บททั้งหมดของ ชายาแพทย์พลิกชะตา: บทที่ 311 - บทที่ 320

ปรมาจารย์แพทย์ได้ยินคนเรียกเขาว่าคนแก่ใจร้ายก็ผรุสวาท รีบออกมาจากอ้อมแขนคนสุดท้ายที่กล้าด่าเขา ถูกวางยาพิษตายไปนานแล้ว!ซูจิ่นเอ๋อร์ไม่รู้ว่าอันตรายกำลังจะเกิดขึ้น แต่โชคดีที่กู้หว่านเยว่ตาเร็วมือเร็ว คว้าผงพิษออกไปก่อนปรมาจารย์แพทย์เบิกตากว้าง นางเด็กบ้านี่รู้ได้อย่างไรว่าเขาจะวางยาพิษนาง?วินาทีต่อมา จู่ๆ เขาก็ตระหนักได้ว่า บริเวณคอของตนมีบางอย่างผิดปกติ“นางเด็กสมควรตาย... อาปาๆๆๆ...”นางหนูนั่น วางผงพิษใส่เขาเสียแล้ว!ปรมาจารย์แพทย์ตกใจมาก ลนลานเทกระจาดขวดยาที่อยู่ในแขนเสื้อออกมาอย่างรวดเร็ว ไม่เคยคิดเลยว่า วันหนึ่งเขาจะถูกพิษของตัวเองเล่นงานเอาได้ เขาลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่ายาถอนพิษอยู่ในขวดไหนกังวลเสียจนหลั่งเหงื่อท่วมกาย“อาปาๆๆๆ...”กู้หว่านเยว่เกือบหัวเราะตาย หรือว่าปรมาจารย์แพทย์คนนี้จะไม่ค่อยฉลาดเท่าใดนัก?“ปรมาจารย์แพทย์ผู้เฒ่า ท่านหายาแก้พิษไม่ได้หรือ?”“อาปา อาปา!” ปรมาจารย์แพทย์โกรธขนลุก นางเด็กบ้าคนนี้เป็นได้เพียงศัตรูของเขาเท่านั้นแล้ว!ผู้เฒ่าหวงพูดอย่างช่วยไม่ได้ “แม่นางน้อย เจ้ามียาแก้พิษหรือไม่เล่า?”“ไม่มีเจ้าค่ะ” กู้หว่านเยว่ส่ายหัว “แต่ข้าแก้ปัญหาตรง

ที่แท้เพราะนายพรานหวังตื่นไปล่าสัตว์ตั้งแต่เช้า เห็นร่องรอยโจรที่ตีนเขาจึงรีบไปบอกชาวบ้านตอนนี้กู้หว่านเยว่เป็นความหวังของทั้งหมู่บ้านชาวประมง ชาวบ้านย่อมไม่ต้องการให้อะไรเกิดขึ้นกับนาง ทุกครัวเรือนล้วนแต่เข้ามาช่วยเหลือกู้หว่านเยว่รู้สึกขอบคุณทุกคนมาก “วางใจเถอะ พวกเราไม่เป็นอะไรแล้ว”โจรที่บุกเข้ามาเมื่อวานถูกจัดการหมดแล้ว”พูดจบก็โบกมือหนึ่งครั้ง ผู้เฒ่าเซิ่งและผู้เฒ่าหลี่ก็โยนโจรทั้งหมดที่ถูกมัดไว้ออกไปทันทีเหล่าชาวบ้านหวาดกลัวพวกโจรมา พากันถอยหลังไปหนึ่งก้าวทันใดนั้น หวังต้าโก่วก็ชี้ไปที่กลุ่มโจรและตะโกนว่า“เถี่ยจู้ เจ้าคือเถี่ยจู้?”เสียงของเขาดึงดูดความสนใจของทุกคน“พวกเจ้ารู้จักกันหรือ?”กู้หว่านเยว่ดูประหลาดใจ คนที่ชื่อเถี่ยจู้คือคนที่กลั้นปัสสาวะไม่อยู่เมื่อคืนนี้“ไม่ ไม่รู้จัก...” ชายคนนั้นก้มศีรษะลง หดตัวเข้าหากันหวังต้าโก่วรีบวิ่งออกไป ดึงชายคนนั้นออกมาจากกลุ่มโจร ตรึงเขาไว้กับพื้น จ้องมองใบหน้าของเขาอย่างพินิจพิเคราะห์“เจ้าคือน้องรองของข้า ต่อให้เจ้ากลายเป็นเถ้าถ่านข้าก็จำได้!”“ทำไมเจ้าถึงกลายเป็นโจรไปได้? เจ้าไม่ได้ไปทำงานในเมืองหรอกหรือ?”หวังต้า

นางเถียนรีบหยิบสมุดบัญชีขึ้นมาและพูดว่า “รายงานใต้เท้า ความผิดที่หัวหน้าหมู่บ้านเฉินก่อขึ้นทั้งหมดอยู่ในสมุดบัญชีเล่มนี้ ขอใต้เท้าตรวจสอบ!”“ไม่ได้ รีบคืนสมุดบัญชีมาให้ข้าเสีย!”ดวงตาของหัวหน้าหมู่บ้านเฉินตื่นตระหนก พลางรีบวิ่งไปข้างหน้า คว้ามันกลับไปไม่มีใครคาดคิดว่านางเถียนจะเป็นทรยศเขาแม้แต่กู้หว่านเยว่ก็ตกใจ แต่เช่นนี้ก็ดี การลงโทษหัวหน้าหมู่บ้านเฉินจะได้ง่ายขึ้นนางเถียนหลบหัวหน้าหมู่บ้านเฉิน แล้วรีบส่งสมุดบัญชีให้กับผู้พิพากษาหลิว“เฉินฉือ การลงโทษของเจ้า ใกล้จะมาถึงแล้ว”“เจ้าหญิงแพศยา หญิงสารเลว เหตุใดเจ้าต้องการทำร้ายข้าด้วย?”ขาของหัวหน้าหมู่บ้านเฉินอ่อนแรง เมื่อเห็นว่าผู้พิพากษาหลิวเปิดสมุดบัญชีแล้ว เขาก็ค่อยๆ คุกเข่าลงบนพื้น“ใต้เท้า……”“หุบปาก!”ผู้พิพากษาหลิวยิ่งอ่านยิ่งตกใจ ก่อนจะยื่นสมุดบัญชีให้กับฟู่หลานเหิง“ใต้เท้า ท่านก็ลองอ่านดูเถอะ”ฟู่หลานเหิงรู้เกี่ยวกับความผิดที่หัวหน้าหมู่บ้านเฉินอยู่แล้ว แต่เมื่อได้เปิดดูสมุดบัญชีก็ยังอดตกใจไม่ได้ในนี้มีบันทึกโดยละเอียดว่า หัวหน้าหมู่บ้านเฉินสังหารครอบครัวใดไปเมื่อใดและที่ไหน และใช้เงินไปเท่าไรบางที หัวหน้า

“เยี่ยม เยี่ยมมาก ผู้ว่าการอำเภอหลิวเจ้าไม่เข้มงวดเรื่องการปกครอง ทำให้ต้องสูญเสียไปอีกหนึ่งชีวิต!”สายตาที่อันตรายนั่นของฟู่หลานเหิง ทำให้ผู้ว่าการอำเภอหลิวตกใจจนรีบคุกเข่าลงไปกับพื้น“ตะ ใต้เท้า เรื่องพวกนั้นที่หัวหน้าหมู่บ้านเฉินทำ ข้าน้อยไม่รู้เรื่องด้วยเลยสักนิดขอรับ...”“ไม่รู้เรื่องด้วยเลยสักนิด?”ฟู่หลานเหิงยิ้มเย็นชาด้วยความโมโห “หมู่บ้านที่เจ้าปกครองเกิดเรื่องราวใหญ่โตขนาดนี้ขึ้น เจ้ากลับพูดว่าไม่รู้เรื่องด้วยเลยสักนิด?”“คือ...” ผู้ว่าการอำเภอหลิวฝืนยิ้มเจื่อน ๆ ออกมาฟู่หลานเหิงนำป้ายประกาศความผิดโยนใส่หัวเขาอย่างอารมณ์เสียทันที “หลิวปี่หวายเจ้าปกครองอย่างไม่เข้มงวด ปล่อยให้ขุนนางใต้บังคับบัญชาทำเรื่องเลวร้ายพวกนี้ขึ้น!”“ถึงแม้ว่าคนเหล่านั้นจะไม่ได้ตายด้วยน้ำมือเจ้า แต่เจ้ายากที่จะหลีกหนีความผิดเช่นกัน”“ใต้เท้า ใต้เท้าโปรดไว้ชีวิต ข้าน้อยไม่กล้าอีกแล้ว” ผู้ว่าการอำเภอหลิวตกใจจนรีบกอดขาของฟู่หลานเหิงเอาไว้ เมื่อฟู่หลานเหิงเห็นเขาก็เกิดความโมโหขึ้นมาแต่เมื่อนึกถึงเรื่องราวมากมายที่จำเป็นต้องให้เขาจัดการ ก็โบกมืออย่างไม่เต็มใจ“หักเงินเดือนเจ้าเป็นเวลาสามปี ประกอบ

โจรเด็ดดอกไม้กุมแขนที่เลือดไหลเอาไว้ ยังคิดว่าซูจิ่นเอ๋อร์เป็นเพียงแม่นางธรรมดาทั่วไปคนหนึ่งเท่านั้น ไม่คิดเลยว่าที่แท้ในแขนเสื้อของนางจะซ่อนอาวุธลับเอาไว้ จึงด่าทอออกมาทันที“นังแพศยา ข้าจะฆ่าเจ้า!”“ช่วยจิ่นเอ๋อร์”กู้หว่านเยว่กับซูจิ่งสิงทะลุลงมาจากหลังคาพร้อมกัน คนหนึ่งอุ้มซูจิ่นเอ๋อร์ออกไป อีกคนเตะโจรเด็ดดอกไม้จนล้มไปกองกับพื้น“พี่สะใภ้?” ซูจิ่นเอ๋อร์กลืนน้ำลาย มือทั้งสองข้างสั่นระริก “ข้า ทำได้แล้ว...”นางไม่ใช่คนไร้ประโยชน์ที่เห็นหมูป่าก็ขาอ่อนอีกต่อไปแล้ว“จิ่นเอ๋อร์ เจ้าเยี่ยมมาก!” กู้หว่านเยว่ลูบหัวของซูจิ่นเอ๋อร์ จากนั้นเอี้ยวตัวไปด้านข้าง อยากจะเตะโจรเด็ดดอกไม้ที่ซุ่มโจมตีให้กระเด็นออกไป“โจรเด็ดดอกไม้ วันตายของเจ้ามาถึงแล้ว”“w(ﾟДﾟ)w!” จินโหย่วเฉียนสีหน้าตกตะลึง ฮูหยินผู้งดงามมีวรยุทธ์แข็งแกร่งเช่นนี้เชียวหรือ?!“นังแพศยา ข้าค่อยมาเล่นกับพวกเจ้าวันหลัง!”เมื่อโจรเด็ดดอกไม้เห็นว่าสู้ไม่ได้ จึงโยนระเบิดควันสีขาวลูกหนึ่งออกมา แล้วกระโดดหนีออกไปทางหน้าต่าง“คิดจะหนี?”ซูจิ่งสิงแววตาดำมืด เตะเขาจนลอยกระเด็นกลับเข้ามาในห้องทันที“พรวด!” โจรเด็ดดอกไม้อาเจียนออกมาเป็