All Chapters of ชายาแพทย์พลิกชะตา: Chapter 1151 - Chapter 1160

“ท่านแม่ทัพเขา...”เมื่อครู่ผู้อาวุโสรองยังดีๆ อยู่เลย จู่ๆ ก็ตัวสั่นสะท้าน กุมหน้าอกด้วยความเจ็บปวดจากนั้นกู้หว่านเยว่เห็นเขาร้องออกมา ต่อมาแมลงบินตัวหนึ่งก็บินออกจากอกของเขา สุดท้ายผู้อาวุโสรองก็ล้มลงกับพื้น เลือดออกทวารทั้งเจ็ดและตายไปการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันนี้ ทำให้กู้หว่านเยว่และซูจิ่งสิงสองคนตกตะลึงพรึงเพริด“คือหนอนกู่!”กู้หว่านเยว่หยิบขวดใบหนึ่งออกจากมิติอย่างว่องไว จับหนอนกู่ไว้“เขาไม่มีลมหายใจแล้ว”ซูจิ่งสิงดึงมือกลับ หนอนกู่นี้บินออกจากอกของผู้อาวุโสรอง บัดนี้เขาตายไปแล้ว“ท่านยังจำตอนอยู่ที่เจดีย์หนิงกู่ ยามพวกเราสอบสวนคุณหนูใหญ่สกุลหลัว หนอนกู่ตัวหนึ่งก็บินออกจากร่างกายของนาง”หนอนกู่ตัวนั้นบัดนี้ยังอยู่ภายในมิติของกู้หว่านเยว่กู้หว่านเยว่รีบนำขวดใส่หนอนกู่อีกตัวออกมา จากนั้นวางขวดสองใบไว้ด้วยกัน หนอนกู่ทั้งสองขวดเหมือนกันไม่ผิดไปดั่งคาด“หนอนกู่สองตัวเหมือนกัน ดูท่าแล้วหนอนกู่สองตัวนี้ล้วนเป็นเหยลวี่เจิงเตรียมไว้ป้องกันข่าวรั่วไหล ตั้งใจฝังไว้ภายในร่างกายของพวกเขา”เหยลวี่เจิงคนนี้ร้ายกาจยิ่งนัก ถึงขั้นใช้หนอนกู่เป็นดูท่าแล้วหากถึงยามจำเป็น พวกเขายั

ทุกคนต่างคุกเข่าลง “คารวะเจ้าสำนัก”“ศิษย์พี่ ยกโทษให้ข้าด้วย” สวีซวี่รื่อร้องตะโกนอย่างกะทันหันเมื่อครู่เขาถูกคนจับไว้ ใช้เชือกป่านมัดโยนไว้ที่ฝั่งหนึ่งเห็นว่าเหตุการณ์ยุติลงแล้ว เขารีบขอความเมตตา“ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นอาจารย์บังคับข้าให้ทำ ข้าเป็นผู้บริสุทธิ์ ขอร้องท่านปล่อยข้าไปเถอะ”เขาคุกเข่าต่อหน้าไป๋หลี่ชิงซีอย่างไร้ยางอาย โขกศีรษะปึกๆกู้หว่านเยว่ขมวดคิ้ว คนผู้นี้ช่าง “ยืดได้งอได้ปรับตัวได้ดี” จริงๆ สมเป็นศิษย์ของผู้อาวุโสรอง คนหนึ่งเห็นศิษย์เป็นหมาก คนหนึ่งพริบตาต่อมาก็ขายอาจารย์แล้ว“เรื่องที่เจ้าทำเหล่านั้น ข้ารู้ทั้งหมดแล้ว บัดนี้ย่อมไม่สามารถปล่อยเจ้าไปอย่างง่ายดายได้”ไป๋หลี่ชิงซีมองเขาสายตาเย็นชาแวบหนึ่ง ภายในใจไร้คลื่นอารมณ์ โบกมือสั่งให้คนพาเขาออกไป“เจ้าสำนัก”สายตาถังหวยเผยแววลังเล คุกเข่าบนพื้นอย่างกะทันหัน“ท่านจับข้าไปด้วยกันเถอะ”อย่างไรเสียก่อนหน้านี้เขาก็ฟังคำสั่งของผู้อาวุโสรอง เกือบฆ่าไป๋หลี่ชิงซีไปแล้วแววตาเขาเปี่ยมความรู้สึกผิด นึกได้ว่าไป๋หลี่ชิงซีเคยช่วยชีวิตเขาไว้ รู้สึกผิดอย่างมากภายในใจ“ลุกขึ้นเถอะ”ไป๋หลี่ชิงซีขมวดคิ้วพูดออกมาหนึ่งประโ

เดิมทีสองสามีภรรยาวางแผนรอปีหน้าเดือนสาม ค่อยใช้ประโยชน์จากนกพิราบขาวของไป๋โม่อวี่ ไปตามหาเหยลวี่เจิงที่ชายแดนขณะเดียวกัน ทั้งสองคนไม่รู้จะทำลายแผนดีหรือไม่“ข้าจะลองหาดูว่ายังมีเบาะแสอื่นอีกหรือไม่”ซูจิ่งสิงพลิกหาภายในกองหนังสือ กู้หว่านเยว่กลับฉวยโอกาสนี้ วางสมบัติเหล่านั้นที่ริบมาได้ลงบนแพลตฟอร์มซื้อขายน่าเสียดายก็คือ รอจนกระทั่งกู้หว่านเยว่วางของทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว ซูจิ่งสิงก็ไม่พบเบาะแสอื่นอีกดูท่าแล้ว จดหมายฉบับอื่นถูกผู้อาวุโสรองเผาทำลายไปแล้ว เหลือเพียงฉบับล่าสุดเท่านั้นซูจิ่งสิงเก็บจดหมายฉบับนี้ไว้อย่างดี ทั้งสองคนออกจากมิติพร้อมกัน“ข้าส่งข่าวหนึ่งให้เมืองอวี้”ซูจิ่งสิงเรียกนกพิราบสื่อสารมา เขียนจดหมายหนึ่งฉบับส่งกลับไปสองวันมานี้ไป๋หลี่ชิงซีงานยุ่งมาก ไม่มีเวลามาพบพวกเขา กู้หว่านเยว่จึงจัดการภายในมิติฟาร์มปศุสัตว์มีทั้งฝูงวัวและแกะ ฟาร์มผักและผลไม้เองก็สุกงอมแล้ว ยังมีแปลงสมุนไพรมีสมุนไพรชุดใหญ่ต้องจัดการกู้หว่านเยว่ควบคุมระบบส่วนกลาง ฆ่าวัวแกะล้างจนสะอาดเรียบร้อยแล้วเก็บเข้าห้องเย็นผลไม้ถูกเด็ดลงมา วางไว้ภายในคลังรักษาความสดยังดีของภายในมิติล้วนไม่เ

ซูจิ้งเองก็ยืนถือน้ำแกงอยู่ที่ฝั่งหนึ่ง “จื่อชิงพูดถูกต้อง ยังหาลูกไม่พบ เจ้าจะทำให้ร่างกายตนเองแย่ลงไม่ได้”เขาบิดาคนนี้ไฉนเลยจะไม่กังวล ใต้ตาดำคล้ำเป็นปื้น“ข้ากินไม่ลงแล้ว” นางหยางส่ายหน้าซูจื่อชิงยังอยากเกลี้ยกล่อมต่อ หางตามองเห็นเงาคนเดินผ่านเข้าประตูมาจากภายนอก ดวงตาเปล่งประกาย“พี่ใหญ่กับพี่สะใภ้ใหญ่กลับมาแล้ว!”เขารีบวางชามลง “ดีเหลือเกิน พี่ใหญ่พี่สะใภ้ใหญ่พวกท่านกลับมาเสียที”“ท่านแม่ เหตุใดสีหน้าท่านอิดโรยถึงเพียงนี้?”เพียงกู้หว่านเยว่เข้ามา ก็ได้เห็นสีหน้าอิดโรยจนน่ากลัวของนางหยาง รีบจับชีพจรนาง“ท่านนี่คือขาดสารอาหาร”หางตามองเห็นอาหารที่ยังไม่ถูกแตะในมือของซูจื่อชิง ก็รู้ว่าสองวันนี้นางหยางจะต้องกังวลจนกินอะไรไม่ลงแน่“หว่านเยว่ ข้าเป็นห่วงจิ่นเอ๋อร์!” นางหยางจับมือนางน้ำตารินไหล กู้หว่านเยว่รีบปลอบ“ท่านแม่ อย่ากังวลไปเลย พวกเรากลับมาแล้ว”“ตกลงเกิดเรื่องอันใดขึ้น?” ซูจิ่งสิงถามเสียงเครียดซูจื่อชิงรีบอธิบาย “พี่ใหญ่ อิงตามที่ข้ารู้ น้องหญิงน่าจะไม่ได้ถูกคนลักพาตัวไปหลังนางจากไปแล้ว ข้าส่งคนไปตรวจสอบหนึ่งรอบ พบว่าก่อนนางจากไปยังตั้งใจซื้อรถม้าสองคัน ยิ่ง

“จำได้แน่นอน” กู้หว่านเยว่ลูบกระเป๋า เดาะลิ้น ภายในมิตินางมีป้ายอาญาสิทธิ์หลายอันเชียวล่ะ“อันที่จริงทูเจวี๋ยก็มีคนของสกุลอวิ๋นเราอยู่ หากท่านไปถึงทูเจวี๋ยแล้วเผชิญหน้ากับอันตราย สามารถไปหลบภัยที่ร้านของสกุลอวิ๋นได้” อวิ๋นมู่บอกนางอย่างไม่ปกปิด“ได้” กู้หว่านเยว่พยักหน้า ยังไม่รู้ว่าภายภาคหน้าร้านสกุลอวิ๋นจะช่วยนางได้มากทีเดียวหลังบอกลาอวิ๋นมู่แล้ว บ่ายวันนั้น ขบวนคนก็เดินทางออกจากเมืองอวี้ มุ่งหน้าสู่ชายแดน“ไปชายแดนครั้งนี้ต้องใช้เวลานับสิบวันถึงครึ่งเดือน ระหว่างทางพวกเราจะต้องตั้งสติให้ดี”เกาเจี้ยนทำหน้าที่นำทาง เขามิได้สนใจซวนลู่ในรถม้ามากนัก คล้ายปล่อยวางจากนางได้แล้ว“บาดแผลท่านไม่เป็นไรแล้วกระมัง?” ลั่วยางเข้าไปหยุดข้างกายเกาเจี้ยน เอ่ยถามอย่างกังวลอย่างไรเสียก็ขี่ม้า นางกังวลบาดแผลของเกาเจี้ยนจะปริออก“เจ้าได้รับบาดเจ็บหรือ?” ซูจิ่งสิงมองทางเก้าเจี้ยน บาดแผลที่อกของอีกฝ่ายน่าจะหายดีตั้งนานแล้ว“ตอนไปเก็บยาไม่ทันระวังลื่นล้มลงไป ไม่ใช่เรื่องใหญ่” เกาเจี้ยนโบกมืออย่างไม่ใส่ใจทำเสียจนลั่วยางบ่นงึมงำ “ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรกันเล่า? ผาสูงถึงเพียงนั้นท่านก็กล้าขึ้นไป กลั