Semua Bab ชายาแพทย์พลิกชะตา: Bab 1581 - Bab 1590

โจวเสี้ยนโขกศีรษะคำนับไปยังทั้งสองคน“ท่านอ๋องโปรดอนุญาต ให้กระหม่อมได้แต่งเหลียงถงอวี้เป็นภรรยาด้วยขอรับ”กู้หว่านเยว่ยิ้มพลางเอ่ยขึ้น “เจ้าได้พบเหลียงถงอวี้แล้วหรือ?”“ขอรับ”โจวเสี้ยนก้มศีรษะลง“เป็นกระหม่อมที่ไร้ความสามารถ ทำผิดต่อนางแต่ท่านอ๋องและพระชายาโปรดอนุญาต อย่าให้กระหม่อมต้องทำร้ายนางเป็นครั้งที่สองอีกเลย”“ตกลง”ซูจิ่งสิงพยักหน้า“ข้าสามารถรับปากเจ้าได้”โจวเสี้ยนรีบโขกศีรษะคำนับ “นับจากนี้ไป ชีวิตของกระหม่อม เป็นของท่านอ๋องขอรับ”เขาก็คิดทบทวนอย่างถี่ถ้วนแล้วเช่นกันฮ่องเต้ไร้ความสามารถ ทั้งยังพ่ายแพ้สงครามแผ่นดินเปลี่ยนผู้ปกครอง เป็นเรื่องที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง“รีบลุกขึ้นเถิด ฉู่เฟิง เจ้าไปจัดการเรื่องนี้ หาฤกษ์งามยามดี ให้ทั้งสองคนแต่งงานกัน”ซูจิ่งสิงกำชับฉู่เฟิงฉู่เฟิงยิ้มพลางก้าวไปข้างหน้า “แม่ทัพโจว ต้องให้ข้ากินลูกอมมงคลนะ”“วางใจเถิด ไม่ขาดของใต้เท้าฉู่แน่นอน”โจวเสี้ยนรู้สึกตื้นตันใจและตื่นเต้นเป็นอย่างยิ่งข่าวที่เขาจะแต่งงานกับเหลียงถงอวี้ แพร่ไปถึงหูของนายท่านโจวอย่างรวดเร็วนายท่านโจวไม่ชอบชาติตระกูลของเหลียงถงอวี้ แต่การแต่งงานครั้งนี้ซ

ซูจิ่งสิงกล่าว “ดึกดื่นป่านนี้มีที่ให้พักพิงได้ ก็นับว่าดีมากแล้ว”“ดี ๆ ๆ เช่นนั้นแขกทั้งสองท่านก็จ่ายค่าห้องพัก แล้วตามข้ามาเถิด”เจ้าของโรงเตี๊ยมรับเงินแล้วรีบเดินนำทางไปกู้หว่านเยว่และซูจิ่งสิงเข้าไปในเรือนเล็ก ๆ ทันทีที่เข้าไป ก็ได้ยินเสียงร้องไห้คร่ำครวญดังมาจากทางคอกม้าเสียงร้องไห้นั้นดูเหมือนจะเป็นเสียงผู้หญิง ทั้งสองคนมองไปด้วยความสงสัย“นี่คือ?”“แขกทั้งสองท่านขออภัยด้วย นี่คือแขกที่มาพักตอนกลางวัน ไม่มีเงินติดตัว ข้าเห็นว่าหญิงผู้นั้นพาเด็กมาด้วย น่าสงสารจริง ๆ จึงให้นางพักที่คอกม้าเดี๋ยวข้าจะไปบอกให้นางเงียบเสียง”เจ้าของโรงเตี๊ยมพูดจบก็วิ่งตึก ๆ ๆ ไปทางคอกม้า ได้ยินเสียงพูดอย่างจนใจของเขาดังมาจากที่ไกล ๆ “อย่าร้อง ๆ ดึกดื่นป่านนี้ เจ้าร้องไห้คร่ำครวญขนาดนี้ ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้คนตกใจกลัวหรอกหรือ?ที่นี่เป็นโรงเตี๊ยม รอบ ๆ ล้วนเป็นแขกที่มาพักแรม พวกเขาต้องการพักผ่อน เจ้าร้องไห้เสียงดังขนาดนี้ ข้าก็ทำมาหากินลำบาก”หญิงผู้นั้นร้องไห้สะอึกสะอื้น อ้อนวอนเสียงเบา ๆ “เจ้าของโรงเตี๊ยม ข้าต้องขอโทษด้วย ลูกของข้าไข้ขึ้นสูง ข้ากังวลใจจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ท่าน...อย่

“ชู่ว!”ชายชรารีบเอ่ยขึ้นด้วยความตื่นตระหนก “อย่าพูดเสียงดังไป หากถูกคนได้ยินเข้า พวกเราอาจไม่มีชีวิตรอดแล้ว”รสนิยมชอบไม้ป่าเดียวกัน ในสมัยโบราณนั้นพบเห็นได้ทั่วไปแม้แต่ในราชวงศ์ก่อน เหล่าขุนนางตระกูลชั้นสูงต่างนิยมเลี้ยงชายบำเรอซึ่งเป็นที่นิยมเพียงแต่มาถึงราชวงศ์นี้ น้อยคนนักที่จะทำเรื่องเช่นนี้อย่างเปิดเผย“ขอบคุณท่านลุงมาก”กู้หว่านเยว่ไม่อยากให้เขาเดือดร้อน จึงรีบกดเสียงให้ต่ำลง“ไม่มีใครต่อต้านเลยหรือ?”ชาวบ้านก็ช่างเถอะ อย่างไรเสียก็ควรมีขุนนางที่ยังมีมโนธรรมหลงเหลืออยู่บ้างออกมาขัดขวางใช่หรือไม่?“โอ๊ย มีสิ ทำไมจะไม่มีล่ะ”หญิงชราที่อยู่ข้าง ๆ แทรกตัวเข้ามา สีหน้าดูจะสนใจเรื่องซุบซิบนินทา“มีขุนนางฝ่ายตรวจสอบชื่อว่าหลิวเต๋อวั่ง ถ่มน้ำลายใส่หน้า ด่าทอเขา”“แล้วผลเป็นอย่างไรเล่า?”“ผลก็คือเขาถูกแทงก้นตอนกลางดึก ตอนนี้กลั้นอุจจาระไม่อยู่แล้ว”กู้หว่านเยว่ ?“ท่านว่าเรื่องนี้จะเป็นฝีมือใครไปได้ ก็ต้องเป็นโจวถิงเว่ยน่ะสิ ตอนนี้เขาควบคุมกองทหารทั้งหมดในเมืองหลวง ใครจะกล้าขัดใจเขา”กู้หว่านเยว่และซูจิ่งสิงได้เปิดหูเปิดตาแล้วจริง ๆ ไม่สิ นี่ นิยายยังไม่กล้าเขียนขนาด

“หนุ่มน้อย ในจวนของพวกเจ้ามีผงห้ามเลือดหรือไม่ ผ้าพันแผลก็ด้วย”กู้หว่านเยว่หันกลับไปมองเด็กรับใช้ของพวกนี้ในมิติของนางมีทั้งหมด ที่พูดเช่นนี้ก็เพื่อให้เด็กรับใช้คนนี้เข้าใจว่า พวกเขาสองคนมาช่วยหลิวเต๋อวั่ง ไม่ได้มาทำร้ายเขา“มี มีทั้งหมดขอรับ”เด็กรับใช้ก็มองออกว่า สองสามีภรรยาคู่นี้ไม่เหมือนคนร้าย สายตาบริสุทธิ์ มาเพื่อช่วยเหลือหลิวเต๋อวั่งเขารีบเอ่ยขึ้น “อยู่ในห้องนี้ขอรับ”เขารีบนำกล่องยามาให้กู้หว่านเยว่กู้หว่านเยว่กวาดตามอง “เจ้าช่วยไปตักน้ำสะอาดมาให้ข้าสักอ่างได้หรือไม่? ข้าจะทำความสะอาดบาดแผลให้ใต้เท้าของเจ้า”“ได้ขอรับ”เด็กรับใช้เชื่อฟังมาก พยักหน้าหงึก ๆ หยิบอ่างที่อยู่ด้านข้าง แล้ววิ่งออกไปอย่างรวดเร็วกู้หว่านเยว่ฉวยโอกาสตอนที่เขาออกไป หยิบถุงมือยางจากในมิติมาสวม และหยิบยาแก้อักเสบออกมา เตรียมทำแผลให้หลิวเต๋อวั่งนางขมวดคิ้วเล็กน้อยอ๊ะ!น่าขยะแขยง!งานของแผนกศัลยกรรมลำไส้ใหญ่และทวารหนักนี่ ทำยากจริง ๆ !“น้องหญิง ข้าทำเอง” ซูจิ่งสิงหยิบถุงมืออีกคู่มาสวม“เจ้าคอยชี้แนะข้าอยู่ข้าง ๆ ก็แล้วกัน”“ทะ ท่านจะทำได้หรือ?”กู้หว่านเยว่มองเขาด้วยความประหลาดใจ

แม้ว่าจะไม่ถึงกับอ้วนท้วนสมบูรณ์ แต่ใบหน้าก็เต็มไปด้วยหลุมสิว รูปร่างก็ทั้งดำทั้งเตี้ย คาดว่าสูงไม่เกินหนึ่งร้อยหกสิบเซนติเมตร แต่แขนขากลับแข็งแรงอย่างยิ่ง มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นแม่ทัพกู้หว่านเยว่รู้สึกไม่อาจทนมองตรง ๆ ได้หลิวเต๋อวั่งก็แทบจะอาเจียนออกมา ในแววตาอดแสดงความรังเกียจโจวถิงเว่ยไม่ได้“โจวคนชั่ว เจ้ายังกล้ามาอีกหรือ?ลูกผู้ชายฆ่าได้ หยามไม่ได้เจ้าไม่ฆ่าข้า สักวันหนึ่งข้าก็จะฆ่าเจ้าให้ได้”โจวถิงเว่ยหัวเราะเสียงดัง ถอดเข็มขัดกางเกงออก ไม่ได้สนใจคำขู่ของหลิวเต๋อวั่งเลยแม้แต่น้อย“เจ้าจะฆ่าข้า ฮ่า ๆ เช่นนั้นก็มาเถิด เจ้าเป็นขุนนางฝ่ายบุ๋นจะเอาอะไรมาฆ่าข้า?”เขาเหิมเกริมอย่างเห็นได้ชัดเมื่อผู้มีอำนาจไม่อยู่ ลูกน้องก็ขึ้นมามีอำนาจแทน ฮ่องเต้ไม่อยู่ในเมืองหลวง เขามีอำนาจคุมกองทัพ ก็ยิ่งใหญ่ที่สุดในเมืองหลวงแล้ว“หึ ๆ เจ้าขัดขืนมากเท่าไร ข้าก็ยิ่งชอบ”โจวถิงเว่ยถูมือ เดินเข้าไปหาหลิวเต๋อวั่ง ใบหน้าขาว ๆ ของหลิวเต๋อวั่งนี้ เขาหมายตาไว้ตั้งแต่ตอนที่ถูกแต่งตั้งให้เป็นทั่นฮวาแล้วน่าเสียดายที่ต่อให้เขาจะกร่างแค่ไหน ก็ไม่กล้าลงมือกับขุนนางในราชสำนักใครจะคาดคิดว่าควา