Mag-log inShare
บทที่ 1578
Kaugnay na kabanata
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 1579
เป็นเหลียงถงอวี้นี่เองนางผ่านการร้องไห้มาแล้ว ดวงตาจึงได้ปูดโปนเหมือนลูกมะนาวโจวเสี้ยนมองนางอยู่เนิ่นนาน ก่อนจะขานเรียกออกไปนัยน์ตาของเหลียงถงอวี้สั่นไหว น้ำตาเอ่อล้นและไหลพรากลงมานางอยากเดินเข้าไปคุยกับโจวเสี้ยน แต่จู่ ๆ ก็นึกอะไรบางอย่างได้ จึงกลั้นใจหันไปทางอื่น“แม่ทัพโจวมาทำไมเจ้าคะ? ข้าบอกไปแล้วมิใช่หรือว่าเราจะไม่พบกันอีกตลอดชีวิต?”ในใจของโจวเสี้ยนปวดร้าว จนพูดไม่ออกครั้นฉู่เฟิงเห็นเหตุการณ์นั้น ก็รีบเดินเข้าไปพูดเสริมอยู่ข้างหูของเขา“เร็วสิ รีบพูดสิ ท่านอ๋องให้โอกาสเจ้าเพียงครั้งเดียวนะ”ฉู่เฟิงเร่งรัด บุรุษผู้นี้แสดงความรักเป็นที่ไหน เห็นแล้วเขารู้สึกขัดใจยิ่งนักโจวเสี้ยนได้สติทันทีใช่ โอกาสครั้งเดียวของเขา“ถงอวี้ ข้ารอดตายกลับมาได้ กว่าจะได้มาเจอเจ้าไม่ใช่เรื่องง่าย เจ้ากลับพูดกับข้าเช่นนี้หรือ?”โจวเสี้ยนทำตัวน่าสงสาร “ตอนนี้ข้าพูดเช่นนี้ก็เพื่อเป็นการปลอบใจ ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้ข้าจะรอดกลับมาได้อีกหรือไม่ เห็นแก่ความรักที่เราสองคนเคยมีให้กัน เจ้าจะไม่พูดกับข้าสักคำเลยหรือ?”“เจ้า...”ในที่สุดเหลียงถงอวี้ก็ใจอ่อน นางพยายามอดกลั้นก่อนจะเมินหน้าไปทางอื
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 1580
“สกุลโจวของพวกท่านคือแม่ทัพผู้สูงส่ง ข้าเป็นเพียงหญิงสาวชาวบ้านริมทาง มิอาจเอื้อมถึง และไม่อยากทำร้ายท่าน”หลังจากที่เหลียงถงอวี้พูดจบ ก็ผลักโจวเสี้ยนออกไป จากนั้นก็หันหลังให้เขาแม้ว่านางจะยากจน แต่นางก็มีศักดิ์ศรีในตัวเองนางศึกษาตำรามากมายมาตั้งแต่เด็ก พ่อของเขามาหานางถึงที่เช่นนี้แล้วคำพูดเหล่านั้นทำให้นางรู้สึกแย่กว่าการชี้หน้าด่าทอนางเสียอีก“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง”โจวเสี้ยนรู้สึกผิดในใจอย่างมากเรื่องของเขาคงรู้ถึงหูของท่านพ่อ แต่ท่านพ่อเคยบอกกับเขาว่าจะสนับสนุนพวกเขาสองคนคาดไม่ถึงจริง ๆว่า เขาจะแอบมาหาเหลียงถงอวี้ลับหลังเขา “ถงอวี้ ข้าไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน”“ข้ารู้ว่าท่านไม่รู้เจ้าค่ะ”เหลียงถงอวี้ทอดถอนใจ ภูมิหลังของพวกเขาซับซ้อนมาก ไม่เหมาะสมที่จะอยู่ด้วยกันแต่เขาเชื่อว่าตนมองคนไม่ผิดแน่นอนโจวเสี้ยนทำเรื่องเช่นนี้ไม่ได้“เป็นเพราะท่านไม่รู้ ดังนั้นข้ายิ่งถ่วงรั้งท่านไม่ได้”เหลียงถงอวี้กล่าวอย่างเด็ดเดี่ยว“ท่านไปเถอะ ชาเย็นหมดแล้ว ถือว่าท่านดื่มไปแล้ว ต่อไปนี้เราจะไม่เจอหน้ากันอีก”น้ำเสียงของนางหนักแน่นไม่เปลี่ยนแปลงโจวเสี้ยนมองนางด้วยสายตาลึกซึ้
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 1581
โจวเสี้ยนโขกศีรษะคำนับไปยังทั้งสองคน“ท่านอ๋องโปรดอนุญาต ให้กระหม่อมได้แต่งเหลียงถงอวี้เป็นภรรยาด้วยขอรับ”กู้หว่านเยว่ยิ้มพลางเอ่ยขึ้น “เจ้าได้พบเหลียงถงอวี้แล้วหรือ?”“ขอรับ”โจวเสี้ยนก้มศีรษะลง“เป็นกระหม่อมที่ไร้ความสามารถ ทำผิดต่อนางแต่ท่านอ๋องและพระชายาโปรดอนุญาต อย่าให้กระหม่อมต้องทำร้ายนางเป็นครั้งที่สองอีกเลย”“ตกลง”ซูจิ่งสิงพยักหน้า“ข้าสามารถรับปากเจ้าได้”โจวเสี้ยนรีบโขกศีรษะคำนับ “นับจากนี้ไป ชีวิตของกระหม่อม เป็นของท่านอ๋องขอรับ”เขาก็คิดทบทวนอย่างถี่ถ้วนแล้วเช่นกันฮ่องเต้ไร้ความสามารถ ทั้งยังพ่ายแพ้สงครามแผ่นดินเปลี่ยนผู้ปกครอง เป็นเรื่องที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง“รีบลุกขึ้นเถิด ฉู่เฟิง เจ้าไปจัดการเรื่องนี้ หาฤกษ์งามยามดี ให้ทั้งสองคนแต่งงานกัน”ซูจิ่งสิงกำชับฉู่เฟิงฉู่เฟิงยิ้มพลางก้าวไปข้างหน้า “แม่ทัพโจว ต้องให้ข้ากินลูกอมมงคลนะ”“วางใจเถิด ไม่ขาดของใต้เท้าฉู่แน่นอน”โจวเสี้ยนรู้สึกตื้นตันใจและตื่นเต้นเป็นอย่างยิ่งข่าวที่เขาจะแต่งงานกับเหลียงถงอวี้ แพร่ไปถึงหูของนายท่านโจวอย่างรวดเร็วนายท่านโจวไม่ชอบชาติตระกูลของเหลียงถงอวี้ แต่การแต่งงานครั้งนี้ซ
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 1582
“ขอรับ”ทุกคนสบตากัน จากนั้นถอยออกไปอย่างจนใจขณะที่ซูจิ่งสิงกำลังปรึกษาหารือกับพวกเขา ทางด้านกู้หว่านเยว่ก็ได้รับข่าวแล้ว“ตอนนี้จะส่งใครไปก็ไม่เหมาะ หากเกิดเรื่องขึ้นจะจัดการได้ยาก”ความหมายของกู้หว่านเยว่คือ นางไปเองจะดีกว่าไปดูว่าสถานการณ์เป็นอย่างไรกันแน่ หากจะถอยออกมาอย่างปลอดภัยก็ง่ายดาย“ในเมื่อจะไป เช่นนั้นพวกเราก็ไปด้วยกัน จะปล่อยให้เจ้าไปคนเดียวไม่ได้เด็ดขาด”แท้จริงแล้วซูจิ่งสิงก็คิดเช่นนี้เหมือนกันเขาตั้งใจจะเข้าไปดูในเมืองหลวงด้วยตนเอง“ถ้าเช่นนั้นก็มอบหมายเรื่องในค่ายทหารให้เกาเจี้ยน พวกเราสองคนปลอมตัว ไปดูลาดเลาในเมืองหลวงด้วยกัน”สองสามีภรรยาตัดสินใจแล้ว คืนนั้นก็เรียกเกาเจี้ยนมาเกาเจี้ยนได้ยินว่าพวกเขาปรึกษาหารือกันไปมา ผลสรุปคือให้ตนเองอยู่ในค่ายทหาร ส่วนพวกเขาสองคนจะไปสืบข่าวในเมืองหลวงทันใดนั้นก็ทำหน้าอมทุกข์“ปรึกษาหารือกันไปมา ไฉนจึงได้ผลลัพธ์ออกมาเช่นนี้ ไม่ใช่ตกลงกันแล้วว่าจะให้ข้าไปหรอกหรือ?”กู้หว่านเยว่หัวเราะชอบใจ“ให้เจ้าไป เจ้าจะไปสืบข่าวในเมืองหลวง หรือว่าจะไปหาใครบางคนกันแน่?”เกาเจี้ยนหน้าแดง“ไม่มีอะไรปิดบังพวกท่านได้ ไม่สนุกเลย”
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 1583
ซูจิ่งสิงกล่าว “ดึกดื่นป่านนี้มีที่ให้พักพิงได้ ก็นับว่าดีมากแล้ว”“ดี ๆ ๆ เช่นนั้นแขกทั้งสองท่านก็จ่ายค่าห้องพัก แล้วตามข้ามาเถิด”เจ้าของโรงเตี๊ยมรับเงินแล้วรีบเดินนำทางไปกู้หว่านเยว่และซูจิ่งสิงเข้าไปในเรือนเล็ก ๆ ทันทีที่เข้าไป ก็ได้ยินเสียงร้องไห้คร่ำครวญดังมาจากทางคอกม้าเสียงร้องไห้นั้นดูเหมือนจะเป็นเสียงผู้หญิง ทั้งสองคนมองไปด้วยความสงสัย“นี่คือ?”“แขกทั้งสองท่านขออภัยด้วย นี่คือแขกที่มาพักตอนกลางวัน ไม่มีเงินติดตัว ข้าเห็นว่าหญิงผู้นั้นพาเด็กมาด้วย น่าสงสารจริง ๆ จึงให้นางพักที่คอกม้าเดี๋ยวข้าจะไปบอกให้นางเงียบเสียง”เจ้าของโรงเตี๊ยมพูดจบก็วิ่งตึก ๆ ๆ ไปทางคอกม้า ได้ยินเสียงพูดอย่างจนใจของเขาดังมาจากที่ไกล ๆ “อย่าร้อง ๆ ดึกดื่นป่านนี้ เจ้าร้องไห้คร่ำครวญขนาดนี้ ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้คนตกใจกลัวหรอกหรือ?ที่นี่เป็นโรงเตี๊ยม รอบ ๆ ล้วนเป็นแขกที่มาพักแรม พวกเขาต้องการพักผ่อน เจ้าร้องไห้เสียงดังขนาดนี้ ข้าก็ทำมาหากินลำบาก”หญิงผู้นั้นร้องไห้สะอึกสะอื้น อ้อนวอนเสียงเบา ๆ “เจ้าของโรงเตี๊ยม ข้าต้องขอโทษด้วย ลูกของข้าไข้ขึ้นสูง ข้ากังวลใจจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ท่าน...อย่
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 1584
แม้ว่านางจะเอาขี้เถ้ามาทาหน้า แต่กู้หว่านเยว่เชี่ยวชาญด้านการปลอมตัว มองแวบเดียวก็รู้ว่า หากนางล้างหน้าให้สะอาดแล้ว จะต้องเป็นหญิงงามอย่างแน่นอน สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ รูปโฉมของหญิงผู้นี้ไม่เหมือนชาวต้าฉี“ขอโทษนะ”หญิงสาวรีบก้มศีรษะลง ก้มจนศีรษะแทบจะลงไปถึงไหล่ “ข้าไม่ทันระวังเลยชนท่าน ขะ ข้ายังมีธุระ ขอตัวก่อน”นางไม่กล้าสบตากู้หว่านเยว่ รีบก้มหน้าลง ใช้มืออีกข้างปิดบังใบหน้า แล้วรีบจากไปกู้หว่านเยว่มองตามแผ่นหลังของนาง เสี่ยวเอ้อร์ก็ออกมาจากห้องครัว“ท่านต้องการอะไรหรือขอรับ?”กู้หว่านเยว่ได้สติ “เตรียมอาหารเช้าให้ข้าหน่อย ซาลาเปาไส้หมูสี่ลูก บะหมี่เนื้อสองชาม แล้วก็กับข้าวอีกเล็กน้อย”“ได้เลยขอรับ”เสี่ยวเอ้อร์คิดเงิน กู้หว่านเยว่ก็จ่ายเงิน“จริงสิ หญิงสาวที่เพิ่งเข้ามาเมื่อครู่คือใคร? เมื่อคืนตอนที่ข้ามา เหมือนจะได้ยินเสียงนางกำลังร้องไห้”“คนผู้นั้นหรือ เป็นผู้ลี้ภัยมา พาลูกมาด้วยหนึ่งคน เดิมทีมากับชายคนหนึ่ง เพียงแต่ว่าชายที่มากับนาง เสียชีวิตเมื่อสองวันก่อนเถ้าแก่ของพวกเราเป็นคนใจดี เห็นว่านางน่าสงสารจึงให้นางพักอยู่ที่คอกม้าไม่เก็บเงินสักอีแปะเดียวเลย”“เป็น
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 1585
“ชู่ว!”ชายชรารีบเอ่ยขึ้นด้วยความตื่นตระหนก “อย่าพูดเสียงดังไป หากถูกคนได้ยินเข้า พวกเราอาจไม่มีชีวิตรอดแล้ว”รสนิยมชอบไม้ป่าเดียวกัน ในสมัยโบราณนั้นพบเห็นได้ทั่วไปแม้แต่ในราชวงศ์ก่อน เหล่าขุนนางตระกูลชั้นสูงต่างนิยมเลี้ยงชายบำเรอซึ่งเป็นที่นิยมเพียงแต่มาถึงราชวงศ์นี้ น้อยคนนักที่จะทำเรื่องเช่นนี้อย่างเปิดเผย“ขอบคุณท่านลุงมาก”กู้หว่านเยว่ไม่อยากให้เขาเดือดร้อน จึงรีบกดเสียงให้ต่ำลง“ไม่มีใครต่อต้านเลยหรือ?”ชาวบ้านก็ช่างเถอะ อย่างไรเสียก็ควรมีขุนนางที่ยังมีมโนธรรมหลงเหลืออยู่บ้างออกมาขัดขวางใช่หรือไม่?“โอ๊ย มีสิ ทำไมจะไม่มีล่ะ”หญิงชราที่อยู่ข้าง ๆ แทรกตัวเข้ามา สีหน้าดูจะสนใจเรื่องซุบซิบนินทา“มีขุนนางฝ่ายตรวจสอบชื่อว่าหลิวเต๋อวั่ง ถ่มน้ำลายใส่หน้า ด่าทอเขา”“แล้วผลเป็นอย่างไรเล่า?”“ผลก็คือเขาถูกแทงก้นตอนกลางดึก ตอนนี้กลั้นอุจจาระไม่อยู่แล้ว”กู้หว่านเยว่ ?“ท่านว่าเรื่องนี้จะเป็นฝีมือใครไปได้ ก็ต้องเป็นโจวถิงเว่ยน่ะสิ ตอนนี้เขาควบคุมกองทหารทั้งหมดในเมืองหลวง ใครจะกล้าขัดใจเขา”กู้หว่านเยว่และซูจิ่งสิงได้เปิดหูเปิดตาแล้วจริง ๆ ไม่สิ นี่ นิยายยังไม่กล้าเขียนขนาด
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 1586
ในอากาศตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นอุจจาระใช่ ไม่ได้ดมผิด เป็นกลิ่นอุจจาระจริง ๆ กู้หว่านเยว่บีบจมูกแน่น“ดูเหมือนว่าข่าวซุบซิบของหญิงชราคนนั้นจะไม่ผิด ใต้เท้าหลิวโดนแทงก้นเข้าจริง ๆ กลั้นอุจจาระไม่อยู่แล้ว”ซูจิ่งสิงก็กุมขมับ ช่างเป็นเรือนที่มีกลิ่นแรงจริง ๆ “โอ๊ย เจ็บ เจ็บเหลือเกิน เจ็บจะตายอยู่แล้ว”เสียงหนึ่งดังมาจากในห้องซูจิ่งสิงรีบจูงกู้หว่านเยว่ไปหลบในภูเขาจำลอง“ใต้เท้า ท่านอดทนหน่อยเถิด นี่มันฉีกขาดแล้ว ต้องทายานะขอรับ”“ลูกผู้ชายฆ่าได้ หยามไม่ได้!โจวเหยียนข่มเหงข้าถึงเพียงนี้ ข้าจะต้องแก้แค้นให้ได้!”น้ำเสียงของใต้เท้าหลิวค่อนข้างอ่อนแรง“ใต้เท้า ท่านอย่าเพิ่งโมโห ให้ข้าน้อยทายาให้ท่านเถิด”“โอ๊ย โอ๊ย...” เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดอย่างอ่อนแรงดังขึ้นอีกครั้ง“เจ็บ เจ็บเหลือเกิน...”“ใต้เท้า!” ทันใดนั้น เด็กรับใช้ก็ร้องตะโกนเสียงดัง “ก้นของท่านมีเลือดไหลออกมาเยอะเลยขอรับ!”“หา? เช่นนี้จะทำอย่างไรดี?”“ข้าน้อยจะไปตามหมอนะขอรับ”“ยะ อย่าไป ยังอับอายไม่พออีกหรือ?”น้ำเสียงอันอ่อนแรงของใต้เท้าหลิวกล่าวห้ามเรื่องนี้ไว้ หลังจากที่เกิดเรื่อง เขาก็ถูกเพื่อนขุนนางในเมืองห
Pinakabagong kabanata
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 1612
“กระหม่อมจะทำให้สุดความสามารถ จวบจนวันตาย”“ใครกำลังทำสุดความสามารถ จวบจนวันตายอยู่ตรงนี้หรือ”ด้านนอกมีเสียงหัวเราะอ่อนโยนดังขึ้น ต่อจากนั้นคือเสียงหัวเราะเฮฮาเว่ยเฉิงรีบลุกขึ้นแล้วเงยหน้ามอง พบว่าเป็นอวิ๋นมู่และมู่หรงฉางเล่อ“พวกท่านมาได้อย่างไร?”สายตาเขาประหลาดใจมู่หรงฉางเล่อยิ้มพร้อมแหย่เขา “ใต้เท้าเว่ย พวกเราไม่เหมือนท่านหรอกนะ มีจวนที่ฮ่องเต้ทรงพระราชทานให้ พวกเราจะมาขอพึ่งพิงอาศัย มาขออยู่ที่จวนของท่านอย่างไรละ”อวิ๋นมู่มีกิจการในเมืองหลวงไม่น้อย แต่ช่วงที่ผ่านมากิจการของเขาเกิดปัญหา บ้านทุกหลังล้วนถูกทำลายปิดตาย จนตอนนี้ยังซ่อมไม่แล้วเสร็จ“ไม่ทราบใต้เท้าเว่ยต้อนรับพวกเราหรือไม่”น้ำเสียงอวิ๋นมู่อ่อนโยน พร้อมเอ่ยแล้วยิ้ม“ย่อมยินดีแน่นอน” เว่ยเฉิงรีบกล่าว “เพียงแต่จวนแห่งนี้เพิ่งจะพระราชทานให้ข้าวันนี้ ภายในยังไม่มีเครื่องเรือนใดเลย”“เรื่องนี้ท่านยังไม่รีบขอบคุณคุณชายอวิ๋นอีก เขาได้สั่งให้คนขนเครื่องเรือนมาให้ท่านแล้วหนึ่งชุด”“เครื่องเรือนหรือ”เว่ยเฉิงมองไปข้างนอก ตอนนี้เพิ่งสังเกตเห็นรถม้าหลายคันที่จอดอยู่หน้าจวน บนรถม้าเหล่านั้นล้วนมีผ้าคลุม สิ่งที่เผยให้เห
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 1611
ยามตะวันตกดินเว่ยเฉิงเดินกลับบ้านภายใต้แสงจันทร์ทางราชสำนักได้จัดบ้านพักไว้ให้เขาในเมืองหลวงแล้ว อีกทั้งยังส่งคนไปรับเจียงหรงกับยายเฒ่าอู๋และลูกที่เพิ่งคลอดมาที่นี่ตอนนี้ เขาถือกุญแจ ล่วงหน้าไปตรวจตราบ้านหลังนั้นก่อนต่างจากชาติที่แล้ว ตอนนั้นเพื่อดึงเขามาเป็นพรรคพวก เพื่อรักษาอำนาจราชสำนักใหม่ จึงจัดให้เขาอยู่ในถนนจูเชวี่ยที่ดีที่สุด พระราชทานให้เขาพักในจวนระดับจวนอ๋องจวนเว่ยเบื้องหน้าแห่งนี้ เป็นรูปแบบจวนสมุหราชเลขาธิการอย่างแท้จริงเว่ยเฉิงก้มมองกุญแจในมือแวบหนึ่ง“ท่านพ่อ ท่านคิดสิ่งใดอยู่หรือ?”เว่ยเสียวฉู่ดีใจมาทั้งวัน นางไปเข้าร่วมพิธีราชาภิเษก มีคนมากมายช่างยิ่งใหญ่เหลือเกิน!อาจารย์นั่งอยู่บนบัลลังก์มังกร มือถือพู่กันแดง เพียงเอ่ยอย่างแผ่วเบา ก็สามารถกำหนดให้คนเป็นหรือตาย ช่างเป็นขวัญใจของนาง!นางแต่งตั้งให้ท่านพ่อเป็นสมุหราชเลขาธิการได้ยินมาว่าสมุหราชเลขาธิการเป็นตำแหน่งขุนนางที่ใหญ่ที่สุด หลังเสร็จสิ้นพิธี มีคนมากมายมาประจบท่านพ่อแต่ดูเหมือนท่านพ่อจะไม่ดีใจ“เสียวฉู่”เว่ยเฉิงแบกเว่ยเสียวฉู่เดินเข้าไปในจวน “ยังจำที่พ่อเคยบอกเจ้า เรื่องความฝันก่อนหน้านี้
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 1610
มู่หรงถิงนับว่ามีชื่อเสียงฉาวโฉ่นับหมื่นปีแล้ว เรื่องลอบสังหารรัชทายาทจะต้องถูกบันทึกไว้ในประวัติศาสตร์“ส่งเข้าตำหนักเย็นเถอะ”ซูจิ่งสิงพูดเสียงเรียบเฉย “ฆ่าเขา นี่ง่ายเกินไปแล้ว ปล่อยให้เขาใช้ชีวิตอย่างทุกข์ทรมานที่ตำหนักเย็นไปชั่วชีวิตเถอะ”“ความคิดนี้ไม่เลว”พรรคพวกของมู่หรงถิงล้วนถูกฆ่าจนหมดสิ้นแล้ว เขาเองก็ไม่สามารถก่อความวุ่นวายอันใดได้อีก ปล่อยให้เขาทุกข์ทรมานในอีกครึ่งชีวิตที่เหลือถึงจะทรมานที่สุด“หว่านเยว่ พรุ่งนี้ข้าเตรียมตกรางวัลขุนนางผู้มีคุณูปการ”ซูจิ่งสิงมองฎีกาในมือ“เดิมทีข้าอยากให้โจวเหล่ารับตำแหน่งสมุหราชเลขาธิการ เพียงน่าเสียดายเขาพูดว่าเขาอายุมากแล้ว อยากกลับไปสอนหนังสือที่เจดีย์หนิงกู่”โจวเหล่าคือขุนนางเก่าแก่สามรัชสมัย มีเขาบัญชาการ เหล่าขุนนางไม่มีวันกล้าเหิมเกริม“โจวเหล่าอายุมากแล้วจริงๆครั้งนี้เขาเดินทางมาจากเจดีย์หนิงกู่ ขอยาจากข้าไปหลายครั้งให้เขาเกษียณกลับบ้านเกิดเลี้ยงดูยามชราเถอะเจ้าค่ะ”กู้หว่านเยว่กลับมีคนผู้หนึ่งต้องการแนะนำ“ก่อตั้งราชสำนักใหม่ บ้านเมืองต้องฟื้นฟู ตำแหน่งสมุหราชเลขาธิการนี้ ข้ามีตัวเลือกคนหนึ่ง ท่านอยากฟังหรือไม่?”
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 1609
ลั่วยางพูดอย่างมีนัย “หากไม่อยากถอด ก็ได้”“ไม่ใช่ๆข้าถอดๆ ข้าจะถอดเดี๋ยวนี้เลย”เกาเจี้ยนยิ้มโง่งมเขาอยากถอดให้หมดเลยดีหรือไม่!เขารีบวางกระบี่ลง ถอดเกราะบนตัว ทั้งยังถอดเสื้อตัวใน ทำเสียจนลั่วยางรีบห้ามเขาไว้ หาไม่แล้วเขาจะถอดกางเกงอีกด้วย“เปลือยท่อนบนก็พอแล้ว ไม่ต้องถอดกางเกง”ใบหน้ารูปไข่ของลั่วยางแดงเรื่อคนผู้นี้จะต้องตั้งใจแน่ ทั้งๆ ที่บาดเจ็บครึ่งตัวบน จะถอดกางเกงทำอันใด“เจ้าพูดถูก” เกาเจี้ยนรู้สึกตัว ลูบศีรษะอย่างเก้อกระดาก “ขออภัยยางเอ๋อร์ ข้ามิได้ตั้งใจล่วงเกินเจ้า”สมองของเขานี้ เหตุใดมีแต่ขยะกันเล่า!“อย่าพูด”ลั่วยางตำหนิหนึ่งประโยค ใช้ก้านสำลีชุบน้ำยา ฆ่าเชื้อให้เขาเลือดบนบาดแผลแห้งแล้ว ถูกก้านสำลีสะกิดเล็กน้อยก็มีเลือดซึมออกมา หัวใจลั่วยางเกร็งขึ้นมา เปล่งเสียงนุ่มนวลโดยไม่รู้ตัว “เจ็บหรือไม่?”เกาเจี้ยนสบมองคนในดวงใจอย่างเคลิบเคลิ้ม ไฉนเลยจะรู้สึกเจ็บ“ไม่เจ็บๆ”เขารีบส่ายหน้าทำเสียจนลั่วยางหัวเราะออกมาอีกครั้งมู่หรงอวี้เจ้าเล่ห์เพทุบาย เขามีชาติกำเนิดต่ำต้อย ถูกรังแกตั้งแต่เด็ก ไม่ว่าทำเรื่องใดล้วนต้องใคร่ครวญข้อดีข้อเสียก่อน หนำซ้ำยังไม่ปล่อย
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 1608
ลั่วยางหัวเราะ “ท่านอยากพูดอันใด? ท่านพูดก่อนเถอะ”เกาเจี้ยนกระแอมทีหนึ่ง ใบหน้าภายใต้เกราะเขินอายเล็กน้อย“ข้าอยากถามเจ้าว่าช่วงนี้เจ้าสบายดีหรือไม่? ได้รับบาดเจ็บหรือไม่? ได้เผชิญหน้ากับอันตรายหรือไม่?”นางยิ้มพลางส่ายหน้า“ช่วงนี้ข้าสบายดีมากและปลอดภัยดี ไม่ได้พบอันตรายอันใด ของกินของใช้เองก็ดี ไม่พร่องไปแม้ผมเส้นเดียว”นางเอ่ยตอบชัดถ้อยชัดคำด้วยสีหน้าจริงจังเกาเจี้ยนถูกเสียงนุ่มนวลและสายตามุ่งมั่นของนางทำให้คล้อยตาม สายตาจับจ้องนาง ภายในก้นบึ้งของหัวใจอ่อนระทวยคล้ายถูกแสงแดดสาดส่องก็มิปานเขาดีใจอย่างบอกไม่ถูก อยากวิ่งไปร้องตะโกนบนถนนใหญ่เสียให้ได้ลั่วยางตอบเขาแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นยังตอบคำถามที่เขากังวลนี่หมายความว่าอันใด? เขารู้ดี“เช่น เช่นนั้นเจ้าเล่า? เมื่อครู่เจ้าอยากพูดอันใด?”เกาเจี้ยนมองทางลั่วยางลั่วยางหัวเราะ เดิมทีนางก็ยังลังเลอยู่ภายในใจ ทว่าได้เห็นท่าทางเช่นนี้ของเกาเจี้ยน นางกลับไม่ว้าวุ่นใจแล้ว“นี่”นิ้วมือเรียวยาวยื่นออกไปชี้ที่แขนของเกาเจี้ยน“ท่านดูไหล่ของท่านได้รับบาดเจ็บ เลือดไหลแล้วก็ไม่รู้สึกตัว”เกาเจี้ยนก้มหน้าพบว่าไหล่ของเขามีรอยเลือด น่า
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 1607
“เจ้าเก็บราชลัญจกรหยกนี้ไว้เถอะ”เห็นกู้หว่านเยว่จะปฏิเสธ ซูจิ่งพูดอย่างจริงจัง“มีเพียงเก็บไว้ที่เจ้า ข้าสบายใจที่สุด”“ก็ได้”เขาพูดถึงขั้นนี้แล้วกู้หว่านเยว่เองก็ไม่อาจปฏิเสธได้อีก ทำได้เพียงรับราชลัญจกรหยกไว้“จะต้องแจ้งข่าวท่านพ่อท่านแม่ ยังมีพวกจื่อชิงอีกด้วย”เมืองหลวงถูกยึดแล้ว ถึงเวลาเขียนจดหมายกลับไปแจ้งว่าปลอดภัยดีซูจิ่งสิงและกู้หว่านเยว่เขียนจดหมายของตนคนละฉบับและใส่ไว้ในซองจดหมายเร่งส่งไปยังเจดีย์หนิงกู่ที่ห่างออกไปหนึ่งพันสองร้อยลี้“ก็ไม่รู้ว่าจ้านจ้านจะเป็นเช่นไร”กู้หว่านเยว่ทอดถอนใจเบาๆนางรู้สึกผิดอยู่ภายในใจหลังคลอดจ้านจ้านแล้ว นางที่เป็นมารดาคนหนึ่งกลับอยู่ดูแลข้างกายลูกเพียงไม่กี่วันเท่านั้นนับๆ เวลาดูแล้ว บัดนี้จ้านจ้านกำลังฝึกพูด“วางใจได้ ลูกชายจะต้องอยู่อย่างดีแน่”ซูจิ่งสิงโอบกู้หว่านเยว่ วันนี้ก็คือพวกเขาหนึ่งครอบครัวสามคน“รอรับพวกเขากลับจากเจดีย์หนิงกู่แล้ว ก็สามารถได้พบลูกชายทุกวัน ถึงตอนนั้นค่อยๆ สร้างสายใยกับเขา”ซูจิ่งสิงปลอบ กู้หว่านเยว่พยักหน้าบัดนี้ทำได้เพียงเช่นนี้แล้ว“ใช่แล้ว ข้าต้องออกจากวังเที่ยวหนึ่ง”กู้หว่านเยว่พูด
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 1606
ตอนมู่หรงถิงถูกจับก็หาราชลัญจกรหยกบนตัวเขาไม่พบ“เจ้านำราชลัญจกรหยกไปไว้ที่ใด?”เกาเจี้ยนเค้นถามอย่างไม่เกรงใจมู่หรงถิงแหงนหน้าหัวเราะ“ราชลัญจกรหยกอยู่ที่ใด มีเพียงสวรรค์ล่วงรู้”ราชลัญจกรหยกหายไปเมื่อหนึ่งปีก่อน เขาส่งคนไปลอบตามหาอยู่นานก็ไร้ผล“ราชลัญจกรหยกหายไปแล้ว นี่จะทำเยี่ยงไร?”“ไม่มีราชลัญจกรหยกจะขึ้นครองราชย์บัลลังก์เยี่ยงไร?”ในราชสำนักต้าฉี ราชลัญจกรหยกหมายถึงอำนาจสูงสุด มีเพียงถือราชลัญจกรหยกไว้ในมือถึงจะมีความชอบธรรม ได้รับการยอมรับจากสวรรค์และรับสืบทอดทางประวัติศาสตร์“ฝ่าบาท ให้ข้าใช้ทัณฑ์ทรมานเค้นถามเขาเถอะว่าตกลงราชลัญจกรหยกอยู่ที่ใด?”เกาเจี้ยนขมวดคิ้วแน่น เงื้อหมัดขึ้นทางมู่หรงถิงเว่ยเฉิงเปล่งเสียงเครียด“ดูจากท่าทางของฉีอ๋องแล้ว เขาน่าจะไม่รู้ว่าราชลัญจกรหยกอยู่ที่ใด”เขามองทางซูจิ่งสิง“ยิ่งไปกว่านั้นก่อนหน้านี้ข้ายังเคยได้ยินว่าราชลัญจกรหยกหายไปอย่างไร้ร่องรอยอีกด้วยใช่ว่าฉีอ๋องจะพูดปด”พูดเช่นนี้แล้ว ก็คือมู่หรงถิงเองก็ไม่รู้ว่าราชลัญจกรหยกอยู่ที่ใด ทุกคนสบตากันแวบหนึ่ง สีหน้าว้าวุ่น“ฝ่าบาทนี่จะทำเยี่ยงไรดีพ่ะย่ะค่ะ?”“พระองค์จะขึ้นครองราช
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 1605
เห็นได้ชัดว่ามู่หรงถิงจงใจยั่วยุซูจิ่งสิง“วางใจได้”ซูจิ่งสิงตบมือกู้หว่านเยว่อย่างนุ่มนวล บัดนี้เขามีภรรยา มีลูกชาย มีครอบครัว ไม่มีวันมุทะลุสุดโต่ง“ท่านอ๋อง”เกาเจี้ยนมารายงาน “วังหลวงถูกเก็บกวาดเรียบร้อยแล้ว พวกกบฏที่ยังเหลืออยู่ถูกควบคุมไว้แล้วขอรับ”“ดี”สายตาซูจิ่งสิงทอประกายวูบหนึ่งหัวใจมู่หรงถิงแหลกสลายกลายเป็นเถ้าถ่าน ความหวังสุดท้ายของเขาไม่หลงเหลือแล้ว วังหลวงถูกควบคุมไว้ได้ ซูจิ่งสิงชนะอย่างสมบูรณ์แล้ว“เราแพ้แล้ว”มู่หรงถิงทรุดลงในรถนักโทษ คล้ายแก่ขึ้นสิบปี“เราแพ้แล้วจริงๆ”“ไม่ได้แพ้ให้อดีตรัชทายาท กลับแพ้ให้ลูกชายของเขา”คนอื่นมองเขาด้วยสายตาหมิ่นแคลนแวบหนึ่งเขามีคุณสมบัติใดเทียบชั้นกับอดีตรัชทายาท?“ไป ไปตำหนักฉินเจิ้ง”ซูจิ่งสิงพาคนมุ่งหน้าไปยังตำหนักฉินเจิ้ง ที่แห่งนี้คือใจกลางแห่งอำนาจ สามารถขึ้นมายังที่แห่งนี้ได้ ก็หมายความว่าแผ่นดินถูกผลัดเปลี่ยนแล้วภายในตำหนักฉินเจิ้ง นางกำนัลและขันทีหนีไปตั้งนานแล้ว“ยังไม่เคยมาตำหนักฉินเจิ้งเลยนะ”เกาเจี้ยนกระซิบหนึ่งประโยค เขาเฝ้าอยู่ที่ชายแดนมาโดยตลอด ไม่มีแม้แต่โอกาสกลับมายังเมืองหลวง“น้องหญิง”ซูจิ
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 1604
“พวกเราเป็นบ่าวปรนนิบัติข้างกายฝ่าบาท ล้วนเป็นคนที่ฝ่าบาทไว้ใจ รอเจิ้นเป่ยอ๋องขึ้นครองบัลลังก์แล้ว คนแรกที่จะฆ่าก็คือพวกเรา”นางกำนัลและขันทีสองสามคนกระซิบกระซาบกันด้วยใบหน้าว้าวุ่น“ไปๆ พวกเรารีบไปเถอะ”พวกเขาต่างพากันถือสัมภาระวิ่งออกไปทางประตูเมืองทว่าพวกเขายังไม่ทันออกจากวัง เสียงต่อสู้กันก็ดังขึ้นที่หน้าประตูวัง เป็นกู้หว่านเยว่และซูจิ่งสิงนำคนบุกฝ่าเข้ามา“แย่แล้ว พวกเราหนีออกไปไม่ได้แล้ว”.......“ก็ไม่รู้ว่าต่อสู้กันเป็นเช่นไรแล้ว อยากออกไปช่วยเหลือเกิน”มู่หรงฉางเล่อพรูลมหายใจออกมาเฮือกหนึ่งนางมีอุปนิสัยมุทะลุมาตั้งแต่เด็ก ไม่คุ้นชินกับการนั่งรอข่าวอยู่ที่เรือนในช่วงเวลาสำคัญเช่นนี้ลั่วยางยืนสงบนิ่งที่ฝั่งหนึ่ง นางมองแสงเปลวเพลิงลอยพวยพุ่งข้างนอกเรือน“พี่หญิงหว่านเยว่พูดว่าให้พวกเรารออยู่ในเรือน ห้ามมิให้ออกไปเดินส่งเดช เช่นนั้นพวกเราก็ฟังพี่หญิงหว่านเยว่เถอะ”“เหตุใดเจ้าสงบนิ่งได้ถึงเพียงนี้?”มู่หรงฉางเล่อมองนางอย่างแปลกใจลั่วยางหัวเราะ“เพราะข้าและพี่หญิงหว่านเยว่รู้จักกันมานานมาแล้ว ในอดีตข้าและนางยังเป็นศัตรูคู่อาฆาตกันอีกด้วย ข้ารู้ว่าไม่ว่ายามใดนางก็
