All Chapters of ชายาแพทย์พลิกชะตา: Chapter 1571 - Chapter 1580

“ข้าตั้งใจมาเรียกร้องความยุติธรรมให้บุตรชายของข้า เรื่องนี้ต้องมีบางอย่างไม่ถูกต้อง บัดนี้อวัยวะสืบพันธุ์ของบุตรชายข้าได้รับความเสียหาย ข้ามีบุตรชายเพียงคนเดียว ต่อไปตระกูลของข้าจะไม่มีทายาทสืบสกุลอีกแล้ว”กู้หว่านเยว่เลิกคิ้วสูง“แม่ทัพผู้เฒ่า เท่าที่ข้ารู้มา ค่ายทหารมีคำสั่งห้ามเหล่าทหารออกมาเที่ยวเตร่หอนางโลมโดยเด็ดขาด”“ใช่ มีคำสั่งนี้จริง ๆ”แม่ทัพผู้เฒ่าไอกระแอมหนึ่งเสียง จากนั้นก็ชี้ไปทางเหลียงถงอวี้ผู้นั้น“เพียงแต่เรื่องของบุตรชายข้าไม่นับว่าเป็นการซื้อตัวนางโลมสนองความใคร่ เพราะเขาและสตรีผู้นี้ชอบพอกัน ทั้งยังใช้ตั๋วเงินไถ่ตัวนางออกไปแล้วด้วย”ทันทีที่แม่ทัพผู้เฒ่าพูดจบ สตรีที่ค่อนข้างมีอายุที่อยู่ถัดไปผู้หนึ่งก็รีบคุกเข่าลง“แม่ทัพพูดถูกเจ้าค่ะ ข้าไม่กล้าโกหกหรอก นอกจากจะหลับนอนด้วยกันแล้ว แม่ทัพน้อยฟู่ก็ยังนำเงินมาไถ่ตัวเหลียงถงอวี้ออกไปอีกด้วยเจ้าค่ะ”สตรีผู้นี้น่าจะเป็นแม่เล้าของหอเทียนเซียงกู้หว่านเยว่มองไปทางซูจิ่งสิงแวบหนึ่งซูจิ่งสิงพยักหน้าให้นาง“เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นจริง ๆ สัญญาการขายตัวก็อยู่กับข้า”เขาหยิบสัญญาการขายตัวยื่นให้กับกู้หว่านเยว่กู้หว่

แล้วเหตุใดถึงได้พูดกลับไปกลับมาเช่นนี้ บอกเรื่องสัญญาการขายตัวและคืนแห่งตัณหากับแม่ทัพน้อยฟู่แล้วใช่หรือไม่? ความขัดแย้งครั้งนี้ เจ้าไม่ได้เป็นคนยั่วยุหรอกใช่หรือไม่?”“โธ่ ใส่ร้ายกันแล้ว ใส่ร้ายกันแล้วเจ้าค่ะ”แม่เล้าร้องเสียงหลง“ข้าบอกเรื่องนี้กับแม่ทัพน้อยฟู่อย่างชัดเจน อธิบายให้เขาฟังเรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ แต่เขาดันไม่ฟังเอง ทั้งยังขู่ข้า หากข้าไม่ยกถงอวี้ให้เขา จะเข้าค้นและยึดหอนางโลมของพวกเรา ในข้อหาค้ามนุษย์ผิดกฎหมาย ข้า....ข้าจะคัดค้านได้อย่างไรล่ะเจ้าคะ?”เหลียงถงอวี้คือคนที่แม่เล้าเลี้ยงดูมากับมือ แม่เล้ารักนางมาก ไม่ยอมเห็นนางตายไปเฉย ๆ อย่างแน่นอน แต่ถ้าเทียบกับอันตรายที่จะเกิดขึ้นกับหอเทียนเซียง แม่เล้าเลือกอย่างหลังมากกว่าบัดนี้กู้หว่านเยว่รู้ความจริงอย่างชัดเจนแล้ว“เจ้าพูดความจริงใช่หรือไม่?”“จริงแน่นอน!”“ดี งั้นข้าขอถามเจ้าหน่อย หากเจ้าเจอกับแม่ทัพน้อยฟู่ เจ้าจะกล้าคุมเชิงเขาอย่างไร?”“เรื่องนี้... หากพระชายารับปากข้าว่าหากพูดความจริงไปแล้ว ข้าจะไม่โดนพวกเขาแก้แค้นคืนทีหลัง ข้าก็กล้ารับประกัน”กู้หว่านเยว่พยักหน้า “ข้ารับปากเจ้า”แม่เล้ารีบกล่าว “เช่นนั

ซูจิ่งสิงบอกเรื่องที่เหลียงถงอวี้ไม่ได้เป็นอะไรแล้วกับโจวเสี้ยนแววตาของโจวเสี้ยนวูบไหวเล็กน้อย ก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้าของซูจิ่งสิง“ขอบคุณในความเมตตาของท่านอ๋องขอรับ บุญคุณอันใหญ่หลวงของท่านอ๋อง ข้าน้อยจะไม่มีวันลืมตลอดชีวิต”ชิงเหลียนขมวดคิ้วพลางกล่าว“แต่น่าเสียดายที่คนได้รับการช่วยเหลือกลับไม่สำนึกบุญคุณนี้ ทั้งยังอยากตายเสียด้วยซ้ำ”นางทนเห็นคนทำไม่ดีต่อกู้หว่านเยว่ไม่ได้แพขนตาของโจวเสี้ยนสั่นไหวเล็กน้อยกู้หว่านเยว่กล่าวว่า “ระหว่างพวกเข้าอาจเป็นการเข้าใจผิดกัน หากอยากแก้ไขความเข้าใจผิดนี้ มิสู้เจ้าถือโอกาสนี้ไปคุยกับนางสักหน่อยเถิด ข้าว่าท่าทีที่นางเปลี่ยนไป คงเกี่ยวกับเจ้าอย่างแน่นอน”โจวเสี้ยนกล่าวว่า “ข้า...ข้าออกจากค่ายทหารตอนนี้ได้หรือไม่?”ตอนนี้เขากลับกลายเป็นทหารที่ถูกจับเป็นเชลยศึก เป็นคนที่ถูกคุมขังเสียเอง“อนุญาตให้เจ้าออกไปได้หนึ่งครั้ง” ซูจิ่งสิงพยักหน้าในเมื่อกู้หว่านยว่พูดขนาดนี้แล้ว เขาคงจะทำให้นางเสียหน้าไม่ได้อีกทั้งเขาเองก็มองออก ว่านี่คือโอกาสเดียวที่เขามีหากจะให้โจวเสี้ยนยอมจำนน เขายังมีหลากหลายวิธี แต่หากจะให้อีกฝ่ายยอมรับเจ้านายอย่างพวกเขาส

บางทีอาจจะรักษาสายเลือดของสกุลฟู่เอาไว้ได้”แม่ทัพผู้เฒ่าฟู่เงยหน้าขึ้นมาอย่างตกใจ นัยน์ตาทอประกายแสงของหยาดน้ำตาเขายังคิดอยู่เลยว่าซูจิ่งสิงและกู้หว่านเยว่อาจจะมีใจลำเอียงไปทางโจวเสี้ยน แล้วทอดทิ้งขุนนางที่สร้างคุณประโยชน์ให้แก่เจดีย์หนิงกู่อย่างพวกเขาไว้ด้านหลัง “ขอบคุณท่านอ๋อง ขอบคุณพระชายามากขอรับ”แม่ทัพผู้เฒ่าฟู่รีบคุกเข่าลงตอนนี้เขารู้แล้ว ในใจของท่านอ๋องและพระชายายังมีเขาอยู่ซูจิ่งสิงประคองแม่ทัพขึ้นมา พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า“เรื่องนี้ฟู่ฉิวเป็นคนผิด หากข้าไม่อธิบายให้พวกเขาเข้าใจ ภายภาคหน้า คำสั่งของข้าอาจจะเป็นเรื่องยาก เพียงแต่ท่านโปรดวางใจ ข้าได้สั่งให้คนดูแลบุตรชายของท่านเป็นอย่างดีแล้ว”“ท่านอ๋อง....”แม่ทัพผู้เฒ่าฟู่รู้สึกละอายแก่ใจ ทั้งยังรู้สึกว่าตนนั้นช่างโง่เขลายิ่งนักท่านอ๋องและพระชายาทุ่มเทใจถึงเพียงนี้ แต่เขายังคงคิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องเหล่านั้นอยู่คนเดียว ไม่ควรเลยจริง ๆ “ข้ารู้ผิดแล้ว ทั้งหมดเป็นเพราะข้าอบรมสั่งสอนเขาไม่ดี ทั้งยังต้องรบกวนท่านอ๋องมาจัดการแทนข้า ช่างน่าละอายใจยิ่งนัก”แม่ทัพผู้เฒ่าโจวคุกเข่าลงอีกครั้ง“ลุกขึ้น ลุกขึ้นเ

“สกุลโจวของพวกท่านคือแม่ทัพผู้สูงส่ง ข้าเป็นเพียงหญิงสาวชาวบ้านริมทาง มิอาจเอื้อมถึง และไม่อยากทำร้ายท่าน”หลังจากที่เหลียงถงอวี้พูดจบ ก็ผลักโจวเสี้ยนออกไป จากนั้นก็หันหลังให้เขาแม้ว่านางจะยากจน แต่นางก็มีศักดิ์ศรีในตัวเองนางศึกษาตำรามากมายมาตั้งแต่เด็ก พ่อของเขามาหานางถึงที่เช่นนี้แล้วคำพูดเหล่านั้นทำให้นางรู้สึกแย่กว่าการชี้หน้าด่าทอนางเสียอีก“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง”โจวเสี้ยนรู้สึกผิดในใจอย่างมากเรื่องของเขาคงรู้ถึงหูของท่านพ่อ แต่ท่านพ่อเคยบอกกับเขาว่าจะสนับสนุนพวกเขาสองคนคาดไม่ถึงจริง ๆว่า เขาจะแอบมาหาเหลียงถงอวี้ลับหลังเขา “ถงอวี้ ข้าไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน”“ข้ารู้ว่าท่านไม่รู้เจ้าค่ะ”เหลียงถงอวี้ทอดถอนใจ ภูมิหลังของพวกเขาซับซ้อนมาก ไม่เหมาะสมที่จะอยู่ด้วยกันแต่เขาเชื่อว่าตนมองคนไม่ผิดแน่นอนโจวเสี้ยนทำเรื่องเช่นนี้ไม่ได้“เป็นเพราะท่านไม่รู้ ดังนั้นข้ายิ่งถ่วงรั้งท่านไม่ได้”เหลียงถงอวี้กล่าวอย่างเด็ดเดี่ยว“ท่านไปเถอะ ชาเย็นหมดแล้ว ถือว่าท่านดื่มไปแล้ว ต่อไปนี้เราจะไม่เจอหน้ากันอีก”น้ำเสียงของนางหนักแน่นไม่เปลี่ยนแปลงโจวเสี้ยนมองนางด้วยสายตาลึกซึ้