหน่งสูงส่งเยี่ยงไร หากถูกลงโทษยึดทรัพย์ นั่นก็คือคนต่ำต้อยมองภาพวุ่นวายภายในจวนอ๋อง ฮูหยินผู้เฒ่าคิดห้าม แต่กลับถูกเจียงเต๋อจื้อผลักล้มลงกับพื้น กระดูกของหญิงชราเกือบหักถัดมา เจียงเต๋อจื้อหรี่ตามองทางญาติฝ่ายหญิงของจวนอ๋อง“เพื่อป้องกันมิให้พวกเจ้านำทรัพย์สินส่วนตัวออกไป ญาติฝ่ายหญิงทั้งหมดต้องเปลื้องผ้าตั้งแต่ใต้สะดือลงมาเพื่อตรวจสอบหนึ่งรอบ!”“ไม่ได้!”สีหน้าเหล่าญาติฝ่ายหญิงทั้งโกรธทั้งอายฮูหยินผู้เฒ่าก่นด่าออกมา “เจียงเต๋อจื
กู้หว่านเยว่อดพูดไม่ได้ว่า “โจวเซ่อเป็นคนต่ำช้าและเจ้าเล่ห์ หมายใจจะพึ่งพาความมั่งคั่งของสกุลโจว จะเป็นฝ่ายเสนอตัวขอถอนหมั้นได้ยังไง?”“เขายอม” ซูจิ่งสิงอมยิ้มกล่าว “ระหว่างชีวิตกับความมั่งคั่ง เจ้าคิดว่าเขาจะเลือกอะไร”ถึงตอนนั้นจริง ๆ เกรงว่าเขาจะไม่ใช่แค่ยินดีถอนหมั้นเท่านั้น แต่ยังคิดหาวิธีถอนหมั้นที่สมบูรณ์แบบโดยไม่ทำให้ซ่งเสวี่ยเสียหายอีกด้วยทันใดนั้นพวกเขาก็ถึงบางอ้อในทันใด แน่นอนเรื่องนี้ต้องมีคนไปบอกโจวเซ่อ ซูจิ่งสิงเสนอว่า “ข้าจะเข้าไปพูดคุยกับเขาหน่อย”กู้หว่านเยว่รีบชี้ไปที่ห้อง ซูจิ่งสิงพาฉู่เฟิงเข้าไป ไม่รู้ว่าเขาพูดอะไรกับโจวเซ่อ แต่เมื่อเขาออกมา โจวเซ่อก็ตอบตกลงเรียบร้อยแล้วไม่ใช่แค่ตอบตกลง แต่ยังยินดีไปจัดการอย่างรวดเร็วอีกด้วยกู้หว่านเยว่ขมวดคิ้ว “ไม่ใช่ว่าเขากลับเรือนไปแล้ว จะเปลี่ยนใจมาทำลายชื่อเสียงของพี่หญิงซ่งให้มัวหมองหรอกนะ?”“ไม่มีทาง” ซูจิ่งสิงส่ายหัวด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยมเว้นแต่ว่าเขาไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว และไม่อยากให้อี๋เหนียงของเขามีชีวิตอยู่ด้วยทว่าคนต่ำช้าอย่างโจวเซ่อที่ทำเพื่อความมั่งคั่งและชื่อเสียงอยู่แล้ว จะยอมตายได้อย่างไรหากยังไม่ไ
หากฝ่ายหญิงถอนหมั้น โดยไม่มีเหตุผลอันสมควร ผู้คนรอบตัวก็จะคาดเดาและวิพากษ์วิจารณ์กันไปจะฆ่าโจวเซ่อตรง ๆ เลยก็ไม่ได้ ซ่งเสวี่ยสูญเสียสามีไปแล้วครั้งหนึ่ง หากคู่หมั้นยังมาตายอย่างไม่ทราบสาเหตุอีก จะต้องเป็นที่โจษจันเรื่องดวงกินผัวแน่นอนซ่งเสวี่ยกล่าวอย่างเด็ดขาด “อย่าคิดมาก ข้าเป็นคนมือสะอาด ถ้าใครอยากนินทาก็ปล่อยพวกเขาไป หรือจะให้ข้าผูกติดอยู่กับคนสารเลวนั่นจนตาย เพราะกลัวข่าวลือและคำติฉินนินทา?”สู้เจ็บแต่จบจะดีกว่า ซ่งเสวี่ยยอมถูกคนประณาม ดีกว่าให้มีความเกี่ยวข้องกับโจวเซ่อต่อไปเมื่อนึกถึงหน้าตาตอนที่เขาหว่านเสน่ห์ นางก็รู้สึกคลื่นไส้และอยากอาเจียน“ไม่ได้นะลูก”ฮูหยินผู้เฒ่าโจวส่ายหัว “คำคนน่ากลัว คนที่แยกแยะผิดชอบชั่วดีไม่ได้ อะไรที่หยาบคายก็สามารถพูดออกมาได้ทั้งนั้น”แม้แต่คำว่าหญิงสำส่อน จงใจยั่วสวาท ไม่มีมูลหมาไม่ขี้ คำพูดประเภทนี้ยังเบาไปนางถอนหายใจ “เจ้าไม่สนใจเรื่องพวกนี้ แล้วนานนานล่ะ?”“นานนาน?”นานนานสูญเสียพ่อไปแล้ว ถ้านางจะมีแม่ที่มีชื่อเสียงไม่ดีอีก ก็เลิกคิดเรื่องออกเรือนในอนาคตได้เลยใบหน้าของซ่งเสวี่ยเต็มไปด้วยความสิ้นหวังทันที ขบฟันแน่น ไม่รู้จะพูดอย่า
เดิมทีซ่งเสวี่ยยังคิดจะปะทะกับโจวเซ่ออีกสักสองสามคำ แต่คำพูดต่อหน้าไม่กี่ประโยคเมื่อครู่ ทำให้นางรู้สึกได้ในทันใดว่าการเผชิญหน้ากับคนเช่นนี้ มันไม่มีความหมายใด ๆ เลยโจวเซ่อในขณะนี้ก็คือหมาบ้าตัวหนึ่ง จับใครได้ก็กัดไม่เลือกหน้า แล้วนางจะโต้เถียงกับหมาบ้าให้ได้อะไรขึ้นมา?“หว่านเยว่ ยกเขาให้เจ้าจัดการแล้วกัน”ซ่งเสวี่ยรู้สึกรังเกียจ รีบหมุนตัวกลับก่อนจะเดินออกไป“เสวี่ยเอ๋อร์ เสวี่ยเอ๋อร์ เจ้าทำแบบนี้กับข้าไม่ได้ ข้าเป็นคู่หมั้นของเจ้านะ!”โจวเซ่อตะโกนดังลั่น แต่เมื่อเห็นว่าซ่งเสวี่ยไม่สนใจเขา ก็เปลี่ยนเป็นการด่าทอด้วยวาจา“ซ่งเสวี่ย เจ้ามันคนสารเลว แยกแยะดีชั่วไม่ได้ ข้าต้องตาเจ้าก็นับว่าเป็นวาสนาของเจ้าแล้ว เจ้ากล้าทำแบบนี้กับข้า ต่อให้ตายเป็นผีข้าก็จะไม่ปล่อยเจ้าไปเด็ดขาด เจ้าคอยดู ตราบใดที่ข้ายังมีชีวิตอยู่ ข้าจะทำให้เจ้าอยู่ไม่เป็นสุขแน่นอน...”คำพูดเหล่านี้ของโจวเซ่อทำให้ซ่งเสวี่ยขนลุกชันทันทีนางไม่เคยคิดมาก่อนว่าคนที่ทำตัวอยู่ในกรอบมาโดยตลอดอย่างนาง จะต้องมาพบเจอหมาบ้าเช่นนี้ โชคดีที่ไม่ถูกหมาบ้าตัวนี้กัดเข้า ไม่เช่นนั้นคงจะรู้สึกเป็นทุกข์ไปทั้งชีวิตซ่งเสวี่ยเดินเข้ามา
“ไม่ อย่านะ”เสี่ยวซือกลัวจนขาทั้งสองสั่นระริก กู้หว่านเยว่ดูชั่วร้ายราวกับว่ามีดกำลังจะกรีดลงบนตัวเขาในวินาทีถัดไป“ข้าพูดแล้ว!”เขาขมิบก้นแน่น จนแทบจะฉี่ราด“ที่คุณชายของข้าต้องการแต่งงานกับฮูหยินน้อย ก็เพราะว่าเขาได้ยินมาว่าฮูหยินน้อยเป็นธิดาสายตรงของสกุลซ่ง หากได้แต่งงานกับท่าน ไม่เพียงแต่จะได้ทรัพย์สมบัติของสกุลโจวตามขั้นตอนอย่างราบรื่นหลังจากโจวเหล่าและฮูหยินผู้เฒ่าโจวอายุครบร้อยปี แล้วก็ไม่แน่ว่าอาจจะได้ของสกุลซ่งเพิ่มเติมอีกด้วย”“เสี่ยวซือ! เจ้าอย่าพูดจาเหลวไหล เสวี่ยเอ๋อร์ เจ้าอย่าไปฟังเขาพูดจาเหลวไหล ข้าตกหลุมรักเจ้าตั้งแต่แรกเห็น ข้ารักเจ้าจากใจจริง”โจวเซ่อรีบแสดงความรู้สึกออกมา น้ำเสียงนั้นทำให้ซ่งเสวี่ยอยากหัวเราะ“ที่แท้ ท่านก็อยากกินสมบัติของผู้ไร้ทายาท!”ในขณะนี้ ซ่งเสวี่ยถึงมองเห็นความทะเยอทะยานที่โฉดชั่วของอีกฝ่ายได้อย่างแท้จริงอะไรคือรักแรกพบ อะไรคือรักเป็นอย่างยิ่ง ล้วนเป็นสิ่งจอมปลอมทั้งนั้นโจวเซ่อถูกต่อว่าจนหน้าแดงหูแดง ยั่วให้เกิดโทสะขึ้น “กินสมบัติของผู้ไร้ทายาทหมายความว่ายังไง เจ้าเป็นเพียงแม่หม้ายคนหนึ่ง ข้ายอมรับเจ้าได้ ก็นับว่าเป็นบุญวาสนาที่
ในเมื่อโจวเซ่อกล้าทำกับนางแบบนี้ นางก็ต้องไปถามให้รู้เรื่อง“หว่านเยว่ เจ้าไปกับข้าเถิด ข้ากลัวว่าข้าคนเดียวจะรับมือไม่ไหว”ซ่งเสวี่ยค่อนข้างกลัวปากนั่นของโจวเซ่อ กู้หว่านเยว่พยักหน้า เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ข้าจะไปกับเจ้า”ทั้งสองคนนั่งลงในห้องข้าง ๆ โจวเซ่อถูกทรมานไปแล้วรอบหนึ่ง นอนคว่ำหน้ากับพื้นอย่างอ่อนแรงเมื่อเห็นกู้หว่านเยว่เข้ามา เขาอ้าปากด่าทอเป็นสิบ ๆ ครั้งชิงเหลียนถีบเข้าที่ใบหน้าของเขาโดยตรง “ไอ้สารเลว ฮูหยินของพวกเราไม่ใช่คนที่เจ้าจะด่าทอได้”โจวเซ่อรีบหันไปขอร้องซ่งเสวี่ย “เสวี่ยเอ๋อร์ ช่วยข้าด้วยเห็นข้าถูกทุบตีอย่างโหดร้ายเช่นนี้ เจ้าไม่สงสารหรือ?”ซ่งเสวี่ยหัวเราะด้วยความโมโห “ท่านคิดจะข่มเหงข้า แล้วยังจะให้ข้าช่วยท่านอีกหรือ?”“ข่มเหงอะไรกัน พูดจาน่าเกลียด”สายตาของโจวเซ่อหลบเลี่ยง กล่าวด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด “ข้าแค่ชอบเจ้ามากเกินไป อยากครอบครองเจ้าเร็ว ๆ สิ่งที่ข้าทำทั้งหมดก็เพื่อเจ้า”ซ่งเสวี่ยแทบตกตะลึงกับความไร้ยางอายของเขาดีจริง ๆ ทำเพื่อนางกล้าพูดเรื่องข่มเหงอย่างเปิดเผยเช่นนี้ชิงเหลียนเดินเข้ามาแล้วเอ่ยขึ้น “บ่าวได้ส่งคนไปสอบสวนเขาและบ่าว
ยามพลบค่ำ แขกเหรื่อต่างก็ลุกขึ้นกล่าวลา รถม้าทยอยออกจากจวนกู้ทีละคันอย่างต่อเนื่องก่อนขึ้นรถม้า เว่ยเสียวฉู่ยังคงอาลัยอาวรณ์ “เหยียนซือหยวน บ้านเจ้าอยู่ที่ไหน วันหลังข้าจะไปเล่นกับเจ้าที่ไหนล่ะ?”“บ้านข้าอยู่ที่หมู่บ้านสือหาน เดือนหน้าจะย้ายมาแล้ว”ดวงตาของเหยียนซือหยวนเป็นประกาย เขาฝึกยิงหนังสติ๊กมาทั้งบ่าย ในที่สุดก็ยิงออกไปได้เสียที“ครั้งหน้า เจ้าต้องสอนข้าเล่นหนังสติ๊กอีกนะ”“ได้สิ ถ้าเจ้าเรียกข้าว่าพี่เสียวฉู่ ข้าก็จะสอนเจ้า” เว่ยเสียวฉู่เท้าสะเอว ท่าทางเหมือนพี่ใหญ่“พี่เสียวฉู่” เหยียนซือหยวนเชื่อฟัง เรียกได้อย่างคล่องปากไม่ติดขัดแม้แต่น้อยเด็กน้อยทั้งสองคนร่ำลากันที่หน้าประตูอย่างอาลัยอาวรณ์ จนกระทั่งแม่เฒ่าเว่ยเปิดม่านรถม้าขึ้น แล้วตะโกนด้วยความไม่พอใจ“เว่ยเสียวฉู่ รีบขึ้นรถมาเร็ว ข้าจะรีบกลับบ้านไปเข้าห้องน้ำ”“อ๋อ”เว่ยเสียวฉู่โบกมือ จากนั้นก็วิ่งไปที่รถม้าของตัวเองอย่างใจเย็น แล้วกระโดดขึ้นรถม้า“เหยียนซือหยวน เจ้าต้องมาเล่นกับข้านะ!”แม่เฒ่าเว่ยจับหัวหลานสาวดันกลับเข้าไปในรถม้า “หลานรัก นั่นลูกชายบ้านไหนกัน เหตุใดเจ้าถึงไปเล่นกับเขา?”เว่ยเสียวฉู่รีบเอ่ยขึ
“เกิดอะไรขึ้น?”เมื่อกู้หว่านเยว่เดินมาอยู่ข้างกาย ซูจิ่งสิงก็วางแก้วเหล้าลง แล้วเอ่ยถามด้วยเสียงเบา ๆ เมื่อครู่ยังมีขุนนางและผู้มีบรรดาศักดิ์มากมายเข้ามาชนแก้ว แต่พอเห็นแววตาของเจิ้นเป่ยอ๋อง ทุกคนก็รู้จักกาลเทศะ ขอตัวออกไปกู้หว่านเยว่กระซิบข้างหูเขาสองสามประโยค ทำให้สีหน้าของซูจิ่งสิงเปลี่ยนไปทันที“เขากล้ามากถึงเพียงนี้เชียวหรือ?”“นั่นน่ะสิ” กู้หว่านเยว่ทำท่ากางมือออก “โชคดีที่โจวเซิงมาทันเวลา”สองสามีภรรยาพูดคุยกันด้วยเสียงเบา ๆ อยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็หันไปจัดการงานเลี้ยงต่อ วันนี้มีคนรู้จักมาร่วมงานเลี้ยงไม่น้อย ทั้งสกุลเหยียน สกุลหลี่ และสกุลเซิ่ง พวกเขาต่างส่งตัวแทนมากู้หว่านเยว่ถือโอกาสดึงนายท่านเหยียนมาสอนหนังสือที่สำนักศึกษาถงซัน ให้เป็นคนดูแลบัญชี ดูเหมือนจะใช้ความสามารถได้ไม่เต็มที่เลยจริง ๆ “พี่สาว” เหยียนซือหยวนกอดขาเล็ก ๆ ของกู้หว่านเยว่ ดวงตากลมโตสีดำขลับเต็มไปด้วยความชื่นชมตั้งแต่กู้หว่านเยว่และครอบครัวของพวกเขาย้ายไปอยู่ที่เมืองอวี้ เหยียนซือหยวนก็ไม่ได้เจอนางมาเป็นเวลานานแล้ว“ซือหยวน ไม่ได้เจอกันนาน เจ้าสูงขึ้นแล้ว”เด็ก ๆ โตเร็วจริง ๆ ไม่ได้เจอกันแค่ไม
“รบกวนท่านช่วยข้า พาพี่หญิงซ่งไปที่เตียงหน่อย” กู้หว่านเยว่เรียกโจวเซิงโจวเซิงพยักหน้า ไม่พูดพร่ำทำเพลง อุ้มซ่งเสวี่ยขึ้นมา จากนั้นวางนางลงบนเตียงอย่างเบามือถึงแม้ว่าเขาจะเป็นบัณฑิต แต่รูปร่างสูงใหญ่ พละกำลังก็ไม่น้อยเลย“อืม อึดอัด...”โจวเซิงเพิ่งจะวางนางลง จู่ ๆ ซ่งเสวี่ยก็คว้าชายแขนเสื้อของเขาไว้ แล้วเอ่ยพึมพำเห็นเพียงนางที่สง่างามและสุขุมในยามปกติ เวลานี้แก้มแดงระเรื่อ ดวงตาหวานเยิ้ม เต็มไปด้วยเสน่ห์เย้ายวนชวนหลงใหล เขาอดกลืนน้ำลายไม่ได้ ใบหูแดงก่ำ ด้วยเกรงว่าจะล่วงเกินซ่งเสวี่ย เขารีบชักมือกลับ หันหลังให้ซ่งเสวี่ย แล้วพูดกับกู้หว่านเยว่ “ข้าขอออกไปรอที่หน้าประตูก่อน”กู้หว่านเยว่พยักหน้า จับชีพจรของซ่งเสวี่ย โชคดีที่ถึงแม้โจวเซ่อจะใช้เครื่องหอมปลุกกำหนัด แต่ก็ไม่ได้ใช้ของดีอะไร ฤทธิ์ยาของเครื่องหอมปลุกกำหนัดนี้จึงไม่รุนแรงนักกู้หว่านเยว่หยิบยาลดความร้อนในร่างกายออกมาจากมิติแล้วให้นางกิน จากนั้นก็ใช้เข็มเงินขับพิษออกจากร่างกาย ไม่นาน ซ่งเสวี่ยก็ค่อย ๆ สงบลงเมื่อกู้หว่านเยว่แน่ใจว่านางไม่เป็นไร จึงห่มผ้าให้นาง ก่อนจะหันหลังเดินออกไปโจวเซิงรีบก้าวไปข้างหน้าแล้วเอ่ยถ
ทันใดนั้น โจวเซ่อก็รู้สึกโกรธแค้น ความชั่วร้ายผุดขึ้นในใจ เขาคว้าเก้าอี้ตัวหนึ่งที่อยู่ข้าง ๆ ฟาดไปยังโจวเซิง“ในเมื่อเจ้าชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านนัก เช่นนั้นเจ้าก็ตายไปเสียเถอะ!”“เจ้าบอกว่า มีบ่าวคนหนึ่งมาบอกเจ้าว่า ข้าสั่งให้เขาไปหาเจ้า แล้วบอกว่าจ้านจ้านสำรอกนมออกมาหรือ?”เมื่อเห็นสายตาสงสัยของกู้หว่านเยว่ หงเจาก็พยักหน้าอย่างงุนงง“พี่หญิงซ่งเล่า?”“ยังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่เจ้าค่ะ นางให้บ่าวมาที่นี่ก่อน เดี๋ยวนางจะตามมาทีหลัง”หงเจาเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติ คุณชายน้อยเล่นกับนานนานและคนอื่น ๆ อย่างสบายดี ไม่ได้สำรอกนมสักหน่อย“หรือว่าบ่าวถูกหลอกแล้ว?”สีหน้าของหงเจาเปลี่ยนทันที กู้หว่านเยว่ก็รีบกระซิบข้างหูซูจิ่งสิง “ข้าไปที่เรือนด้านหลังก่อน ท่านคอยต้อนรับแขกอยู่ข้างหน้าไปก่อน”จากนั้นก็ลุกออกจากงานเลี้ยงอย่างเงียบ ๆ แล้วเดินตรงไปยังห้องแต่งตัว“โจวเซ่อล่ะ เหตุใดจึงไม่เห็นเขา?”กู้หว่านเยว่สีหน้าไม่สู้ดีนัก ในใจรู้สึกไม่สงบ องครักษ์จันทราพุ่งตัวเข้ามา กล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ฮูหยิน โจวเซ่อไปที่ห้องแต่งตัวขอรับ”เนื่องจากที่นั่นเป็นห้องแต่งตัวของสตรี องครักษ์จันทราจึงไม่ไ