บททั้งหมดของ องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน: บทที่ 201 - บทที่ 210

ฉินซูมิเชื่อเลยแม้แต่น้อยแต่หลินชิงเหยาก็วิเคราะห์อย่างจริงจัง“องค์รัชทายาท ช่วงนี้พี่หญิงชูโม่เอาใจใส่ท่านเป็นพิเศษ อีกทั้งตอนที่ท่านได้รับบาดเจ็บนางก็ไปนำโอสถสรรพโรคมาให้ท่านเสวยและรักษาอาการบาดเจ็บให้ท่านด้วยตัวเอง เมื่อครู่ตอนที่หม่อมฉันเห็นว่าท่านมิได้บอกนางเกี่ยวกับเรื่องของโอวหยางขุย นางดูผิดหวังเสียใจเป็นอย่างมาก การกระทำเหล่านี้ของนางมันทำให้เห็นได้ชัดเจนว่านางใส่ใจท่านมิใช่หรือเพคะ?”“ที่นางรักษาบาดแผลให้ข้าคงเพราะมิอยากรับผิดก็เท่านั้น”“รับผิด?” หลินชิงเหยาถามด้วยความสับสน “องค์รัชทายาท รับผิดหมายถึงอะไรหรือเพคะ?”“หมายถึงยอมรับความผิดนั่นแหละ เจ้าลองคิดดูสิ หากข้าเป็นอะไรขึ้นมา ฝ่าบาทจะทรงยอมปล่อยนางไปง่าย ๆ รึ?”หลินชิงเหยาใช้ความคิดฉินซูกล่าวต่อ “นอกจากนี้นางก็จงภักดีต่อฝ่าบาท ทุกสิ่งที่นางทำล้วนเป็นเพราะทำตามรับสั่ง ที่นางมาอยู่ที่ตำหนักบูรพาแห่งนี้ก็เพื่อเป็นหูเป็นตาให้ฝ่าบาทก็เท่านั้น นางชอบข้าน่ะหรือ? จะเป็นไปได้อย่างไร!”“ที่ท่านตรัสนั้นถือว่ามีเหตุผลเพคะ แต่องค์รัชทายาท สิ่งที่พี่หญิงชูโม่พูดเมื่อครู่ก็มีส่วนถูกเพคะ หากฝ่าบาททรงทราบขึ้นมาว่า ท่านติดต่อกั

หลังจากที่เซี่ยเหอพูดจบ ก็ออกไปรับแขกที่หน้าประตูด้านเซี่ยหลานกลับมาที่ห้องส่วนตัวทันทีที่นางลงกลอนประตู ก็มีคนปิดตาของนางจากด้านหลัง ขณะเดียวกัน คนผู้นั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงแหบห้าว “สาวน้อย จงรีบถอดอาภรณ์และมาปรนนิบัติคุณชายเช่นข้าอย่างว่าง่ายเสีย!”“บ้า! ชูโม่ เจ้ากลายเป็นคนติดตลกขนาดนี้ไปตั้งแต่เมื่อไรกัน แล้วไหนจะคุณชายอะไรนั่นอีก มิรู้จักอายเอาเสียเลย!”“มิจริงน่า ข้าอุตส่าห์เปลี่ยนเสียง เจ้ายังจำข้าได้อีกหรือ?”ฉงชูโม่ปล่อยมืออย่างประหลาดใจเซี่ยหลานพูดด้วยความโกรธ “เจ้ากับข้าเติบโตมาด้วยกัน คิดว่าข้าจะจำกลิ่นกายเจ้ามิได้หรือไร!”“กลิ่นกายข้า?” ฉงชูโม่ดมตัวเองโดยมิรู้ตัวพลางบ่นพึมพำ “มีที่ไหนเล่า เจ้าก็พูดไปเรื่อย”“ชิชิ บนตัวเจ้าน่ะมีกลิ่นหอมจาง ๆ ช่างเถิด มิต้องพูดเรื่องนี้แล้ว เมื่อครู่ตอนที่ข้ากลับมาข้าบังเอิญได้ยินว่าอ๋องจิ้นมาที่นี่ มิรู้ว่ามาหาท่านปู่ของข้าด้วยธุระอันใด”“อ๋องจิ้น?”ดวงตาที่งดงามของฉงชูโม่กะพริบถี่ ๆ จากนั้นนางก็พูดเสียงเบา “เจ้านอนไปก่อน เดี๋ยวข้าไปดูเองว่าพวกเขาคุยอะไรกัน”“ข้าก็อยากไปด้วย!”“ข้าจะไปแอบฟัง หากเจ้าตามข้ามาแล้วถูกจับได้จะทำอย่า

“ท่านปู่ทราบได้อย่างไรเจ้าคะ?” เซี่ยหลานถามอีกครั้งด้วยความประหลาดใจเซี่ยเหอพูดด้วยสีหน้าแปลก ๆ “ตอนนี้ข้ากำลังถามเจ้าอยู่ บอกข้ามาว่าเจ้าไปทำอะไรที่ตำหนักบูรพา”“ข้าไปชูโม่เจ้าค่ะ นางเป็นอาจารย์ขององค์รัชทายาท ข้าก็ต้องไปหานางที่ตำหนักบูรพาน่ะสิเจ้าคะ”“เช่นนั้นวันนี้องค์รัชทายาทได้พบกับเจ้าสำนักอาทิตย์อัสดงหรือไม่?”เซี่ยหลานทำท่าครุ่นคิดแล้วตอบว่า “วันนี้องค์รัชทายาทพบกับชายลึกลับในชุดดำเจ้าค่ะ แต่ข้ามิแน่ใจว่าใช่เจ้าสำนักอาทิตย์อัสดงหรือไม่”ฉินเหยี่ยนรีบหยิบรูปเหมือนออกมาจากแขนเสื้อและถามว่า “เซี่ยหลาน นี่คือคนที่องค์รัชทายาทได้พบในวันนี้หรือไม่?”เซี่ยหลานเหลือบมองภาพนั้นแล้วพยักหน้าช้า ๆ “ใช่เขาเพคะ!”ฉินเหยี่ยนตบฉาดเข้าที่ต้นขาอย่างตื่นเต้นและพูดด้วยความดีใจว่า “ดีมาก คนผู้นี้คือเจ้าสำนักอาทิตย์อัสดง โอวหยางขุย! คราวนี้ฉินซูจบเห่แล้ว เซี่ยหลาน เจ้ายินดีหรือไม่ที่จะมาเป็นพยานชี้ตัวองค์รัชทายาทว่าเขาได้ทำการติดต่อกับคนจากยุทธภพ?”“เอ่อคือ…”เซี่ยหลานหันไปถามเซี่ยเหอผ่านสายตาเขาพูดเสียงทุ้ม “เสี่ยวหลาน หากเจ้าเห็นด้วยตาของตัวเองจริง ๆ ก็ไปเป็นพยานเสีย ส่วนเรื่องอื่นเจ้

ฉินซูพูดต่อว่า "งามขนาดนี้ แต่มิให้คนมอง มันเกินไปหน่อยนะ"“ถุย! เลิกพูดจาป้อยอหว่านล้อมเถอะ ปัญหาใหญ่มาถึงหน้าประตูบ้านท่านแล้วรู้บ้างหรือไม่?” “ปัญหาใหญ่? ปัญหาใหญ่อะไร?”ฉงชูโม่พูดอย่างมิพอใจ "เรื่องที่ท่านพบโอวหยางขุยตามลำพัง ตอนนี้ข่าวไปถึงหูท่านอ๋องจิ้นแล้ว ท่านอ๋องจิ้นเสด็จไปหาชิ่งกั๋วกง และยังพูดจาหว่านล้อมให้เซี่ยหลานมาเป็นพยานอีกด้วย"ฉินซูขมวดคิ้วแล้วถามว่า "เจ้ามาบอกเรื่องเพียงแค่นี้รึ?""มิเช่นนั้นแล้วจะมีอะไรอีกเล่า? นี่มิใช่เรื่องใหญ่หรือไร? อย่าลืมสิว่าฝ่าบาททรงมีรับสั่งอย่างชัดเจน ห้ามคนในราชสำนักและเชื้อพระวงศ์คบค้ากับคนในยุทธภพ ท่านนี่รู้ทั้งรู้ยังฝ่าฝืน ท่านทรงคิดว่าอ๋องจิ้นกับพรรคพวกจะจัดการท่านอย่างไร?"“จะไปเดายากอะไร พวกเขาจะต้องรีบฉวยโอกาสโจมตีข้าแน่ วันพรุ่งคงยื่นฎีกาว่าร้ายข้าแน่นอน”"ในเมื่อรู้อยู่แล้ว เหตุใดท่านถึงทำเหมือนมิแยแสสิ่งใดเลยเล่า หรือคิดจะปล่อยให้เป็นไปตามยถากรรม?"ฉงชูโม่มองฉินซูด้วยความผิดหวัง ในใจคิดว่าเขาคงยอมแพ้จริง ๆแต่ฉินซูกลับหัวเราะแล้วพูดว่า "ที่แท้เจ้าก็แอบห่วงข้านี่เอง ข้านึกว่าเจ้าเป็นเพียงสายลับที่ฝ่าบาทส่งมาสอดส่องข้าเส

เซี่ยหลานมองภาพวาดก่อนจะพยักหน้าอย่างช้า ๆ “ใช่เพคะ เป็นเขาคนนี้”“เสด็จพ่อ นี่คือภาพวาดของเจ้าสำนักอาทิตย์อัสดง โอวหยางขุย นั่นหมายความว่า เมื่อวานนี้องค์รัชทายาทได้พบกับเขาจริง ๆ เขาจงใจฝ่าฝืนรับสั่งของเสด็จพ่อ เสด็จพ่อต้องลงโทษอย่างหนัก มิเช่นนั้นจะเป็นการยากที่จะทำให้ขุนนางอยู่ในโอวาทได้พ่ะย่ะค่ะ”ทันทีที่ฉินเหยี่ยนกล่าวจบ เซี่ยเหอก็ยืนขึ้นแล้วกล่าวอย่างหนักแน่นว่า “ฝ่าบาท องค์รัชทายาทเป็นถึงผู้สืบทอดราชบัลลังก์ แต่กลับจงใจฝ่าฝืนเช่นนี้ กระหม่อมขอเสนอให้ปลดองค์รัชทายาทจากตำแหน่งพ่ะย่ะค่ะ!”“ข้าน้อยเห็นด้วยพ่ะย่ะค่ะ!” “ข้าน้อยก็เห็นด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”ในทันใดนั้น บรรดาขุนนางที่เป็นพรรคพวกของอ๋องจิ้นและอ๋องฉีต่างก็ออกมาสนับสนุนเขาฉินอู๋ต้าวมองฉินซูด้วยสายตาเย็นเยียบและถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “องค์รัชทายาท เจ้ามีอะไรจะพูดหรือไม่?”“ทูลเสด็จพ่อ ลูกไม่มีสิ่งใดจะพูด”เมื่อได้ยินคำตอบนี้ หญิงสาวที่อยู่ข้างฉินซูอย่างฉงชูโม่ก็อึ้งไปเล็กน้อย นางมองเขาด้วยความประหลาดใจฉินอู๋ต้าวแค่นเสียงเย็นชา “หึ เช่นนั้นเจ้าก็ยอมรับแล้วว่าได้พบปะกับโอวหยางขุยเมื่อวานนี้ใช่หรือไม่?”“นั่นเป็นความจร