All Chapters of องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน: Chapter 491 - Chapter 500

“หวังฉือกับเนี่ยหงไอ้สุนัขสองตัวนั่น กล้าโจมตีพวกเราต่อหน้าเหล่าขุนนางเลยรึ น่าโมโหนัก!”ฉินหงปลอบใจเขา "เสด็จพี่สามใจเย็นก่อน ทั้งตุลาการศาลต้าหลี่และผู้ตรวจการฝ่ายซ้ายไม่มีทางก่อปัญหาใหญ่ได้หรอก เมื่อไหร่ที่รัชทายาทล้มลง พวกเขาก็จะกลายเป็นสุนัขไร้เจ้าของ ไยต้องไปถือสาหาความกับพวกเขาเล่า”“ข้าแค่หงุดหงิดเท่านั้นเอง อีกอย่าง เสด็จพ่อยังสั่งให้หัวหน้าสำนักจับตาดูหอดารารักษ์ แล้วคนจากหอดารารักษ์จะมีโอกาสไปแก้แค้นฉินซูได้อย่างไร?”“ความแข็งแกร่งของหอดารารักษ์มิได้ด้อยไปกว่าสำนักหอดูดาวหลวงเลย เจ้าสำนักคงมิสามารถควบคุมพวกเขาได้อย่างเบ็ดเสร็จ มิว่าจะอย่างไร เรื่องนี้ต้องทำให้องค์รัชทายาทยุ่งยากแน่นอน พวกเราแค่รอดูผลลัพธ์ก็พอ”ฉินหยางพยักหน้าเล็กน้อยและถามอีกครั้ง "ว่าแต่ มีข่าวคราวจากเรือสินค้าที่มุ่งใต้ไปยังหลิ่งหนานบ้างหรือไม่?"ฉินหงถอนหายใจ “ยังไม่มีเลย แต่ถ้าคำนวณเวลา ตอนนี้เรือลำนั้นน่าจะผ่านเขตเหยี่ยนโจวแล้ว”“หึ พวกโจรสลัดในเหยี่ยนโจวนั่นช่างไร้ประโยชน์เสียจริง ข้าวแปดพันต้านกับเงินหกแสนตำลึง ทั้งหมดนี้เป็นทรัพย์สินมหาศาล แต่พวกมันกลับมิกล้าลงมือ!”“คงมิแน่เสมอไปว่าจะมิกล้าลง

ผู้ตรวจการที่ประจำอยู่หน้าประตูมองเห็นชายผู้นั้น ก็เอ่ยถามขึ้น “ท่านลุง มีเรื่องอะไรจะมาแจ้งความหรือ?”ชายชราผู้มีผมขาวแต่ใบหน้าดูอ่อนเยาว์ สวมเสื้อคลุมสีเทา มิใช่ใครอื่นนอกจากซือคงเหยียน!เขาถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง "องค์รัชทายาทอยู่ที่ที่ว่าการอำเภอของพวกเจ้าหรือไม่?"ผู้ตรวจการหลายคนสบตากัน ก่อนที่หัวหน้ากลุ่มจะถามกลับด้วยความระมัดระวัง "ท่านเป็นใคร เหตุใดจึงสอบถามเรื่องนี้?"แววอำมหิตฉายไปทั่วใบหน้าของซือคงเหยียน มือใหญ่ของเขาพลันยื่นออกมา!เพียงชั่วพริบตา เขาก็คว้าคอผู้ตรวจการคนนั้นเอาไว้!ทันใดนั้นสีหน้าของคนอื่น ๆ ก็เปลี่ยนไป ทุกคนต่างชักดาบออกมา!“ปล่อยหัวหน้าของเราเดี๋ยวนี้! มิเช่นนั้นพวกเราจะมิเกรงใจแล้ว!”ซือคงเหยียนเหลือบมองพวกเขาและพูดอย่างหยามหยัน "แมลงตัวกระจ้อย ยังกล้าตะโกนใส่หน้าข้า ช่างมิรู้จักความตายเสียแล้ว!"สิ้นเสียงพูด เขายกมืออีกข้างออกมาตบผู้ตรวจการคนนั้นผ่านอากาศ!ลมปราณที่รวดเร็วสายหนึ่งพุ่งออกมาจากกลางฝ่ามือของเขา!ผู้ตรวจการหลายคนยังมิทันได้ขยับตัวก็ถูกแรงฝ่ามือนั้นซัดปลิวไปไกลถึงสี่หรือห้าจั้ง ก่อนจะตกกระแทกพื้นอย่างแรงหลังจากที่พวกเขาล้มลงกับ

ฉินซูถามพลางครุ่นคิด "ลูกศิษย์ของท่านคือผู้ใด?"“ลูกศิษย์ที่รักของข้าคือบุตรแห่งนักปราชญ์ของหอดารารักษ์ หนานกงจื่อชิน!”“ท่านพูดอะไร หนานกงจื่อชินตายแล้วรึ?”สีหน้าของกู้เสวี่ยเจี้ยนเต็มไปด้วยความประหลาดใจ!สำหรับนางนั้นเป็นการยากที่จะจินตนาการได้ว่า บุตรแห่งนักปราชญ์ของหอดารารักษ์จะถึงกับเสียชีวิต ยิ่งกว่านั้น เหตุใดซือคงเหยียนจึงบอกว่าเป็นฝีอขององค์รัชทายาท?ซือคงเหยียนจ้องมองฉินซูเขม็ง แล้วพูดอย่างเย็นชา "เจ้ามิแสดงท่าทีแปลกใจเลยแม้แต่น้อยเลยรึ ดูเหมือนข่าวลือข้างนอกจะมิใช่เรื่องเท็จ จื่อชินตายด้วยน้ำมือของเจ้าจริง ๆ ข้าอยากรู้ยิ่งนักว่า จื่อชินที่เป็นถึงจอมยุทธ์ขั้นกลางระดับปฐพีถูกขยะไร้ค่าเช่นเจ้าสังหารได้อย่างไร? หรือว่า… นางจะเป็นคนลงมือ?”หลังจากที่พูดจบ เขาก็มองไปยังกู้เสวี่ยเจี้ยนด้วยแววตาอำมหิตหัวใจของกู้เสวี่ยเจี้ยนหล่นวูบ นางได้กลิ่นอายอันตรายแผ่ออกมาจากซือคงเหยียนอย่างชัดเจนฉินซูพูดอย่างสงบนิ่ง "การตายของหนานกงจื่อชินมิเกี่ยวข้องกับนาง และยิ่งมิเกี่ยวกับเซี่ยหลาน ปล่อยเซี่ยหลานไป หากท่านมีเรื่องใดก็มาหาข้าได้โดยตรง ข้าเชื่อว่าผู้มีเกียรติระดับผู้อาวุโสแห่งหอดารา

"รับ!"พร้อมกับเสียงตะโกนเบา ๆ ของซือคงเหยียน เงากระบี่ที่กระจายอยู่ทั่วฟ้าก็หดตัวเข้ามาทันที พร้อมหมุนวนอย่างรุนแรงพุ่งเข้ามาหมายจะบดขยี้ฉินซูที่ยืนอยู่ใจกลางประกายกระบี่ภายใต้การโจมตีที่น่าสะพรึงกลัวนี้ แม้แต่ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งที่อยู่ข้าง ๆ ก็ล้มลงอย่างดังสนั่นและถูกฟันจนแหลกเป็นชิ้น ๆ ในพริบตา!ฉินซูหรี่ตาลงเล็กน้อย เขายกเท้าขึ้นแล้วกระทืบพื้นอย่างรุนแรงจนเศษหินกรวดจำนวนมากกระเด็นขึ้นมา!จากนั้นเขาก็สะบัดแขนเสื้อ ลมปราณทรงพลังพุ่งออกมาจากชายแขนเสื้อเศษหินเหล่านั้นถูกห่อหุ้มด้วยแรงลมและพุ่งตรงเข้าปะทะกระบี่ที่กำลังจะเข้ามาโจมตีแกร๊ง แกร๊งเสียงที่ดังสะท้านแก้วหูดังขึ้น หลังจากนั้นมินานเงากระบี่ทั้งหมดก็สลายหายไปในอากาศฉินซูยังคงยืนอยู่ที่เดิมโดยไร้รอยขีดข่วน ลมหายใจสงบไร้การรบกวน!เมื่อเห็นเช่นนี้ ซือคงเหยียนก็เช็ดเหงื่อเย็นบนหน้าผากพลางลอบสูดหายใจเฮือก!จนถึงตอนนี้เขาเข้าใจดีแล้วว่า แม้จะพยายามอย่างเต็มที่ก็มิอาจได้เปรียบใด ๆ ในการต่อสู้กับฉินซูเมื่อคิดเช่นนั้น ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นก็พลันรีบล้วงหยิบสิ่งหนึ่งออกมาจากอกเสื้อสิ่งนั้นคือหยกชิ้นเล็ก ๆ สีขาวบ

ตอนนี้ลูกศิษย์ระดับล่างคนนี้มีวาสนาได้พบ ก็ตกตะลึงจนพูดมิออกเมื่อหานฉีเห็นลูกศิษย์เหม่อมองซ่างกวนอวิ๋นซีอย่างว่างเปล่า เขาก็ก้าวเข้าไปขวางตรงหน้าพร้อมกับส่งสายตาดุศิษย์คนนั้นตกใจจนหัวใจเต้นแรง พลันรีบคุกเข่าลงกับพื้นอย่างหวาดกลัวหานฉีถามอย่างรำคาญ "มีเรื่องอันใด?"ศิษย์รายงานด้วยเสียงสั่นเครือ "เรียน… เรียนท่านผู้อาวุโสสาม มีผู้เฒ่าสองคนมาจากต้าเหยียน บอกว่ามีเรื่องสำคัญต้องการพบท่านเจ้าสำนัก”หานฉีแค่นเสียงเย็นชาและเอ่ยตำหนิ "บังอาจ! เจ้าคิดว่าใครก็จะมาพบท่านเจ้าสำนักหอดารารักษ์ของเราก็ได้ตามใจเช่นนั้นรึ? บอกพวกมันให้ไสหัวไป!”ศิษย์ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยเพิ่มเติมอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ "ทั้งสองคนอ้างว่ามาจากต้าเหยียน และมีของสำคัญที่เป็นสัญลักษณ์แทนตัวมิตรสหายของท่านเจ้าสำนัก..."เมื่อได้ยินเช่นนี้ หานฉีและทุกคนในห้องต่างตกตะลึงซ่างกวนอวิ๋นซีเองก็อดมิได้ที่จะขมวดคิ้ว ก่อนพยักหน้าให้หานฉีเมื่อเห็นดังนั้น หานฉีจึงสั่งศิษย์ด้วยน้ำเสียงเรียบ "พาบุคคลนั้นไปยังเรือนปีกข้าง แล้วบอกว่าท่านเจ้าสำนักจะไปพบในมิช้า“ขอรับ ศิษย์จะรีบไปแจ้ง!”ศิษย์ผู้นั้นโค้งคำนับอย่างนอบน้อม แล้ว