All Chapters of ชายาแพทย์พลิกชะตา: Chapter 491 - Chapter 500

“เคลื่อนพลผู้พิทักษ์แห่งจันทรา มุ่งหน้าไปยังหมู่บ้านโซว่หวาง”ผู้พิทักษ์แห่งจันทราเป็นองครักษ์ลับที่ซูจิ่งสิงสร้างให้กู้หว่านเยว่เป็นการส่วนตัวออกเดินทางไปยังหมู่บ้านโซว่หวางครั้งนี้ เขาไม่อยากเห็นกู้หว่านเยว่ได้รับอันตรายใด ๆดังนั้นจึงตัดสินใจออกคำสั่งผู้พิทักษ์แห่งจันทราล่วงหน้าเพื่อความปลอดภัย“นายท่านโปรดวางใจ พวกข้าจะคุ้มครองฮูหยินอย่างเต็มที่”คนสิบกว่าคนที่นำโดยชิงเหลียนคุกเข่าลงบนพื้นด้วยความเคารพหลังจากจัดเตรียมทุกอย่างแล้ว ซูจิ่งสิงก็กลับไปที่เตียง กอดกู้หว่านเยว่ไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะผล็อยหลับไปเช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากทั้งสองรับประทานอาหารที่นางหยางทำให้เรียบร้อยแล้ว ก็ตัดสินใจออกเดินทางไปทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือทันทีเนื่องจากกงซุนจ่างเย่ได้รับบาดเจ็บสาหัส เมิ่งเหยียนก็เพิ่งฟื้นตัวได้ไม่นาน ไม่ควรเร่งการเดินทางทั้งวันทั้งคืนดังนั้นพวกเขาจึงตัดสินใจแบ่งกองกำลังออกเป็นสองกลุ่มกลุ่มหนึ่งมีหมิงจูพร้อมด้วยกงซุนจ่างเย่และเมิ่งเหยียน โดยมีลั่วหยางคอยดูแลอยู่ข้าง ๆ นั่งรถม้าไปทางทิศตะวันตกเฉียงเหนืออีกกลุ่มหนึ่ง กู้หว่านเยว่และซูจิ่งสิงออกเดินทางตามลำพัง เพื่อไปให้ถึงโ

เนื่องจากภัยตั๊กแตนนั้นรุนแรงเหลือเกิน ตั๊กแตนฝูงใหญ่บินเข้ามา ถึงขั้นโจมตีมนุษย์ทั้งสองต้องหาที่หลบภัยในหมู่บ้านก่อน“ภัยตั๊กแตนครั้งนี้ร้ายแรงมาก มันเกิดขึ้นได้ยังไงกัน?” กู้หว่านเยว่ขมวดคิ้วบาง ๆจิตสำนึกเข้าสู่มิติทันที เปิดภาพกลุ่มเมฆดู“เราขับมาทั้งคืน ที่แห่งนี้อยู่ในอาณาเขตของฉีหลู่แล้ว”“ดูสภาพอากาศสิ” ซูจิ่งสิงเอ่ยเตือน “โดยทั่วไปภัยตั๊กแตนจะเกิดขึ้นเฉพาะในฤดูแล้งเท่านั้น”กู้หว่านเยว่รีบเปิดบันทึกสภาพอากาศ “ตรงนี้แสดงให้เห็นว่า ในเขตฉีหลู่มีวันท้องฟ้าแจ่มใสติดต่อกันเป็นเวลาหนึ่งเดือน”เมื่อตรวจสอบอย่างละเอียด ก็พบว่าไม่มีวันที่ฝนตกเลย“ยิ่งไปกว่านั้นอุณหภูมิก็สูงขึ้นอย่างฉับพลัน สภาพอากาศเลวร้ายมาก”กู้หว่านเยว่เช็ดเหงื่อบนหน้าผาก หลังลงจากเฮลิคอปเตอร์ นางก็รู้สึกถึงความแห้งแล้งในอากาศ“ไม่แปลกใจที่จะกระตุ้นให้เกิดภัยตั๊กแตน”กู้หว่านเยว่นึกถึงภัยน้ำท่วมและพายุหิมะที่รุนแรงในระหว่างเส้นทางเนรเทศตอนนี้เกิดภัยแล้งขึ้นอีกครั้ง อุณหภูมิสูงมาก“ภัยแล้งมาแทนที่อุทกภัย ส่งผลให้บริเวณน้ำตื้นในแม่น้ำและทะเลสาบหลายแห่งโผล่ออกมา ตั๊กแตนแพร่พันธุ์ลุกลาม”ในใจซูจิ่งสิงยัง

ภัยธรรมชาติรุนแรงเช่นนี้ นางแอบคิดจะดึงผู้คนมาสู่เจดีย์หนิงกู่“หากพวกท่านไม่มีเสบียงอาหาร หรือไม่สามารถอยู่รอดได้ ฉีหลู่นั้นอยู่ไม่ไกลจากเจดีย์หนิงกู่ พวกท่านสามารถไปขอพึ่งพิงที่เจดีย์หนิงกู่ได้”ก่อนที่นางจะจากไป ได้ทักทายผู้ว่าการอำเภอหลายคนในเจดีย์หนิงกู่แต่ผู้ประสบภัยทั้งหมดที่เข้ามาขอพึ่งพิง ไม่อนุญาตให้ขับไล่ออกไปจัดการให้อยู่ในศูนย์ผู้ประสบภัยในเมือง ให้พวกเขาไปซ่อมแซมถนนและเปิดเหมืองหัวหน้าหมู่บ้านครุ่นคิดในใจว่าเจดีย์หนิงกู่นั้นยากจนมากมิใช่หรือ?แต่เขาก็เก็บเรื่องนี้ไว้ในใจ“คำพูดของแม่นางน้อย ข้าจดจำไว้แล้ว”กู้หว่านเยว่เหลือบมองท้องฟ้า เวลานี้ดึกมากแล้ว พวกเขาไม่เหมาะที่จะอยู่ต่ออาศัยจังหวะที่หัวหน้าหมู่บ้านไปจัดระเบียบผู้คนและก่อกองไฟ นางจึงบินจากไปพร้อมกับซูจิ่งสิงอย่างเงียบ ๆหลังจากทั้งสองมาถึงที่ว่างแห่งหนึ่ง กู้หว่านเยว่ก็เอาเฮลิคอปเตอร์ออกมาอีกครั้งหลังจากนั้น ในหมู่บ้านก็มีแสงไฟทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้ากู้หว่านเยว่ประเมินขอบเขตของภัยตั๊กแตนระบาดในครั้งนี้ พืชผลส่วนใหญ่ถูกกัดกินหมด แม้แต่ใบของพืชในป่าก็ถูกจิกถอนจนหมดนั่นก็หมายความว่า แม้ว่าในช่วงเวลาข้

กู้หว่านเยว่จับมือซูจิ่งสิง เหาะเหินไปอย่างรวดเร็วทั้งสองสวมหน้ากากป้องกันแก๊สพิษ เผชิญหน้ากับผู้พิทักษ์ตลอดทาง จึงสาดผงพิษให้ผู้พิทักษ์หมดสติไปในส่วนลึกของห้องขัง มีชายร่างผอมคนหนึ่งถูกกักขังไว้“พวกท่าน?”ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ นี่เป็นเรือนจำใหญ่ที่มีการรักษาความปลอดภัยอย่างเข้มงวดที่สุดในหลินซีโข่ว สองคนนี้บุกเข้ามาได้อย่างไร?“ท่านคือเฉินจิ่งเส้าใช่ไหม?”กู้หว่านเยว่พลิกดูหนังสือต้นฉบับ พบคำพูดไม่กี่คำที่กล่าวถึงสกุลเฉินในมุมหนึ่งสกุลเฉินและสกุลกงซุนคบหากันมาหลายชั่วอายุคน แต่เมื่อสกุลกงซุนเติบโตขึ้น สกุลเฉินก็ตกต่ำลงไปนับร้อยปีแล้วแต่สกุลกงซุนก็ไม่ได้รังเกียจคนจนชอบคนรวย ยังคงยึดมั่นในข้อตกลงกับสกุลเฉินลูกหลานเกี่ยวดองกัน สนับสนุนซึ่งกันและกัน“ถูกต้อง”เฉินจิ่งเส้าพยักหน้า เมื่อเห็นใบหน้าของทั้งสองดูไม่มีเจตนาร้าย แทนที่จะตะโกนขอความช่วยเหลือ กลับถามว่า “พวกท่านเป็นใครมาจากไหน?”“พวกข้าเป็นมิตรกับสกุลกงซุน มาที่นี่เพื่อช่วยท่าน”ในเรือนจำใหญ่ไม่สะดวกจะพูดอะไร กู้หว่านเยว่เอากุญแจที่ได้มาจากตัวผู้คุมนักโทษมาเปิดประตูห้องขัง“ออกไปจากที่นี่แล้วค่อยว่

“กริชมีความเร็วมาก ถ้าท่านกล้าเสียงดัง” กู้หว่านเยว่ข่มขู่ด้วยรอยยิ้ม“ท่านลองดูสิ ว่าคนของท่านจะเข้ามาเร็วกว่า หรือว่ากริชของข้าจะตัดหัวท่านเร็วกว่า”ดวงตาของฉินทงหรี่ลง “จอมยุทธหญิงโปรดไว้ชีวิตด้วย ข้าจะไม่ส่งเสียงดัง”กู้หว่านเยว่ยื่นกริชให้ซูจิ่งสิง แล้วหาเก้าอี้มานั่งเดิมทีนางต้องการฆ่าฉินทงเสียเลย แต่คิดว่าอาจมีข้อมูลที่เป็นประโยชน์มากมายจากปากของเขา จึงตัดสินใจที่จะไว้ชีวิตเขาไปก่อน“ข้าขอถามท่านว่า สกุลกงซุนยังมีใครที่ยังมีชีวิตอยู่อีกไหม?”กู้หว่านเยว่ยกถ้วยขึ้นมา พลางดื่มชาอย่างสบายใจฉินทงกลอกดวงตาน้อย ๆ “ข้า ไม่รู้...”“ไม่รู้บ้าอะไร ตอบมาตามความจริง”ซูจิ่งสิงใช้เท้าถีบหัวเข่าของอีกฝ่าย จนเขาใบหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวด“มี ยังมีคนที่ยังมีชีวิตอยู่ นอกจากผู้นำสกุลกงซุนรวมถึงคุณหนูใหญ่และคุณหนูรองแล้ว ก็ไม่พบร่องรอยของคนอื่นอีก”ฉินทงรีบบอก“ข้าน้อยได้รับคำสั่งให้สืบหาที่อยู่ของพวกเขา”ดวงตาของกู้หว่านเยว่และซูจิ่งสิงเป็นประกายด้วยความประหลาดใจดูเหมือนว่าสัญชาตญาณของกงซุนจ่างเย่จะแม่นยำมาก“ผู้นำตระกูล คุณหนูใหญ่ คุณหนูรอง ทั้งสามคนอยู่ที่ไหน?”“ข้าไม่รู้”