All Chapters of องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน: Chapter 561 - Chapter 570

ฉินอู๋ฉางถอนหายใจเบา ๆ แล้วกล่าวว่า “ยอดฝีมือสองคนที่ข้าส่งไป เกรงว่าคงจะชะตาขาดเสียแล้ว มิเช่นนั้นฉินซูจะกลับมาอย่างปลอดภัยได้อย่างไร! เป็นข้าเองที่ประเมินฉินซูต่ำไป ยอดฝีมือเบื้องหลังเขาต้องมีฝีมือมิธรรมดาเป็นแน่!”“แล้วต่อไปจะทำอย่างไร เซียวเอ๋อร์ถูกลดฐานะเป็นสามัญชน ซ้ำยังอยู่ระหว่างถูกส่งตัวไปยังเกาะร้างทะเลตะวันออก สิ่งสำคัญที่สุดคือการช่วยเขากลับมา”“มิได้ หากตอนนี้ส่งคนไปช่วยเขา ฉินอู๋ต้าวจะต้องสั่งให้สำนักหอดูดาวหลวงตรวจสอบอย่างละเอียด หากถูกสำนักหอดูดาวหลวงจับตามอง ทุกสิ่งที่พวกเราทำมาก่อนหน้านี้จะสูญเปล่า”สีหน้าของเสียนเฟยสิ้นหวัง “แล้วจะทำอย่างไรเพคะ คงมินั่งดูดายปล่อยให้ลูกของเราตายบนเกาะร้างหรอกใช่หรือไม่?”ฉินอู๋ฉางปลอบโยน “เจ้าอย่ากังวลจนเกินไป แม้ว่าเกาะหลินหยาจะกันดารแห้งแล้ง แต่เซียวเอ๋อร์จะมิตกอยู่ในอันตรายถึงชีวิต อย่างไรแล้วฉินอู๋ต้าวก็เพียงต้องการกักบริเวณเขา หากต้องการเอาชีวิตเขา ตอนนั้นคงสั่งประหารไปแล้ว”“เขามิทำเช่นนั้น แต่ฉินซูเล่าเพคะ? เจ้ารัชทายาทผู้รอวันปลดเกลียดเซียวเอ๋อร์จนอยากจะสับเป็นพัน ๆ ชิ้น เขาจะมิยอมรามือแน่”“องค์รัชทายาทผู้รอวันถูกปลดเพี

“ไม่มีกระไร ข้าแค่อยากจะเข้าใจว่า เหตุใดจู่ ๆ หอดารารักษ์แห่งเป่ยเยี่ยนจึงส่งคนมาช่วยเหลือองค์รัชทายาท? หรือว่า… องค์รัชทายาทมีความลับบางอย่างกับหอดารารักษ์?”เหลยเจิ้นยิ้มเล็กน้อย “ฝ่าบาททรงกังวลเกินไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ เหตุผลที่เจ้าสำนักหอดารารักษ์ทำเช่นนี้ แท้จริงแล้วต้องการให้องค์รัชทายาทไปเป็นบุตรแห่งนักปราชญ์คนใหม่ของหอดารารักษ์เท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ”“ว่ากระไรนะ? ไปเป็นบุตรแห่งนักปราชญ์คนใหม่ของหอดารารักษ์?”ฉินอู๋ต้าวแสดงสีหน้าตกตะลึง จากนั้นจึงถามต่อด้วยความคลางแคลง “นี่มันเรื่องอันใดกัน?”เหลยเจิ้นอธิบาย “ช่วงก่อนหน้านี้มีข่าวลือว่าบุตรแห่งนักปราชญ์ของหอดารารักษ์สิ้นชีพด้วยน้ำมือขององค์รัชทายาท ข่าวลือนั้นเป็นเรื่องจริง ดังนั้นซ่างกวนอวิ๋นซีจึงบีบบังคับให้องค์รัชทายาทไปเป็นบุตรแห่งนักปราชญ์คนใหม่ของนางพ่ะย่ะค่ะ”เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฉินอู๋ต้าวก็ตกใจมากพลังของบุตรแห่งนักปราชญ์หอดารารักษ์มิเป็นที่กังขา แต่กลับตายด้วยมือของฉินซู นั่นหมายความว่า พลังของฉินซูอยู่เหนือกว่าบุตรแห่งนักปราชญ์ผู้นั้นหรือ?แต่ฉินซูหาได้ผู้ใดสอนวรยุทธ์ให้ไม่ แล้วเหตุใดจึงเก่งกาจเช่นนี้?ยิ่งไปกว่านั้น ฉินซู

ฉินซูเพิ่งสังเกตเห็นว่าที่ขมับของหวังฉือมีผมหงอกเพิ่มขึ้นมาก ท่าทางดูอิดโรยเขาเลิกคิ้วถาม “คดีคนหายบ่อยครั้งขนาดนี้ ศาลต้าหลี่ของพวกท่านไม่มีเบาะแสใหม่ ๆ บ้างเลยหรือ”หวังฉือถอนหายใจ "ขอทูลตามตรง คดีช่วงหลัง ๆ นี้ หาได้มีพยานเห็นเหตุการณ์ไม่เลยพ่ะย่ะค่ะ เด็กสาวบางคนหายตัวไปจากบ้านตนเองด้วยซ้ำพ่ะย่ะค่ะ"“กล้าเข้าไปลักพาตัวคนถึงในบ้านแสดงว่าผู้ลงมือครานี้ต้องเป็นยอดฝีมือแน่ ๆ!”ฉินซูเปลี่ยนหัวข้อสอบถาม "ก่อนหน้านี้ ท่านเคยสอบถามฉินเซียวเกี่ยวกับกู้ตงเฟิงหรือไม่?"หวังฉือส่ายหน้า “หามิได้พ่ะย่ะค่ะ ครั้งล่าสุดข้าน้อยไปสอบถามพร้อมพระราชโองการของฝ่าบาท เขายืนกรานปฏิเสธมิรู้ที่ซ่อนของอีกฝ่าย ข้าน้อยจะทรมานเพื่อให้เขารับสารภาพก็มิได้ จึงต้องปล่อยไปพ่ะย่ะค่ะ”ฉินซูครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วกล่าวว่า “เอาอย่างนี้เถิด ตัวข้าจะให้ตงฟางไป๋ไปช่วยงานที่ศาลต้าหลี่ของท่าน”หวังฉือดีใจมาก ก้มลงคารวะ “ขอบพระทัยองค์รัชทายาทพ่ะย่ะค่ะ”ฉินซูโบกมือ “มิต้องเกรงใจ ต่อไปนี้หากมีเรื่องกระไรให้ตัวข้าช่วยเหลือ ใต้เท้าหวังสามารถมาร้องขอได้ตลอดเวลา”พูดจบ เขาก็หยิบป้ายหยกส่งให้เมื่อหวังฉือต้องการเข้าใกล้ต

ทันใดนั้นฝูงชนในตลาดจือเสียนก็แตกตื่น วิ่งหนีอลหม่านกันไปคนละทิศละทางมินานนัก ก็ปรากฏเงาบุรุษในชุดท่องราตรีสีดำกระโจนออกมาจากตลาด!พร้อมกับร่างของเด็กสาวสองคนในอ้อมแขนสองข้าง“ช่วยด้วย ช่วยด้วย”เด็กสาวทั้งสองตกใจกลัวจนหน้าซีดเผือด ร้องตะโกนขอความช่วยเหลือไปตลอดทางเมื่อเห็นดังนั้น ตงฟางไป๋จึงตะโกนสั่งเสียงเข้ม “ช่วยคนไว้ มิว่าอย่างไรอย่าให้เจ้าโจรนั่นหนีไปได้เด็ดขาด!”ทันทีที่คำสั่งออกไป บรรดาผู้ใต้บังคับบัญชาที่ซุ่มซ่อนอยู่ก็พุ่งออกมาขวางทางบุรุษชุดดำที่สวมหน้ากากคมดาบในมือสะท้อนแสงวาววับ เย็นเยียบชวนหวาดหวั่น!กลิ่นอายสังหารชวนให้รู้สึกขนหัวลุก!บุรุษชุดดำหันไปมองรอบด้าน ก่อนจะเคลื่อนสายตามาจับจ้องที่ตงฟางไป๋!ตงฟางไป๋จ้องเขม็งไปที่อีกฝ่ายและแผดเสียงลั่น “เจ้าโจรชั่ว เจ้าถูกพวกข้าล้อมไว้หมดแล้ว รีบปล่อยตัวนางทั้งสองมาเดี๋ยวนี้!”"ลำพังพวกเจ้าน่ะรึ? หึ!"บุรุษชุดดำแค่นเสียงหึ ก่อนจะเหวี่ยงเด็กสาวคนหนึ่งไปทางตงฟางไป๋ มือหนึ่งล้วงเข้าไปในอกเสื้อ!ในขณะที่ตงฟางไป๋กำลังรับตัวเด็กสาวไว้ บุรุษชุดดำก็เหวี่ยงมือ!โยนท่อนไม้ไผ่ยาวครึ่งฉื่อขึ้นไปบนอากาศชิ้ง ชิ้ง ชิ้ง!เสียงแ

หวังฉือพยักหน้าโดยมิรู้ตัว แต่แล้วก็ส่ายหน้าทันที“องค์รัชทายาท เรื่องเช่นนี้อย่าได้ตรัสออกไปมั่วซั่วเป็นอันขาด กำแพงมีหูประตูมีช่องพ่ะย่ะค่ะ”พูดจบเขาก็รีบเดินไปที่ประตู ชะโงกหน้าออกไปมองซ้ายขวาเมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ ก็ปิดประตูศาลต้าหลี่ในทันใดจากนั้นจึงหันกลับมาที่ห้องรับรองด้วยท่าทีโล่งใจเมื่อเห็นหวังฉือระมัดระวังตัวถึงเพียงนี้ ฉินซูก็ยิ่งมั่นใจในการคาดเดาของตนยิ่งขึ้นมิน่า อีกฝ่ายถึงหนีเข้ามาในวังได้ มิน่าแปลกใจที่อีกฝ่ายถึงได้ดูคุ้นเคยกับที่นี่เสียเหลือเกินที่แท้ก็เป็นองครักษ์หลวงประจำพระราชวังนี่เองเขาพึมพำว่า “คนที่สามารถสั่งการราชองครักษ์ได้ มีเพียงหัวหน้าราชองครักษ์เท่านั้น หรือไม่ก็...”หวังฉือเอ่ยถ้อยคำชวนตกตะลึงขึ้นว่า “องค์รัชทายาท มิต้องคาดเดาแล้วพ่ะย่ะค่ะ คนผู้นี้คือองครักษ์ประจำห้องบรรทมขององค์จักรพรรดิ แต่ก่อนข้าน้อยเคยเข้าไปถวายรายงานที่ห้องบรรทมของฝ่าบาทกลางดึก และเคยเห็นคนผู้นี้เฝ้าอยู่หน้าห้องพ่ะย่ะค่ะ”ฉินซูตกตะลึง รีบถามต่อ “ท่านแน่ใจหรือ?”“ข้าน้อยในฐานะตุลาการศาลต้าหลี่ มิกล้าโอ้อวดความสามารถอื่นของตน แต่เรื่องความจำ ข้าน้อยรับรองได้ว่าดีกว่