Semua Bab องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน: Bab 581 - Bab 590

“ทูลเสด็จพ่อ ที่จวนของใต้เท้าหลิวมีทหารรักษาจวนถึงสามสิบนาย อีกทั้งการลักพาตัวสมาชิกครอบครัวของขุนนางขุนนางระดับสาม ถือเป็นความผิดร้ายแรงโทษถึงประหาร ทว่าโจรกลับบุกเข้ามาอย่างอาจหาญ หากมิใช่เพราะความเสน่หา ก็ต้องเป็นการหมายปองร่างหยินบริสุทธิ์ที่มีดวงชะตาหยินสุดขั้วเป็นแน่พ่ะย่ะค่ะ”เมื่อได้ยินคำว่า 'ร่างหยินบริสุทธิ์' ออกมาจากปากของฉินซู ความประหลาดใจพลันปรากฏลึกในแววตาของฉินอู๋ต้าวและฉินซูก็เห็นฉากนี้อย่างขัดเจนหัวใจฉินซูสั่นสะท้าน เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับองค์จักรพรรดิจริง ๆ ด้วย!เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ เขาจึงวิเคราะห์ต่อไปว่า “กู้ตงเฟิงฝึกฝนวิชาชั่วร้าย บางทีพลังวิญญาณและเลือดของร่างหยินบริสุทธิ์อาจเป็นยาบำรุงร่างกายที่ดีที่สุดสำหรับเขาทว่าจู่ ๆ กู้ตงเฟิงกลับสิ้นใจกะทันหัน ดังนั้นลูกจึงคาดเดาว่า ผู้ที่ลักพาตัวบุตรสาวของใต้เท้าหลิวมิใช่กู้ตงเฟิง หากแต่เป็นคนอื่น!คนผู้นั้นใช้ร่างหยินบริสุทธิ์ทำข้อตกลงบางอย่างกับกู้ตงเฟิง และเมื่อได้สิ่งที่ต้องการแล้วก็จัดการสังหารกู้ตงเฟิงเพื่อปิดปากและสิ่งที่มีค่าที่สุดในตัวของกู้ตงเฟิงก็คือ วิชาชั่วร้ายที่เขาภาคภูมิใจ!สรุปได้ว่า มีใครบางคน

“ใต้เท้าสวี่ว่าแค่ครึ่งวันเท่านั้น เช่นนั้นเรารอพร้อมกับองค์รัชทายาทดีกว่า!”ในขณะที่พวกเขากำลังรอคอยอยู่นั้นภายในห้องทรงพระอักษร ณ วังหลวงหวงเฉาเดินเข้ามาตามคำสั่งเขาก้มลงคารวะแล้วจึงถามว่า “ฝ่าบาท มีพระประสงค์อันใดพ่ะย่ะค่ะ?”“องค์รัชทายาทเริ่มสงสัยแล้ว หากปล่อยไว้เช่นนี้ เขาต้องสืบเจอเบาะแสบางอย่างเข้าเป็นแน่”“องค์รัชทายาทเริ่มสงสัยแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ?” หวงเฉาขมวดคิ้วด้วยความคลางแคลงใจ พึมพำว่า “น่าแปลกนัก เขารู้ได้อย่างไร?”“องค์รัชทายาทในปัจจุบัน หาใช่องค์รัชทายาทที่เคยเมามัวในสุรานารีไม่ ต่อไปนี้พวกเจ้าจะทำการใดต้องระวังตัวให้มากขึ้น อีกอย่างจงไปจัดการซากศพในห้องหินนั่นให้เรียบร้อย แล้วปล่อยให้ศาลต้าหลี่ปิดคดีไป”หวงเฉาเข้าใจในทันที และกล่าวด้วยความเคารพ “โปรดวางพระทัยพ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยรู้ว่าต้องทำอย่างไร”เขาคารวะอีกครั้ง และถอยออกไปฉินอู๋ต้าวยกมือเท้าศีรษะข้างหนึ่ง ริมฝีปากเผยให้เห็นรอยยิ้มเย้ยหยัน “ฮ่า ๆ องค์รัชทายาทนับวันชักจะเก่งกาจขึ้นเรื่อย ๆ ข้าอยากรู้นักว่าเจ้าจะทำกระไรให้ข้าประหลาดใจอีกบ้าง!”......ในห้องหินอันมืดมิดชายชราผู้ขาดแขนข้างหนึ่งกำลังนั่งสมาธ

เขาชะโงกหน้ามอง ทันใดนั้นก็ต้องตกตะลึงตาค้าง!เนี่ยหงรีบถามว่า “ใต้เท้าสวี่ ท่านทำหน้าแบบนั้น ลูกธนูขององค์รัชทายาทมิพลาดเป้าใช่หรือไม่?”“เอ่อ… พวก… พวกท่านลองมาดูเองดีกว่า”เสียงของสวี่จิ้นสั่นเครือ ใบหน้าฉายแววซับซ้อนเมื่อเห็นเช่นนั้น เนี่ยหง เหวินเยวี่ยนซาน และคนอื่น ๆ ก็เดินเข้าไปดูเมื่อได้เห็นภาพตรงหน้า พวกเขาทั้งหมดก็นิ่งอึ้งอยู่กับที่!ปรากฏว่าลูกธนูมิเพียงแต่ยิงถูกหุ่นไล่กาเท่านั้น แต่ยังทะลุลำต้นของต้นไม้ที่อยู่ด้านหลังหุ่นไล่กาไปอีกด้วย!หัวลูกธนูแหลมคมทะลุออกมาจากด้านหลังของลำต้น!ต้นไม้ใหญ่ต้นนี้มีขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางประมาณเท่าปากชามทีเดียว!เวลาผ่านไปนานพอสมควร เหวินเยวี่ยนซานจึงกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก “คุณพระคุณเจ้า นี่มัน... มันทรงพลังเกินไปแล้ว!”“นั่นสิ จากจุดที่องค์รัชทายาทประทับอยู่ห่างออกไปประมาณห้าสิบก้าว ยังยิงทะลุลำต้นได้ขนาดนี้ หากยิงโดนคนละก็ ต้องทะลุร่างกายเป็นรูโหว่แน่”“หากระยะห้าสิบก้าวสามารถทะลุลำต้นได้ ระยะร้อยก้าวก็น่าจะฝังลึกเข้าไปในลำต้นได้กระมัง?”“องค์รัชทายาท พระองค์ลองถอยหลังไปอีกสักสิบก้าวได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”ฉินซูยักไหล่ “พวกท

สวี่จิ้นอธิบายว่า "องค์รัชทายาท เครื่องยิงธนูนี้ทรงพลังมาก สามารถยิงได้ไกลถึงร้อยกว่าจั้งทีเดียว ถือเป็นอาวุธสังหารที่ทรงพลังที่สุดในสนามรบเลยก็ว่าได้พ่ะย่ะค่ะ""เครื่องยิงธนูเช่นนี้คนเดียวจะใช้งานมิได้ใช่หรือไม่""ถูกต้องแล้วพ่ะย่ะค่ะ เครื่องยิงธนูนี้ต้องใช้คนหลายคนในการหมุนรอกเพื่อยิง เครื่องยิงธนูเครื่องหนึ่งจะต้องใช้คนประมาณสิบคนพ่ะย่ะค่ะ"ฉินซูเอื้อมมือไปสัมผัสสายธนูเส้นหนาของเครื่องยิงธนูแล้วถามว่า "สายธนูของเครื่องยิงธนูหนึ่งเครื่อง สามารถนำไปทำเป็นสายธนูทดกำลังได้กี่คัน?"สวี่จิ้นถึงกับตะลึงไปเล็กน้อย ก่อนจะตอบกลับ "สายธนูของเครื่องยิงธนูค่อนข้างยาว หากจะนำไปทำเป็นสายธนูของธนูทดกำลัง คาดว่าน่าจะทำได้ประมาณหนึ่งร้อยคันพ่ะย่ะค่ะ""เช่นนั้นก็หมายความว่า หากเราถอดสายธนูของเครื่องยิงธนูทั้งห้าเครื่องออก ก็สามารถผลิตธนูทดกำลังได้เพิ่มอีกห้าร้อยคันใช่หรือไม่""จะว่าเช่นนั้นก็มิผิดพ่ะย่ะค่ะ แต่เครื่องยิงธนูเหล่านี้เป็นอาวุธสำคัญที่ใช้ข่มขวัญศัตรู หากจะถอดสายธนูออก..."เขายังมิทันพูดจบ ฉินซูก็ขัดจังหวะ "การยิงเครื่องยิงธนูแต่ละครั้งต้องใช้เวลามิใช่น้อย ๆ และยังต้องใช้กำลังคนจำนวน

เฉาฉุนกล่าวยิ้ม ๆ "ยินดีด้วยพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท มีอาวุธที่ทรงพลังเช่นนี้ การเอาชนะพวกคนนอกด่านคงขึ้นอยู่กับเวลาเท่านั้น อีกมินานแคว้นหนานเยวี่ยคงมิกล้ารุกรานต้าเหยียนของเราไปอีกนานแน่พ่ะย่ะค่ะ!""ยังเร็วไปที่จะกล่าวเช่นนั้น ขึ้นอยู่กับว่ากรมโยธาธิการจะผลิตธนูทดกำลังได้มากน้อยเพียงใด!"......โรงเตี๊ยมเทียนเวยมู่หรงฟู่มองชายชราสองคนที่อยู่ตรงหน้า และเอ่ยถามด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย “พวกท่านทั้งสอง… เป็นคนของหอดารารักษ์จริง ๆ หรือ? ไฉนข้าจึงมิเคยเห็นหน้าค่าตาของพวกท่านมาก่อน?""ทูลองค์ชาย พวกข้าน้อยเพิ่งเข้าร่วมหอดารารักษ์ได้มินาน และมีสัญลักษณ์หอดารารักษ์เป็นเครื่องพิสูจน์ ขนาดนี้แล้ว ท่านยังมิเชื่ออีกหรือพ่ะย่ะค่ะ?"คูมู่รู้สึกเบื่อหน่าย หากมิใช่เพราะพระบัญชาของจักรพรรดิ เขาคงมิอยากมาที่โรงเตี๊ยมเทียนเวยแห่งนี้"หึ หากมิใช่เพราะสัญลักษณ์ของหอดารารักษ์ ข้าก็มิเสียเวลามาพบพวกท่านหรอก ว่ามาสิ เจ้าสำนักหอดารารักษ์มาหาข้าด้วยเรื่องใด?""มิใช่ท่านเจ้าสำนัก แต่เป็นพระบิดาของท่านที่ฝากข้าน้อยส่งจดหมายมาให้พ่ะย่ะค่ะ"คูมู่พูดจบก็หยิบจดหมายฉบับหนึ่งออกมาจากอกเสื้อ"จดหมายของเสด็จพ่อร